Ήταν που η μητέρα μου αποφάσισε να μου δώσει εξήγηση επιστημονική. Άφησε κατά μέρος λοιπόν τους πελαργούς και τα λάχανα και μου λέει:
-Κάθε γυναίκα έχει μέσα στην κοιλιά της ένα σποράκι σαν πασατέμπο. Μόλις λοιπόν παντρευτεί, ο πασατέμπος μεγαλώνει και μεταμορφώνεται σε παιδάκι.
Όλα καλά μέχρις εκεί. Κάμποσο καιρό αργότερα παντρευόταν η ξαδέρφη μου, η Λίλα στα δεκαοχτώ της, κόρη στρατιωτικού, τον Ανδρέα, τον καθηγητή που της έκανε μαθηματικά στο φροντιστήριο και την περνούσε και καμμιά εικοσαριά χρόνια.
Δεν τέλειωσε καλά καλά ο γάμος, εγώ μπροστά – μπροστά να βλέπω τη νύφη, γυρίζω και ρωτώ τη μητέρα μου δυνατά:
-Δηλαδή, μαμά, τώρα η Λίλα είναι έγκυος, έτσι;
Γυρνάνε όλοι και με κοιτάνε και μετά σκουντιώνται με νόημα: «Από παιδί κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Γι’ αυτό η λεγάμενη τόσο μικρή, είπαν κι αυτοί πώς κι έτσι;»
Φαίνεται όμως πως ο πασατέμπος της Λίλας ήταν ζούφιος, γιατί φούσκωσε μετά από πέντε χρόνια. Κι εμένα η μαμά μου μού είπε ότι ο πασατέμπος είναι έτοιμος μετά από εννιά μήνες. Ποιον να πιστέψεις πια σ’ αυτόν τον κόσμο;
***
Η γενεαλογία του Κυρίου Ιησού.
Η γενεαλογία του Κυρίου Ιησού.
«Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιούδαν και τους αδερφούς αυτού, Ιούδας δε εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά εκ της Θάμαρ...» [1] κτλ, κτλ., όλα αυτά τα ήξερα απέξω νεράκι, πριν ακόμη φτάσω στην Δ’ Δημοτικού, εξάλλου είχα ξεσκονίσει όλη τη Βίβλο εικονογραφημένη ήδη απ’ τη Β’ Δημοτικού. Φαίνεται όμως ότι το πολύ πατριαρχικό με είχε ενοχλήσει, γιατί διερωτήθηκα εύλογα, γιατί δεν έλεγε «Σάρα εγέννησε τον Ισαάκ, Ρεβέκκα δε εγέννησε τον Ιακώβ, κι ύστερα ο Ιακώβ πήρε τέσσερις γυναίκες κι έκανε δώδεκα γιους και τη Δείνα».
-Διότι ο άνδρας γεννά, η δε γυναίκα τίκτει, μου λέει η μαμά μου εμβριθώς.
Δε μου καλοκόλλησε, αλλά δεν την αμφισβήτησα, εξάλλου πιο πολύ με απασχολούσαν εκείνο τον καιρό «Τα Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα και η Ελληνική Μυθολογία και ειδικότερα πώς θα καταφέρω να γίνω θεά και να παραμείνω αθάνατη, πάντα νέα και ωραία και να φοράω και περικεφαλαία σαν την Αθηνά, που μαζί με τη Θέμιδα ήταν οι αγαπημένες μου θεότητες.
...
Το Πάσχα πήγα στο Μεσολόγγι στον παππού και τη γιαγιά. Ως μικρό τερατάκι, που ναι μεν δεν έπαιζε ποτέ, αλλά βιβλιοφάγος, ήμουν το καμάρι των μεγαλύτερων, που δεν έχαναν ευκαιρία να με βάζουν να αγορεύω και μετά σχολίαζαν «μα, τόσο μικρό, τόσο διαβασμένο» και τα ρέστα κι εγώ καμάρωνα σα γύφτικο σκεπάρνι κι αποζημιωνόμουν, που δε με παίζανε τα άλλα παιδάκια.
Πάμε και στον κύριο Γιάννη τον οδοντογιατρό, που ήταν θρησκευάμενος και ψάλτης.
Άρχισα θυμάμαι την αγόρευση με μια εισαγωγή στα πολιτεύματα της Αρχαίας Αθήνας, κλείνοντας ότι τελειότερο πολίτευμα όλων είναι η δημοκρατία. (Καμάρι η γιαγιά).
Συνέχισα με Μπάυρον και Σολωμό, βεβαίωσα για την αφοσίωσή μου στη γενέτειρα του πατέρα μου, εξέφρασα το θαυμασμό μου στο Μπότσαρη και το Χρήστο Καψάλη, αφού έκανα παρένθεση για το Γιάννη Γούναρη που έσωσε την πόλη στην πρώτη πολιορκία του, πριν οι Τούρκοι του σφάξουν την οικογένεια και γίνει καλόγερος στην Αγία Ελεούσα. (Καμάρι η γιαγιά).
Μετά αποφάσισα να λάμψω με τις γνώσεις μου στα θρησκευτικά και πιάνω τη Γένεση. «Αβραάμ δε εγέννησε τον Ισαάκ... κλπ, κλπ...».
-Και γιατί, τσούπα μου λέει Αβραάμ δε εγέννησε τον Ισαάκ; Ρώτησε ο κύριος Γιάννης για να με εξετάσει να δει αν τα ξέρω καλά.
-Διότι ο άνδρας γεννά, η δε γυναίκα τίκτει, του απαντώ με στόμφο. (Δέος και θαυμασμός του κυρίου Γιάννη. Ντροπή της γιαγιάς).
Όταν γυρίσαμε σπίτι με πέρασε γενεές δεκατέσσερις. Δεν κατάλαβα γιατί.
_______________
[1] Ματθαίος, Α, 2-3
Συναφείς Αναρτήσεις:
© Eλένη Καλλιανέζου, Vejen, 26 Mαρτίου 2008
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου