Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

To Καρβέλι της Μάγισσας

Τον παλιό καιρό ζούσε μια κοπελιά που τηνε λέγαν Χρυσαυγή, που ήταν έμορφη πολύ κι είχε τις χάρες ούλες. Η Χρυσαυγή έπεσε στον έρωτα ενός παλικαριού, του Μανώλη και παντρευτήκανε. Τον πρώτο καιρό περνούσανε καλά, μ’ αγάπες και λουλούδια κι όλα μέλι γάλα.

Κάποια στιγμή η Χρυσαυγή εγκαστρώθη, μα η γκαστριά ήταν δύσκολη πολύ κι η Χρυσαυγή δεν ήτανε πια η παλιά Χρυσαυγή που ετραγούδαγε κι όλη την ώρα γέλαγε.

Σαν ήφεξε ο Θιος τη μέρα που θα λευτερωνόταν, σφίχτηκε και βόγγηξε κι έβγαλε παιδί αγόρι κι έκανε ο Μανώλης χαρές για το παιδί και το ‘δειχνε στη γειτονιά όλος καμάρι που πέτυχε η σπορά του.

Η Χρυσαυγή τα βράδια ξενυχτούσε και κάνανε τα μάτια της κύκλους κι αδυνάτιζε, κι όλο πεταγόταν σαν άκουγε θόρυβο και στα καλά του καθουμένου πάταγε θρήνους κι οιμωγές κι έκλαιγε και καταραζόντανε τη μοίρα της.

-Ανάθεμά σε Μανωλιό και τρις ανάθεμά σε
μου μάρανες τα νιάτα μου, μου πήρες την ικμάδα
με γκάστρωσες, με γέρασες και τώρα δε με θέλεις.

Ο Μανωλιός δούλευγε στα χωράφια την ημέρα και το βράδυ πήγαινε στον καφενέ κι ήπαιζε πρέφα και κάποιες φορές έκανε βίζιτες κρυφά και στο σπίτι της χήρας.

Ο κόσμος το ‘χε τούμπανο, στη Χρυσαυγή μαθές η γειτονιά δεν έκαμε κουβέντα, μα κείνη στραβή δεν ήτανε κι έβλεπε του αντρός της τα χαΐρια.

Με τα πολλά κι αφού παίδεψε το μυαλό της πολύ, παίρνει μια μέρα η Χρυσαυγή τις ρούγες να βρει τη γριά Κατίγκω, που ήτονε μάγισσα.

-Βάβω μου, εμαράθηκα, βάβω μου επικράνθην
μου μάρανε τα νιάτα μου, μου πήρε την ικμάδα
με γκάστρωσε, με γέρασε και τώρα δε με θέλει.
Στης χήρας ξημερώνεται, στον καφενέ για πρέφα
και σα γυρίζει σπίτι του μόνε το γιο φιλάει.

Η γριά Κατίγκω απόμεινε για λίγο βουβή, εσυλλογίστηκε και της λέει:

-Έλα αύριο με το γιο σου.

Ξημέρωσε η άλλη μέρα, πάει η Χρυσαυγή με το παιδί στο σπίτι της Κατίγκως της Μάγισσας.

Και πήρε η Κατίγκω μια μεγάλη μαχαίρα κι ήσφαξε το παιδί κι έπειτα ζύμωσε ένα στρογγυλό καρβέλι με το αίμα του παιδιού και το τύλιξε σ’ ένα πεσκίρι.

-Αυτό το ψωμί, κόρη μου να ταΐσεις τον άντρα σου το βράδυ και κάτω απ’ το μαξιλάρι του να βάλεις το πεσκίρι, κι αυτός δε θα ‘χει μάτια πλιο γι’ άλλην γυναίκα, πάρεξ μόνο για σε.

Ήρθε το βράδυ και γύρισε ο Μανωλιός στο σπίτι.



