Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Τα Πουλιά - Ε, ουανσιντά!

2 Μαΐου 2017


Είδα στον ύπνο μου πως ήμουν πάνω σε μια γέφυρα κι ο ορίζοντας ήταν ανοιχτός, αν και είχε συννεφιά. Και ξαφνικά περνούν από μπροστά μου, από τα αριστερά προς τα δεξιά, δεν ξέρω αν τραβούσαν για νότο, σμήνη από πουλιά· δεκάδες χιλιάδες πουλιά, εκατοντάδες χιλιάδες, κυρίως αποδημητικά. Και πετούσαν ανάκατα όλα μαζί, δεν πήγαιναν κατά είδος. Κι είχε μέσα και χελιδόνια, αλλά κι αηδόνια που πετούσαν κι αυτά με τ' άλλα κι όλα πετούσαν βιαστικά, αλλά είχα το χρόνο να παρατηρήσω το φτέρωμά τους. Κι έλεγα τι κάνουν τ' αηδόνια με τ' άλλα και γιατί πάνε όλα μαζί και πού πάνε...




Anton Surkov, Chalk Explosions


5 Μαΐου 2005

Έγειρα στον καναπέ το μεσημέρι με την κουβέρτα που έπλεξα και αποκαλώ mensa, γιατί αποτελείται από μεγάλα χρωματιστά μοτίφ με χρώματα που έχουν μια λογική τάξη, κατά τρόπο που η κουβέρτα θα μπορούσε να είναι ένα ερώτημα σε τεστ ευφυΐας.  Η κουβέρτα είναι η αγαπημένη του Φελλίνι· κάθε φορά που σκεπάζομαι μ' αυτή, το γατσούλι έρχεται και ξαπλώνει επάνω μου.

Είδα λοιπόν πως ήμουν πρεσβυτέρα σ' ένα μεγάλο υποστατικό κι είχα πολλά άτομα στη δούλεψή μου, ανάμεσά τους ήταν και μια μαύρη σκλάβα. Σταδιακά τα ρούχα ολωνών γινήκανε ρούχα του 1870, αυτά με τα μισά κρινολίνα που τουρλώνουν στον πισινό κι εμφανίζονται τόσο συχνά στους ιμπρεσιονιστικούς πίνακες. Η μαύρη μάλιστα ξαφνικά βρέθηκε μ' ένα ημίψηλο αντρικό καπέλο στο κεφάλι κι έγινε αυτή η παπαδιά κι ήμουν εγώ στο κρεβάτι, με ξεγυμνωμένα τα στήθη, το υπόλοιπο σώμα σκεπασμένο με κουβέρτες και παπλώματα. Μόλις είχα γεννήσει κι ήμουν περιτριγυρισμένη από πολλά άτομα, όλα γυναίκες. Στην αγκαλιά μου είχα το μωρό και το βύζαινα απ' το αριστερό βυζί κι ύστερα δεν είχα πια παιδί στην αγκαλιά, αλλά ένα μικρό γατί στο δεξί βυζί, που έμοιαζε να πίνει το γάλα μου μ' ευδαιμονία κι εγώ το κρατούσα τρυφερά, μέχρι που μια φωνή ακούστηκε σε γλώσσα δυσνόητη:
Εεε, ουάν σιντά, ουάν σιντέ, ουάν σιντί!  Εκεί ξύπνησα.




© Ελένη Καλλιανέζου, Toftlund, Παρασκευή 5 Μαΐου 2017






buzz it!

Δεν υπάρχουν σχόλια: