Πώς Πέρασα τη Χθεσινή Επέτειο του «ΟΧΙ»

Μποστ, [1] Πειναλέων – Ανεργίτσα και μαμά Ελλάς.

Χθες το πρωΐ σηκώθηκα και πήγα στο σαλόνι μας, όπου ο παππούς μού σέρβιρε ρεβυθόζουμο αντί για καφέ, εις ανάμνησιν της ημέρας και των θλιβερών καιρών της Κατοχής.

Μετά έκανα ιδαίτερο Ελληνικής Γλώσσας και Ιστορίας χωρίς λεφτά σ' ένα φτωχό παιδάκι, που όμως ήταν ταυτόχρονα και πολύ μπουμπούνας και με χτίκιασε.

Ύστερα είδα όοοοολα τα ντοκυμαντέρ της ΝΕΤ και της ΒΟΥΛΗΣ, αλλά και πάλι δεν ησύχασα, γιατί έπρεπε να διορθώσω και μια έκθεση ιδεών με θέμα «Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Σχολιάστε το». Το κείμενο ήταν γεμάτο ασυνταξίες και ορθογραφικά και είπα στο παιδάκι ότι δεν μπορώ να του ανοίξω το ξερό του με σφυρί για να ξεστραβωθεί κι ότι θα παραμείνει τούβλο και ντουβάρι μια ζωή και να παραδειγματιστεί απ' το μικρό ξωμάχο, που ξυπνά με την αυγούλα και πάνω ευθύς πετιέται από ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου. Και περπατάει το καψερό μες στο κρύο χιλιόοοοοομετρα για να πάει στο σχολειό και τουρτουρίζει και τα χέρια του παθαίνουν χιονίστρες και μετά γυρνάει να βοσκήσει τα πρόβατα και τα γίδια και διαβάζει το βράδυ στη στάνη στο φως του καντηλιού.

Το φτωχό παιδάκι, παρά την απαιδευσία του, παρουσιάζει μια άλφα φιλομάθεια, αλλά επειδή είναι και άθεο δεν ήξερε τι είναι καντήλι, γι' αυτό κι εγώ του το εξήγησα πολύ εμπεριστατωμένα και με εποπτικά παραδείγματα από βιβλίο τυπολογίας λύχνων και καντηλιών και στο τέλος το εμπέδωσε!

Κατόπιν, μιμήθηκα το παράδειγμα της γιαγιάς της Σμαρώς που είχε Αλτσχάιμερ κι έκανα ότι ξέχασα ότι το βαφτιστήρι μου έχει γενέθλια, γιατί εντάξει, το βαφτίσαμε και μας έφυγε ένας σκασμός λεφτά, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να βγούμε και στην επαιτεία για να του πάρουμε κι άλλο δωράκι, να αρκεστεί σ' αυτά που έχει!

Μετά πήγα σινεμά με ένα νεαρό και είδα το Vicky – Cristina – Barcelona και μου άρεσε πολύ. Με το νέο αυτό έχουμε πάει κι άλλες φορές σινεμά κι έχει αναπτυχθεί μεταξύ μας μία συμπάθεια, αλλά φαίνεται τζώρας και ζοχάδας και όλο βρίζει στο σινεμά όσους μιλάνε κι όταν βλέπει ζευγαράκια να φιλιούνται στα σκοτεινά τους βαράει με την ομπρέλα του στο κεφάλι και τους ρωτάει: «Σπίτι δεν έχετε;» κι εγώ καταντρέπομαι και του φτύνω τα ποπ – κορν μου στη μούρη.

Χθες όμως στο σινεμά ήτανε μια χαζή που γλώσσα δεν έβαλε μέσα της κι επειδή έβλεπε ένα φυσιολογικότατο τρίο ερωτευμένων, όλο σχολίαζε και ρώταγε «Μα πώς είναι δυνατόν; Και δεν καταλαβαίνω. Και αυτά δε γίνονται!» και τέτοια και μου ήρθε να της βάλω μέσα στην Coca Cola της αποξηραμένα κουράδια παπαγάλου (που όπως έμαθα δηλητηριάζουν και δεν ανιχνεύονται), αλλά μετά θυμήθηκα ότι δεν έχω παπαγάλο κι αν αγοράσω έναν, αυτός μπορεί να με βρίζει και δε χρειάζομαι κι άλλο βρίσιμο, αρκετά βλάσφημοι είναι οι συνάνθρωποί μου. Παραδόξως ο συνοδός μου δεν τους σκυλόβρισε.

Μετά γύρισα σπίτι και είδα ξανά στην τηλεόραση το «Η Ζωή είναι Ωραία» και θυμήθηκα πάλι την εθνική μας επέτειο και την Κατοχή και βροντοφώναξα ΟΧΙ! στο σκυλί μας που ήθελε να σκαρφαλώσει στο κρεβάτι μου, γιατί όλη τη μέρα ήταν άτακτο κι έκανε πιπί του στο χωλ.

Και γυρνώντας στο εικόνισμα της Παναγίτσας, ένωσα τα χέρια μου ευλαβικά και είπα την προσευχή μου:

Τα χεράκια σταυρωμένα

τα ματάκια υψωμένα

Θεέ μου, σε παρακαλώ

κάνε με παιδί καλό!

Τέλος, έπεσα και κοιμήθηκα χαμογελώντας σαν αγγελούδι και με τη συνείδησή μου καθαρή, διότι εόρτασα το ΟΧΙ.

______________________________

[1] Περισσότερο Μποστ θα βρείτε εδώ και εδώ

© Ελένη Καλλιανέζου, Αθήνα, 29 Οκτωβρίου 2008