Francisco Goya, Saturno devorando a un hijo (O Κρόνος που καταβροχθίζει το γιο του), περί το 1815, Museo del Prado, Μαδρίτη

-Πού ‘ναι ο γιος μου;

-Κοιμάται, τρεις ώρες τον νανάριζα, έλα να φάμε κατιτίς.

Του βγάνει φαΐ και κρασί, του ‘δωσε και το ψωμί της Κατίγκως.

Έφαγε κι ήπιε ο Μανωλιός κι άστραψε το μάτι του και φούντωσαν τα σωθικά του και ξαπλώσανε στο κρεβάτι, μα η Χρυσαυγή, πάνω στη φούντωση, είχε ξεχάσει να βάλει το πεσκίρι της Κατίγκως στις μαξιλάρες αποκάτω.

Το βράδυ το αίμα του παιδιού μίλησε μέσα απ’ την κοιλιά του Μανώλη.

-Άι, μπαμπά μου, βάι, μπαμπά μου
μ’ ήσφαξε η μάνα μου με τη γριά Κατίγκω.

Πετιέται ο Μανώλης, πάει να βρεί το γιο στο λίκνο του, πουθενά το παιδί. Αρπάει τη Χρυσαυγή απ’ τα μαλλιά.

-Πού είναι, μωρή σκύλα το παιδί;

-Εκειά που το ήχωνες προτού απαντήσεις τη χήρα, του αποκρίνεται εκείνη.

Ο Μανώλης είπε μια να τηνε σφάξει κι αυτήν σαν το τραγί στο γόνατο. Μα μια θέριευε από οργή, μια τον έπιανε πόθος για τη γυναίκα του, απ’ το αίμα του παιδιού του που έφαγε στο καρβέλι της μάγισσας. Δεν πήγαινε πια στα χωράφια, κι όλη τη μέρα πλάγιαζε με τη Χρυσαυγή, κι αδυνάτιζε κι έλυωνε.

Όταν πια έγινε σούσουρο στη γειτονιά, κι άνθρωπος κανείς δεν έβλεπε ούτε κείνηνα ούτε και κείνον, σπάσανε την πόρτα και τους βρήκανε και τους δυο αποθαμένους πάνω στο κρεβάτι και τα χέρια τους ήτανε δεμένα με το πεσκίρι της Κατίγκως. Ποιος τους τα έδεσε δεν έμαθε ποτέ κανείς.


© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen, 29 Μαΐου 2008




Traditional / Rounds - Daydreams & Lullabies

buzz it!

18 σχόλια:

tovenito είπε...

εκεί που πήγα να το διασκεδάσω σκιάχτηκα και τούμπαλιν. περιμένω μιαν απάντηση για το τέλος. στράβωσε το ξόρκι;

Αστερόεσσα είπε...

Λοιπόν... ένα, ένα. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό το παραμύθι παραπέμπω σε μια άλλη μου παλιά ανάρτηση στα αγγλικά Medea and the humanization of the beast. Another aspect to the known myth:
http://eleni-alien.spaces.live.com/blog/cns!7699690A2ED57ED8!134.entry
Την είχα παλιά σε ένα ιστολόγιο που μου διέλυσαν κάποιοι hackers και μετά την επανέκδωσα.
Ίσως αυτή σου δώσει μερικές ιδέες.

Αστερόεσσα είπε...

Πολλοί καταπιάστηκαν με το μύθο της Μήδειας. Αναφέρεται στα 'Αργοναυτικά' του Απολλώνιου, ο Ευριπίδης της αφιέρωσε ολόκληρη τραγωδία, ο Pierre Corneille το ίδιο, ο Οβίδιος στις "Μεταμορφώσεις" του κάνει μνεία εκτενή, ο Cherubini ολόκληρη όπερα, ο Pier Paolo Pasolini ταινία και πόσοι άλλοι.

