Sensualisisimo

Όσες φορές σκεφτόμουν το θάνατο ή ο θάνατος χτύπαγε την πόρτα του σπιτιού μου, η αυτόματη επιθυμία μου και σκέψη ήταν: θέλω να κάνω έρωτα. Τώρα. Χωρίς να με νοιάζει ούτε το ερωτόλογο ούτε αν η ιστορία θα είχε συνέχεια. Όμοια όπως ένας άντρας.

Φωτογραφία Waclaw Wantuch

Δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω τις γυναίκες που σ’ όλα τους τα ζευγαρώματα απαιτούν ως προϋπόθεση το τριαντάφυλλο ή το να κάτσουν και ν’ ακούσουν ή να πουν την ιστορία της ζωής τους ή να εκθέσουν τις ευαισθησίες τους... Προς τι; Χάσιμο χρόνου. Έχει ο άλλος ευαισθησίες; Ωραία. Κι εγώ έχω. Δεν είμαι ψυχαναλύτρια κανενός. Κι ούτε χρειάζεται όλες τις φορές να ανοίξεις κουβέντα για την ποίηση ή τη φιλοσοφία. Δε θα συνουσιαστείς για να λάβεις μέρος σε συμπόσιο για την ποίηση του Μαγιακόφσκι, διάολε! Ούτε για την «αίσια έκβαση», που τις περισσότερες φορές συνεπάγεται με το στεφάνι.

Τα στεφάνια τα αποφεύγω επιμελώς. Στην πραγματικότητα το στεφάνι της κηδείας μου είναι αυτό που θέλω ν’ αποφύγω, για το δάφνινο της δόξας δε θα έλεγα όχι· δε γίνεται σ’ όλα τα στεφάνια όχι να λες κι έχω κι εγώ, όπως όλοι, τη δόση ματαιοδοξίας μου.

Κάποια ζευγαρώματα είναι άγευστα, ανούσια, περνούν και τα χρόνια, λες δε γίνεται και να σκορπίζομαι, ακούς δυο κουβέντες λες μέσα σου, τώρα να δεις που θα μου πει αυτό... Και το λέει. Και μετά πάλι λες, τώρα θα κάνει ετούτο και περιμένει από εμένα να κάνω το άλλο. Και κάνει ετούτο και κάνεις κι εσύ το άλλο. Ακριβώς όπως το σκέφτηκες, χωρίς καμιά παραλλαγή. Και μέσα σου γελάς και λες, κοίτα να δεις! Αν είμαι δα κι ο προφήτης του βαθμού του οργασμού μου, άστον να πάει στα κομμάτια, αν είναι να μοιάζει με της αγελάδας. Καλύτερα να μουγκρίσω σαν άνθρωπος κι ένας άνθρωπος μουγκρίζει καλύτερα, όταν παραμιλάει από έρωτα.

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen, 18 Iουνίου 2008