Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Το Ποντικόπουλο




Μια φορά, γιε μου, κι έναν καιρό ζούσε ένας φούρναρης, ο Θωμάς που σηκωνόντανε αξημέρωτα να ζυμώσει τα ψωμιά ντου και τα κουλούρια ντου κι ύστερις τα φούρνιζε και με την αυγή εμοσχόβολαγε ούλο το χωριό φρέσκο φουρνιστό ψωμάκι και κανέλλα.

Ένα βράδυ, εκειά που καθόντανε κι έπλαθε μια μεγάλη κουλούρα, ακούει ένα γριτς – γριτς και παίρνει το μάτι του έναν αχαμνό ποντικό που σούφρωνε σουσάμι. Αρπάει ο Θωμάς τη σκούπα κι εκεί που τον είχε τσακώσει κάτου από μια τσανάκα κι ετοιμαζόντανε να του δώσει μια με τη σκούπα να τονε λυώσει, ακούει τον ποντικό να λέγει:

-Μη, μη βαράς, αφεντικό, κι άσε με εδωνά να τρώγω πού και πού κανα κουλουράκι και δε θα το μετανοιώσεις.

Ο Θωμάς ήντονα ψυχοπονιάρης, και τονε λυπήθηκε.

-Καλά, του λέγει, μείνε, αλλά ξηγημένοι. Στη φωλιά σου και δυο μέτρα παραπέρα και θα σου αφήνω εγώ κουλούρια, γιατί μαγαρισές στα ψωμιά μου δε θέλω.

-Ό,τι πεις, αφεντικό λέγει ο ποντικός για να γλιτώσει την κεφάλα ντου κι έμενε στη φωλιά του κι ο Θωμάς του άφηνε ψωμιά και κουλουράκια κι έγινε ο ποντικός τετράπαχος.
Πέρασε καιρός και παντρεύεται ο Θωμάς μια κοπέλα καλή, τη Μοσχούλα.

-Γυναίκα, εγώ θα φύγω σήμερα να πάω ν’ αγοράσω αλεύρι σε καλή τιμή, κοίτα κλείσε εσύ το γιόμα το μαγαζί κι εγώ θα έρθω αργά το βράδυ, της λέγει μια μέρα.

-Εντάξει, κύρη μου, στύλε του σπιτιού μου, τ’ απαντάει αυτή και φεύγει ο Θωμάς ν’ αγοράσει αλεύρια κι έκλεισε η Μόσχω το σούρουπο το μαγαζί και κατόπιν πήγε στο σπίτι, έφαγε και ολίγον τραχανά και ξάπλωσε.

Στου ποντικού όμως το κεφάλι, που είχε τυλώσει μια κοιλάρα να και δεν είχε βρει και ποντικίνα μπήκανε ιδέες πονηρές και καθώς έβλεπε τη Μόσχω μοναχή της στο κρεβάτι, χώνεται μέσα απ’ τα σκεπάσματα και τσούκου – τσούκου έκανε τη δουλειά του κι η Μόσχω δεν επήρε χαμπάρι και εγκαστρώθη κι έκανε και χαρές κι αυτή κι ο Θωμάς που τους αξίωσε ο Θιος να δούνε παιδάκι.

Περνάνε κι εννιά μήνες κι έρχεται η ώρα της Μοσχούλας να λευτερωθεί και φωνάξανε τη μάγισσα Κατίγκω που ‘τανε και μαμμή να την ξεγεννήσει, κάνει έτσι η Κατίγκω και τι να δει! Το παιδί ήτονα σ’ ούλα ανθρωπινό, σώμα και χέρια και πόδια, αλλά αντίς ανθρώπου κεφαλή είχε ποντικού και απ’ τον πισινό του φύτρωνε και μια ποντικοουρά.

Αμάν, κακό και δυστυχία, κάθεται η Κατίγκω και λέει και τα πατερημά της να τηνε φωτίσει πώς εγίνηκε ετούτο το κακό κι έφτασε στον ποντικό.

-Θωμά, το και το, του λέγει, δε φταίγει η κυρά σου, αλλά αυτός ο τρισκατάρατος ο ποντικός, κι άσε με λίγο μοναχή να βρω τη λύση.

Του Θωμά του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι που ‘δε απ’ τον ποντικό τέτοια αχαριστία και πήρε τον μπαλτά να τονε κάμει κιμά, αλλά τονε κράτησε η Κατίγκω.

