To Καρβέλι της Μάγισσας

Τον παλιό καιρό ζούσε μια κοπελιά που τηνε λέγαν Χρυσαυγή, που ήταν έμορφη πολύ κι είχε τις χάρες ούλες. Η Χρυσαυγή έπεσε στον έρωτα ενός παλικαριού, του Μανώλη και παντρευτήκανε. Τον πρώτο καιρό περνούσανε καλά, μ’ αγάπες και λουλούδια κι όλα μέλι γάλα.

Κάποια στιγμή η Χρυσαυγή εγκαστρώθη, μα η γκαστριά ήταν δύσκολη πολύ κι η Χρυσαυγή δεν ήτανε πια η παλιά Χρυσαυγή που ετραγούδαγε κι όλη την ώρα γέλαγε.

Σαν ήφεξε ο Θιος τη μέρα που θα λευτερωνόταν, σφίχτηκε και βόγγηξε κι έβγαλε παιδί αγόρι κι έκανε ο Μανώλης χαρές για το παιδί και το ‘δειχνε στη γειτονιά όλος καμάρι που πέτυχε η σπορά του.

Η Χρυσαυγή τα βράδια ξενυχτούσε και κάνανε τα μάτια της κύκλους κι αδυνάτιζε, κι όλο πεταγόταν σαν άκουγε θόρυβο και στα καλά του καθουμένου πάταγε θρήνους κι οιμωγές κι έκλαιγε και καταραζόντανε τη μοίρα της.

-Ανάθεμά σε Μανωλιό και τρις ανάθεμά σε
μου μάρανες τα νιάτα μου, μου πήρες την ικμάδα
με γκάστρωσες, με γέρασες και τώρα δε με θέλεις.

Ο Μανωλιός δούλευγε στα χωράφια την ημέρα και το βράδυ πήγαινε στον καφενέ κι ήπαιζε πρέφα και κάποιες φορές έκανε βίζιτες κρυφά και στο σπίτι της χήρας.

Ο κόσμος το ‘χε τούμπανο, στη Χρυσαυγή μαθές η γειτονιά δεν έκαμε κουβέντα, μα κείνη στραβή δεν ήτανε κι έβλεπε του αντρός της τα χαΐρια.

Με τα πολλά κι αφού παίδεψε το μυαλό της πολύ, παίρνει μια μέρα η Χρυσαυγή τις ρούγες να βρει τη γριά Κατίγκω, που ήτονε μάγισσα.

-Βάβω μου, εμαράθηκα, βάβω μου επικράνθην
μου μάρανε τα νιάτα μου, μου πήρε την ικμάδα
με γκάστρωσε, με γέρασε και τώρα δε με θέλει.
Στης χήρας ξημερώνεται, στον καφενέ για πρέφα
και σα γυρίζει σπίτι του μόνε το γιο φιλάει.

Η γριά Κατίγκω απόμεινε για λίγο βουβή, εσυλλογίστηκε και της λέει:

-Έλα αύριο με το γιο σου.

Ξημέρωσε η άλλη μέρα, πάει η Χρυσαυγή με το παιδί στο σπίτι της Κατίγκως της Μάγισσας.

Και πήρε η Κατίγκω μια μεγάλη μαχαίρα κι ήσφαξε το παιδί κι έπειτα ζύμωσε ένα στρογγυλό καρβέλι με το αίμα του παιδιού και το τύλιξε σ’ ένα πεσκίρι.

-Αυτό το ψωμί, κόρη μου να ταΐσεις τον άντρα σου το βράδυ και κάτω απ’ το μαξιλάρι του να βάλεις το πεσκίρι, κι αυτός δε θα ‘χει μάτια πλιο γι’ άλλην γυναίκα, πάρεξ μόνο για σε.

Ήρθε το βράδυ και γύρισε ο Μανωλιός στο σπίτι.

Francisco Goya, Saturno devorando a un hijo (O Κρόνος που καταβροχθίζει το γιο του), περί το 1815, Museo del Prado, Μαδρίτη

-Πού ‘ναι ο γιος μου;

-Κοιμάται, τρεις ώρες τον νανάριζα, έλα να φάμε κατιτίς.

Του βγάνει φαΐ και κρασί, του ‘δωσε και το ψωμί της Κατίγκως.

Έφαγε κι ήπιε ο Μανωλιός κι άστραψε το μάτι του και φούντωσαν τα σωθικά του και ξαπλώσανε στο κρεβάτι, μα η Χρυσαυγή, πάνω στη φούντωση, είχε ξεχάσει να βάλει το πεσκίρι της Κατίγκως στις μαξιλάρες αποκάτω.

Το βράδυ το αίμα του παιδιού μίλησε μέσα απ’ την κοιλιά του Μανώλη.

-Άι, μπαμπά μου, βάι, μπαμπά μου
μ’ ήσφαξε η μάνα μου με τη γριά Κατίγκω.

Πετιέται ο Μανώλης, πάει να βρεί το γιο στο λίκνο του, πουθενά το παιδί. Αρπάει τη Χρυσαυγή απ’ τα μαλλιά.

-Πού είναι, μωρή σκύλα το παιδί;

-Εκειά που το ήχωνες προτού απαντήσεις τη χήρα, του αποκρίνεται εκείνη.

Ο Μανώλης είπε μια να τηνε σφάξει κι αυτήν σαν το τραγί στο γόνατο. Μα μια θέριευε από οργή, μια τον έπιανε πόθος για τη γυναίκα του, απ’ το αίμα του παιδιού του που έφαγε στο καρβέλι της μάγισσας. Δεν πήγαινε πια στα χωράφια, κι όλη τη μέρα πλάγιαζε με τη Χρυσαυγή, κι αδυνάτιζε κι έλυωνε.

Όταν πια έγινε σούσουρο στη γειτονιά, κι άνθρωπος κανείς δεν έβλεπε ούτε κείνηνα ούτε και κείνον, σπάσανε την πόρτα και τους βρήκανε και τους δυο αποθαμένους πάνω στο κρεβάτι και τα χέρια τους ήτανε δεμένα με το πεσκίρι της Κατίγκως. Ποιος τους τα έδεσε δεν έμαθε ποτέ κανείς.

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen, 29 Μαΐου 2008