Δύο ενδιαφέρουσες εκδοχές, πέρα από το Ευρυπίδειο δράμα είναι αφενός η ταινία του Pasolini κι αφετέρου η κωμωδία του Χρύσανθου Μποσταντζόγλου (του γνωστού μας Μποστ) με τα αμίμητα λογοπαίγνιά του: "Αφού σου είπα Μή-δει-α, δεν αγαπώ τα μύ-δ-ι-α".

Όποια όμως εκδοχή και να πάρει κανείς, το ίδιο το όνομα Μήδεια ετυμολογείται εκ του 'μέδομαι' = σκέπτομαι. Άρα και η παιδοκτονία, δε γίνεται ούτε χωρίς σκέψη, αλλά ούτε και χωρίς πόνο.

Όσοι γνωρίζουν από όπερα, μπορούν να κάνουν ενδιαφέρουσα σύγκριση δύο μελοδραμάτων: της Μήδειας του Κερουμπίνι απ' τη μια και της Νόρμας του Μπελλίνι από την άλλη.
Η Νόρμα, Γαλάτισσα αρχιέριεια της Σελήνης δεμένη με όρκους παρθενίας, θα ερωτευτεί έναν Ρωμαίο στρατιώτη και θα κάνει μαζί του δυο παιδιά. Από εκεί και πέρα οι υποθέσεις εμφανίζουν παραλληλίες. Προδοσία απ' τον άντρα. Ο Μπελλίνι όμως δίνει μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή. Η Νόρμα, όπως και η Μήδεια θα σκεφτεί να σφάξει τα παιδιά της, αλλά στο τέλος δε θα το κάνει. Κι ενώ καλεί τους Δρυΐδες να τιμωρήσουν την αντίζηλό της, που όμοια, όπως κι εκείνη, καταπάτησε τους όρκους της (η τιμωρία είναι η εξωμότης να καεί ζωντανή) κι όλοι περιμένουν το όνομα της ιέρειας, η Νόρμα, αντί να δώσει το όνομα της αντιζήλου της, δίνει το δικό της και τέλος ανεβαίνει στην πυρά. Επέρχεται κάθαρση.

Και σ' αυτό το παραμύθι έχουμε παιδοκτονία. Δεν έχει σημασία αν η Χρυσαυγή σφάζει η ίδια το παιδί ή είναι η ηθική αυτουργός. Κατ' ουσίαν είναι παιδοκτόνος και μάλιστα για τους ίδιους λόγους που η Μήδεια έγινε παιδοκτόνος. Γιατί και πώς; Τυπικό στοιχείο των παραμυθιών είναι η υπερβολή και το υπερφυσικό. Δεν έβρισκα άλλη λύση πέρα απ' το να τους πεθάνω και τους δυο, και τη Χρυσαυγή και το Μανωλιό για να επέλθει κάθαρση.

dyosmaraki είπε...

Ανθρωποι και πάθη!

Γυναίκα : Μάνα, ερωμένη ή και τα δύο?

Παιδοκτονία : Μια πράξη αυτοκαταστροφική αφού το παιδί αποτελεί κομμάτι της ίδιας της μάνας.

Γιατί μια γυναίκα να σκοτώσει το παιδί της? Ποιά είναι η δύναμη εκείνη που θα υπερισχύσει του μητρικού φίλτρου? Υπάρχει τελικά μητρικό φίλτρο η μήπως σε άλλη γυναίκα μπορεί να υπερισχύει το γυναικείο ένστικτο και σε άλλη το μητρικό?

Σκέψεις και μαγικούς συνειρμούς προκαλεί το "καρβέλι της μάγισσας"

Την καλημέρα μου μάγισσα-γειτόνισα

Αστερόεσσα είπε...

Kαλή σου μέρα, δυοσμαράκι!
Αυτό είναι κι ένα ερώτημα που μ' έχει απασχολήσει πάρα πολύ σε βαθμό σχεδόν εμμονής. Βρίσκεται πίσω απ' όλα τα παραμύθια που δημοσίευσα εδώ, αλλά και σε άλλες αναρτήσεις π.χ. 'Παραλήπτης Άγνωστος', 'Όμφακες Σταυρωμένες στη Μήτρα τους', αλλά και αλλού.

