Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

Τα Γράμματα, Οι Λέξεις - Ο, patria mia

Οι μύθοι στην οικογένεια με θέλουν να μίλησα πολύ νωρίς, πέντε μηνών. Κι ήτανε, λέει, η πρώτη μου λέξη «μπαμπά». Αυτό, κατά τις διηγήσεις της μακαρίτισσας της μητέρας μου, έγινε ως εξής:
Καθόταν ο πατέρας μου πάνω απ' την κούνια μου ώρες ατέλειωτες κι επαναλάμβανε:

-Μπαμπά, μπαμπά, μπαμπά, μπαμπά, μπαμπά.

Η μητέρα μου τον κορόιδευε.

-Μα, τι νομίζεις ότι κάνεις;

-Κάνε δουλειά σου, της απαντούσε.

Ένα βράδυ τη σκούντησε μέσα στον ύπνο της.

-Ξύπνα, το παιδί μίλησε.

-Άει, παράτα μας, του απάντησε εκείνη.

-Λόγω τιμής, της λέει εκείνος. Το παιδί είπε «μπαμπά».

Ήρθε η ώρα να με θηλάσει. Γύρισα και την κοίταξα και είπα «μπαμπά». Τότε, λέει, παρολίγο να της πέσω απ' τα χέρια. Πήρε τον παιδίατρο τηλέφωνο, προσποιούμενη ότι είχα πυρετό. Όταν ο γιατρός με εξέταζε, αφού τη σκυλόβρισε, γιατί ήταν και φίλος οικογενειακός, γιατί τον ξεσήκωσε άδικα και με πήρε αγκαλιά, τον είπα και αυτόν «μπαμπά». Και δεν ήταν αυτό το συλλαβικό «μπα, μπα, μπα» που λένε τα βρέφη. Ήταν καθαρότατο «μπαμπά».

Ο πατέρας μου κατουρήθηκε απ' τη χαρά του και θριαμβολόγησε. Έβγαλε κόρη σαΐνι.

Μετά με φόρτωσε με βιβλία, στην αρχή παραμύθια με εικόνες μαγικές, ύστερα μυθιστορήματα.

Θυμάμαι σαν να ήταν χθες, χειμώνα στο καθιστικό, τυλιγμένη με κουβέρτα στο ντιβάνι και τριγύρω μου βιβλία ανοιχτά, τα κοίταζα σαν υπνωτισμένη.

Ύστερα, πριν ακόμη πάω σχολείο, η μητέρα μου «εφηύρε» ένα παιχνίδι. Έραβε κι επαναλάμβανε:

-Άλφα, βήτα, γάμμα, δέλτα, ακολουθώντας την επιτυχημένη συνταγή του πατέρα μου, αν και εκείνος δεν ήταν πια στο σπίτι.

Κάποια στιγμή εκνευριζόμουν κι έλεγα:

-Ουφ, βρε μαμά! Σταμάτα πια με το «άλφα, βήτα, γάμμα, δέλτα»!

Εκείνη δεν έδινε σημασία. Την άλλη μέρα συνέχιζε:

-Έψιλον, ζήτα, ήτα, θήτα.

Και την τρίτη, όλα μαζί: άλφα, βήτα, γάμμα, δέλτα, έψιλον, ζήτα, ήτα, θήτα.

Έτσι έμαθα το αλφάβητο πολύ πριν πάω νηπιαγωγείο.

Μετά άρχισε η γραφή.

-Έλα, γιαγιά να ζωγραφίσουμε. Και ζωγραφίζανε γράμματα. Μ' έτρωγε η περιέργεια κι η επιθυμία να συμμετέχω. Κάπως έτσι λύθηκε και το κεφάλαιο γραφή, το οποίο συνεχίστηκε με πινακάκια με γράμματα καρφωτά σα σφηνάκια και κύβους. Μετά ήταν θέμα χρόνου να αρχίσω να διαβάζω μόνη μου στην αρχή τα παραμύθια κι ύστερα μυθιστορήματα. Πρώτα τα παιδικά, ύστερα τα «απαγορευμένα» απ' τα επάνω ράφια της βιβλιοθήκης. Μετά δε με προλαβαίνανε. Σ' ένα βιβλίο για δεινοσαύρους ή για γεωγραφία έκρυβα Καραγάτση ή Ανατόλ Φρανς ή τη «Νανά» του Ζολά.