-Εμένα άκου, Θωμά! του λέγει. Εδώ ο θυμός δεν ωφελεί, πρέπει να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει. Κι αν θέλουμε να δούμε προκοπή, κράτα με καμπόσο στο σπίτι σου και στο φουρνάρικο, και πες στο χωριό ότι βοηθάω τη Μοσχούλα που είναι μικρομάνα. Το νου σου όμως, μη μάθει κανείς πώς είναι το πιδί!

Έτσι κι έγινε! Και έφερε τα μπογαλάκια της η Κατίγκω στο σπίτι του Θωμά.
Ο ποντικός στο μεταξύ ήτανε τύπος και υπογραμμός και δεν τόλμαγε να πει και πολλά πολλά, γιατί δεν τον συνέφερε να χάσει τη φωλιά και το φαγί.

Μια μέρα πιάνει η Κατίγκω τον ποντικό και του λέγει:

-Τρως και πίνεις και τη γυναίκα του Θωμά βάτεψες, δε θα ‘τανε καλό μαθές να παντρευτείς κι εσύ μια καλή ποντικίνα να μην έχει κι ο Θωμάς την έγνοια σου;
Του ποντικού του καλάρεζε η ιδέα, ο Θωμάς πήγαινε να λυσσάξει απ’ το κακό του που κοντά σ’ έναν χαραμοφάη θα είχε να φροντίσει δυο, αλλά ορμηνεμένος απ’ την Κατίγκω, έκαμε ο φουκαράς την ανάγκη φιλοτιμία.

Έτσι ο ποντικός έφερε στο φουρνάρικο μια ωραία ποντικίνα να του φροντίζει τη φωλιά του και να του κάθεται σαν είχε σηκωμάρες.

Η Μόσχω χαμπάρι δεν είχε πάρει ακόμη, ένεκα που η Κατίγκω της έριχνε στο φαγητό κάτι μαντζούνια και ζούσε στην κοσμάρα της κι ούτε έβλεπε το κουσούρι του παιδιού τζη, που ‘τανε με κεφαλή και ουρά ποντικού.


Ludmilla Balfour, Plombier, Galerie Gerly, København

Μια ημέρα κάθησε η Κατίγκω στο φουρνάρικο να βοηθήσει το Θωμά στο ζύμωμα κι έφτιασε ωραία ψωμιά κανονικά κι ένα καρβέλι αλλιώτικο, που το’ χε μαθές ζυμώσει με χέρι πεθαμένου και λέει στο Θωμά:

-Το βράδυ από τούτο το ψωμί να δώσεις στον ποντικό να φάγει.

Είπε και τα πατερημά της και πήγε μετά στο σπίτι του Θωμά να ετοιμάσει φαγητό για τη λεχώνα.

Η Μόσχω έφαγε το φαγί της Κατίγκως κι αποκοιμήθηκε, δεν ήξερε πως τούτη είχε ρίξει μέσα υπνωτικό.

Κι ο πονηρός ποντίκαρος είχε ρουπώσει το ψωμί το ζυμωμένο με το χέρι του πεθαμένου κι όλο ρευόντανε και κάθησε σε μια γωνιά χαυνωμένος.

Ρίχνει και κάτι βοτάνια στο κρασί του Θωμά, είπε και κάτι προσευχές και νάσου σκάει μύτη η ποντικίνα κι ήτανε σ’ ούλα ντης στα μάτια του Θωμά ανθρωπινή και μάλιστα φτυστή η Μοσχούλα.

Ο κακομοίρης ο Θωμάς μια που οι δουλειές του μαγαζιού ήντανε πολλές, μια η γκαστριά της Μοσχούλας, μια τα λέχια, μια ο καημός για το πιδί, είχε καιρό να κουτουπώσει τη γυναίκα του. Ήτανε και τα μάγια της Κατίγκως, είχε ξεχάσει πια καημούς και βάσανα και στρίμωξε την ποντικίνα στη γωνιά που νόμιζε πως ήτανε η Μοσχούλα.

Κι εγκαστρώθη η ποντικίνα απ’ το Θωμά το φούρναρη κι έκανε χαρές ο χαζοβιόλης ο ποντικός, νομίζοντας πως αυγαταίνει η φαμελιά του και πως έριξε για τα καλά σπορά στο φουρνάρικο του Θωμά κι εξασφάλισε ψωμί για τα πιδιά ντου και για τα πιδιά των πιδιών ντου.

