Ο Ανέστης, η Νεράιδα κι η Άσπρη Γίδα

Ζούσε μια φορά ένας νερουλάς, ο Ανέστης, που είχε πηγάδι άπατο στην αυλή του κι απ’ αυτό προμήθευε νερό σε πέντε χωριά. Μια μέρα, εκεί που καθόταν κάτω απ’ την κληματαριά κι έπινε τσιπουράκι ακούει μια φωνή:

-Βουρ εδώ, βουρ κι εκεί, βουρ και παραπέρα
βούτα μέσα στο νερό να δεις μιαν άσπρη μέρα.

-Έλα Χριστέ και Παναγιά, λέει μέσα του, το τσίπουρο με πείραξε.

Την άλλη μέρα ψήνει καφέ, πάει να τον πιει κάτω απ’ την κληματαριά. Εκεί που πήγαινε να κατεβάσει μια γουλιά, ακούει πάλι τη φωνή:

-Βουρ εδώ, βουρ κι εκεί, βουρ και παραπέρα
βούτα μέσα στο νερό να δεις μιαν άσπρη μέρα.

-Άι σιχτίρ, τίποτα παιδιά θα παίζουν, σκέφτηκε ο Ανέστης και πήγε να αρμέξει τη γίδα.

Εκεί που γέμιζε την καρδάρα, γυρνάει η γίδα και του λέει:

-Βουρ εδώ, βουρ κι εκεί, βουρ και παραπέρα
βούτα μέσα στο νερό να δεις μιαν άσπρη μέρα.

-Αμ, εσύ είσαι πουλάκι μου, που μου μιλείς και λες και βουρ;

-Βουρ εδώ, βουρ κι εκεί, βουρ και παραπέρα
τράβα λίγο παρακεί, τι χάσκεις εδώ πέρα;

-Α, εσύ δεν έχεις το Θεό σου, λέει ο Ανέστης στη γίδα, σε βλέπω το Πάσχα σουβλιστή.

Η γίδα βέλασε.

-Μα το μπε και το μπε μπε, και το μεγάλο Τράγο
παλιά καθώς εβόσκαγα συνάντησα έναν μάγο
που μου ‘μαθε τα μυστικά της μοίρας να διαβάζω
και των ανθρώπων τις βουλές να τις εξιχνιάζω.

Ο Ανέστης έπεσε σε βαθειά περισυλλογή κι άρχισε να ρωτά τη γίδα πράματα και σε όλα εκείνη έδινε απόκριση. Με τα πολλά τη ρώτησε και σε ποια νερά να βουτήξει για να δει κι αυτός μιαν άσπρη μέρα, που οι σόλες των παπουτσιών του είχαν γίνει ένα με τη σάρκα του και δεν υπήρχε τριγύρω ανθρώπινη ψυχή να πει κι αυτός τον πόνο του, αφού κανείς δεν τον έβλεπε σαν άνθρωπο, πάρεξ σα νερουλά.

-Το και το, του λέει η γίδα, θα βουτήξεις μέσα στο πηγάδι.

-Παλαβό είναι το ζαγάρι, λέει μέσα του ο Ανέστης, αλλά από την άλλη σ’ όλα που τηνε ρώτησα πριν έδωσε απαντήσεις.

Το σκέφτηκε, το γύρισε, φτιάχνει μια τριχιά, την πέρασε απ’ το ζωνάρι του και μπήκε μέσα στο πηγάδι. Με το που φτάνει στον πάτο, βρίσκεται σε μια κοιλάδα κι ακούει γέλια και τραγούδια. Άλλος άνθρωπος στη θέση του ίσως ορρωδούσε, ο Ανέστης όμως δεν ήταν απ’ αυτούς που σκιάζονταν εύκολα.

Βγαίνει σ’ ένα ξέφωτο και βρίσκει τρεις νεράιδες να παίζουν. Μαντήλια δεν έβλεπε τριγύρω να τα κλέψει να τις κάνει να μιλήσουν, αλλά πολυμήχανος σκέφτηκε να στήσει ξώβεργες. Και πραγματικά, σε λίγο τσουπ! πιάνεται μια νεράιδα στην παγίδα.

William Bouguereau, Nymphes et Satyre, 1873, Sterling and Francine Clark Art Institute, Williamstown, Μασσαχουσέττη, Ηνωμένες Πολιτείες

-Δε σ’ αφήνω να πας πουθενά, λέει ο Ανέστης στη νεράιδα, αν δε μου πεις πώς θα δω μιαν άσπρη μέρα καταπώς μου είπε κι η άσπρη γίδα μου.

-Μόνο αν μου φέρνεις για δέκα μέρες γάλα απ’ τη γίδα σου την άσπρη, του λέει τότε η νεράιδα.

Τι να κάνει κι ο Ανέστης, κάθε μέρα άρμεγε τη γίδα και πήγαινε το γάλα στη νεράιδα.

-Πρώτα θα μ’ ελευθερώσεις, μετά θα πιεις το γάλα, κι άντε να ματαδείς τη γίδα σου, τον ορμηνεύει εκείνη.

Και πίνει ο Ανέστης το γάλα κι εδροσίστη κι αισθάνθη μέσα του μια φοβερήν ορμή.

Σκαρφαλώνει και το πηγάδι και πάει να βρει την αίγα.

Και με το που τη βλέπει ξύνει με το δεξί του ποδάρι τη γη κι ύψωσε το κεφάλι του κι οσμίστη τον αέρα. Κι είδε τη γίδα τη λευκή να του γελά και να του βελάζει κι αυτός σφόδρα ευχαριστήθηκε και δεν είδε που είχε μεταμορφωθεί σε τράγο λευκό. Και παντρεύτηκε ο Ανέστης τη γίδα και κάνανε κι αίγες πολλές και τραγιά και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen, 27 Mαΐου 2008

___________