Καθισμένη στα γόνατα της μητέρας μου στο λεωφορείο, συλλάβιζα[1] το σύνθημα στον τοίχο: «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ».
-Τι θα πει Χούντα, μαμά;
Εκείνη δεν απαντούσε. Άρα, χούντα είναι μία φούντα. Όπως λέμε «δουλειές με φούντες». Όπως λέμε η φούντα στο τσαρούχι του τσολιά. Όπως η φούντα σ' ένα σκουφί. Ένας σκίουρος με φουντωτή ουρά, είναι φουντωτός ή χουντωτός ή χουντικός. Άρα, ο Τσιπ και ο Ντέηλ που παίζουν με το Ντόναλντ Ντακ είναι χουντικοί, ενώ ο Ντόναλντ είναι τεμπέλης κι όλο κοιμάται σαν το θείο μου τον Αντρέα με τα πουά σώβρακα[2].
Κάθε μεσημέρι το Εθνικό Πρόγραμμα (Νυν Πρώτο) είχε ειδήσεις. Νταντάααααν! «Η Ηχώς των γεγονότων: Αποφασίζομεν και διατάσσομεν!» Ο φτωχός Ντόναλντ έσπασε τα ποδαράκια του μια μέρα που δεν άκουγε τη μαμά του και χαντάκι πήδηξε βαθύ κι όρμησε σαν παλικάρι, σαν το αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας του καμάρι. Και τι κάνουμε στα ποδαράκια που σπάνε; Τα βάζουμε στο γύψο. Επάνω στο γύψο ζωγραφίζουμε λουλουδάκια, κι επειδή ο Ντόναλντ κυνηγούσε τον Τσιπ και το Ντέηλ, όταν πήδησε το χαντάκι κι έσπασε τα ποδαράκια του, γράφουμε με μαρκαδόρο πάνω στο γύψο κάτω απ' τα λουλουδάκια «Κάτω η Φούντα!». Μετά, επειδή είμαστε καλά παιδάκια τραγουδάμε:
Περνάει ο Στρατός της Ελλάδος φρουρός,
και κάθε της εχθρού ο σκληρός τιμωρός
στο πέρασμά του τρέμει η γη που πατεί
και προς τη Δόξα περπατεί. [3]
…
Αν όμως κάθε φουντωτός είναι και χουντικός, γιατί οι μαλλιάδες και οι χίππυς με τα φουντωτά μαλλιά είναι κακοί και οι κοντοκουρεμένοι είναι αυτοί που ακούνε τη μαμά τους;
Γιατί οι γυναίκες που φοράνε γούνες είναι καλές; Αφού είναι φουντωτές. Γιατί δεν κουρεύουν τις γούνες τους;
Άρα, κάθε γάτος, αλεπού, σκιουράκι με φουντωτή ουρά και γυναίκες με γούνες φουντωτές, όπως και η Δέσποινα Παπαδοπούλου δεν ακούνε τη μαμά τους, πηδάνε χαντάκια και μπορεί να σπάσουνε το ποδαράκι τους. Να τους βάλουμε στο γύψο, για να ζωγραφίσουμε επάνω ωραία λουλουδάκια και να γράψουμε και με μαρκαδόρο «Κάτω η φούντα! Ζήτω ο στρατός!»;
_________________________________
Σημειώσεις:
[1] Τα Γράμματα, Οι Λέξεις – O, patria mia
[2] Σ' αγαπώ, γιατί θα πεθάνεις...
[3] Ολόκληρο το εμβατήριο εδώ
© Ελένη Καλλιανέζου, Αθήνα 11 Αυγούστου 2008
Αναρτήσεις
