H Aλεπού και το τυρί. (Λαϊκό παραμύθι)

Μια φορά, που λέτε, κι έναν καιρό μια αλεπού βλέπει στο μύλο ενός μυλωνά ένα μεγάλο κεφάλι λαχταριστό τυρί... Το έβλεπε και της τρέχανε τα σάλια. Έλα όμως που το ήθελε όλο δικό της; Τι θα έλεγε στις φιλενάδες της για να μην πάρουν χαμπάρι;
-Άι, που να στα λέω συμπεθέρα, λέει η αλεπού στη φιλενάδα της. Μεγαλεία! Ο δήμαρχος του διπλανού χωριού βαφτίζει το γιο του και θέλουν να με κάνουνε νουνά.
-Και πότε με το καλό η βάφτιση;
-Να, καλέ. Την Κυριακή, απαντάει η αλεπού.
Έρχεται η Κυριακή και μια και δυο τρέχει η πονηρή η αλεπού στο μύλο. Τρώει – τρώει, χορταίνει, το φχαριστιέται και μετά ξανά γυρνάει πίσω στις φιλενάδες της.
-Ωραία η βάφτιση, κουμπάρα;
-Τρέλα! Λέει η αλεπού κι έγλυφε και τα μουστάκια της.
-Και πώς το βγάλανε το παιδί;
-Αρχασούλη. Απαντάει η πονηρή (και σκεφτόταν μέσα της ότι έφαγε την αρχή του τυριού)
Δεύτερη φορά, ξανά το ίδιο κόλπο, πάλι κουμπάρα η αλεπού. Τρώει, τρώει και χορταίνει και γυρίζει πίσω...
-Καλή η βάφτιση;
-Όνειρο! Κόσμος, γλέντι, πανηγύρι!
-Και πώς το βγάλανε το παιδί;
-Μεσατούλη, απαντάει η κυρά Μάρω (και σκεφτόταν ότι έφαγε το τυρί μέχρι τη μέση)
Τρίτη φορά, τα ίδια.
-Και πώς το βγάλανε το παιδί;
-Πατούλη, απαντάει εκείνη και το είχε καταφχαριστηθεί, γιατί το έφαγε όλο το τυρί και κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι!


(Λαϊκό παραμύθι σε ελεύθερη απόδοση από μνήμης)