Τρίτη 26 Μαΐου 2009

«Κάνει κρύο – κάνει τσίφι, για το δόλιο το κοτσύφι» ή το Ζεϊμπέκικο του Μιχάλη



Μπορεί να ‘ναι κι αυτό που λένε «μετάθεση συναισθήματος», σύνηθες στους εσωστρεφείς ή στους «διανοητικούς», κοινοτοπία σε κάποιους «υπερσυναισθηματικούς» που αποφεύγουν τα αρκουδάκια, τις καρδούλες, το ροζ και τα μπλιμπλίκια... Περισσότερο ή λιγότερο αλήθεια, λίγο ρόλο παίζει. Αν στο θάνατο της άγνωστής μου Ίρμας έκλαψα σαν παιδί, όπως δεν το ‘κανα στης μάνας μου, αν στην κηδεία του Γιάννη –που ήταν χριστιανός- ένοιωσα σαν ξένο σώμα ανάμεσα σ’ αυτούς που ψάλλανε το «Χριστός Ανέστη» κι εκλαμβάνανε το θάνατο σαν τη χαρούμενη συνάντηση με το Θεό, (κάτι που μου ‘φερε τότε στο νου τον Καβάφη και το «Μύρης, Αλεξάνδρεια 340 μ.Χ» κι ένοιωσα ξένη και μ’ αυτούς και τη χαρά τους και τα συνήθη λόγια παρηγοριάς που λέγονται σ’ αυτές τις περιστάσεις).

Σ’ αυτό ας προσθέσουμε και το θάνατο του πατέρα μου• μου στοίχισε πολύ – πάρα πολύ, αλλά σιχαίνομαι να κοινωνώ ό,τι αισθάνομαι σ’ αγνώστους και δεν τα μπορώ τα λόγια παρηγοριάς και ιδίως τις φιλοσοφίες και τ’ αποφθέγματα, τα ξέρω κι εγώ, μα αισθάνομαι πως δεν αρμόζουν...

Κι έφυγε σήμερα ο Μιχάλης, όπως πριν από λίγο καιρό έφυγε ο Ευγένιος, ο Ελύτης και ο Μάνος... Κι αισθάνθηκα το ίδιο μικρή και μόνη, όπως τότε, να κρυώνω και να μην τολμώ να πω «αγαπώ» ή «μ’ αρέσει», γιατί ακροβατούσα ανάμεσα στην ταύτιση με αγνώστους από τότε που έβλεπα στη μύξα των λυχναριών τα ίχνη καύσης κι αναρωτιόμουν, όταν τα κατέγραφα, ποια τάχα χέρια τα έπιασαν, ποιοι τ’ άναψαν, ποιανών τις νύχτες φώτισαν και γιατί ό,τι γεννιέται πεθαίνει...

Άντε να μιλήσεις για στεγνή τυπολογία των νεκρών, όταν οι ανάσες σταματούν, όταν ό,τι υπάρχει παύει να υπάρχει... έτσι... απλά... ένα τσακ και μια ανάσα ατελείωτη... και μετά παρελθόν... και μετά τι... Χρόνος... υπάρχει, δεν υπάρχει... δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αν εγώ δεν υπάρχω να τον μετρήσω. Γαμώτο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κόλαση απ’ τον ίδιο το θάνατο, γι’ αυτό κι όμοια κόλαση μπορεί να γίνει κι η ζωή κι ο έρωτας κι ό,τι ανήκει στον κύκλο της γέννησης – του έρωτα – και του θανάτου.

Ευτυχείς αυτοί οι Ινδιάνοι, που γέροντες πήγαιναν στο βουνό για να πεθάνουν. Τους ξεπάστρεψε η «Νέα Τάξη» και τ’ Αμερικανάκια, για να φοβόμαστε περισσότερο τις σκιές και να φτύνουμε και τον κόρφο μας στη θέα της νεκροφόρας και να μην κλαίμε πια τους νεκρούς μας στα σπίτια μας. Ψυγείο – κηδεία και φύτεμα. Και μετά πάμε γι’ άλλα.

