Δε γαμεί κι ο Δίας πια...

Ο κόσμος λέει πάει κατά διαόλου, γαμιέται ο Δίας. Ναι, καλά. Να κάνουμε όρεξη. Όταν ο Δίας γαμεί, γκαστρώνει Νύμφες και Θεές, όλο και κάποιος ήρως γεννιέται να κάνει άθλους, να ευαγγελιστεί σωτήριο μήνυμα για την ανθρωπότητα. Άρα, ή δε γαμεί ο Δίας πια, ή γαμεί με προφυλάξεις ή οι Νύμφες μπήκαν σε κλιμακτήριο και δεν καθίστανται πλέον έγκυες ή πάει κι αυτός, ποιος τον γαμεί το Δία...  Εξόν κι αν τα μπασταρδέλια του, οι ήρωες, ήταν πάντα ρεμπεσκέδες του κερατά και δεν τους βλέπαμε, γιατί γαμιόμασταν εμείς, οι γονείς μας, οι δασκάλοι μας, γιατί ο χρόνος τους εξωράισε και τους εξιδανίκευσε ή γιατί δε γαμιόμασταν ούτε εμείς ούτε οι παππούδες μας ούτε οι δασκάλοι μας κι ονειρευόμασταν καρβέλια ή γαμήσι δι' αντιπροσώπου με το Δία στην εθνική ομάδα να σηκώσει το χρυσό.

Παίζει κι η άλλη πιθανότητα. Να μην καταλαβαίναμε τον κόσμο ντιπ, λόγω τυφλοποντικιάσεως μέσα στις διαστάσεις όπου ετάχθημεν· πώς το λέγει ο Άμποτ στην Επιπεδοχώρα του;  Αν είσαι τρίγωνο και συνωστίζεσαι με ευθείες, μπορεί και να μην τις πάρεις χαμπάρι, γιατί ενδέχεται να σου έχουν στραμμένη τη μύτη κι όχι την επίπεδη πλευρά, πράγμα που τις καθιστά αόρατες κι επικίνδυνες σα βελόνες, αφού μπορούν να σε τρυπήσουν. Στον κόσμο των δύο διαστάσεων είναι αδύνατο να αποκτήσεις συνολική οπτική των επιπέδων που σε περιβάλλουν. Είσαι κι εσύ ένα φτωχό επίπεδο, καταδικασμένο να κινείσαι ανάμεσα σε επίπεδα, να πετάξεις δε γίνεται, δεν μπορείς χαρτογραφήσεις το χώρο σου, γυρίζεις γύρω γύρω και βλέπεις πάντα μια πλευρά ή ένα τόξο, στην καλύτερη αντιλαμβάνεσαι και τις γωνίες πριν σε τρυπήσουν, ενδεχομένως και θανάσιμα.

Η εποχή των ηρώων πέρασε, πάει καλιά του κι ο homo universalis κι ο Νιτσεϊκός υπεράνθρωπος· το μόνο που σου επιτρέπεται είναι να παραμείνεις επίπεδο και να έχεις και συναίσθημα, το οποίο κατά περίσταση μπορείς να διαχειρίζεσαι, αν και εφόσον είσαι τυχερός να βρεις ειδική καθοδήγηση από άλλο επίπεδο, πιο εξελιγμένο, που όμως κι αυτό κινείται στην ίδια επιφάνεια.

Ας φανταστούμε τώρα ότι είμαστε ευφάνταστα επίπεδα, που ονειρευόμαστε να γίνουμε μια μέρα στερεά. Δεν έχουμε σαφή ιδέα πώς μπορεί να είναι τα στερεά, όμως μαζευόμαστε, πίνουμε τα ποτηράκια μας, κάτι λέει ο ένας, κάτι ο άλλος, βρίσκουμε κι ένα Δία να γαμεί για να μας βοηθήσει, δόστου και λίγη θετική σκέψη και αισιοδοξία κι ενθουσιασμός, μια κλωτσιά που μπορείς να δώσεις στο διπλανό σου ν' αναπηδήσει λίγο να ανακαλύψει την τρίτη διάσταση (ή κι οι ώσεις του Δία στην παστάδα του την ώρα που γαμεί), φτιάχνουμε κύβους, κώνους, πυραμίδες... Έχω όμως την αίσθηση ότι χρειάζεται πολύς χρόνος να συναρμοστούν τα στερεά κατά τρόπο λογικό να φτιάξουν χώρο και σ' αυτό δεν είναι ο Δίας υπεύθυνος, όσο μπορεί γαμεί κι αυτός, ένας απλός θεός είναι, αλλά να ξέρεις τι είδους στερεομετρικό σχήμα θες να γίνεις. Κι άντε εσύ το βρήκες. Άντε και το βρήκαν κι οι άλλοι. Είναι κοινό το όραμα ή πρέπει πάλι ο Δίας να καθαρίσει, τούτη τη φορά με κανέναν κεραυνό; Δεν αρκούν πέντε τρελοί για ν' αλλάξει ο κόσμος. Πρέπει κι η τρέλα τους να είναι συμβατή, του καθενός με την τρέλα των άλλων. Κι αυτό είναι ζόρι μεγάλο. Ίσως γι' αυτό δεν αλλάζει κι ο κόσμος κατά τρόπο που να μας αρέσει.

© Ελένη Καλλιανέζου, Toftlund, Τρίτη του Πάσχα 18 Απριλίου 2017