Γατοϊστορίες 2

Η θεία Ευρυδίκη, σύζυγος Βρασίδα Καρβουνίδη. Η θεία Ευρυδίκη ήταν εξαίρετη μουσικός, που έπαιζε πάρα πολλά όργανα. Πιάνο, κλαρινέτο, φλάουτο, άρπα και το βιολί της. Ο θείος Βρασίδας όμως προτιμούσε να παίζει άλλα όργανα στα ταξίδια του στο Παρίσι στο σπίτι της μαντάμ Ορτάνς και τη θεία την έπιασε μελαγχολία και μετά αρρώστησαν τα νεύρα της. Ο θείος Βρασίδας την πήγε στους καλύτερους γιατρούς του εξωτερικού, οι οποίοι της διέγνωσαν υστερία. Έκανε λουτροθεραπείες με παγάκια, δοκίμασε και ηλεκτροσόκ, αλλά τελικά συνήλθε με τη θαυματουργή εφεύρεση κολπικού μασάζ, η οποία και τη γιάτρεψε πλήρως. Μετά το θάνατο του θείου Βρασίδα, η θεία έγινε επιχειρηματίας και λάνσαρε την εφεύρεση που τη γιάτρεψε με μεγάλη επιτυχία.

Η θεία Ναυσικά και ο θείος Ιάκωβος είχαν χοροδιδασκαλείο στην Κατοχή στην οδό Μαιζώνος στο Μεταξουργείο και πληρώνονταν σε καφέ από ρεβίθι και χαρουπάλευρο. Μια μέρα όμως η θεία Ναυσικά έπιασε το θείο Ιάκωβο ντυμένο Ονειροκρίτη κι έναν Γερμανό αξιωματικό ντυμένο Μάρλεν Ντίτριχ, στον οποίο ο θείος εξηγούσε το όνειρο. Η θεία έπαθε εγκεφαλικό και έχασε το κέντρο ομιλίας της, όμως ο παππούς την έστειλε στην Τήνο και εκεί η θεία ξανάρχισε να μιλάει. Το θαύμα όμως ήταν τόσο δυνατό, που η θεία Ναυσικά δε σταματούσε να μιλάει ούτε στον ύπνο της, ώστε ο παππούς αναγκάστηκε να την ξαναστείλει στην Τήνο για να επέλθει ισορροπία στο θαύμα κι η θεία δεν ήθελε πια να γυρίσει πίσω κι έγινε νεωκόρος στην Ευαγγελίστρια με κύρια δουλειά της να κατεβάζει καντήλια. Για να τα γυαλίσει.

Η θεία Χαρίκλεια έγκυος στον Κλεομένη μας, ο θείος Αγησίλαος και ο Τσαμπίκος. Η θεία Χαρίκλεια ήταν πολύ θεοσεβούμενη κι έκανε με το θείο Αγησίλαο 14 παιδιά. Ο θείος Αγησίλαος ήταν κι αυτός άνθρωπος του Θεού κι επίτροπος στην ενορία της Αγίας Παρασκευής κι αγαπούσε κι αυτός τόσο τα παιδιά, που οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι ήταν δικά του τα παιδιά των γυναικών που τις βοηθούσε το φιλόπτωχο. Η θεία Βιργινία όμως έβαλε δικηγόρο να ερευνήσει το θέμα, και τότε έλαμψε η αλήθεια, ότι οι δήθεν άπορες με τα μούλικα ήταν κοινές τσούλες, που τις πλήρωναν κομμουνιστές για να πλήξουν το ήθος του μητροπολίτη Αγαθάγγελου μέσω των επιτρόπων των ενοριών του. Αιωνία η μνήμη του μακαριστού Αγαθάγγελου, την ευχούλα του να έχουμε.

Η θεία Αγλαΐα ήταν πάρα πολύ διαβασμένη κι είχε και κληρονομικό χάρισμα. Πρίγκιπες και πρωθυπουργοί κι όλος ο καλός κόσμος πήγαινε στη θεία Αγλαΐα να του πει τα ταρώ και τον καφέ και τη σφαίρα. Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν παραμονές του 1929, που είχε προβλέψει ότι θα είναι από τις καλύτερες χρονιές οικονομικά. Και ήτανε. Η θεία αγόρασε μετοχές και ακίνητα και πρόκοψε κι αβγάτισε και την περιουσία του θείου Πελοπίδα. Αλλά είχε μια ατυχία η καημένη, γιατί έχασε τα χαρτιά της κι ένας ηλίθιος υπάλληλος στο ληξιαρχείο της άλλαξε το όνομα και της το έκανε Ευαγγελία, κι η θεία Αγλαΐα δεν μπόρεσε να το ανεχτεί αυτό κι αναγκάστηκε να πάει στην Αγγλία και να συστήνεται ως Λίλη και μετά ο κόσμος την έμαθε Λίλη κι όταν ξανάρθε στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο να διευθύνει τις επιχειρήσεις της, δεν μπορούσε πάλι να το αλλάζει, γιατί δεν της άρεσε η αστάθεια της θείας.

Ο θείος Χρύσανθος ήταν κοσμογυρισμένος και μια μέρα έφερε από τα ταξίδια του τη θεία Σουγκαμίσου και είπε στον παππού Τριαντάφυλλο ότι αυτή είναι η γυναίκα του. Ο παππούς μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του το όνομα της νύφης του, αλλά ο θείος Χρύσανθος δε σήκωνε πολλά πολλά κι ο παππούς Τριαντάφυλλος αναγκάστηκε να το καταπιεί, και μάθαινε γελώντας βρωμόλογα στη θεία Σουγκαμίσου κι αυτή νόμιζε ότι λέει καλημέρα κι ο παππούς γελούσε και γελούσαν κι οι φίλοι του στο καφενείο. Μια μέρα όμως που η θεία Σουγκαμίσου καθάριζε ψάρι για να φτιάξει σούσι, είδε τον παππού που της φώναξε «Σουγκαμίσου» κι ήθελε να της δείξει το σουγκαμίσου του και τρόμαξε η Σουγκαμίσου και γλίστρησε, και το μαχαίρι της έκοψε το σουγκαμίσου του παππού κι έγινε μεγάλη φασαρία και η θεία Βιργινία μεσολάβησε και απελάσανε τη Σουγκαμίσου, αλλά αυτή υποκλίθηκε κι είπε καλημέρα και το όνομά της.