Όταν τρώγαμε κοτόπουλο, βάζαμε στοίχημα γιάντες. Εγώ θα ήμουνα υπάκουη και τακτική, αν έχανα, εκείνη, αν έχανε, θα μου αγόραζε κάποια βιβλία. Τις περισσότερες φορές έχανε. Το κόλπο ήταν απλό: Πήγαινα στο κρεβάτι με κάποιο βιβλίο, ενώ έπρεπε να κοιμηθώ και φρόντιζα να με πάρει χαμπάρι.

-Τι έχεις κάτω απ' τα σκεπάσματα;

-Τίποτα.

Τα άνοιγε. Κρατούσα σφιχτά το βιβλίο.

-Δε στο δίνω!

Το τράβαγε.

-Όχι, δε θα το πάρεις!

Θύμωνε.

-Τι έκανε λέει;

Άφηνα σιγά σιγά το βιβλίο να της γλιστρήσει στα χέρια. Έπεφτε στην παγίδα.

-Γιάντες, έχασες! (Κοστολογείτο με Παπαδιαμάντη. Όχι κι άσχημα).

Τα Σαββατοκύριακα που έβλεπα τον πατέρα μου είχα ακόμη πέντε έξι βιβλία. Αυτά που είχε συνήθως διαβάσει και δεν ήθελε να του πιάνουν χώρο πια στη βιβλιοθήκη του.


Μετά πιάσαμε τις όπερες. Τηλεόραση δεν υπήρχε, ιδιοτροπία της μητέρας μου. Ραδιόφωνο.

Τρίτο Πρόγραμμα, «Το Θέατρο της Κυριακής» και της Τετάρτης στο Πρώτο και «η Όπερα της Εβδομάδας», κάθε Πέμπτη βράδυ, ώρα δέκα. Προλόγιζε η Αθηνά Σπανούδη. Μετά σφύριζα τις μελωδίες. Άρχισα να συγκρίνω εκτελέσεις της Άννας Μόφφο ή της Τεμπάλντι στην Τραβιάτα με την αντίστοιχη της Κάλλας. Υπερτερούσαν τα πάντα υπέρ της τελευταίας. Δε συγχωρούσα τις επιφανειακές εκτελέσεις ή τις άσκοπες τρίλλιες, που δε σέβονταν το συνθέτη.

Κάποια Κυριακή, όταν με πήρε ο πατέρας μου σφύριζε, θυμάμαι το εμβατήριο από την Αΐντα, που είχε τύχει να ακούσω το προηγούμενο βράδυ. Τον κοίταξα με δέος.

-Το ξέρεις;

Με κοίταξε ειρωνικά.

-Εσύ, τι λες;

Η Αΐντα ήταν η δεύτερη όπερα που απέκτησα ολοκληρωμένη. Φυσικά, στον ομώνυμο ρόλο η Κάλλας. Κι αυτό βάσει συμφωνίας, καθιερωμένη απ' τη γιαγιά. Κάθε φορά που αρίστευα στο σχολείο (φαινόμενο σύνηθες) ή μετά από τους βαθμούς του τριμήνου, η γιαγιά η Μαρίκα καθιέρωσε ένα τελετουργικό: Μια ολοκληρωμένη όπερα με την Κάλλας. Έτσι σε τρυφερή ηλικία απέκτησα μια αξιόλογη συλλογή από όπερες.

Η Αΐντα είναι μια σκλάβα απ' την Αιθιοπία, κόρη του ηττημένου Αμονάστρο, του βασιλιά της Αιθιοπίας από το Φαραώ της Αιγύπτου. Δορυάλωτη δούλα στην κόρη του Φαραώ, την Αμνέρις και εκβιασμός στον πατέρα της. Αν σηκώσει κεφάλι εναντίον της Αιγύπτου, η Αΐντα θα πεθάνει. Η ατυχία της είναι ότι θα ερωτευτεί τον αρχιστράτηγο των αιγυπτιακών στρατευμάτων και νικητή των πολεμιστών Αιθιόπων, Ρανταμές, τον οποίο διεκδικεί και η κόρη του Φαραώ. Και η Αΐντα διχάζεται ανάμεσα στον έρωτα και στην αγάπη της στον πατέρα της.

