"Πωπώ! Συμπτώσεις!" (Διαστροφικά παραπολιτικά σενάρια)

Τα παρακάτω δεν έχουν χαρακτήρα ενημέρωσης ή πληροφόρησης. Ποιητική αδεία και μιας και, ως γνωστόν, παραμυθού είμαι και η φαντασία μου οργιάζει, φτιάχνω ένα παραπολιτικό σενάριο.

Καλοκαίρι του 2008 στην ένδοξον ημών πατρίδα κάπου εις τας εξοχάς ο γκιώνης λαλεί, τα τζιτζίκια τεμπελιάζουν και άδουσι και τα τριζόνια νανουρίζουν τα ώτα των τυχερών που βρίσκονται εις τας εξοχάς, ενώ ο θαλασσινός φλοίσβος και οι ανατολές της σελήνης μας προδιαθέτουν διά μίαν ερωτικήν μέθεξιν. Κάπου εις τα ψιλά των ειδήσεων ακούμε για Lehman Brothers, αλλά μας απασχολούν μόνο τα μέτρα του Αλογοσκούφη με τον οποίον έχουμε και προηγούμενα με τα ομόλογα του Δημοσίου, κάποιες σποραδικές συζητήσεις γίνονται για τη Siemens, μέχρι που έρχεται το φθινόπωρο που τα φύλλα πέφτουν και τα ευγενή ημών τεκνάρια ετοιμάζονται εκ νέου να υπάγουν εις τα φροντιστήριά τους πρωτευόντως και δευτερευόντως στο σχολείο.

Ο κ. Βουλγαράκης μας προκαλεί την φρίκην με την σοφήν φράσιν του "το νόμιμο είναι και ηθικό", μέχρι που έρχεται η ώρα να παρακολουθήσουμε τα τεκταινόμενα από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου ο καταλληλότερος θα εξαγγείλει τα μέτρα για την οικονομία και παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, για να δούμε πού θα μας τσούξει. Βλέπουμε έναν πρωθυπουργό με πυγμή, κύριο των γεγονότων που χτυπά το χέρι του στο έδρανο "μπαμ - μπουμ!" και εφησυχάζουμε, καθόσον ο καταλληλότερος είναι ο... καταλληλότερος...

Κάπου εκεί "ΜΠΑΑΑΑΑΜ" ένα σκάνδαλο ακόμη για να μας ξυπνήσει τα αίματα (γιατί τα παλιά ήσαντε ξενέρωτα και καθόλου trendy): το Βατοπέδι και ο νέος Ρασπούτιν ηγούμενος Εφραίμ και ο κολλητός νομικός σύμβουλός του Αρσένιος και τα Τάτσι - Μήτσι - Κώστα με το Ρουσόπουλο. Ο κ. Σανιδάς διατάζει έρευνα στο Άγιον Όρος και αναμένουμε με ανυπομονησία. Αναλαμβάνουσιν οι γνωστοί δικαστικοί και αρχίζουν τα παρατράγουδα, ανάβουν οι συζητήσεις για χωρισμό Κράτους - Εκκλησίας, το λαϊκό αίσθημα απαιτεί διαφάνεια, να και τηλεοπτικά debates για εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές της Βουλής, αντιλαμβανόμαστε ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι διόλου τυφλή και ότι διάκριση των εξουσιών δεν υφίσταται, αλλά συνεχίζουμε να ελπίζουμε...

Και έρχεται η ώρα του πορίσματος για το Βατοπέδι και παρακολουθούμε εναγωνίως, αν επιτέλους σ' αυτή τη χώρα θα τιμωρηθούν οι ένοχοι, αλλά αντ' αυτού προκύπτουν πέντε διαφορετικά πορίσματα...