Η θεία Νέλλη, κόρη της θείας Αντιγόνης και του θείου Τάκη, ήταν έξυπνη και ταλέντο στο σχολείο.  Πέρασε από τις πρώτες στο Πανεπιστήμιο και αργότερα έκανε και μεταπτυχιακά σε θετικές επιστήμες στη Μινεσσότα. Δυστυχώς όμως κληρονόμησε τα μυαλά των γονιών της και ήταν κι αυτή αριστερή. Γύρισε στην Ελλάδα κατά τα Ιουλιανά, αλλά δεν μπορούσε να συγκρατήσει το στόμα της και φυσικά δεν πήρε έδρα στο Μετσόβειο.  Για καιρό ζούσε εκπονώντας διατριβές για άλλους ακαδημαϊκούς επί πληρωμή. Όταν τα τανκς μπήκαν στο Πολυτεχνείο το 1973, λέγεται ότι ήταν στους νεκρούς. Το πτώμα της δε βρέθηκε ποτέ, όμως το συνάφι της θείας Αντιγόνης πάντα άφηνε στην οδό Στουρνάρη κόκκινα γαρύφαλλα κάθε 17 Νοεμβρίου (και όχι Νοέμβρη, Θεέ μου σχώρα με).

Η θεία Ασπασία είχε δίπλωμα στο πιάνο και στην Ωδική από το Εθνικό Ωδείο και το όνειρό της ήταν να παίξει στο θέατρο. Ο πατέρας της όμως, ο θείος Αγαθοκλής Ιωακειμίδης, ταξίαρχος εν αποστρατεία, ούτε ν’ ακούσει ότι η κόρη του θα ανεβεί στο σανίδι, ακόμη και ως ηθοποιός του σοβαρού θεάτρου.  Η Μαρίκα Κοτοπούλη έπεισε τη θεία Ασπασία να παίξει Σαλώμη με το ψευδώνυμο Νινόν και η θεία Ασπασία έπαιξε σε μία και μοναδική παράσταση στη ζωή της, η οποία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Μετά το θάνατο του θείου Αγαθοκλή, η θεία Ασπασία δούλεψε στην εθνική ραδιοφωνία ως σπίκερ λόγω της καλής άρθρωσής της, συμπληρώνοντας τον πενιχρό της μισθό με τη σύνταξη αγάμου και μαθήματα πιάνου που παρέδιδε κατ’ οίκον. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και κανείς δεν έμαθε αν ποτέ απώλεσε την παρθενία της, αν και η γιαγιά Ευφημία έλεγε ότι η θεία είχε τρελό ειδύλλιο μ’ έναν φοιτητή αρχιτεκτονικής, τον Άγγελο Σμαραγδή, που αργότερα έκανε όνομα και περιουσία στο Παρίσι.  

Αριστερά στη φωτογραφία, με τη λευκή ποδιά, ο θείος Ιγνάτιος, σε θερμή χειραψία  με αστροναύτηφ της NASA, που είναι πάλι ο θείος Ιγνάτιος, αλλά εμείς συνηθίζουμε να τον φωνάζουμε θείο Μίμη. Στην οικογένεια αγαπάμε και το θείο Ιγνάτιο και το θείο Μίμη. Ο θείος Ιγνάτιος ήταν ιδιοφυία και κατάφερε να κλωνοποιήσει τον εαυτό του. Έστειλε τον εαυτό του σε διαστημικό ταξίδι κι έβγαλε πολύ παραδάκι, και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί το διαστημικό πρόγραμμα το ενέκρινε πάλι ο θείος Ιγνάτιος από το Λευκό Οίκο, αν και το πολέμησε ο θείος Ιγνάτιος από το Κρεμλίνο, ποιος ξέρει γιατί... Ίσως γιατί διαφωνούσε ο θείος Ιγνάτιος από το Τόκιο.  

Ο θείος Αριστείδης πολύ μικρός έλαβε προσωπική κλήση από το Θεό και είδε πως η κλίση του είναι να γίνει μοναχός στο Άγιο Όρος. Όταν τέλειωσε το σχολείο, πήγε δόκιμος μοναχός στη Μονή Κουτλουμουσίου και αργότερα εκάρη μοναχός με το όνομα Παχώμιος. Ήταν μοναχός με ζήλο και χάρισμα, διαυγής και ακαταπόνητος. Ένα βράδυ είδε σε όραμα τον Όσιο Παχώμιο της Θηβαΐδας να του λέει να πετάξει τα ράσα και να υπηρετήσει το Θεό έξω στον κόσμο. Αφού πήρε ευλογία από το γέροντά του, κατέβηκε στην Αθήνα και άνοιξε τέσσερα μπουρδέλα. Ένα στη Φυλής, ένα στην οδό Κεραμεικού, ένα στο Πολύγωνο κι ένα στην πλατεία Αττικής, κι έβαλε μέσα να εργάζονται οι κυρίες του Φιλοπτώχου. Από τα κέρδη το 50% το προόριζε για αγαθοεργίες και το άλλο μισό το επένδυε στις επιχειρήσεις του Ευγένιου Ευγενίδη.

Η θεία Ευανθία (αριστερά) και η θεία Ισμήνη. Ήταν δίδυμες και ολόιδιες, αν και συχνά, για να μην μπερδεύουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, σκόπιμα έφεραν κάποιο διακριτικό, από μακιγιάζ έως διαφορετικό accent, όταν ομιλούσαν την γαλλικήν. Η θεία Ευανθία και η θεία Ισμήνη παντρεύτηκαν το θείο Κώστα και το θείο Στέργιο και οι δύο και μοιράζονταν τους εραστές τους κατά βούληση και κατόπιν συνεννοήσεως. Όταν χήρεψαν, αποφάσισαν να αποσυρθούν σε μια βίλλα στην Προβηγκία που αγόρασαν από κοινού, και μας στέλνουν κατά καιρούς καρτ ποστάλ, μαζί μ’ ένα δεματάκι με σεμεδάκια κα σπιτικές μαρμελάδες. Όσο ζούσαν στην Ελλάδα, κανείς δεν τις είδε ποτέ ούτε να μαγειρεύουν ούτε να πλέκουν, αλλά γούστα είναι αυτά κι αλλάζει συχνά κανείς και γούστα και μυαλά, όταν πλησιάζουν τα στερνά του. Και για να πούμε και τη μαύρη αλήθεια, οι μαρμελάδες τους είναι εκτός συναγωνισμού.