Ο, patria mia. Ω, πατρίδα μου...

Αλήθεια, τι είναι η πατρίδα χωρίς τον πατέρα;

Χωρίς πατρίδα είσαι άπατρις. Χωρίς πατέρα τι είσαι; Και τι είναι η πατρίδα μας, μην είν' οι κάμποι... Όλα πατρίδα μας κι αυτά κι εκείνα;

Όταν ο Ρανταμές, θα φέρει στη Αίγυπτο σκλάβο και τον Αμονάστρο, τον πατέρα της Αΐντας, αυτή θα τρέξει στην αγκαλιά του.

-Non sei mia figlia! Dei faraoni tu sei la schiava! Δεν είσαι κόρη μου. Θα της πει ο πατέρας της. Είσαι η σκλάβα των Φαραώ.

Και η Αΐντα θα πεθάνει στο τέλος ά-πατρις... Immenso Ftha! Mortal, diletto ai Numi...


© Ελένη Καλλιανέζου, Αθήνα 5 Αυγούστου 2008

buzz it!

28 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

γιώτα, κάπα, λάμδα, μι, νι, ξι, όμικρον, πι, ρο, σίγμα, ταυ, ύψιλον, φι, χι, ψι, ωμέγα,

το ωμέγα δεν σου θυμίζει μισό άπειρο; σαν να θέλει να γίνει άπειρο.

θες να κάνεις έρωτα τώρα;
ή να κολυμπήσεις με τον κολιέ;

κάποιες εικόνες μένουν παντοτινά.
φιλιά πολλά!

Αστερόεσσα είπε...

@ b|a|s|n\i/a, καλή ερώτηση!
Οι Οι Πέρλες έχουν μια νεφελώδη σεληνιακή ηδυπάθεια. Νέφη υπάρχουν πολλά και κρύες ανάσες. Όχι. Ζέστα. Άρα, πάμε στο πρώτο:
Να κάνω έρωτα. Αλλά με έρωτα. Γιατί αλλιώς δε διαφέρει απ' το θάνατο.

Ζηλεύω τη γριά που πέθανε, όταν το αποφάσισε.

Σαν Ινδιάνα. Τι σοφία!

Και θυμάμαι το ποίημα το Καβάφη Μύρης Αλεξάνδρεια του 340 μ.Χ

Οι Χριστιανοί ιερείς μεγαλοφώνως
για την ψυχή του νέου δέονταν. -
Παρατηρούσα με πόση επιμέλεια,
και με τι προσοχήν εντατική
στους τύπους της θρησκείας τους, ετοιμάζονταν
όλα για την χριστιανική κηδεία.
Κ' εξαίφνης με κυρίευσε μια αλλόκοτη
εντύπωσις. Αόριστα, αισθανόμουν
σαν νάφευγεν από κοντά μου ο Μύρης·
αισθανόμουν που ενώθη, Χριστιανός,
με τους δικούς του, και που γένομουν
ξένος εγώ, ξένος πολύ· ένοιωθα κιόλα
μια αμφιβολία να με σιμώνει: μήπως κ' είχα γελασθεί
από το πάθος μου, και πάντα του ήμουν ξένος. -
Πετάχθηκα έξω απ' το φρικτό τους σπίτι,
έφυγα γρήγορα πριν αρπαχθεί, πριν αλλοιωθεί


Δε θα την άντεχα τη χριστανοσύνη τώρα.
Κι όλοι σε τέτοιες στιγμές τείνουν να μιλούν περί αυτής.

Όσο για το ωμέγα... τι να το κάνεις μισό άπειρο; Ένα άπειρο που αυτοαναιρείται;

Σε φιλώ πολύ!

Αστερόεσσα είπε...

Πετάχθηκα έξω απ' το φρικτό τους σπίτι,
έφυγα γρήγορα πριν αρπαχθεί, πριν αλλοιωθεί
απ' την χριστιανοσύνη τους η θύμηση του Μύρη.


Άφησα κατά λάθος το ποίημα ατελές. Ίσως όμως η α-τέλεια είναι και αυτό που η ψυχή μου ποθεί.

Ψιλοτυχαίο κι αυτό σ' ένα κύκλο συμπτώσεων (?)

b|a|s|n\i/a είπε...