Έρχεται το λοιπόν η ώρα της ποντικίνας να γεννήσει κι έκαμε έξι μικρά. Τα πέντε ήντανε ποντίκια κανονικά, όμως το στερνοπούλι της το ρσενικό ήντανε ποντικός σ’ ούλα του σωστός, όξω απ’ το μπόι και την κεφαλή που ‘σαντε ανθρωπινά.
Σαν το ‘δε αυτό ο ποντικός, τρελάθηκε απ’ το κακό του και βγήκε όξω απ’ το φουρνάρικο κι εκεί τον ετσάκωσε ο μαύρος γάτος της Πότας και τον έκαμε μια χαψιά και τιμωρήθηκε ο παλιομασκαράς για την αχαριστία του.

Πάγει το λοιπόν κι η Κατίγκω το βράδυ και παίρνει το μεγάλο κουζινομάχαιρο και κόβει το κεφάλι του τελευταίου γιου της ποντικίνας –που ‘τανε ανθρωπινό- και το κεφάλι του ποντικόπουλου του γιου της Μόσχως και βάνει στην κούνια του μωρού το κεφάλι του γιου της ποντικίνας που έκαμε με το Θωμά και στον ποντικό το κεφάλι του γιου της Μόσχως που έκαμε αυτή με τον τρισκατάρατο τον πόντικα. Τους τα κόλλησε και με λίγη αλευρόκολλα και την άλλη μέρα το πιδί στην κούνια ήτανε σωστός άνθρωπος εξόν απ’ την ουρά κι ο γιος της ποντικίνας σωστός ποντικός, όξω απ’ το μπόι.

Περάσανε χρόνια και οι γιοι του Θωμά και της Μόσχως μεγαλώσανε και γινήκανε κοτζαμάν παλικάρια. Και ηπαντρεύτη το Ποντικόπουλο μια καλή κοπέλα κι είδε χαρές και πιδιά κι εγγόνια. Μόνο η ουρά του έμεινε, αλλά λέγανε πως είχε κι αυτός ένα κουσούρι που δεν τον άφηνε να κλείνει τις πόρτες ξοπίσω του, δεν μπορούσε μαθές γιατί το εμπόδιζε η ουρά ντου.

Κι έφυγε κι ο γιος της ποντικίνας κι έκαμε κι αυτός στα χωράφια μεγάλη φαμελιά με μια καλή ποντικίνα και ζούσανε πλιο οι ποντικοί ξεχωριστά απ’ τση ανθρώποι.

Μα ο καιρός επέρναγε κι ήρθανε νέοι επιστήμονες και σοφοί κι ηύρανε πως στις γενιές των ανθρώπων κατιτίς υπήρχε ποντικίσιο και στους ποντικούς κάτι υπήρχε ανθρωπινό. Και τότενες τσακώσανε κάτι ποντίκια και τα εβάλανε σε κλουβιά κι αρχίζανε να τους κάνουνε ενέσεις και να τους δίνουνε φάρμακα κι έτσι έμεινε από τότες στα ποντίκια να δοκιμάζουνε τα νέα φάρμακα που θα φέρουνε στση ανθρώποι γιατρειά απ’ τον πόνο και τση αρρώστειες.

΄Οσο για το Θωμά και τη Μόσχω κράτησαν τα χείλη τους κλειστά κι ούτε είπανε σ’ ανθρώπους και ζωντανά τι συνέβη μ’ εκείνονα τον πόντικα κι ούτε η Κατίγκω έβγαλε λέξη, στ’ ορκίζομαι στα άσπρα μου μαλλιά, γιε μου, εγώ η γιαγιά σου η βάβω Κατίγκω.



© Ελένη Καλλιανέζου. Γράφτηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2009 και δημοσιεύεται από το Kolding της Δανίας.


buzz it!

60 σχόλια:

επί λέξει είπε...

Ελενάκι μου, πέρασα να πω ένα γεια και ότι μας έλειψες!

Φιλιά!!

Αστερόεσσα είπε...

Έχω μεγάλο πρόβλημα με τη γραμμή μου του Ίντερνετ. Ελπίζω το πρόβλημα να λυθεί εντός της εβδομάδας.

Φιλιά

Ελένη Μπέη είπε...

Α, πολύ απολαυστική και ...διδακτική ιστορία. :-)

Κι αναρωτιόμουν γιατί τα πειράματα γίνονται στα ποντίκια; :-)

Αστερόεσσα είπε...

Έχει δει ποτέ κανείς τα ποντίκια στις εξοχές της Δανίας, εδώ που μένω;

Άτιμα ζωντανά! Παχειά και θρεμμένα και με θράσος απίστευτο! Και στις φάκες δεν πιάνονται με τυρί! Το σνομπάρουν! Θέλουν σοκολάτα!!!

Αν μου ζητήσουν και Tuborg, τότε ευχαρίστως θα τα έκανα όχι μόνο πειραματόζωα για φάρμακα, αλλά θα γινόμουν και ο Δρ. Μένγκελε!!!