© Ελένη Καλλιανέζου, Toftlund, Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2018

Συναφείς αναρτήσεις: Γατοϊστορίες και Παραλειπόμενα

Γατοϊστορίες και Παραλειπόμενα

Οι γατοϊστορίες ξεκίνησαν σαν ένα παιχνίδισμα στο Facebook στις 27 Δεκεμβρίου για την ομάδα Σατανισμός και Γάτες, όταν αποφάσισα να ανεβάσω κάποιες vintage ανθρωπομορφικές φωτογραφίες από γάτες που έχω μαζέψει από το Ίντερνετ. Οι φωτογραφίες είναι είτε «πειραγμένες» ήδη από τη Βικτωριανή εποχή είτε εκ των υστέρων.  Πρώτα ανέβασα τη φωτογραφία και επί τόπου χωρίς προετοιμασία τη λεζάντα τους, μ’ ένα κειμενάκι πάνω στην έμπνευση της στιγμής. Οι γάτες υποτίθεται ότι είναι συγγενείς μου από το οικογενειακό μου δέντρο και ξεκίνησαν ουδέτερα με το θείο Χαρίλαο, ενώ σταδιακά το κείμενο μεγαλώνει και γίνεται πιο πικάντικο, κάποτε και με πολιτικές αιχμές. Μέχρι στιγμής και ό,τι μου έχει βγει ως τα τώρα είναι ο οπορτουνιστής που τη βολεύει, ενώ ο «καλός» την πατάει, αν όμως συνεχιστεί το εγχείρημα, δεν έχω ιδέα τι εξέλιξη θα πάρει.

Ο θείος Χαρίλαος το 1932, φοιτητής στο Πολυτεχνείο στις Χριστουγεννιάτικες διακοπές του στους δικούς του στο Μεσολόγγι.

27/12

Η θεία Ερμιόνη το 1879 με το μικρό της αδερφό το θείο Παναή, που πέθανε μικρός από τύφο. Η θεία Ερμιόνη ήταν παπαδοκόρη. Όταν η μάνα τους πέθανε στη γέννα, φρόντισε όλα της τ’ αδέρφια σα μάνα και τ’ ανάστησε. Μετά έγινε διδασκάλισσα στο σχολαρχείο. Το 1886 όμως γνώρισε τον Ανέστη, έναν λιμοκοντόρο από τον Πειραιά και κλέφτηκε μαζί του. Έγινε τραγουδίστρια σε καφέ αμάν και μετά κατέληξε σε μπουρδέλο της Τρούμπας.

28/12

Η θεία Λούλα ήταν όμορφη στα νιάτα της και πολύ καλή κοπέλα. Είχε τελειώσει και Σχολή Οικοκυρικής. Γαμπρό όμως δεν έβρισκε, μέχρι τη στιγμή που είδε στο περιοδικό «Μπουκέτο» ότι στην Αμερική ζητούν νύφες. Πήγε στο Σικάγο και παντρεύτηκε το Σαμ και έκανε κι ένα κοριτσάκι την Καλλιοπίτσα, που τη φωνάζανε Κέλλυ, πολύ χαριτωμένο κοριτσάκι (μας έστελνε και φωτογραφίες του, βλέπε κάτω). Τα πρώτα χρόνια του γάμου της ήταν πολύ ευτυχισμένη, αλλά μια μέρα ανακάλυψε ότι ο Σαμ ήταν γκάνγκστερ και πέθανε από τον καημό της η κακομοίρα. Το κοριτσάκι ανέλαβε μετά το γραφείο του μπαμπά της, πρόκοψε, έγινε σημαίνον μέλος στην ελληνική ομογένεια, έχτισε και μια εκκλησία στους Μολάους, χρηματοδότησε και την εκστρατεία του Μακάρθυ και μετά του Νίξον. Κι η κορούλα της κι αυτή πολύ καλή κοπέλα, στήριξε κι αυτή την εκστρατεία του Τραμπ.

28/12

Η θεία Πιπίτσα (πρώτη από αριστερά), το γένος Ιασωνίδου, με άλλες τελειόφοιτες Αρσακειάδες σε Πρωτοχρονιάτικο μαθητικό σκετσάκι σε εκδήλωση στον Παρνασσό το 1927. Η θεία Πιπίτσα παντρεύτηκε έναν καπνέμπορο το 1931 κι έκανε δυο παιδάκια, το Γιάγκο και τη Μαριγούλα. Ο Γιάγκος σπούδασε μηχανικός, έφυγε μετά τον πόλεμο και πήγε Αμερική και κατατάχτηκε εθελοντής στον πόλεμο της Κορέας, όπου και έχασε το αριστερό του μάτι. Η Μαριγούλα παντρεύτηκε κατά το συμμοριτοπόλεμο ένα πολύ καλό παλικάρι, στρατιώτη του εθνικού στρατού, ο οποίος έξω από τη Λιβαδειά σκότωσε πολλούς κομμουνιστάς. Κάνανε τέσσερα παιδάκια, ο ένας μεγαλοστέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, ο άλλος κλαδάρχης του Πασόκ, της τρίτης κόρης ο γιος είναι τώρα στα μέσα και στα έξω με το Σύριζα, η τέταρτη κόρη δεν πολυθυμάμαι, νομίζω το έριξε στα θεία.