να το συμπληρώσεις με άλλο μισό άπειρο. να το ζευγαρώσεις με αυτά τα ζευγαρώματα που στα τρυπάνε όλα. και αν λιγοψυχάς ώρες ώρες, nothing left but faith
http://basdiction.blogspot.com/2008/05/blog-post_17.html

Αστερόεσσα είπε...

@ b|a|s|n\i/a, είσαι ένας απίστευτα γλυκός άνθρωπος και θεωρώ μεγάλη μου τιμή που σε γνωρίζω.

Είπες τη μαγική φράση: Το "Σουσάμι άνοιξε"

Σ' ευχαριστώ!

b|a|s|n\i/a είπε...

εγώ σ' ευχαριστώ

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Από μια άποψη ήσουν τυχερή που μεγάλωσες σε τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον...
Εγώ μεγάλωσα σε μια πόλη στερημένη πνευματικά και σε μια οικογένεια στερημένη οικονομικά. Θυμάμαι στην πέμπτη δημοτικού που ο δάσκαλος μάς έβαλε μια εργασία για τα "λόγια της πλώρης" κι ο πατέρας μου αναγκάστηκε να δανιστεί το βιβλίο από έναν φίλο του βιβλιοπώλη!
Βέβαια, μπορεί μέχρι τα 18 μου να μην είχα διαβάσει ούτε ένα εξωσχολικό βιβλίο, αλλά, ως αντιστάθμισμα, φορτώθηκα πολλές εμπειρίες που θα μπορούσε να τις πει κανείς "κοινωνικές"! Με άλλα λόγια: αλητεία, γκομενιλίκι, τσαμπουκάδες κλπ...

apocalypses είπε...

Ξέρεις τί είναι να κάνω χιλιόμετρα, μέσα απο βαλτόνερα, έλη κ.λπ, για να βρω ένα υπολογιστή, ένα laptop, και να ανοίγω το blog σου(είναι η πιο γρήγορη κίνηση και η πιο εύκολη απο άλλα...) για να δω τικάνεις,τι γίνεται, πως πάει, που είσαι,πως είναι, να μου απαγορεύεται κιόλας και σεις να μιλατε για Άλφα βήτα; Ναι, ΛΟΠΟΝ άλφαμε, βήταμε κ.λπ Αν δεν το κάνουν οι Τουρκοι..
Bravο bella...Κατάλαβα...Διάβαζε λοιπόν και κάποια σχόλια στην προηγούμενη ανάρτησή σου...Και άμα τη εμφανίσει απαντάς που και που...
Υ.Γ Τέτοιες στιγμές σε παροτρύνω...
Πάρε χαρτί και μολύβι και γράφε και άσε τους υπολογιστές...Τράβα έξω, κανε μια βόλτα, πιες, γέλασε,πόνεσε ξενύχτησε, δάκρυσε, κλάψε, ούρλιαξε,αγόρασε κάτι,πέταξε κάτι,κτυπήσου
βρίσε,αγάπα,αλλά ξέχασε το γαμημένο το blog και μας μαζί...Και εν πάσει περιπτώσει στο αφιέρώνω και συ κρίνε αν πρέπει να το αφιερώσεις Σ΄ΕΚΕΙΝΟΝ...
'' Μοιάζει η νύχτα μακρυά σου ναναι ΕΡΕΘΙΣΤΙΚΗ σαν την ΑΜΑΡΤΙΑ,
μα η ΜΟΡΦΗ ΣΟΥ δραπετεύειαπο κρυψώνα μυστική, ΜΕ ΚΤΥΠΑ ΜΕ ΒΙΑ,
Δεν τη ΒΡΙΣΚΩ την ΑΚΡΗ, πουθενα και ΠΕΣ μου τι ΝΑ ΚΑΝΩ, εχω γεμίσει ασφυκτικά με καπνό το δωμάτιο ως απάνω και ο ΧΡΟΝΟΣ μου ΓΕΛΑΕΙ ΣΑΝ ΜΩΡΟ...''
Αυτά.Κλείνω τώρα γιατι σε λίγο θάχουμε γλέντια(μπορεί και δράματα,ευτυχώς όχι μέχρι σήμερα...
Kisses MY LADY...From Evros beach...

Αστερόεσσα είπε...