Ανώνυμος είπε...

Γεια βρε!
Ισχύει και το άλλο: Ό,τι και τα ποντίκια κάνουν πειράματα στους ανθρώπους. Άμα γίνει μια μα** έχει την τάση να διαιωνίζεται.

Εκείνο με την ποντικοουρά που του έκανε πρόβλημα όταν ήθελε να κλείσει τη πόρτα πίσω του μου άρεσε πολύ. Μου συμβαίνει κι εμένα ;-)

Αστερόεσσα είπε...

To copyright για τη φράση "Γιατί δεν κλείνεις ξωπίσω σου την πόρτα; Σε εμποδίζει η ουρά σου;" το έχει η Βιολέττα, φίλη και παλιά συνάδελφος απ' το Μουσείο του Πειραιά.

Αν και μικρή νόμιζα ότι όλοι οι άντρες έχουν ουρά κι ότι εδώ εδράζεται η διαφορά τους με τις γυναίκες. Άσχετο.

sstamoul είπε...

Πολύ καιρό είχα να ευχαριστηθώ κείμενο τόσο πολύ! Σαν να καθόμουν στο σκαμνί μπροστά στο τζάκι, ακούγοντας τη βάβω... Να 'σαι καλά και καλή συνέχεια!

Αστερόεσσα είπε...

Eυχαριστώ, βρε κορίτσια!

AA είπε...

"Το Ποντικόπουλο"
Στην αρχή νόμιζα οτι θα ήταν μια ιστορία για νυχτερίδες.

"Έχει δει ποτέ κανείς τα ποντίκια στις εξοχές της Δανίας, εδώ που μένω;"
Τα ποντίκια είναι καλοθρεμένα σε όλες τις εξοχές :-(

Welcome back

Αστερόεσσα είπε...

Glad to find you again! ☺

ria είπε...

πολύ διδακτικό το παραμύθι σου. το απόλαυσα πολύ...

εγω όμως που είμαι κακιά θα σου γράψω ένα ανέκδοτο.

μια ποντικίνα τα έφτιαξε με ένα νυχτερίδο.
οι φίλες την άρχισαν στο πίτσι πίτσι να τον χωρίσει.

-βρε είναι μάυρος, η μία.
-κυκλοφορεί μόνο νύχτα, η άλλη.
-πίνει αίμα, η τρίτη

-ναι, η δική μας, αλλά είναι ΙΠΤΆΜΕΝΟΣ!!!

(το ανέκδοτο αυτό είναι γκραντ σουξέ στους χώρους της αεροπορίας

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Βρίσκεις πάλι τον παλιό καλό εαυτό σου!
Πάντως η ιστοριούλα σου εξηγεί και άλλα πράγματα. Π.χ. το γιατί στο στρατό οι νέοι λέγονται "ποντικαράδες"!

takis είπε...

Ωραία παραμύθια για μεγάλους...

ΥΓ Σε χάσαμε τελείως..είπαμε να ρίξεις μαύρη πέτρα αλλά εσύ το παράκανες..καλάαα..
χαιρετισμούς απο τις οχθες του Νείλου...

Αστερόεσσα είπε...

Παιδόπουλά μου!!!

Βγαίνω απολογούμενη. Έχω βαρεθεί να παίρνω τηλέφωνα την Εταιρία Ίντερνετ, η οποία takes him and γέρνει! Αν είχα ένα amore τώρα, λιγότερα τηλέφωνα θα έπαιρνα αυτόν, παρά την telenor.dk!!!

Σας στέλνω τα φιλιά μου απ' το χιονισμένο Vejen (30 εκατοστά χιόνι στην αυλή, πολύ hot ως μήκος και cool ως θερμοκρασία) και υπόσχομαι να επανορθώσω!

Αστερόεσσα είπε...

@ Ria

By the way... εδώ αρσενικό θηλαστικό ιπτάμενο που να ρουφάει έστω και αίμα δεν εμφανίζεται ΟΥΤΕ τη νύχτα! Απελπισία! :ΡΡΡΡ

Αστερόεσσα είπε...

Πιθανόν να ενεργοποιήσω την προέγκριση σχολίων, παίδες. Κάποιος/οι στέλνουν σχόλια στα κινέζικα. Έχω βαρεθεί να σβήνω.

AA είπε...