28/12

Ο θείος Ισίδωρος ήταν ευπατρίδης βαμβακέμπορος από την Αλεξάνδρεια, που αργότερα συνεργάστηκε με την εταιρία Μπενάκης - Χωρέμης & ΣΙΑ. Πολιτεύτηκε και με το Βενιζέλο και στήριξε πολλές φορές και το Στρατηγό Πλαστήρα. Ο καημός του όμως ήταν η κόρη του η Αλίκη, που ήθελε να γίνει θεατρίνα και τελικά την έβγαλε στο σανίδι ο Αττίκ ως φυντανάκι με το όνομα Ζαζί. Η Ζαζί τα έμπλεξε στην Κατοχή μ’ ένα μαυραγορίτη. Πιάστηκαν κι αγόρασαν πολλά ακίνητα στην Αθήνα και τον Πειραιά, που μετά τα νοίκιασαν σε ινστιτούτα αδυνατίσματος και τα κονόμησαν. Αλλά τώρα πληρώνουν πολύ ΕΝΦΙΑ και σκέφτονται να κάνουν off-shore στη Βουλγαρία.

28/12

Η θεία Αντιγόνη είχε πάει στη Σχολή Καλογραιών και ο πατέρας της ήταν σταυλάρχης στο βασιλέα Κωνσταντίνο και αργότερα θαλαμηπόλος στο Γεώργιο Β’. Έμπλεξε όμως με κακές παρέες και άρχισε να πίνει και να καπνίζει. Όταν η οικογένεια την αποκλήρωσε, εκείνη κατρακύλησε ακόμη πιο κάτω και γράφτηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Στην Κατοχή ανέβηκε στα βουνά με τους αναρχοκομμουνιστάς του ΕΛΑΣ και αργότερα αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση και πήγε εξορία στην Ικαρία. Εκεί γνώρισε τον Τάκη, που ήταν κουτσός και τον παντρεύτηκε, όμως αυτός τη χιλιοκεράτωσε. Αρνήθηκε να πάρει σύνταξη αντιστασιακής επί Πασόκ και κουτσοζούσε σ’ ένα διάρι στα Κάτω Πετράλωνα πλέκοντας ζακέτες για τους νέους που διαδήλωναν. Πέθανε πρόπερσι, όταν οι διαδηλώσεις σταμάτησαν, γιατί οι αγώνες δικαιώθηκαν.

28/12

Η Λιλίκα ήταν πρώην μνηστή του παππού. Είχε ωραία φωνή, έπαιζε μαντολίνο και είχε βγει τρεις φορές μις Κοκκινιά. Οι γονείς της όμως είχαν ανατρεπτικές ιδέες. Ο πατέρας της ήταν δημοτικιστής και η μητέρα της μια τσαούσα σουφραζέτα που εργαζόταν και στο τριατατικό και δε θεωρούσε την εργασία ντροπή. Τα αδέρφια του παππού έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον κάνουν να δει το λάθος του κι ευτυχώς δεν μπήκε στην οικογένειά μας αυτό το μπασκλάς όνειδος.

29/12

Η γλυκύτατη κι αγαπημένη μας θεία Βιργινία. Καλλονή στα νιάτα της, ξεχώριζε πάντα με τη δροσερή παρουσία της στους χορούς των Ατθίδων. Επέδειξε μεγάλη ακτιβιστική δράση κι ήταν μέλος του αντιφεμινιστικού κινήματος επί Παγκάλου. Πρώτη δρομέας στις κορασίδες στη Γερμανική Σχολή και μέλος της εθνικής ομάδας αθλητών επί Μεταξά. Είχε δηλώσει συμμετοχή και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, δεν έλαβε όμως μέρος, γιατί ο παππούς της είπε ότι δεν αρμόζει σε γυναίκες να συμμετέχουν σε αθλητικές διοργανώσεις, πράγμα στο οποίο η Βιργινία υπάκουσε με ενθουσιασμό. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση κατηχητικών σχολείων κι ήταν το δεξί χέρι της βασιλίσσης Φρειδερίκης για την προίκιση απόρων κορασίδων. Ο σύζυγός της εφονεύθη υπό αγνώστων και η χήρα Βιργινία αφιερώθηκε στην ανατροφή του γιου της και το φιλανθρωπικό έργο. Άφησε την περιουσία της στη Μητρόπολη για την ανέγερση αναμορφωτηρίων και νέων πτερύγων στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο εξαίρετος υιός της πολιτεύεται σήμερα με τον Τζήμερο. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει, θεία.

29/12

Από αριστερά προς τα δεξιά: η γιαγιά Μαρίκα, δίπλα της η καλή της φίλη Καλλιρρόη, με τα παντελόνια η Βαλλεντίνα και πλάι της ο θείος Αχιλλέας, αδερφός της γιαγιάς σε μια εκδρομή τους το 1916 στα Καλάβρυτα. Είχαν ανατρεπτικές ιδέες, ήταν φίλοι με το Δελμούζο, το Γρυπάρη και την Πηνελόπη Δέλτα, προωθούσαν την καθιέρωση της δημοτικής, την ψήφο των γυναικών, τη σεξουαλική ελευθερία και την αταξική κοινωνία, επηρεασμένοι από το κίνημα του Μπολσεβικισμού. Ευτυχώς, χάρη στις γνωριμίες του πατέρα της γιαγιάς, αειμνήστου παππού Επαμεινώνδα, έγινε εισαγωγή του θείου Αχιλλέα στο Δαφνί και τη γιαγιά τη στείλανε για λοβοτομή στην Αυστρία. Από τότε ήταν πολύ χαρούμενη κι έπλεκε συνέχεια σεμεδάκια. Η Καλλιρρόη πέθανε φθισική στο μεγάλο Κραχ, η Βαλλεντίνη άνοιξε κομμωτήριο που μάζεψε όλο τον καλό κόσμο, μέχρι και τη βασίλισσα Σοφία.