Ξαφνικά (;) τα νερά τα ταράζει η δολοφονία του δεκαεξάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό και ο λαός βγαίνει σύσσωμος στους δρόμους (ως αναμενόμενον) να καταγγείλει τη βία της αστυνομίας, ενώ τα ιστολόγια παίρνουν φωτιά με συγκρίσεις του γεγονότος με την υπόθεση Καλτεζά. Κάποια σποραδικά δημοσιεύματα περιέγραφαν το δολοφόνο ως "Ράμπο", και "επιθεωρητή Κάλλαχαν", αλλά επειδή ο καθείς δικαιούται υπεράσπισης και ουδείς θεωρείται ένοχος σε μια δημοκρατία προ της δίκης του, ο Αλέξης Κούγιας αναλαμβάνει την υπεράσπισή του και ακούμε διάφορα σκανδαλώδη σενάρια για "εξοστρακισμό της σφαίρας από τον ουρανό και ατυχές περιστατικό διά χειρός Θεού". Προς επίρρωσιν της υπεράσπισης του κατηγορουμένου μαθαίνουμε ότι είναι και πατέρας τριών παιδιών (λες κι αυτό αποτελεί αδιάσειστο τεκμήριο αθωότητας, γιατί οι δολοφόνοι από πρόθεση ή από αμέλεια οφείλουν να είναι άτεκνοι. Κι εδώ φυσικά παραβλέπω το γεγονός ότι στατιστικά οι περισσότεροι παιδόφιλοι ή ένοχοι κακοποίησης ανηλίκων είναι γονείς, αλλά εν πάση περιπτώσει, ας υποθέσουμε ότι οποιοσδήποτε συνουσιάζεται και τεκνοποιεί είναι καταρχήν αθώος).

Στο μεταξύ οι διαδηλώσεις κλιμακώνονται, αρχίζουμε να μιλάμε για γενικευμένη οργή, η δολοφονία του Αλέξη θεωρείται η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι και αρχίζουν και τα παραεπεισόδια: κουκουλοφόροι, βία, ξύλο, πετροπόλεμος, πλιάτσικο και βανδαλισμοί, ενώ η Αριστερά ονειρεύεται τη μετατροπή των χωρίς στόχο εκδηλώσεων οργής σε παλλαϊκό (μην πω και παγκόσμιο) κίνημα που στηρίζεται και στις εξεγέρσεις στην Ιταλία, Γαλλία και Λος Άντζελες. Ίσως είναι η ώρα για τη Μεγάλη Αριστερά και την επανάσταση και ο μέγας Τσάβες εξάλλου είναι και πρότυπο, όπως παλαιότερα ο μέγας Τίτο, ο παμμέγιστος Στάλιν, ο έτσι κι έτσι μέγας Περόν κ.ο.κ. Και καταδικάζει τα επεισόδια βίας μ' ένα "ναι μεν, αλλά...", που στο γενικό οίστρο και τις εξάρσεις προστίθενται κι άλλες κορωνίδες, όπως η απεχθέστατη βεβήλωση της Ακρόπολης που ονομάστηκε ακτιβιστική πράξη, η ταύτιση αυτών που θεώρησαν την πράξη ιερόσυλη με Πρετεντεριστές και αφελή επιχειρήματα του τύπου "ο Μανώλης Γλέζος το επιδοκίμασε". Ναι, αλλά ο Μανώλης Γλέζος μαζί με το Λάκη Σάντα το 1941 στην Ακρόπολη απάντησε στην υπάρχουσα βεβήλωση κατεβάζοντας τη ναζιστική σημαία κι όχι αναρτώντας το δικό του πανώ ή σημαία, αλλά ούτε και ο Μανώλης Γλέζος είναι ειδικός να ομιλήσει σε θέματα περί Ακρόπολης και του τι καλείται ή όχι ακτιβισμός στα εθνικά μνημεία.

Το σούργελο συνεχίστηκε με το πανώ στην ΕΡΤ, γιατί φυσικά δεν έπαιρνε τους "ακτιβιστές" (my ass) να προβούν σε αντίστοιχες πράξεις στο MEGA π.χ. ή τον ANT1 με τους σεκιουριτάδες...