"Κάποιος/οι στέλνουν σχόλια στα κινέζικα"
ΟΧΙ ΜΗ! Ίσως είναι ο μεγάλος έρωτας και κλαίει γοερά, καθώς τα δάκρυα ξεχυλίζουν απ' τα μάτια του και πνίγουν τα δάχτυλα του που τρεκλίζουν στο πληκτρολόγιο, γράφωντας το ίδιο μήνυμα κάθε φορά:
Shuon Zhu Kai.....Shuon Zhu Kai.......Shoun Zhu Kai
(Γιατί δεν ανταποκρίνεσαι μικρό μου Ρόδο της Αυγής;
(Κατα λέξη...Σε ελεύθερη απόδοση όμως είναι πιο κοντά στο "Βρε μελαχρινάκι με πότισες φαρμάκι..."))

Εκτός και αν σας μιλάει συνεχώς για viagra και cialis οπότε...βιάζεται ο αναιδής (!)

Αστερόεσσα είπε...

Και πού να τρέχω χειμωνιάτικα με χιόνι 40 πόντους όξω στην Κίνα;

Πέρα απ' το ότι μερικά έχουν κάποιες γκόμενες ημίγυμνες που δε νομίζω ότι μας προτρέπουν να πάμε στο κατηχητικό....

akrat είπε...

καλημέρα
πάντα με τα ωραία σας
πάντα
εύχομαι καλά να είστε

Ιππολυτος είπε...

Καλά Χριστούγεννα αστέρι μας. Πολλά φιλιά!

Αστερόεσσα είπε...

Και σε σας,παιδιά μου!

Αχ, να σας είχα τώρα εδώ...

Το χιόνι έξω απ' το σπίτι μου αυτή τη στιγμή είναι σχεδόν 1 μέτρο. Τα δέντρα του κήπου είναι γεμάτα πουλιά! Κοτσύφια, σπίνοι, κοκκινολαίμηδες, καρδινάλιοι, κίσσες....

Αν και είναι ζόρια... προπαντός όταν μου τελειώσουν οι προμήθειες...

takis είπε...

Καλά βλέπω πας..
απο 30π. στους 40 και τώρα αισίως στο 1 μ.!

Αλλά θα ξέρεις, φαντάζομαι, οτι πάνω απο 15 είναι ή για εντυπωσιασμό ή εκφοβισμό...

Χιονισμένα Χριστούγεννα ?
ναι ζηλεύουμε κυρία μου!..
αλλά θα έχεις τις ζεστές μας σκέψεις...
νά'χεις και κάτι οταν τελειώσουν οι προμήθειες..

Αστερόεσσα είπε...

Kαι τα δυο, λεβέντες μου!

Και σας εντυπωσιάζω και σας εκφοβίζω. Έτσι είπαν κι εκείνα τα αρσενικά ακρίδες - μάντεις, όταν εκείνη η σέξυ θηλυκιά τους κάλεσε για δείπνο, πριν δει ότι κάποιος εξωγήινος την ψέκαζε με εντομοκτόνο... :ΡΡΡ

Αίθρα είπε...

Αστερούλα, αρχαιολογούλα από τη Δανιούλα,
ξέχασες το κερασάκι:

«Και ζήσαν αυτοί καλά, χωρίς να κλείνουν πόρτες, κι εμείς καλλίτερα».

Έστω κι έτσι όμως...

Καλές γιορτές, Καλή Χρονιά!

Do it yourself είπε...

Μιά φίλη με ενημέρωσε ότι έχεις ένα κινέζικο πρόβλημα.

Σπεύδω να βοηθήσω!

Το παρακάτω προφέρεται:
«μπό άϊ - τσάϊ τζούν - χέ πίνγκ»
και δεν είναι ...βλαστήμια αλλά ένα θαυμάσιο ξόρκι για ενοχλητικούς.

博爱 - 裁军 - 和平

Tο τί θα πεί μπορείς να τό βρείς στο "Babylon" ή μπορώ να στό πώ κι εγώ, αν μού τάξεις ένα φιλί, αν και όποτε βρεθούμε.

Υ.Γ.
Σπουδαίο το παραμύθι σου.
Αν έχεις να μού διηγηθείς ένα άλλο πρωτότυπο, αν και όποτε βρεθούμε, τό γλιτώνεις το φιλί...

Ευτυχές και ανθόσπαρτον το 2010.

Αστερόεσσα είπε...

"Καθολική αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη;"

Τι είναι ετούτο πάλι; Κάτι σαν το "make love to your neighbour as you make love to yourself?" :))))

Αστερόεσσα είπε...

Παιδιά μου σας φιλώ όλους!

Εκεί λοιπόν που μελαγχόλησα χτες, αφού ζω μόνη στη μέση του πουθενά και με βαρβάτο χιόνι, επειδή κάποιος μου θύμησε ότι έχουμε Χριστούγεννα προσεχώς, είπα η μαύρη να ρίξω τα Ταρώ να δω πώς θα είναι τα Χριστούγεννά μου....

