Χάρτινο Φεγγάρι (Της Αρχιμάγισσας το «σ’ αγαπώ»)

Παίξε, Λυράρη μου
Και κράτα πουλιά και τζιτζίκια
δεμένα στα μάγια του δοξαριού σου.

Της Αρχιμάγισσας το «σ’ αγαπώ».

-Διαβάζεις τους νόμους της θερμοδυναμικής εντροπίας στον άλλον με τον ίδιο τρόπο που θα απάγγελλες τη «Μαρία Νεφέλη» του Ελύτη.

-Τραγουδάς: Μαργιόγκα τα ποτήρια σπάστα.

-Μυρίζεις λυγαριά και λες το ποιηματάκι: Όποιος λυγαριά δεν πιάσει, την αγάπη του θα χάσει / Κι όποιος δεν τη μυριστεί θα την αποχωριστεί.

-Ψιθυρίζεις σε δυο χαλικάκια να σου σημαδέψουν την πλάτη.

-Ανάβεις ένα σπίρτο με μωβ κεφάλι και μετά σβήνεις τη φλόγα με την αναπνοή σου. Μετά ανάβεις δεύτερο. Μετά τα ανάβεις όλα κι ύστερα αρχίζεις το μοιρολόι για το άδειο κουτί.

-Όπου βρίσκεις νερά πλατσουρίζεις.

-Κυλάς δυο πορτοκάλια στο χιόνι.

-Καλείς τήν αγάπη σου για ταυτόχρονο οργασμό στη θέα μιας βελόνας ραπτομηχανής που ανεβοκατεβαίνει. Αν ράβει ή δε ράβει, λίγο ενδιαφέρει.

-Πιάνεις δυο σύννεφα και τα μεταλλάσσεις αλχημιστικά.

-Αρχίζεις συλλογή από πούπουλα.

-Δεν πας πουθενά, χωρίς μια νεραϊδόπετρα στην τσέπη. Είναι αυτές οι πετρούλες που έχουν μια τρύπα στη μέση. Την πλησιάζεις στο μάτι σου και κοιτάς τον κόσμο από κει.

-Παρακαλείς ένα αρσενικό παγώνι να σου χαρίσει ένα φτερό απ’ την ουρά του και το κάνεις φετίχ.

-Μαζεύεις άμμο και αρχίζεις να κάνεις παιδιά σου τους κόκκους της, αφού της έχεις κατεβάσει πέντε – έξι καντήλια πρώτα, γιατί τρυπώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν.

-Κοιτάς τον έναστρο ουρανό και ζωγραφίζεις σχήματα στον αέρα σα να ενώνεις τις αριθμημένες τελείες σε περιοδικό με σταυρόλεξα. Έχεις περιέργεια να δεις τι ζωγραφιά θα βγει.

-Αλλάζεις το αίμα σου με μεταγγίσεις κρασιού.

-Παίζεις μαζί με τον καλό σου σου τύμπανα για να ανατείλλει ο ήλιος. Αν δε συγχρονιστούν οι χτύποι στη μεμβράνη, ο ήλιος δε βγαίνει. Είναι μαγικό.

-Μεταμορφώνεις το μαξιλάρι σου στη μορφή του αγαπημένου σου και του λες «πάρε με τώρα». Ύστερα μπορείς να αντιστρέψεις και το ξόρκι. Κάνεις αυτόν μαξιλάρι.

-Γεμίζεις την πιο μεγάλη σου χύτρα με νερό και βουτάς το χέρι σου μέσα μέχρι τη μασχάλη.

Υπάρχουν άπειροι τρόποι να το πεις, κι ας μην το ξεστομίσεις ποτέ. O βερμπαλισμός έχει μόνο επεξηγηματική σημασία. Το να χαράξεις καρδούλες τρυπημένες με βελάκια στους κορμούς των δέντρων είναι μια από τις κοινοτοπίες του, παραλλαγή στο ίδιο μοτίβο. Διόλου δυσάρεστη, αλλά πολύ φορεμένη.

© Eλένη Καλλιανέζου