Κι εκεί που τα επεισόδια κλιμακώνονταν και οι κουκουλοφόροι αυξάνονται και πληθύνονται μαγικά (!), επιτίθενται στην Κούνεβα, απαγάγουν επιχειρηματίες κλπ., τραυματίζουν αστυνομικό με καλάζνικωφ μέρα μεσημέρι, έχουμε μπαράζ ληστειών, χτύπημα στον ALTER, φουφούλισμα βαγονιών του Μετρό, χτύπημα Τραπεζών, ξυλοδαρμό του Πανούση, δολοφονία αστυνομικού εν ώρα καθήκοντος, αστυνομία αδρανή όταν πρέπει να επέμβει και καθόλου αδρανή όταν δεν έχει κανέναν λόγο να επέμβει. Κι εμφανίζεται νέα μορφή τρομοκρατίας. Και πολλοί κουκουλοφόροι.

Και πριν από μια περίπου βδομάδα γίνεται το Κολωνάκι Γης Μαδιάμ και τα όργανα παρακαλουθούν απαθώς το μπάχαλο. Και βέβαια κέντρα διασκέδασης δεν πειράχτηκαν καθόλου, αλλά το ιστορικό βιβλιοπωλείο της Εστίας, ο Κάουφμαν, ο Ιανός...

Κολωνάκι είπαμε γίνανε τα επεισόδια, ε; Και Κολωνάκι έχει μαγαζί η μητέρα του άτυχου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ε; Και η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου μας ήρθε ταυτόχρονα με τα σκάνδαλα στο Βατοπέδι, οποία σύμπτωσις! Και η σφαίρα είχε κατεύθυνση από πάνω προς τα κάτω. Δηλαδή, γιατί να μην σκεφτώ ότι ο Γρηγορόπουλος καθόταν κάπου ή ήταν γονατιστός και την έφαγε εν ψυχρώ στο κεφάλι;

Και γιατί να μην υποθέσω ότι στους δύο υπάρχοντες κολαούζους, Κράτος και Εκκλησία, και ας μου επιτρέψουν οι άθεοι αναγνώστες την άποψη ότι εμπιστεύομαι περισσότερο σε οικονομική διαχείριση την Εκκλησία παρά το παντελώς ανίκανο Κράτος, προστέθηκε ένας τρίτος κολαούζος: η Μαφία. Μήπως θυμόμαστε και πότε στην Αμερική οι γκάνγκστερς μοίραζαν τις γειτονιές και οι νονοί είχαν τ' απάνω τους; Πάλι μετά το 1929 και το κραχ. Κι έχουμε πάλι κραχ. Ή μήπως όχι;



Άειντε, παιδιά... Omertà και καλά ξεμπερδέματα! Πλάκα - πλάκα στην "αντιαμερικάνικη" σε γενικές γραμμές Ελλάδα, δεν έμεινε κουσούρι για κουσούρι της που να μην της έχουμε πάρει: απ' τον υπερκαταναλωτισμό, στη νεοφιλελεύθερη οικονομία κι απ' τις ξανθιές Μπάρμπυ και τις σαπουνόπερες μέχρι τα reality-shows. Να μην την αντιγράψουμε και στο γκανγκστερισμό; Κουκουλοφόροι δόξα τω Θεώ υπάρχουν. Κι αν δεν έχουμε εμείς δικούς μας, μπορούμε πάντα να εισαγάγουμε. Η γείτων χώρα Ιταλία (una faccia - una razza) μας δίνει και καλό παράδειγμα. Η Μαφία ανθεί στον εξαθλιωμένο νότο. Και η Αριστερά με τους νέους μόσχους της τους σιτευτούς ομιλεί ακόμη για "επανάσταση και λαϊκές εξεγέρσεις" τρώγοντας αμάσητη την κάθε φόλα.

"Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που τους πετούσε η ντόπια ή η ξένη αντίδραση που να μην την πατήσουν... Αν ήθελε κάποιος να γράψει για τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις... Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο «Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες». Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω. "

Ηλίας Ηλιού, σε συνέντευξή του το 1981, όταν αποσυρόταν από την πολιτική.

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 21 Mαρτίου 2009