@ ασκαρδαμυκτί:
Ο πατέρας μου πουλούσε βιβλία και διάβαζε πάντα πολύ. Η μητέρα μου επίσης διάβαζε πολύ και έγραφε. Το πλέον φυσιολογικό ήταν να διαβάσω νωρίς και σ' αυτό μ' ενθάρρυναν και οι δυο τους.
Όταν αργότερα ο πατέρας μου παντρεύτηκε για δεύτερη φορά η "φυσιολογική" οικογενειακή κουβέντα ήταν για Ιστορία, αρχαίους συγγραφείς, Αστρονομία ή πολιτική. Ανάμεσα σε αυτά κάποιο τραγούδι ή ψέλναμε όλοι μαζί τροπάρια... υπήρχε ποικιλία. Το "καθημερινό" δε μας απασχολούσε.
Η οικογένεια δεν είχε ποτέ την ιδιαίτερη οικονομική επιφάνεια. Όλοι όμως ασχολούμασταν με αυτό που θεωρούσαμε σημαντικό (ίσως και λαναθασμένο σύμφωνα με τις καθεστηκυίες νόρμες), αλλά αν κάτι έχω να θυμάμαι κι ήταν αυτό ευχάριστο ήταν και αυτό εδώ: πάντα το επέκεινα. Ε, γι' αυτό και μόνο έχω σήμερα ευγνωμοσύνη στους γονείς μου. Και για το ότι αν και προέκυψα "προβληματική" και "ιδιόρρυθμη" ήταν για κάτι ανώτερο.

@ apocalypses,
Tα σχόλια πάντα τα διαβάζω, όπως διάβασα και το τελευταίο σου στην προηγούμενεη ανάρτηση. Δεν είχα να απαντήσω σε αυτό με κάτι καλά και σώνει. Δεν αισθάνομαι ότι πρέπει πάση θυσία να έχω τον τελευταίο λόγο.
Αλλά το δήλωσα ξεκάθαρα και στην τελευταία μου ανάρτηση στο 14ο σχόλιο
Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο, εάν βρω κομπιούτερ, να μπαίνω πού και πού ή -επειδή το γράψιμο είναι για μένα πολύ περισσότερα πράγματα από απλή καταφυγή- σύντροφος σε ώρες περίεργες και τελικά με ορίζει, να ανεβάζω και κάποιες αναρτήσεις ή να επισκέπτομαι και κάποια ιστολόγια.

Δε γράφω για σας. Για μένα γράφω.
Άλφα σας, βήτα σας κλπ...; Μα έτσι γράφω. Το σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα, βούρτσισα δοντάκια δε με ενδιέφερε και ποτέ. Είναι από τις αυτόματες καθημερινές πράξεις, τελικά τόσο μπανάλ, που μόνο αν βουρτσίσεις τα δόντια σου με μια μπατανόβουρτσα που βάφεις και ταβάνια, θα έχει για μένα ενδιαφέρον. Ε, ωραία: Η οδοντόβουρτσά μου είναι με μπαταρία της Braun και κάνει και μασάζ στα ούλα. Ε, και;
Από την ώρα δε που ήρθα Ελλάδα, επιλέγω να βγάλω προς τα έξω ένα τμήμα μου μόνο. Το τι κάνω την επόμενη μέρα μου, πέρα απ' τα νοσοκομεία, δε θα το βγάλω προς τα έξω, γιατί στο κάτω- κάτω δεν αφορά και κανέναν. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι "δε βγαίνω έξω, δεν κλαίω, δε γελάω, δε βρίζω, δεν αγαπώ;" Και ποιος δικαιούται να μου πει τελικά αν θα βγάλω blog ή όχι; Δε μου πήρε πάνω από μισή ώρα για να γράψω το κείμενο της τελευταίας ανάρτησης. Ευχαριστώ για το τραγουδάκι.
Φιλιά.

Αστερόεσσα είπε...

Ο θάνατος δεν είναι ποτέ γεγονός απαλό. Είναι πάντα βίαιος, ακόμη κι αν κάποιος πεθάνει "ειρηνικά", όποια κι αν είναι η φιλοσοφία του καθενός, όσο κι αν είναι θρήσκος ή όχι.
Είναι η τραγική κατάληξη του ανθρώπου.

