H Σαλώμη κι ο χορός των επτά πέπλων.

Bernardino Luini, Salome with the head of Johannes d. Täufers, Ύστερη Αναγέννηση, Βιέννη, Kunsthistorisches Museum.

***

Τα πνεύματα και οι τόνοι.
Μια φορά κι έναν καιρό και στον καιρό μου, πνεύματα βάζαμε στις λέξεις που αρχίζανε από φωνήεν. Τα πνεύματα ήταν δύο. Η ψιλή και η δασεία. Στα κεφαλαία γράμματα δε βάζαμε ποτέ πνεύμα – κι ακόμη δε βάζουμε τόνους.
Οι τόνοι στα παλιά χρόνια και στον καιρό μου ήταν δυο: η οξεία και η περισπωμένη.

Τα σημεία στίξεως.
Τελεία βάζουμε εκεί που σταματούμε πολύ τη φωνή μας. Ύστερα από τελεία, αρχίζουμε με κεφαλαίο γράμμα.
Κόμμα βάζουμε εκεί που σταματούμε λίγο τη φωνή μας.
Ερωτηματικό βάζουμε στο τέλος της προτάσεως, όταν ρωτούμε.

***

Titian, Salome, περί το 1515. Galleria Doria Pamphilj, Ρώμη, Ιταλία.

***

Γύμνασμα 1

Μια φορά κι έναν καιρό πνεύματα βάζαμε στις λέξεις που αρχίζανε από φωνήεν. Τα φωνήεντα είναι επτά. Όπως κι οι μέρες της εβδομάδας. Όπως κι οι νότες. Όπως και τα θαύματα του κόσμου. Όπως κι η λέξη "αγνίζω" στη Βίβλο, που τη συναντάμε επτά φορές. Όπως και τα τσάκρας στον άνθρωπο.
Τα πνεύματα ήταν δύο. Τα πνεύματα μπορεί να ήταν και παραπάνω. Το πνεύμα στην Αλχημεία του Jung είναι ανάμεσα στα τέσσερα αρχέτυπα. Στα αρχέτυπα συμπεριλαμβάνεται και το πνεύμα του κατεργάρη.
Η ψιλή μπορεί να είναι η νότα της Yma Sumac στις Άνδεις. Η ψιλή είναι κι η φωνή του λύκου στα επτά κατσικάκια, όταν προσποιείται τη μανούλα τους, για να 'μπει να τα φάει. Η ψιλή είναι κι η ψιλή μου τέχνη κόσκινο.
Η ψιλή είναι αέρινη.
Η δασεία είναι κι η εκπνοή. Ένα "χα". Ένας θάνατος. Ένα τέλος. Μια τελεία.
__________________________

Πνεύματα μπαίνουν πάνω στο επτά. Κι είναι αέρινα κι είναι τέλος. Πνεύμα μπαίνει και πάνω στην τελεία.
___________________________

Μια φορά κι έναν καιρό πνεύματα βάζαμε πάνω στο επτά, που 'ταν αέρινα, που 'ταν τέλος.
____________________________

Μια φορά κι έναν καιρό πνεύματα βάζαμε πάνω στο επτά, που ήταν αέρινα και τέλος.
___________________________

Μια φορά κι έναν καιρό πνεύματα βάζαμε πάνω στο επτά, που 'ταν αέρινα, που 'ταν τέλος. Πνεύματα δε βάζαμε στα κεφαλαία, εκτός κι αν ήταν το αρχικό γράμμα κύριου ονόματος. Πνεύματα βάζουμε σε μια αρχή, σε μια γέννα.
___________________________

Μια φορά κι έναν καιρό, πνεύματα βάζαμε πάνω στο επτά. Πάνω στην αρχή και στο τέλος. Κι είχαμε δυο τόνους. Έναν οξύ - δυνατό, να κραυγάζει. Κι έναν γυρτό σαν κυματάκι και θάλασσα.
___________________________

Μια φορά κι έναν καιρό πνεύμα βάζαμε πάνω στο επτά, και πάνω στην αρχή και το τέλος. Κι είχαμε τόνους δυο. Κι είτε φωνάζαμε είτε μας έπαιρνε το κύμα.

Gustave Moreau, Salomé (1871)

***

Γύμνασμα 2

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν τα πνεύματα του επτά, κάθε αρχής και τέλους. Κι είχαμε τόνους δυο. Να τους φωνάζουμε ή να τους παίρνει το κύμα.
Γεννιόμασταν και πεθαίναμε με τα πνεύματα παρέα. Και κάπου εκεί άρχιζε ένα κεφαλαίο κι ένας θεός.
Κάποτε σταματούμε τη φωνή κι ανασαίνουμε κι ύστερα ξεκινάμε πάλι, απαλά και συνεχίζουμε και ρωτούμε τι υπάρχει.

Aubrey Beardsley, Salomé

***

Γύμνασμα 3

Μια φορά κι έναν καιρό πνεύματα βάζαμε πάνω στα αρχικά φωνήεντα. Τα πνεύματα ήταν δύο. Η ψιλή και η δασεία. Όταν όλα ήταν κεφαλαία, πνεύματα δε βάζαμε – κι ακόμη δε βάζουμε τις περισσότερες φορές τόνους. Κι οι τόνοι στα παλιά χρόνια και στον καιρό μου ήταν δυο. Η οξεία και η περισπωμένη.
Τελεία βάζουμε εκεί που σταματούμε πολύ τη φωνή μας. Ύστερα από τελεία, αρχίζουμε με κεφαλαίο.
Κόμμα βάζουμε εκεί που σταματούμε λίγο τη φωνή μας. Ερωτηματικό βάζουμε στο τέλος της προτάσεως, όταν ρωτούμε.

***

Lucas Cranach ο Πρεσβύτερος, Σαλώμη με το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή, περί το 1530

***

Α Ε Η Ι Ο Υ Ω

Ε Η Ι Ο Υ Ω Α

Η Ι Ο Υ Ω Α Ε

Ι Ο Υ Ω Α Ε Η

Ο Υ Ω Α Ε Η Ι

Υ Ω Α Ε Η Ι Ο

Ω Α Ε Η Ι Ο Υ

Α Ε Η Ι Ο Υ Ω

(Ω τείνον στο Άλφα έως της Συντελείας του Αιώνος!)

Και το Υ-ψιλόν ή Υψηλόν του άνω θρώσκοντος Ανθρώπου!

***

© Eλένη Καλλιανέζου, Vejen, 25 - 27 Δεκεμβρίου 2007