29/12

Το όνομά της ήταν Βενεδίκτη, αλλά οι θαυμασταί της την εφώναζαν Μπουμπού. Η θεία Μπουμπού ήταν τραγουδίστρια της όπερας που είχε διαπρέψει σε όλα τα λυρικά θέατρα του κόσμου. Στη Σκάλα, στο Κόβεντ Γκάρντεν, στη Λα Μονέ, στο Σαλτσβούργο και αλλού. Αποθεώθηκε ως Νόρμα, Τραβιάτα, Λουτσία και Ελβίρα. Διέθεσε την περιουσία της σε ευγενείς σκοπούς, μεταξύ αυτών στη στήριξη του βασιλέως Όθωνος και στον αγώνα διατήρησης της μοναρχίας χωρίς τη βεβήλωση του Συντάγματος. Μετά τα Σεπτεμβριανά και κυρίως μετά τον ερχομό στην Ελλάδα του βασιλέως Γεωργίου Α’, ο οποίος συναίνεσε να κυβερνήσει με σύνταγμα, η θεία Μπουμπού αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, όπου και άφησε την τελευταία της πνοή σχεδόν μόνη, με λίγους μόνο έμπιστους φίλους - αγωνιστάς του κοντινού της περιβάλλοντος.

29/12

© Ελένη Καλλιανέζου, Toftlund, Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

Κούφον Ύφος

Κούφος και κουφός

κούφισμα τόδε ανέθηκαν.

Κούφος μεν κουφισθείς,

κουφός δ' ότι κούφος κουφίσθη. 

Σημ. 

1. Για την ιστορία εδώ
2. Για την έμπνευση, το γνωστό επίγραμμα του Σιμωνίδη με την παρήχηση του σ, βλέπε και εδώ
3. Για τη φωτογραφία,  Lifting and spanking machine από τις Extraordinary Inventions

© Ελένη Καλλιανέζου, Toftlund, Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

Μάνα στο Πατάρι

-"Θα μου δώσεις αυτή την καρφίτσα;"

Της την έδινα. 

-"Όταν δίνουμε μια καρφίτσα, δεν την κρατάμε από το κεφάλι, αλλά από τη μύτη, γιατί ο άλλος μπορεί να αγκυλωθεί!"

Της την ξανάδινα κρατώντας την απ' τη μύτη. Με τσιμπούσε, έτρεχε αίμα, έβαζα τα κλάματα. Δίπλα της είχε ένα μαγνητόφωνο NIVICO και μαγνητοφωνούσε το κλάμα μου, για να μείνει ενθύμιο. Είχα πολύ κακόηχο κλάμα.

Θυμάμαι άλλες φορές να ουρλιάζει για κάποιο ασήμαντο παιδικό παράπτωμα, το οποίο διανθιζόταν από τις Γραφές "Ευχαί γονέων στηρίζουσι τέκνα, κατάρα δε μητρός εκριζοί θεμέλια οίκων" και την επωδό "την κατάρα μου να 'χεις!" ή τις δεκάδες φορές που την  άκουσα να μου λέει να μη σώσω ή να φτύσω αίμα.

Ή -άλλες φορές στις δύο τα ξημερώματα να κάνει έφοδο στα συρτάρια μου, να πετάει ρούχα και βιβλία στο πάτωμα και να βάζει υστερικές φωνές "Δεν είναι τακτοποιημένα! Σήκω τώρα αμέσως και φτιάξτα!" Και σηκωνόμουν. Και τα τακτοποιούσα. Και μετά τα ξαναπετούσε κάτω, γιατί πάλι δεν ήταν όπως έπρεπε. 

Η νονά μου. Αδερφή της μάνας μου (τον περισσότερο καιρό ήταν τσακωμένες). Όταν η μάνα μου το πρατράβαγε, μ' έπαιρνε από κοντά. "Το νου σου, τα μάτια σου δεκατέσσερα, μη γίνεις σαν τη μάνα σου! Τη βλέπεις. Δεν είναι σωστά πράματα αυτά". 

Θυμάμαι τότε, που, για το ατενσιοχοριλίκι της έγραφε στο Πρωτάτο του Αγίου Όρους επιστολές ότι είναι μια δυστυχισμένη μάνα, που την εγκατέλειψε ο σύζυγός της και η κόρη της πήρε το δρόμο της αμαρτίας, έβγαινε και στο ραδιοφωνικό σταθμό της Πειραϊκής εκκλησίας και τα 'λεγε χωρίς αιδώ, γιατί έπρεπε να πλάσει το μύθο της αγίας. Οι Άγιοι Πατέρες της υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν γέφυρα προσευχής να φωτίσει ο Θεός τη δύστυχη Ελένη να βρει το δρόμο του Θεού. Την επισκέπτονταν και διάφορες θεούσες. Δεν έλεγε ποτέ "Από εδώ η κόρη μου". Έλεγε "από εδώ η κ. Καλλιανέζου". Μια και δεν είχαμε το ίδιο επίθετο, με περνούσαν κι εμένα ως αδερφή του ελέους που συνδράμει μια ατυχήσασα, που την εγκατέλειψαν όλοι, ακόμη κι η κόρη της. Δεν έμπαινα στον κόπο να τους διαλύσω το μύθο. Είδα στην κηδεία της αργότερα άλλες θεούσες, που δεν είχα ξαναδεί, να ορμούν επάνω μου και να μου λένε "Εσύ την πέθανες!". 

Ήταν τυχερή, γιατί κατάφερα ν' αγαπήσω την εικόνα της μέσα από παλιές φωτογραφίες, τα ποιήματά της, την ερωτική αλληλογραφία της. Μια εικόνα που δεν κατάφερε ποτέ να τη βγάλει σ' εμένα. Ήταν τυχερή γιατί στους γέροντες και τους ανήμπορους φέρομαι τρυφερά.  Ήταν τυχερή γιατί την είδα σα γυναίκα και σαν άνθρωπο. Κάποια στιγμή συγκινήθηκα, όταν μια φίλη της μου εκμυστηρεύτηκε ότι της είπε "Δεν ήμουν καλή μάνα. Της φέρθηκα απίστευτα σκληρά". Εκεί επάνω λύγισα. Δεν ξέρω αν τη συγχώρησα, κι ας έχει πια πάνω από 20 χρόνια πεθαμένη. Πάντως καλά είναι εκεί που βρίσκεται. Χρόνια μετά την είδα στον ύπνο μου να έρχεται απ' το νεκροταφείο, να ψάχνει με τη μαγκούρα της κάποιους μπόγους με πράγματα που ετοιμαζόμουν να πετάξω και να με ελέγχει "Αυτό γιατί το πετάς; Το άλλο γιατί το πετάς;" κι ύστερα να ανακοινώνει "Δε μου αρέσει το νεκροταφείο! Είναι στενόχωρα εκεί πέρα. Αποφάσισα να έρθω να μείνω εδώ, μαζί σου. Να, θα κοιμάμαι εδωνά, στο πατάρι".