Θα γυρίσω όμως και θα πω ότι ένας ενήλικος ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να καλέσει εμαυτόν "ορφανό" ή "ορφανή". Δεν "ορφανεύεις" στα 30 σου, στα 40 σου ή στα 60 σου. Το να χάνεις όμως τον άνθρωπό σου είναι εξίσου μεγάλη απώλεια σε όλες τις ηλικίες.

Δεν τα βάζω λοιπόν με το Χάροντα γιατί "μου παίρνει τον πατέρα". Αλλά γιατί υπάρχει κι όλοι εμείς που "υπάρχουμε", μια μέρα θα πάψουμε να "υπάρχουμε".

Είναι κάποιες φορές όμως χειρότερο να τα βάζεις με τις νομοτέλειες.
Να γυρίσω λοιπόν και να πω τι; Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος;
Μακάρι να είναι έτσι να πω και αμήν. Ίσως αν υπάρχει Παράδεισος οι Χριστιανοί να ακούνε εκεί πάνω Mozart, και οι μουσουλμάνοι σάζι και ούτι κι όλες οι καλογριές να γίνουν και νύμφες Κυρίου. Ελπίζω μόνο ο Κύριος να παίρνει και κάποιες μέρες ρεπό απ' τις καλόγριες, γιατί δεν είναι και ότι καλύτερο να έχει νύμφες και κάποιες παρανοϊκές με μουστάκια.

Sarasides είπε...

Άιντα!
Από μωρό στα βαριά...
Η δεύτερη όπερα που απέκτησα εγώ ήταν το «Γιατί Πατέρα» του Θεόδωρου Δερβενιώτη. Πριμαντόνα η Μαρινέλλα και βαρύτονος ο Στελάρας.

Αστερόεσσα είπε...

@ alkibiades, σχετικό το "από μωρό στα βαριά."
Π.χ. με το που έμαθα να μιλάω άρχισα και να τραγουδάω. Σουξεδάκια:
-"Ο Βαγγέλης ο γιεγιές".
-"Θα πουλήσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι".
-"Στις 16 Μάη μήνα με αμάξι η Μαρίνα
πέρασε από μπροστά μου σιωπηλά"
Kαι το αγαπημένο μου τότε:
"Να 'τανε το '21, χρόνια δοξασμένα"
Κάπου έχω και κασέτα, στα δυόμισυ χρόνια μου.
Τις όπερες και τις κλασικές τις ανακάλυψα σχεδόν μόνη μου. Όχι πως δεν άκουγε και η μητέρα μου. Αλλά ήταν του ελαφρού ρεπερτορίου: Vivaldi, Μοzart, Chopin...
Μετά βέβαια τους τη βγήκα με Stravinski, Locatelli, Marcello, Ferroud. Debussy...
Η τάδε εκτέλεσεη σε σύγκριση με την δείνα. Κανονικό σπασικλάκι.
Τι να πούνε οι καψεροί... Τους είχα σκιάξει...

Myrto είπε...

"Είναι η σκλάβα Ακίρα,
πάντα μπαίνει μυστικά
από τα ανοιχτά παράθυρα ,
και μου ψιθυρίζει επίμονα

«σώνει αφέντρα βιάσου
σώνει...»

ακουμπώντας στα χέρια μου
το κεφάλι της

και εγώ με την γνώση
του πατέρα μου ,
άλλος ένας νεκρός θεός
στο Πάνθεον των 3 Ηλιων ,
ταριχευμένη στο κορμί μου

αρνούμαι να δεχτώ

συνεχίζω να του μιλώ
σαν να μην σκεπάζουν
το αθάνατο σώμα του
τα 40 πέπλα της επικείμενης λησμονιάς

καμώνομαι πως ακόμα
οι τρείς Ήλιοι ανατέλλουν
κάθε πρωί ..."

Ο άνθρωπος γίνεται αθάνατος
μέσω των παιδιών του

Την καλημέρα μου, αστερόεσσα

Αστερόεσσα είπε...

@ μύριαμ - όμορφο κορίτσι...

Αν ο άνθρωπος γίνεται αθάνατος μέσω των παιδιών του... τότε την έβαψα!
Ο Verdi, ο Βeethoven, ο Lorca, ο Καβάφης, ο Hans Christian Andersen και ο Πλάτωνας όμως παιδιά δεν είχαν, άρα πάνε κι αυτοί καλλιά τους, καταδικασμένοι στη θνητότητα.