Σήμερα, αν θες, το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο σύνθετο: μάνα, ερωμένη, καριερίστα κ.ά. Κάπου πέφτουν και οι γυναίκες στην παγίδα να αποδείξουν ότι σε όλους τους τομείς είναι τέλειες. Μα, αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο. Εξοντώνει.

Έχω ακούσει και συζητήσεις επί συζητήσεων με ψυχολόγους, εθνολόγους, κοινωνιολόγους κλπ κι άκουσα και μια θέση: 'Τα ανώτερα θηλαστικά δεν έχουν αυτό που λέμε μητρικό φίλτρο. Προστατετεύουν τα παιδιά τους αφενός επειδή ακολουθούν τους ηθικούς κανόνες της κοινωνίας, κι αφετέρου λόγω συναισθήματος'. Αγαπάς δηλαδή με τον καιρό ένα παιδί.
Αυτό από μόνο του σηκώνει πολλή κουβέντα κι εγείρει κι αναρίθμητα νέα ερωτήματα.

Ναι, μια γυναίκα δε θα ορμήξει σαν την τίγρη να κατασπαράξει τον επισκέπτη της φωλιάς της που έχει μικρά. Αλλά κι από την άλλη: Στη φύση βλέπεις και την επιλογή του ισχυρού. Σε περιόδους σιτοδείας π.χ., αν μια λιονταρίνα έχει δυο σκύμνους, μεταφέρει το πιο αδύναμο λιονταράκι μακριά, καταδικάζοντάς το να πεθάνει αργά από πείνα, για να σώσει το άλλο. Σε μια σχετικά ευαισθητοποιημένη σύγχρονη κοινωνία τούτο ακούγεται σκληρό ή αδιανόητο για άνθρωπο.

Μάνα ή ερωμένη; Όμως, ακόμη κι αν ακούγεται δυσάρεστο για τ' αυτιά αυτών που θέλουν να τα έχουν όλα, η συμβίωση από μόνη της σκοτώνει την ερωμένη και το ερωτικό πάθος. Όμοια σκοτώνει και τον εραστή. Για να έχει ο έρωτας ένταση, πάθος και διάρκεια πολύ απλά, δε συμβιώνεις. Τα λοιπά είναι παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Εκπομπές τηλεοπτικές με σεξολόγους λογουχάριν του στυλ 'για να κρατήσετε τον άντρα σας, κάντε του το τάδε και το δείνα'.

Πάμε τώρα στο θέμα παιδί. Αποτελεί κομμάτι σου; Σου ανήκει; Ναι, η κοντινότερη σχέση ενός ανθρώπου σωματικά και συναισθηματικά, ακριβώς λόγω κυοφορίας είναι η μάνα μας. Αλλά τα παιδιά δεν ανήκουν σε κανέναν. Ανήκουν στον εαυτό τους.

Αγάπη της μάνας. Παρηγοριόμαστε σ' αυτό το στερεότυπο κι όντως έχει εφαρμογή στην πλειοψηφία. Γιατί όμως το εκλαμβάνουμε ως δογματική αρχή; Η μάνα αγαπάει και τέλος; Αποκλείται μια μάνα να ζηλεύει το παιδί της; Κι όμως. Αν θέλει να δει κανείς την αλήθεια κατάματα, ανάμεσα σ' ένα ζευγάρι παίζονται ακόμη κι ανομολόγητα υποσυνείδητα παιχνίδια ποιος απ' τους δυο, μάνα ή πατέρας θα κερδίσει την προτίμηση του παιδιού στην αγάπη. Σε ποιον θα έχει αδυναμία.

Yannis Kapnidis είπε...

Μου θυμίζει διήγημα του Παπαδιαμάντη. Απλότητα, τραγικότητα, και πολλά πολλά ερωτήματα που "ταλαιπωρούν το "παιδί"-αναγνώστη.