Και μου βγήκε ότι θα παραθέσω λέει πλούσιο γεύμα στους υπηρέτες μου και στους υποστατικούς μου. Αφού δουλοπάροικοι τριγύρω δεν... και λέω ωραίες παπαριές πάλι μαντέψαμε, δέχομαι μια πρόσκληση από μια εξηντάχρονη Δανέζα να πάω Κοπεγχάγη να μαγειρέψουμε κάτι πάπιες που έχει λέει και να πάμε να τις φάμε στην Κριστιανία με τους χίππυς - ή ό,τι τελοσπάντων έχει μείνει απ' αυτούς....

Επιφυλάσσομαι λοιπόν και σας ασπάζομαι αμφιμαγουλίως!

AA είπε...

"...μερικά έχουν κάποιες γκόμενες ημίγυμνες..."
Ε, άλλα ήθη, άλλα έθιμα.

Αμνηστία στις πάπιες, a duck is not just for Christmas!

Ατρεύς είπε...

Αγαπητή δανεζοελληνίς,
για αρουραίους καταλλήλου μεγέθους προς τεκνοποιίαν έχω ακούσει, για ...σκέτους ποντικούς όχι.
Ας είναι... Όσο ζεί ο άνθρωπος μαθαίνει.

Σού έχω πάντως κάτι για την πρωτεύουσά «σου» και τα εκεί διατρέξαντα επ' εσχάτοις.

Θέλω τη γνώμη σου!

博爱 - 裁军 - 和平

[μαθαίνω γρήγορα κι εγώ!]

Ατρεύς είπε...

Υ.Γ.
Δεν τό μετάφερα εδώ, ως άσχετο.
Πρέπει να πάς στο [atrefs.blogspot.com] για να τό δείς.

Καλή χρονιά πάντως. Με ...ταρώ ή όχι.

Ανώνυμος είπε...

Yποθέτω, από προσωπική εμπειρία, ενίοτε τα οιδιπόδια συμπλέγματα νάναι ανυπόφορα οπότε εκτονωτική η ιστορία, καλά χριστούγεννα για όλους με το μαγικό χαλί τού Δικτύου.

βασίλης είπε...

Απίθανη ιστορία! Χρόνια Πολλά!! με το καλό η νέα Χρονιά!

HELIASTER είπε...

Xρόνια πολλά....Γκραν γκινιόλ με ποντίκια...χμμ Non male..Eιδες τι γίνεται όταν μπλέκουν οι άνθρωποι με τα ποντίκιa???

Αστερόεσσα είπε...

Γεια σας και χαρά σας και καλή χρονιά σας!

Τα ποντίκια τα ελέγχουμε (και τους "Κινέζους" επίσης) αν κι ακόμη δεν ομιλώ την κινεζικήν (ω, Ατρεύ!)

Γάτα 2 1/5 μηνών μας υιοθέτησε, το όνομα αυτής Μagnificat, αλλά το κορίτσι προβληματίζεται για το αν όταν μεγαλώσει γίνει γάτα, άνθρωπος, κουνέλι ή φοράδα και πειραματίζεται εξίσου σε όλα.

Ευελπιστώ να σκιάξει τα κωλοπόντικα, γιατί ούτε παραμύθι δεν μπορώ να γράψω για δαύτα και βαρέθηκα να κάνω μόνη μου τη βρωμοδουλειά νιαουρίζοντας μέσα στη μαύρη νύχτα, μπας και σκιαχτούνε!

Αστερόεσσα είπε...

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ

Λυπάμαι που ενεργοποιώ προέγκριση σχολίων, αλλά κουράστηκα να σβήνω σχόλια στην κινεζική από κακόηθες και κουτοπόνηρο άτομο/α, που είτε εμφανίζεται σε ποικίλες αναρτήσεις ως ανώνυμος είτε ως κάτοχος λογαριασμού με κενό ιστολόγιο και χαρακτήρες στην κινεζική.

Επειδή λοιπόν δεν μπορώ να παίζω γελοία παιχνιδάκια σχεδόν επί καθημερινής βάσεως, θεωρώ επιβεβλημένο το να προεγκρίνω τα σχόλια πριν δημοσιευτούν.

Ευχαριστώ για την κατανόηση.

Αστερόεσσα είπε...

Βγάζω για λίγο το μετριασμό σχολίων, να δούμε πώς πάει. Είναι μηχανισμός αποτρεπτικός, αν και κάποιες φορές χρειάζεται, σ' αποτρέπει κι από φλυαρίες.