Συνεπώς, οι λύσεις μου είναι περιορισμένες:

1. Να γράφω σα μανιακή με τη ψευδαίσθηση να κερδίσω την αθανασία μέσω των γραπτών μου.

2. Να κάνω έρωτα ανελλιπώς με την προσδοκία ένα σπερματοζωάριο να συναντήσει και κάποιο ωάριό μου και να γίνω μάνα - Σάρα.
Προτιμώ όμως τη διαδικασία παραγωγής παιδιών. Δε χρειάζεται να αλλάζεις και πάνες στις συνουσίες σου ούτε και να ανησυχείς αν θα βρουν δουλειά μετά το πτυχίο, πράγμα που συνεπάγεται να φιλάς και κατουρημένες ποδιές και να προσκυνάς και φαύλους- η πιο συνήθης δικαιολογία στην εξομολόγηση αμαρτιών. Χωρίς να γίνεσαι η αίρουσα την αμαρτίαν του κόσμου, δεν πιπιλάς και τη γελοία καραμέλα "Αμάρτησα για το παιδί μου". Αμαρτάνεις για πάρτη σου.
(Ίσως σε μια εύρυθμη πολιτεία θα έπρεπε τα παιδιά να μένουν με τους γονείς τους μέχρι τα επτά χρόνια και μετά να τα αναλαμβάνει το κράτος).

Σε φιλώ πολύ - πολύ! Καλή σου μέρα, μαγισσάκι!

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

1)Μπορείς να αμαρτήσεις
για τον εαυτό σου
(αυτό μου ακούγεται
ακόμα καλύτερο!!)
2) αθάνατος μένει κάποιος
και μέσα απο την γραφή τους
3) το μόνο πλάσμα που εγω ξέρω
και αυτοκυοφορείται ειναι
ο ιππόκαμπος
4) αρνούμαι τα παιδιά μου
να τα αναλάβει το κράτος
Ευχαριστώ πολύ τα καταστρέφω
και μόνη μου μια χαρά!!
5) σιχαίνομαι τις ποδιές
και δη τις κατουρημένες
6) που πας καραβάκι με τετοιο
καιρο?? (ασχετο αλλα μου αρεσει!!)

παρακαλώ πληροφορήστε με
για άλλα αυτοκυοφορούμενα
πλάσματα...

:):)
καλημέρα , Πένα !!!

Αστερόεσσα είπε...

Κούκλα μου,
1. Καλόν εστί.
2. Σωστό.
3. Δε γνωρίζω άλλο αυτοκυοφορούμενο πλάσμα, αλλά και ο ιππόκαμπος σχετικό είναι αν είναι αυτοκυοφορούμενος. Απλώς η θηλυκιά του εναποθέτει τα βάρη της εγκυμοσύνης. Τώρα ξέρω κι εγώ; Να γίνεις αμοιβάδα και να πολλαπλασιάζεσαι με διχοτόμηση; Δε λέει.
4. Σωστό κι αυτό, σου βγάζω το καπέλο!
5. Δίκιο έχεις... Καλύτερα να τηγανίζεις κεφτέδες με τουαλέτα Dior. Έχει μια γκλαμουριά, πώς να το κάνουμε...
6. Πίνω καφέ, μετά πάω νοσοκομείο και ύστερα θα επιστρέψω να αμαρτήσω.

Γεμάτη μέρα και κάψαμε και φλάντζες!

(Μήπως παρεκτρέπομαι; Ναι, παρεκτρέπομαι. Αλλά... δε βαριέσαι.
Σου έχω πει ποτέ ότι είσαι κουκλάρα;)

Ερατώ είπε...

Η πνευματική δημιουργία είναι κι αυτή μια γέννα - ο/η δημιουργός κυοφορεί κάτι καινούργιο και το προσφέρει στο θνητό μας κόσμο.
Πολλές φορές το δημιούργημα είναι αθάνατο-δεν έχει πεπερασμένη διάρκεια ζωής όπως ο δημιουργός του -και εδώ μοιάζει με τη διαδικασία γέννησης, διαιώνισης του είδους!

Αστερόεσσα είπε...