Χαμένα μητρικά φίλτρα, μελετημένα μαγικά φίλτρα, κι ένας άντρας που ξέχασε πως ήταν και σύζυγος, εκτός από πατέρας!

Όλα τα είχε η συνταγή, γι'αυτό πέτυχε!

Αστερόεσσα είπε...

Mητρικό φίλτρο ανύπαρκτο ή χαμένο; Δεν ξέρω.
Ο Ορέστης αθωώθηκε για το φόνο της μάνας του στον Άρειο Πάγο με την ψήφο της Αθηνάς κι έτσι οι Ερινύες έγιναν Ευμενίδες. Η Αθηνά έδωσε αθωωτική ψήφο λέγοντας, όπως ο μύθος αναφέρει, "Μητροκτονία; Δεν το γνωρίζω αυτό, γιατί δε γεννήθηκα από γυναίκα".
Δεν εκλαμβάνω τίποτα ως δεδομένο, πέρα από κάποια data για επιστημονικό πείραμα περιορισμένης εμβέλειας. Γι' αυτό δεν αντέχω και τα δόγματα. Ευτυχώς, το νερό κυλά κι οι άνεμοι φυσούν. Δυστυχώς, η νομοτέλεια των αλλαγών είναι η θνητότητα.

b|a|s|n\i/a είπε...

τζίζους! ιτ'ς αλ αμπαουτ σεξ τελικά;
δεν ξέρω. απίστευτες κουβέντες έχουν γίνει. αυτό που ξέρω και αυτό που αισθάνομαι είναι ότι όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται πραγματικά, πραγματικά όμως, όλα μα όλα αντιμετωπίζονται. όταν το να είναι εραστές μοιάζει ρουτίνα, σημαίνει ότι κάτι έχει γίνει ρουτίνα στον εγκέφαλο. και η πραγματική αγάπη μόνο ρουτίνα δεν είναι

Αστερόεσσα είπε...

Όχι, παιδάκι μου! Βασικά, ένα παραμυθάκι μ' έναν φόνο έγραψα η μαύρη και μιας κι έσκιαξε επάνω το παλικάρι που ήρθε πρώτο - πρώτο και ήθελε απάντηση, είπα να δώσω η καψερή κάποιες ιδέες για το τι ενδεχομένως εννοώ.

Αστερόεσσα είπε...

Αλλά μιας και έκανες μνεία σε πραγματική αγάπη, υπάρχει μια διαφορά αγάπης κι έρωτα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που ζουν μαζί αγαπημένοι. Κι έχω γνωρίσει και δυο - τρεις που παρέμεναν ερωτευμένοι όντες γέροντες. Εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Η αγάπη γλυκαίνει τις καρδιές και σε γεμίζει φως, μπορεί και να σε κάνει να υπερβαίνεις τα όριά σου.
Ο έρωτας όμως είναι αυτός που σου δίνει έμπνευση ν' ανακαλύψεις αυτό που θα σε οδηγήσει στην υπέρβαση. Ο έρωτας είναι αυτός που έλκει έννοιες από το κοσμογονικό καζάνι, κι όχι η αγάπη. Κατόπιν αυτές οι έννοιες μπορεί και να αγαπηθούν, μπορεί και να μισηθούν. Είναι τυχαίο που στη Θεογονία του Ησιόδου, μετά το Χάος τοποθετείται ο Έρως; Το σεξ είναι απλώς η φυσική του έκφραση (διόλου αμελητέα ή ευκαταφρόνητη), αλλά μπορεί και να απουσιάζει.

Αστερόεσσα είπε...

Nα διευκρινίσω και κάτι προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Κείμενο αναλύουμε ή κάνουμε ακαδημαϊκή κουβέντα. Δεν δίνω ρετσέττα σχέσεων, δε με ενδιαφέρει να ηθικολογήσω ούτε να κλέψω το ψωμί τον ψυχολόγων, των συμβούλων σχέσων ή των οικογενειοθεραπευτών.