Δεν ξέρω πώς μου 'ρθε να ονομάσω το ιστολόγιο Ad astra per aspera, αλλά ούτε καν είχα συνειδητοποιήσει τότε -κι ας ήταν χρόνια δίσεχτα- πόση δυσκολία έχει ν' αγγίξεις ένα άστρο, έστω και τόσο δα μικρό... Άντε, πάμε. Οι καιροί γαρ ου μενετοί και τ' άστρα βοηθοί μας...

AA είπε...

"...και τ' άστρα βοηθοί μας"
Κάτι λέγανε και για κάτι φωτοβολταϊκά...

takis είπε...

Α ρε Αστέρω....
μαύρη πέτρα έριξες..κατάμαυρη..

το να είσαι καλά βέβαια είναι πιο σημαντικό και απο τις πέτρες τις μαύρες...

Αστερόεσσα είπε...

... Kαι τι να κάνω, βρε Τάκη...
Να γράψω; Δε μου βγαίνει στην παρούσα φάση. Να πάρω σβάρνα τα ιστολόγια για καλημεροκαλησπέρες; Αμ, τα 3/4 της μπλογκόσφαιρας το(ν) παίζει με χαρά κι ενθουσιασμό!
Τα σοβαρά που απασχολούν την ελληνική κοινωνία; Αν ακόμη είμαστε σ' αυτά... καλά κρασά!

Φιλάκια σε όλους. Φάση φαντάζομαι είναι, θα περάσει. Όλα περνάνε. Κι εμείς περνάμε.

Αργύρης Πυροσκάλας είπε...

Κι εμείς περνάμε! Η παράξενη νοσταλγία του απίθανου πιθανού. Πόσο ατάραχα φαντάζουν τα μπλογκ καθώς τα διαβαίνουμε μετά από ατέλειωτα μεσοδιαστήματα φάσεων! Τους χαιρετισμούς μου κι ελπίζω να είσαι και να τα περνάς καλά.

Αστερόεσσα είπε...

Σκατούλες τα περνάω, Αργύρη, αλλά ούτε κι αυτό έχει σημασία.

Σκατούλες επίσης τα περνούσα κι όταν έγραφα πολύ. Ούτε αυτό είναι δείκτης. Και αυτό είναι dada. (Που λέει και το μανιφέστο). ;-)

tony jakarta είπε...

αστερόεσσα σε καταλαβαίνω
κατα καιρούς και εγώ δεν έχω διάθεση να γράψω κάτι
πάντως όταν δεν γράφεις μου λείπεις.
ας μην γράφω σχόλια , σε επισκέπτομαι
νάσαι καλά

Αστερόεσσα είπε...

A, ρε Τόνυ!
Μια ζωή κυνηγάμε τις ουτοπίες μας ψάχνοντας να τις μετατρέψουμε σε Ιθάκες και μια ζωή αντιλαμβανόμαστε ότι κυνηγάμε Χίμαιρρες, αλλά πεισματικά επιμένουμε... Ίσως αυτό τελικά νά είναι ζωή...

Σε φιλώ!

Dr. Feleki είπε...

Ομορφο ειναι. Παντως εγω δεν εκανα τιποτα της Μοσχουλας και μη μου φωναζετε ετσι;

tony jakarta είπε...

Ναι ίσως τελικά αυτό να είναι η ζωή.
το σίγουρο είναι ότι αυτό μας κάνει να δημιουργούμε.
καλή μου αστερόεσσα νομίζω ότι το αέναο αυτό κυνηγητό δεν αποτελεί μία στείρα, καρμικά σισύφεια κίνηση, αλλά πάντα κάτι πολύ σημαντικό δημιουργείται.
φιλιά

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Καλά Χριστούγεννα Ελενίτσα!

black velvet είπε...

Καλό Πασχα και καλά Χριστούγεννα και απο μένα...

black velvet είπε...

Ωχ, μαλακία είπα...Αφού το Πάσχα πέρασε...Ε, καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά...Τι έγινε βρε κορίτσι, παντρεύτηκες μήπως;
-Γράψε κάτι...Σε διαβάζαμε και ας μην σχολιάζαμε...

Αστερόεσσα είπε...

Kαλώστονα! Θα γράψω όταν το αισθανθώ.

Όχι, δεν παντρεύτηκα! Αλλά με υιοθέτησε το καλύτερο γατόνι του κόσμου! Βλέπει ιστορικά ντοκυμαντέρ, ακούει Κάλλας και προκλασσική μουσική και διαολεύει!