© Ελένη Καλλιανέζου, Toftlund, Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Όλα Οξύνονται και Περιστασιακά Περισπώνται

Το μακρόν προ μακρού οξύνεται. Αλλά και το μακρόν προ βραχέος οξύνεται πια.  Όλα οξύνονται σήμερα.

Περιστασιακά περισπάται ο νους (κάποτε και ως άμυνα στην υπερβολική όξυνση)· εκτός κι αν -λόγω κατάθλιψης, έρωτος, ADHD ή  άλλης ασθένειας ή δυσλειτουργίας- περισπάται συχνά ή κατά κανόνα. Όμως κι εδώ όσο συχνότερα περισπάται, τόσο περισσότερο η κατάστασις οξύνεται και φτάνει πια να βαρύνεται, τόσο όσο να μην ανέχεται τους τόνους, και να οριζοντιώνεται (R.I.P.)

Μια προσωρινή λύσις είναι η κεφαλαιοποίηση των πεζών (γραμμάτων). Εκεί δεν έχουμε τόνους, που κινδυνεύουν να οξύνονται. Μόνο διαλυτικά έχουμε ακόμη, πιθανόν γιατί η ύλη εξακολουθεί και παραείναι συμπυκνωμένη, επροορίστη να σου φτουρήσει, έστω και άτονη. 

© Ελένη Καλλιανέζου, Toftlund, Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

Τα Πουλιά - Ε, ουανσιντά!

2 Μαΐου 2017

Είδα στον ύπνο μου πως ήμουν πάνω σε μια γέφυρα κι ο ορίζοντας ήταν ανοιχτός, αν και είχε συννεφιά. Και ξαφνικά περνούν από μπροστά μου, από τα αριστερά προς τα δεξιά, δεν ξέρω αν τραβούσαν για νότο, σμήνη από πουλιά· δεκάδες χιλιάδες πουλιά, εκατοντάδες χιλιάδες, κυρίως αποδημητικά. Και πετούσαν ανάκατα όλα μαζί, δεν πήγαιναν κατά είδος. Κι είχε μέσα και χελιδόνια, αλλά κι αηδόνια που πετούσαν κι αυτά με τ' άλλα κι όλα πετούσαν βιαστικά, αλλά είχα το χρόνο να παρατηρήσω το φτέρωμά τους. Κι έλεγα τι κάνουν τ' αηδόνια με τ' άλλα και γιατί πάνε όλα μαζί και πού πάνε...

Anton Surkov, Chalk Explosions

5 Μαΐου 2005

Έγειρα στον καναπέ το μεσημέρι με την κουβέρτα που έπλεξα και αποκαλώ mensa, γιατί αποτελείται από μεγάλα χρωματιστά μοτίφ με χρώματα που έχουν μια λογική τάξη, κατά τρόπο που η κουβέρτα θα μπορούσε να είναι ένα ερώτημα σε τεστ ευφυΐας.  Η κουβέρτα είναι η αγαπημένη του Φελλίνι· κάθε φορά που σκεπάζομαι μ' αυτή, το γατσούλι έρχεται και ξαπλώνει επάνω μου.

Είδα λοιπόν πως ήμουν πρεσβυτέρα σ' ένα μεγάλο υποστατικό κι είχα πολλά άτομα στη δούλεψή μου, ανάμεσά τους ήταν και μια μαύρη σκλάβα. Σταδιακά τα ρούχα ολωνών γινήκανε ρούχα του 1870, αυτά με τα μισά κρινολίνα που τουρλώνουν στον πισινό κι εμφανίζονται τόσο συχνά στους ιμπρεσιονιστικούς πίνακες. Η μαύρη μάλιστα ξαφνικά βρέθηκε μ' ένα ημίψηλο αντρικό καπέλο στο κεφάλι κι έγινε αυτή η παπαδιά κι ήμουν εγώ στο κρεβάτι, με ξεγυμνωμένα τα στήθη, το υπόλοιπο σώμα σκεπασμένο με κουβέρτες και παπλώματα. Μόλις είχα γεννήσει κι ήμουν περιτριγυρισμένη από πολλά άτομα, όλα γυναίκες. Στην αγκαλιά μου είχα το μωρό και το βύζαινα απ' το αριστερό βυζί κι ύστερα δεν είχα πια παιδί στην αγκαλιά, αλλά ένα μικρό γατί στο δεξί βυζί, που έμοιαζε να πίνει το γάλα μου μ' ευδαιμονία κι εγώ το κρατούσα τρυφερά, μέχρι που μια φωνή ακούστηκε σε γλώσσα δυσνόητη:

Εεε, ουάν σιντά, ουάν σιντέ, ουάν σιντί!  Εκεί ξύπνησα.

© Ελένη Καλλιανέζου, Toftlund, Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Almost Total Recall

Όταν διάβασα την περίπτωση της Rebecca Sharrock, άρχισα να σκέφτομαι πως κάπου στον κόσμο έχω μια αδερφή ψυχή και πως το HSAP δεν πρέπει να είναι τόσο σπάνιο. Αντίθετα, η μέχρι τώρα κρατούσα άποψη των ψυχιάτρων, ότι δεν είναι δυνατόν να ανακαλέσεις μνήμες κάτω από τα τέσσερά σου, με πίεζε αφόρητα, γιατί με ήθελε περισσότερο ούφο απ' όσο είμαι.

