Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Μάνα στο Πατάρι

-"Θα μου δώσεις αυτή την καρφίτσα;"

Της την έδινα. 

-"Όταν δίνουμε μια καρφίτσα, δεν την κρατάμε από το κεφάλι, αλλά από τη μύτη, γιατί ο άλλος μπορεί να αγκυλωθεί!"

Της την ξανάδινα κρατώντας την απ' τη μύτη. Με τσιμπούσε, έτρεχε αίμα, έβαζα τα κλάματα. Δίπλα της είχε ένα μαγνητόφωνο NIVICO και μαγνητοφωνούσε το κλάμα μου, για να μείνει ενθύμιο. Είχα πολύ κακόηχο κλάμα.

Θυμάμαι άλλες φορές να ουρλιάζει για κάποιο ασήμαντο παιδικό παράπτωμα, το οποίο διανθιζόταν από τις Γραφές "Ευχαί γονέων στηρίζουσι τέκνα, κατάρα δε μητρός εκριζοί θεμέλια οίκων" και την επωδό "την κατάρα μου να 'χεις!" ή τις δεκάδες φορές που την  άκουσα να μου λέει να μη σώσω ή να φτύσω αίμα.

Ή -άλλες φορές στις δύο τα ξημερώματα να κάνει έφοδο στα συρτάρια μου, να πετάει ρούχα και βιβλία στο πάτωμα και να βάζει υστερικές φωνές "Δεν είναι τακτοποιημένα! Σήκω τώρα αμέσως και φτιάξτα!" Και σηκωνόμουν. Και τα τακτοποιούσα. Και μετά τα ξαναπετούσε κάτω, γιατί πάλι δεν ήταν όπως έπρεπε. 





Η νονά μου. Αδερφή της μάνας μου (τον περισσότερο καιρό ήταν τσακωμένες). Όταν η μάνα μου το πρατράβαγε, μ' έπαιρνε από κοντά. "Το νου σου, τα μάτια σου δεκατέσσερα, μη γίνεις σαν τη μάνα σου! Τη βλέπεις. Δεν είναι σωστά πράματα αυτά"




Θυμάμαι τότε, που, για το ατενσιοχοριλίκι της έγραφε στο Πρωτάτο του Αγίου Όρους επιστολές ότι είναι μια δυστυχισμένη μάνα, που την εγκατέλειψε ο σύζυγός της και η κόρη της πήρε το δρόμο της αμαρτίας, έβγαινε και στο ραδιοφωνικό σταθμό της Πειραϊκής εκκλησίας και τα 'λεγε χωρίς αιδώ, γιατί έπρεπε να πλάσει το μύθο της αγίας. Οι Άγιοι Πατέρες της υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν γέφυρα προσευχής να φωτίσει ο Θεός τη δύστυχη Ελένη να βρει το δρόμο του Θεού. Την επισκέπτονταν και διάφορες θεούσες. Δεν έλεγε ποτέ "Από εδώ η κόρη μου". Έλεγε "από εδώ η κ. Καλλιανέζου". Μια και δεν είχαμε το ίδιο επίθετο, με περνούσαν κι εμένα ως αδερφή του ελέους που συνδράμει μια ατυχήσασα, που την εγκατέλειψαν όλοι, ακόμη κι η κόρη της. Δεν έμπαινα στον κόπο να τους διαλύσω το μύθο. Είδα στην κηδεία της αργότερα άλλες θεούσες, που δεν είχα ξαναδεί, να ορμούν επάνω μου και να μου λένε "Εσύ την πέθανες!". 

Ήταν τυχερή, γιατί κατάφερα ν' αγαπήσω την εικόνα της μέσα από παλιές φωτογραφίες, τα ποιήματά της, την ερωτική αλληλογραφία της. Μια εικόνα που δεν κατάφερε ποτέ να τη βγάλει σ' εμένα. Ήταν τυχερή γιατί στους γέροντες και τους ανήμπορους φέρομαι τρυφερά.  Ήταν τυχερή γιατί την είδα σα γυναίκα και σαν άνθρωπο. Κάποια στιγμή συγκινήθηκα, όταν μια φίλη της μου εκμυστηρεύτηκε ότι της είπε "Δεν ήμουν καλή μάνα. Της φέρθηκα απίστευτα σκληρά". Εκεί επάνω λύγισα. Δεν ξέρω αν τη συγχώρησα, κι ας έχει πια πάνω από 20 χρόνια πεθαμένη. Πάντως καλά είναι εκεί που βρίσκεται. Χρόνια μετά την είδα στον ύπνο μου να έρχεται απ' το νεκροταφείο, να ψάχνει με τη μαγκούρα της κάποιους μπόγους με πράγματα που ετοιμαζόμουν να πετάξω και να με ελέγχει "Αυτό γιατί το πετάς; Το άλλο γιατί το πετάς;" κι ύστερα να ανακοινώνει "Δε μου αρέσει το νεκροταφείο! Είναι στενόχωρα εκεί πέρα. Αποφάσισα να έρθω να μείνω εδώ, μαζί σου. Να, θα κοιμάμαι εδωνά, στο πατάρι".





© Ελένη Καλλιανέζου, Toftlund, Κυριακή 14 Μαΐου 2017

buzz it!

4 σχόλια:

Dia S είπε...

🌸💗

Dia S είπε...

🌸💗

agrampelli είπε...

Διώξτην. Δεν έχει καμμία δουλειά στο πατάρι..θα κάνει φασαρία και θα σε ξυπνάει τις νύχτες!

Αστερόεσσα είπε...

Κάνω συχνές φασίνες εκεί πάνω, αλλά δεν είναι αρκετό.