Επίσης έχω και μια κόκκινη αυτοφυή τουλίπα κάτω απ' το παράθυρό μου!

Όπως καταλαβαίνεις, πνίγομαι!

black velvet είπε...

Είπα κι εγώ...μάλλον θαναι πολυ γατόνι ο γάτος...Ελπίζω νάφτιαξες κανα στεφάνι με τις τουλίπες...Πάντως εσύ, απ' όσο σε παρακολουθώ, αποκλείεται να μην έχεις 5 λεπτά να γράψεις κάτι..κάτι άλλο είναι...Τι;

black velvet είπε...

Καλό μήνα ρε πανέμορφη γάτα σου είπα;

black velvet είπε...

Αντε και κάτι τελευταίο!!!Κοίτα ρε φίλε μου κάτι γάτοι!!!Τι δεν θα'δινα να' μουν στη θέση τους κι ας τράβαγα του Χριστού τα Πάθη..." Να βλέπω ιστορικά ντοκυμαντέρ, ν' ακούω Κάλλας και προκλασσική μουσική!!!ΩΙΜΕ!!!
Υ.Γ Λέοναρντ Κοέν ακούει τουλάχιστον;

black velvet είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=tTpJANiITDI&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=Ki9xcDs9jRk&feature=related

Για να μην μου κουράζεσαι...

black velvet είπε...

Μην δίνεις σημασία! Μ' έπιασε απόψε!!!

black velvet είπε...

Βρε Κυρία Ελένη, sorry! Κάθε πότε αισθάνεσαι;

Αστερόεσσα είπε...

Έβγα τετ α τετ, αν θες νέα μου. Δεν είναι ανάγκη να μας πιάσει κι όλος ο κόσμος με τις πυτζάμες.

black velvet είπε...

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ.
ΚΑΙ ΣΥ ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΛΕΝΗ...
-ΑΧ ΡΕ ΕΛΕΝΗ ΚΡΙΜΑ ΤΟΣΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!!!
-ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΝΕΑ.ΝΕΟΣ ΕΙΜΑΙ!!!
ΤΙ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΕΓΙΝΕΣ;;;ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΩ ΤΕΤ Α ΤΕΤ;

Αστερόεσσα είπε...

@ black velvet,
Κάθε πράγμα γίνεται την ώρα που πρέπει και το "πρέπει" αυτό δεν είναι πάντα καθοριζόμενο από μας.

Τίποτα δεν πάει χαμένο. Όταν έγραφα σαν τρελή, και στα πιο κωμικά μου ποστ, περνούσα απ' τα πιο άγρια ζόρια στη ζωή μου.

Ας πούμε λοιπόν, ότι προσπαθώντας να θέσω βήμα - βήμα τη ζωή μου σε πιο ρεαλιστική βάση και προκειμένου να συνειδητοποιήσω πέντε πράγματα, ήταν αναγκαίο να σχίσω τα πέπλα των παραμυθιών και της ποίησης, όφειλα να δω τον κόσμο ως έχει. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αναγαλλιάζω όταν βλέπω μια αυτοφυή τουλίπα ή όταν ακούω κελάηδισμα ή δεν αρέσκομαι να επινοώ τα νεραϊδάκια μου. Ωστόσο, μου χρειάζεται χρόνος, ώστε να μην ταυτίσω τελικά το γράψιμο με την αυτόματη διέξοδο στις δυσκολίες.

Μου αρέσει πολύ το να γράφω, αλλά τιμάω πολύ το γραπτό λόγο, ακόμη και τον δικό μου, τον μισερό, για να τον μετατρέψω σε πατερίτσα. ツ

KitsosMitsos είπε...

Τρομερή ιστορία! Και μου άρεσε ο συνδυασμός με τα πειράματα.
Καλησπέρα

Αγγελική είπε...

Αχ, βρε Ελένη! Δεν είσαι η κακιά μάγισσα που προσπαθείς να παραστήσεις. Είσαι η νεράιδα του παραμυθιού, που περνά κι ομορφαίνει ό,τι αγγίζει. Αυτή την αίσθηση μου έδωσαν τα παραμύθια και τα γραπτά σου. Βέβαια, δίπλα στο νεράιδα δεν έβαλα απαραιτήτως και το "καλή", γιατί οι νεράιδες είχαν σε πολύ καλή ισορροπία και αναλογία τις έννοιες του καλού και του κακού, έτσι ώστε με σοφία να προχωράει ο κόσμος και να μην είναι στατικός και βαρετός.
Πολλά φιλιά, αν και δεν σε γνωρίζω!...
Αγγελική