Δε γνωρίζω αν πάσχω από υπερθυμησία, η μνήμη μου είναι επιλεκτική, όμως πάει πολύ μακριά· σίγουρα η παπαγαλία μου είναι μαρτύριο, ένα πρόχειρο γκούγκλισμα σου βγάζει κι άλλα, κι αν δώσω ιστορικό σ' έναν καλό κι όχι σκιντζή ψυχίατρο, ίσως βρει και κάποια γενετική μου ανωμαλία κληρονομική, μιας κι ο ετεροθαλής αδερφός μου έχει σύνδρομο Asperger.

Πάντως, οι μνήμες που έχω δεν είναι εμφυτευμένες, δεν είναι θέμα κατοπινών συζητήσεων, αφού δεν μπορούν όλες τους να κριθούν "τραυματικές",  πολλές είναι φωτογραφικές και αδιάφορες.

Όπως για παράδειγμα, τότε που με είχε πάρει ο πατέρας μου  -νοίκιαζε με τ' αδέρφια του όσο ήταν σε διάσταση με τη μάνα μου ένα σπίτι στην οδό Νεόφρονος στο Παγκράτι. Το σπίτι είχε μια σκάλα, που οδηγούσε στην υπερυψωμένη είσοδο, η οποία χωριζόταν από το κυρίως χωλ κι έκλεινε με δεύτερη πόρτα. Δεξιά ήταν το μπάνιο, είχαν μέσα κι ένα κλουβί με καναρίνι και μπανιέρα με ποδαράκια. Ήμουν μόνη με το μικρό αδερφό του πατέρα μου, το θείο Αντρέα, που ήταν φοιτητής της Νομικής, οι θειάδες μου έλειπαν. Εκείνος διάβαζε καθιστός σ' ένα ντιβάνι και περίμενε τηλέφωνο απ' τη Γιούλα, τη λεγάμενη, την επονομαζομένη από τις γεροντοκόρες αδερφές και πουτάνα. Περπατούσα και μιλούσα, αλλά δε χρησιμοποιούσα ακόμη γκιογκιό.  Τα είχα κάνει στο βρακί μου και πάω και του λέω:

-Έκανα κακά, θα με αλλάξεις;

-Πουφ, φύγε από 'δω, βρωμάς, μου λέει.

Περίμενα τον μπαμπά μου, είχα σχεδόν συγκαεί.

-Καλά, ρε δεν μπορούσες ν' αλλάξεις το παιδί τόση ώρα χεσμένο; Του λέει ο πατέρας μου.

-Δικό σου παιδί είναι, όχι δικό μου, του απαντάει αυτός.

Ο πατέρας μου με παίρνει, με χώνει στην μπανιέρα με τα ποδαράκια, μου βγάζει το νάιλον βρακί που συγκρατεί τις πάνες από ύφασμα και με πλένει με την μπαταρία. Με αλλάζει και μου βάζει και προδέρμ, που μυρίζει ωραία.

..........

Θυμάμαι και το άλλο σπίτι που νοίκιαζαν πιο πριν, πάνω απ' το ζαχαροπλαστείο Το Λυχνάρι. Τη διαρρύθμιση του σπιτιού δεν την καλοθυμάμαι, θυμάμαι όμως ότι έπινε ο πατέρας μου φραπέ στο ζαχαροπλαστείο και μου 'δωσε να δοκιμάσω με το καλαμάκι. Μια φορά έβαφαν οι θειάδες μου τα νύχια τους κόκκινα. 

-Θα μου τα βάψεις κι εμένα; ρωτώ τη θεία μου την Μπέμπα.

Μου τα 'βαψε τσάτρα πάτρα κι ήμουν πολύ χαρούμενη. Όταν με επέστρεψαν στη μάνα μου, εκείνη θύμωσε και μου τα ξέβαψε με ασετόν αμέσως. Νόμιζα ότι έκανα κάτι κακό.

....

Θυμάμαι τον πατέρα μου να τηλεφωνεί να με πάρει και τη μάνα μου να του κάνει γυμνάσια. "Δεν μπορείς να πάρεις το παιδί, έχει 41 πυρετό!" Ήμουν μια χαρά κι έπαιζα κι άκουγα και κατάλαβα με ποιον μιλούσε, όπως καταλάβαινα πάντα κι όταν μιλούσαν συνθηματικά για το λεγάμενο, για να μην καταλάβω. Στη λέξη λεγάμενος έστηνα περισσότερο αυτί.

Μια άλλη φορά πάλι είχαν δώσει ραντεβού να της δώσει διατροφή, θα περνούσε απ' το σπίτι.  Ακούω στην πόρτα τον πατέρα μου, αδημονώ. Τρέχω στο χωλ ξωπίσω της, με σπρώχνει βίαια και κλειδώνει πίσω της την πόρτα κι άρχισα να κλαίω γοερά.

....

Θυμάμαι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα να ξυπνώ από την υποχρεωτική μεσημεριανή σιέστα -αλλιώς σ' έπαιρνε ο Μεσημεράς- μονάχη μου στο σπίτι. Η γιαγιά μου κι η μάνα μου ήταν δίπλα στης νονάς μου για καφέ. Εγώ δεν μπορούσα να σκαρφαλώσω ακόμη τα κάγκελα του κρεβατιού κι αισθάνομαι πως είμαι μόνη, παρατημένη. Κλαίω.

Θυμάμαι πώς με σήκωναν απ' το κρεβάτι το απόγευμα και με τύλιγαν σε μια κουβέρτα το χειμώνα με μερικά παιχνίδια τριγύρω μου και βιβλία που χάζευα τις εικόνες τους.  Κάποιες με τρόμαζαν, ήταν από κακές μάγισσες, αλλά παραδόξως έμοιαζαν στη γιαγιά μου τη Μαρίκα που την αγαπούσα.

Θυμάμαι πώς με τύλιγε η μάνα μου με κουβέρτες στο κρεβάτι μου με τα κάγκελα, και πώς καρφίτσωνε με παραμάνες ασφαλείας τις κουβέρτες στο στρώμα, για να μην ξεσκεπαστώ, θυμάμαι πώς ίδρωνα απ' το βάρος, η τελευταία ήταν και στρατιωτική χακί κι αγκύλωνε· θυμάμαι τη μυρωδιά της καμφοράς, όταν κρυολογούσα, που με ζάλιζε.

