Εκεί που βάζεις αλάτι – ρίξε και μια υποψία ζάχαρης και πίκρας. Και φύλαξε μια χούφτα χώμα για τους γάμους, να ρίχνεις μαζί με το ρύζι και τα ροδοπέταλα.
Οι αρχαίοι Έλληνες έραιναν τους νεόνυμφους με πολλούς καρπούς της γης. Κρίμα μεγάλο κι ύβρις - να εξαιρείται απ’αυτούς ένας καλός πυραμούς. Τελικά, το μέγιστο εδραιωτικό της ευτυχίας είναι η γνώση του τέλους της.
Ίσως γι’ αυτό, ο φίλος μου ο Βαγγελάκης, όταν παντρεύτηκε τη Μαριώ, έβαλε κι έγραψαν στις βέρες «σύμβαση δύο ετών» και τις ημερομηνίες υπογραφής της συμβάσεως. Για να λήγει ή για να ανανεώνεται. Κι ως τώρα, ο γάμος τους καλά κρατεί, παρά τις συχνές επεμβάσεις των διευθυνόντων συμβούλων, των ανηκόντων, ως αναμενόμενον, στα πεθερικά.
© Ελένη Καλλιανέζου, 31 Μαΐου 2011, Δανία.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου