Ανάθεμά σε, Ιάσονα και τρισανάθεμά σε
που μ’ ήφερες στην Κόρινθο μες στους γυναικωνίτες
του γιους σου να βυζαίνω εγώ κι εσύ να είσαι κύρης
και τώρα να παντρεύεσαι του Ρήγα θυγατέρα.
Σάματις δε σου κοίμισα εγώ το μέγα δράκο
και το μικρό μου αδερφό δεν ήσφαξα για σένα;
Μήγαρις δεν τον βούβανα εγώ το γίγα Τάλω
και τον Πελία δεν έβρασα σε χάλκινο σκουτέλι;
Τώρα ατή μου τους δυο γιους που ‘σπειρες θα χαλάσω,
της Κόρινθος το βασιλιά θα τονε καταστρέψω,
τη ρηγοπούλα νύφη σου εγώ θα φαρμακώσω,
κακά στερνά σε σένανε και σ’ όλη τη σπορά σου!
Κι ανάθεμα τη μήτρα μου που στην Κολχίδα εδέχθη
τον Αργοναύτη ήρωα, της Ιωλκώς αυθέντη...
Η Μαρία Κάλλας ως Μήδεια από την πρόβα generale στην ομώνυμη όπερα του Κερουμπίνι, Covent Garden, Λονδίνο, 15 Ιουνίου 1959. Η παράσταση είχε πρεμιέρα στις 17 Ιουνίου του 1959. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Bettelmann.
Σημειώσεις
1. Η Μήδεια ετυμολογείται εκ του ρήματος της αρχαίας ελληνικής μέδομαι (: σκέπτομαι)
2. Σχετικές αναρτήσεις: Ι) To Καρβέλι της Μάγισσας ΙΙ) Medea and the humanization of the beast. Another aspect to the known myth (στα αγγλικά, με σχετική βιβλιογραφία και συνδέσμους)
© Eλένη Καλλιανέζου, Vejen, 23 Iουλίου 2008
Αναρτήσεις
14 σχόλια:
Dyskolo na se parakoloythiso....
xekinises mia oraia kouventa sto proigoumeno post...tin ekopses amesos...
Eisai potami, xeimaros...
ante tora me ti Mideia...
ego tha meino stin Kallas...
alla kai ayti re paidi mou na paei me ton Onasi....
kaneis teleios....
Δεν την έκοψα. Το έχω δηλώσει εξάλλου ως αρχή, βλέπε Ιστολογικό Μανιφέστο
[...12. Δε θεωρώ καμία απολύτως ανάρτηση ως λήξασα στο σχολιασμό της ή στη συζήτησή της ούτε κρίνω απαραίτητο να βρίσκεται στο προσκήνιο για να αποτελέσει έναυσμα συζήτησης. Με αυτή τη λογική, κρίνω ως μάλλον περιττό να ανατυπώσω παλαιά ανάρτηση, όπου χρειάζεται όμως, μπορώ να παραπέμψω....]
Και τι να πούμε δηλαδή για την χειραφέτηση της γυναίκας, όταν οι ίδιες οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται για το θέμα;
Πόση ακόμη φαιά ουσία στα αυτονόητα; ~☺~
Στα περί Μήδειας για να γίνει οποιαδήποτε συζήτηση:
1. Κοιτάμε την ετυμολογία του ονόματος => Μήδεια = η σκεπτόμενη γυναίκα.
2. Διαβάζουμε προσεχτικά τις παραπομπές και τα links από το άλλο μου ιστολόγιο, άντε και μεταξύ τυρού και αχλαδίου κάνουμε λόγο και για την Κάλλας ή την Παζολινική Μήδεια σε σύγκριση με την Ευρυπίδεια ή την οπερατική ή του Οβιδίου ή του Corneille.
Εδώ είμαστε, και η καλή κουβέντα είναι πάντα μέσα στα ζητούμενά μου. ~☺~
Σαν την Πυθία ομιλείς.
Καλημέρα..
Πιό ξεκάθαρα δεν γίνεται
να μας πείς ?
Περί Μηδείας; Μα δίνω νήματα στις παραπομπές μου.
Υποθέτω ότι οι παραπομπές και τα links δίνονται για να διαβάζονται.
Πεντακάθαρα είναι όλα.
Καλημέρα! ~☺~
Για την ωραία Ελένη και τον Πάρη..
Για την Ελένη, το Μενέλαο, τον Πάρη, και το Διόφοβο (τον αδερφό του Πάρη με τον οποίο ο Μενέλαος τη βρήκε στο κρεβάτι και παρολίγο να τη σκοτώσει όταν αλώθηκε η Τροία) και άλλα πολλά, κοιτάμε τις αναρτήσεις:
1. Aλέξανδρος, Ηλέκτρα, Ελένη
2. For a Helen. Για μιαν Ελένη
3. Φλάουτο και Πέρλες σε Αναγεννησιακή πολυγαμία.