Θυμάμαι μια φορά, που πήρα κουτρουβάλα την πίσω σκάλα της κουζίνας. Κάτω της ήταν έναν ποδόμακτρο από αλουμίνιο για να παίρνει τις λάσπες. Θυμάμαι πώς έσκισα τα γόνατά μου, θυμάμαι πόσο έτσουζε το ιώδιο.

...

Θυμάμαι γιατί κρατούσα μούτρα στο νονό μου στη βάφτισή μου και δεν τον ήθελα. Νονός μου ήταν ο πρώτος μου ξάδερφος, γιος της αδερφής της μάνας μου, 14 χρονών τότε. Ήταν γιατί μ' έπαιρνε αγκαλιά και με πετούσε στον αέρα, μ' έπαιζε βίαια κι εγώ φοβόμουν. Ήμουν 13 μηνών, όταν με βάφτισαν.

Θυμάμαι τη βάφτισή μου. Πόσο με τρομοκρατούσε η θέα του αχνιστού νερού κι έβαλα τα κλάματα από πριν, γιατί η μάνα μου στο μπάνιο πάντα με ζεματούσε. Θυμάμαι πως ήθελα να σβήσω τα κεριά της κολυμπήθρας. Όταν άναβαν τσιγάρο, μου έτειναν πάντα το σπίρτο κι εγώ το έσβηνα.  Μ' άρεσε να σβήνω φλόγες.

...

Θυμάμαι πώς με βάζανε να λέω ποίηματα, ατάκες από διαφημίσεις ή να τραγουδώ και μου 'διναν χαρτζιλίκι, καραμέλες, σοκολάτες.

Θυμάμαι πόσο μου άρεσε να περπατώ με μεγάλους στο πεζοδρόμιο δίπλα σε μάντρες. Ήθελα να με ανεβάζουν στο πεζούλι κι εγώ να περπατώ παράλληλα, να είμαι πιο ψηλή απ' αυτούς.

...

Θυμάμαι πόσο ντροπαλή ήμουν, πώς κρυβόμουν πίσω απ' του μπαμπά μου τα παντελόνια και πόσο γαλιάντρα γινόμουν, όταν μου έδιναν θάρρος.

Θυμάμαι τη γλώσσα των αδερφών και των αδερφάδων του πατέρα μου, όταν κατέβαζαν Χριστοπαναγίες, ιδίως για τη μάνα μου. Καταλάβαινα ότι κάπου υπάρχει κάτι κακό και παπαγάλιζα αυτολογοκρινόμενη στο μέρος που μου φαινόταν ύποπτο. Δεν έβρισκα τίποτα κακό να πω "την Παναγία σου", "το Χριστό σου", η κακιά λέξη ήταν εκτός κι εγώ φώναζα το Χριστούλη και την Παναγίτσα.  Η μάνα μου όμως καταλάβαινε.

-Ποιος τα λέει αυτά, παιδί μου; Ο μπαμπάς σου; Ρωτούσε.

-Όχι, ο θείος ο Νιόνιος. 

Μήνυση μετά στο θείο Νιόνιο και πυρετοί δικοί μου που έφταναν το 42. "Δεν μπορείς να πάρεις το παιδί, ψήνεται στον πυρετό".

...

Θυμάμαι το ανέβα μήλο, κατέβα ρόδι, θυμάμαι τη γιαγιά μου που μου έβαζε κεράσια στ' αυτιά για σκουλαρίκια.

Θυμάμαι πόσο αθώο κι εύπιστο ήμουν, όπως τότε που μου έφερε η νονά μου ένα σκουπάκι κι ένα φαρασάκι νεροχύτη και μου λέει "Μ' αυτό αύριο να σκουπίσεις όλη την αυλή. Όταν γυρίσω απ' τη δουλειά, δε θέλω να δω ούτε ένα φυλλαράκι χάμω!", και κοψομεσιαζόμουν μικρό τοσοδά, να σκουπίζω κοτζαμάν αυλή με τόσο λιλιπούτειο σκουπάκι.

Κι άλλη μια φορά, που η νονά μου έφερε στη μάνα μου αυγό ζεστό από κάποια που είχε κότες κι έκανε κολπάκια πως δε μου το δίνει και θα το δώσει του γιου της, γιατί δεν ήμουν φαγανό και στήσανε σκευωρία με τη μάνα μου "Όχι, εμείς θα σου το πάρουμε" και γυρίζει και λέει η νονά μου:

-Σας το δανείζω λίγο να το πάρετε σπίτι σας να το δείτε, αλλά μην το φάτε, είναι το Δημήτρη μου. 

Κι όταν πήγαμε σπίτι, μου λέει η μάνα μου 

-Ε, λοιπόν, θα τη γελάσουμε. Θα το φας, αλλά δε θα το καταλάβει.

-Και πώς δε θα το καταλάβει; 

-Να, θα κάνουμε από πάνω μια μικρή τρυπούλα και μετά θα κολλήσουμε ένα χαρτί από πάνω και δε θα φαίνεται τίποτα.

-Μα θα ξεκολλήσει.

-Μη σε νοιάζει, θα το κολλήσουμε με σελοτέιπ.

Και το 'φαγα και του κολλήσαμε και χαρτί και της πάμε το τσόφλι του αυγού

-Να, ορίστε, μόνο το είδαμε!

-Δεν το βλέπω όπως σας το έδωσα, κάτι έχει εδώ πάνω, λέει η νονά.

-Δεν έχει τίποτα, λέει η μάνα μου.

-Δε φαντάζομαι να το έφαγε η Λένα, δυσπιστεί εκείνη.

-Όχι, όχι, δεν το έφαγα.

-Σα να μη μου λες αλήθεια. Κάτι βλέπω να γράφει στο μέτωπό σου. "φλου...", "φλουδ...", δε φαίνεται καλά!

-Φλουρί!, πετιέται η μάνα μου ολοκληρώνοντας τη σκευωρία κι εγώ χαιρόμουν, που της ξεφύγαμε!

© Ελένη Καλλιανέζου, Toftlund Τετάρτη 26 Απριλίου 2017