@ Καλή μου Ερατώ,
Θα συμφωνήσω, αλλά με κάποιες αιρέσεις:
Ο γραπτός λόγος και η λέξη κείμενο παράγεται από τη λέξη κείμαι. Είναι δηλαδή απ' την ώρα που δημοσιεύεται "νεκρό", έχει επέλθει το "τέλος του".
Το ίδιο κι ένας ζωγραφικός πίνακας ή μια μουσική σύνθεση.
Για το γραπτό λόγο καθαρά αυτό φαίνεται σε ένα βιβλίο. Το κρατάς στο χέρι σου και "ανοίγεις διάλογο με τους νεκρούς".
Μπορεί βέβαια να γίνει αφετηρία να απαντήσεις με κάποιον τρόπο, π.χ. να γράψεις κάτι ή να κάνεις μια διατριβή.
Αλλά όταν γράφεις πραγματεύσεσαι την ατέλειά σου με κάτι "τέλειο" (>εκ του τέλους). Το έγραψες; Το δημοσίευσες; Το παραδίδεις στη "θνητότητα".
Η σημερινή εποχή όμως με το blogging δίνει μια δυνατότητα, μέσω τεχνικών update ή τυχόν αναθεωρήσεων να "αναστήσεις" ή να ζωοποιήσεις το γραπτό λόγο. Αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα του ιστολογίου που σου δίνει η τεχνολογία. Εξίσου ψευδαίσθηση μεν, διαδράση δε. Σημαντικό αυτό.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Και πότε θα πάμε στην θάλασσα ??

Αστερόεσσα είπε...

A, μπα; Θέλεις θάλασσα;

Όταν κλείσουμε με τα βουνά.

Μην πολυακούς το τραγούδι:
"Απόψε το αγόρι θέλει θάλασσα
κι εγώ ποτέ χατήρι δεν του χάλασα
"

Πρέσβη μου... σας κακομαθαίνει.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

" Με καλομαθαίνει". Το προτιμώ.
Βουνά ; Με κουράζει η ανάβαση:)
Καλημέρα σας.

Αστερόεσσα είπε...

Σας καλομαθαίνει, σας κακομαθαίνει, το αποτέλεσμα είναι το αυτό.
Δεν είστε ορειβάτης; Ούτε καν μέλος κάποιου περιπατητικού συλλόγου; Απ' όσο γνωρίζω κι ο Ιησούς ερασιτέχνης ορειβάτης ήτο στο Όρος των Ελαιών, αλλά με το Γολγοθά έγινε επαγγελματίας.

Καλησπέρα σας!

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Έγραψε.. "Τέλος",
ο επαγγελματίας ορειβάτης.
Περπατώ στον ίσιο δρόμο.
Καλημέρα σας ή καλησπέρα σας..
Ότι σας αρέσει!

Αστερόεσσα είπε...

Αν ο ίσιος δρόμος είναι ο δρόμος του Θεού, τότε ο Ιησούς δεν ακολούθησε το θεϊκό μονοπάτι; Πιθανόν να ήταν καλύτερο τότε να σταυρωθεί στην Ολλανδία ή στη Δανία.
Εσείς, τι θα επιλέγατε;

Καλημεροκαλησπέρα σας!

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Όπου δεί! Αρκεί να μην σταυρωθώ.
Κρίνεται αναγκαίο να μην ταλαιπωρούμαι. Πονάει η μέση μου.
Καλό μεσημέρι..!

Αστερόεσσα είπε...

Αχ, αχ, αχ!
Μία Σταύρωσις για τη μέση είναι ό,τι πρέπει. Υπάρχει καλύτερη θεραπεία απ' το να σε δένουν σε σανίδι;
Είδες πουθενά ο Ιησούς, ο Ορφέας, ο Διόνυσος, ο Πέτρος, ο Ανδρέας ή ο Σπάρτακος που σταυρώθηκαν να υποφέρουν από δισκοπάθεια;
Για το καλό σου θα είναι.
Αυτοί οι Έλληνες πια... ήμαρτον! Μην τους πεις να κάνουν και κάτι υγιεινό! Σε κοιτάζουν με μισό μάτι! Πφττ...

Καλό απόγευμα!

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Με μισό μάτι και ..πλαγίως!
Καλό σούρουπο...
:)

Αστερόεσσα είπε...

Τι;;;; Έχουν και στραβισμό; Ω, Θεέ μου!!! Δε θα το αντέξω και αυτό!
Children of the night! Νυχτερίδες, λυκάκια, δρακουλάκια, mes amours!