1.Υπάρχουν παραλληλίες Χραυσαυγής – Μήδειας; Ναι, υπάρχουν.
2. Γίνονται φόνοι; Γίνοντα.
3. Δικαιολογούνται οι παιδοκτονίες; Όλα δικαιολογούνται, δε σημαίνει όμως ότι και νομιμοποιούνται.
4. Υπάρχει στοιχείο Ίμερου και Κλινοπάλης σ’ ένα ζευγάρι; Υπάρχει και σε μεγάλο βαθμό. Ο Κώστας Παπαχατζής έχει γράψει και βιβλίο.΄
5. Υπάρχει στοιχείο βίας σε ένα παραμύθι; Υπάρχει και μάλιστα εντονότατο. Η Ελληνική Παράδοση απτό παράδειγμα κι όχι μόνο στα παραμύθια με τον Αράπη, τις Λάμιες ή τους Βουρβούλακες. Στην ελληνική παραλλαγή της Σταχτοπούτας π.χ. δεν υπάρχει κακιά μητριά. Μια μητέρα έχει τρεις κόρες. Οι δυο μεγάλες τη σφάζουν, τη μαγειρεύουν και την τρώνε.

Τέλος, γιατί μας σοκάρει το στοιχείο της βίας σε μια μυθοπλασία; Η επικαιρότητα και δη η πολιτική, έχει πολύ εντονότερο το στοιχείο του αποτρόπαιου. Ένα παραμύθι ενδέχεται να περάσει ή όχι ένα μήνυμα, με παρόμοιους τρόπους με ένα ποίημα ή ένα μουσικό κομμάτι. Ή σου μιλάει ή δε σου μιλάει. Υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια τάση «υγιειούς, μη βίαιου οικολογικού παραμυθιού». Ταυτόχρονα οι σκηνές βίας στην τηλεόραση πολλαπλασιάστηκαν με γεωμετρική πρόοδο.

Αστερόεσσα είπε...

Kαι κάτι ακόμη. Ένα τέτοιο παραμύθι π.χ. δε θα το απηύθυνα σε παιδιά.
Οι Αδερφοί Γκριμ έγραψαν δυο εκδοχές για αρκετά παραμύθια. Για τους ενήλικες και για τα παιδιά.
Παραδείγματα:
α) Η παραλλαγή τους στην Ωραία Κοιμωμένη του Perrault. O Πρίγκιπας δεν ξυπνά την Ωραία με φιλί, της κάνει έρωτα.
β) Στο Δέρμα του Γαϊδάρου (υπάρχει πάλι αντίστοιχο του Charles Perrault (Peau d'âne). H πριγκίπισσα στην εκδοχή για παιδιά φεύγει νύχτα απ' το παλάτι του πατέρα της, γιατί εκείνος αποφάσισε να την παντρέψει χωρίς τη θέλησή της μ' έναν γέρο βασιλιά. Παραλλαγή των αδερφών Γκριμ η οποία και απαγορεύτηκε στη Γερμανία: Η πριγκίπισσα ήταν φτυστή φυσιογνωμικά με την πεθαμένη μητέρα της κι ο βασιλιάς πατέρας της την πόθησε.

Αστερόεσσα είπε...