Μετά πηγαίνουμε στην ανάρτηση Νo 1 και συνεχίζουμε την κουβέντα από εκεί που την αφήσαμε. ~☺~
Τώρα μελετώ τον Προμηθέα..
"Φυσικά, αυτό εξόργισε τον Δία ο οποίος έδεσε τον Προμηθέα σε βράχια, στο όρος Καύκασο, και έβαλε έναν αετό να του τρώει το συκώτι κάθε πρωί. Επειδή ο Προμηθέας ήταν αθάνατος, κάθε βράδυ τα σπλάχνα του γιατρεύονταν. Στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, μαθαίνουμε τη στάση του Τιτάνα απέναντι στην τιμωρία του και το μυστικό που κρατούσε από τον Δία. Τελικά ο Προμηθέας αποκαλύπτει το μυστικό που αφορούσε την Θέτιδα, την οποία ποθούσε ο Δίας, σε αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του."
~☺~ Για τον Προμηθέα να μελετήσεις και Νίτσε.
Ο Προμηθέας, κατά Νίτσε είναι ο ύμνος της ασέβειας.
Όλα αυτά σε συνάρτηση με τις έννοιες: θείος νόμος - υπέρβαση ορίων - ύβρις - τιμωρία - κάθαρσις - αποθέωσις.
Μέχρι την απογείωση για την αποθέωση
περνάς από την τιμωρία, πάλι.
"Μέχρι την απογείωση για την αποθέωση, περνάς από την τιμωρία πάλι."
To κρατώ. Σύμφωνα με κάποιες εκδοχές του μύθου, όταν η Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της, έφυγε από την Κόρινθο με ένα φτερωτό άρμα που το έσερναν δράκοι. Μετά πήγε στην Αθήνα, παντρεύτηκε τον Αιγέα κι έκανε έναν γιο το Μήδο, ενώ επιχείρησε να φαρμακώσει και το Θησέα.
Δεν αναφέρονται τιμωρίες της Μήδειας, πέρα απ' αυτές που επέβαλε στον εαυτό της, όταν αποφάσιζε να επιστρέψει στον κόσμο της μήτρας της τα ίδια της τα παιδιά.
Οι αυτοτιμωρίες των μαγισσών είναι πολύ σκληρότερες απ' αυτές που οποιοδήποτε ιερατείο επιχείρησε ποτέ να επιβάλλει σε οποιαδήποτε μάγισσα. Είναι ανελέητες, σε σημείο που οι πυρές ωχριούν σε σύγκριση. Κάποιες σκέψεις;
Όταν μιλώ για "τμωρία", εξ ιδίων κρίνω τα αλλότρια.
Στην αυτοτιμωρία αναφέρομαι.
Την καλημέρα μου.
Τότε, μπορείς να πεις κι εσύ αυτοδικαίως ότι είσαι από στόφα μάγου.
Οι αληθινοί μάγοι και μάγισσες σπανίζουν. Πάντα τους κυνηγούσαν και όταν τους ανακαλύπτουν, τους καίνε. Γι' αυτό οι λίγοι που απόμειναν πηγαίνουν στις ερημιές, κι όπως λέει και το δημοτικό τραγούδι για τις λαφίνες:
"Στ' απόσκια - απόσκια περπατούν,
στ' απόγναντα αγναντεύουν
κι όπ' εύρουν γάργαρο νερό,
θολώνουν το και πίνουν" ~☺~
Η Παζολινική Μήδεια έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνή:
Ο Ιάσονας, λίγο πριν παντρευτεί τη Γλαύκη, παραχωρεί στη Μήδεια μια βραδιά, κατά δική της παράκληση, αλλά μετά θριαμβολογεί για τον ανδρισμό του.
Ακόμη κι αν δεν υπήρχε στο έργο καμία άλλη σκηνή που να δικαιολογεί την επερχόμενη παιδοκτονία, μόνο και μόνο αυτή αρκεί για να δείξει την έπαρση ενός κατώτερου αρσενικού, σ' ένα θηλυκό που πάντα υπήρξε ανώτερό του και να δώσει ελαφρυντικά στο φόνο.
Βλέπε και σχετική ανάρτηση εδώ
____________________
@ Και τελικά, Τάκη, αυτή η ανάρτηση δεν είναι τόσο άσχετη τελικά με την προηγούμενη ~☺~
Δημοσίευση σχολίου