Και διόρθωση στο παραπάνω μου σχόλιο. Όχι Παπαχατζής, Παπαγιώργης.
Κωστής Παπαγιώργης, Ίμερος και Κλινοπάλη, εκδόσεις Καστανιώτη. Δε με ενθουσίασε, αλλά έχει ενδιαφέρον.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Kοίτα, η Χαραυγή, Χρυσαυγή (δεν θυμάμαι πώς την είπες) ήταν σίγουρα πιο νέα και όμορφη από τη χήρα! Αντί, λοιπόν, να τρέχει στις μάγισσες έπρεπε ν' αναρωτηθεί "τι κόλπα κάνει του άντρα της η χήρα και την προτιμά"!
Έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές...
Αααα και να μην ξεχάσω: οι γυναίκες που μόλις γεννάνε ξεχνάνε τον άντρα τους, ας μην παραξενεύονται που εκείνος το ρίχνει στις βίζιτες!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο σας. Και η λέξη "υποκλίνομαι" είναι ολότελα ειλικρινής. Υποκλίνομαι, λοιπόν, κι ανατριχιάζω που πρώτη φορά βγαίνει από το στόμα μου μια τέτοια λέξη.
Υποκλίνομαι για το βάθος της καλλιέργειας και της προσωπικότητάς σας. Και νιώθω τυχερή που σας ανακάλυψα και από εδώ και στο εξής θα μπορώ να χάνομαι στα "παραμύθια" σας που μόνο παραμύθια δεν είναι. Ο συγκερασμός τόσων πολλών στοιχείων γλωσσολογίας-ψυχογλωσσολογίας-
ψυχολογίας-κοινωνιολογίας-
θρησκεολογίας και δεν έχει σταματημό...
Και οι απαντήσεις σας στα σχόλια δίχως ίχνος έπαρσης (πως θα μπορούσατε άλλωστε με τέτοια καλλιέργεια ψυχής) και οι επισημάνσεις σας για όσους επιθυμούν να ψάξουν σε βάθος με αυτά που καταπιάνεστε είναι πολύτιμος θησαυρός. Τι να πω? Νομίζω δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη που να τα χωράει όλα μέσα παρά μονάχα "υποκλίνομαι"...

Αστερόεσσα είπε...

@ ασκαρδαμυκτί:
Εύκολα λέγονται αυτά στη θεωρία, αλλά μόνο ένας μάντης Τειρεσίας που πέρασε, καταπώς λέει ο μύθος κάποιες μέρες στη ζωή του ως γυναίκα, θα μπορούσε να γνωμοδοτήσει και ως άντρας για το πόσο δύσκολο πράγμα είναι να γεννάς. Είναι φυσικό και στον κύκλο της ζωής, αλλά δεν είναι καθόλου στερούμενο ωδίνης. Οι γυναίκες που σαν τις Ινδιάνες γεννούν χωρίς ούτε καν το 'αχ!' τους ν' ακουστεί ή οι γυναίκες που και στην ελληνική ύπαιθρο παλιά γεννούσαν στα χωράφια κι έπαιρναν μετά το παιδί και πήγαιναν σπίτι ήταν Ηρωΐδες με το η κεφαλαίο.

@ κοπέλα με το καναρινί φόρεμα:
Είμαι πολύ πιο ντροπαλή στην πραγματικότητα απ' όσο θέλω να δείχνω και κοκκινίζω εύκολα. Τέτοιος διθύραμβος ούτε ο Ισοκράτης στο Ελένης Εγκώμιον. Αισθάνομαι αμήχανα. Όλα αυτά εγώ; Μίλα μου στον ενικό. Σ' ευχαριστώ!

Unknown είπε...

Πρέπει να κάτσω να διαβάσω τα σχόλια μπας και μορφωθώ λιγάκι, αλλά τώρα δεν έχω υπομονή! Ένα θα πω: Για τον γκόμενο να σφάξεις το παιδί? Μωρέ δεν πάνε να γ_ _ _ _ _ _ν όλοι τους! Χαράς τα μούτρααααα! Χάρη της έκανε η χήρα... Άντε γιατί τα πήρα τώραααα πρωί πρωί!

Έφη Κουντουράκη είπε...

η ζωή είναι πιο σοκαριστική από τον μύθο. κάθε "στεγνός" άνθρωπος στρέφεται στο αίμα του σπλάχνου του, λίγο να στιλωθεί, λίγο να εκδικηθεί, λίγο να ζήσει βρε αδερφέ. άλλωστε γιατί γεννάμε; τα συχαρίκια μου για όλα..