Έφυγε σήμερα
ο Μιχάλης ο Παπαγιαννάκης και πάει... κι έχουμε και τον πιτσιρικά να μας καλεί στην εκλογική αναμέτρηση... σιγά, ρε φίλε... ώπα! Δε χάθηκε ο κόσμος αν ένας θάνατος ενός συντρόφου δε γίνει αφορμή για εκλογικό κάλεσμα. Ακόμη δεν έφυγε η σκόνη του. Κι όταν έχεις κηδεία, σκεπάζεις τους καθρέφτες, όχι γιατί πιστεύεις κατ’ ανάγκην στη λαϊκή δοξασία ότι μέσα απ’ τα κάτοπτρα περνάει ο Χάρος και ζηλεύει που σε βλέπει και θέλει να σε πάρει, αλλά είναι ύβρις κι αμαρτία να καθρεφτίζεις ναρκισσιστικά τη φάτσα σου να πονά για να σε συμπονέσουν.

«Κάνει κρύο, κάνει τσίφι, για το δόλιο το κοτσύφι».





Ρίξε, βρε Μιχάλη τις ζεϊμπεκιές σου!




© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 26 Mαΐου 2009


buzz it!

19 σχόλια:

takis είπε...

Yπέγραψα και στου Γεράσιμου το μπλόγκ..στου Σπίθα , στου Ασκαρ..
υπογράφω και εδώ (απο τα καλύτερα σου κείμενα..)
Εγώ δεν μπορώ να γράψω ετσι..
στο δικό μου χώρο κατέθεσα μόνο οτι και στο ροκ καλός ήταν...
δεν περίμενα να με στεναχωρήσει τόσο..
είναι το κενό βλέπεις..
είναι και αυτός ο πιτσιρικάς που μόνο για ξεγυρισμένες σφαλιάρες είναι..
είναι και οτι βρίσκομαι Βελιγράδι για 3 μέρες..

Το μόνο θετικό είναι οι φωνές όπως στα παράπανω μπλόγκ..
οι διαφορετικές φωνές.. που κάπου ενώνονται σε ένα κοινό όραμα, έστω και ασαφές,...
που τελικά δεν αφήνουν την ελπίδα να σβήσει..

Αστερόεσσα είπε...

Θα σκάσω. Πνίγομαι...

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Η ζωή συνεχίζεται, αλλά μερικοί άνθρωποι θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μας.
Νομίζω ότι περνώντας ο χρόνος θα μεγαλώσει το κενό που αφήνει πίσω του.
Δεν εκτιμούμε όταν έχουμε.

Είπε κάτι ο Τάκης για κάποιον κύριο (δεν είναι πιτσιρικάς, πια..έλεος)
Δεν θάθελα να σχολιάσω, από σεβασμό στην σημερινή ημέρα, την ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε. Τουλάχιστον άστοχη.

Ας την διαβάσετε.

takis είπε...

Αστα ρε Σπίθα...
και ο Σιούφας και ο Παπούλιας καλύτερη ανακοίνωση έβγαλαν απο τον "κύριο" που λές εσύ...
αλλά όπως λες ,δεν είναι ώρα για σφαλιάρες..οχι ακόμα.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Ντρέπομαι, Τάκη. Σταματώ, εδώ.
Κρίμα..΄.άστα.

kukuzelis είπε...

Το βίντεο πολύ μου άρεσε. Ωραίο εύρημα.

Αστερόεσσα είπε...

@ Tάκη - Σπίθα,
... Βράστε ρύζι...


@ Κυρ - Κουκουζέλη,
Μεγάλη τιμή για μένα η επίσκεψη στο φτωχικό μου. Και το εννοώ. :)

kukuzelis είπε...

Μα τι λέτε; Εδώ γύρω είμαι πάντα. Και σεις μας τιμάτε που γράφετε ό,τι γράφετε.

Αστερόεσσα είπε...

Δε μιλώ άλλο. Ντρέπομαι. Κι εξαφανίζομαι... :)

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Ελένη, άλλοι πιθανόν θάπρεπε να ντρέπονται. Δεν ξέρω...

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έγραψε την προσωπική του ιστορία, όπως, μόνο αυτός, ήξερε και ήθελε.

Αστερόεσσα είπε...

Mε παρηγορεί η σκέψη, πως αν ήταν παρών στην κηδεία του κι άκουγε δηλώσεις κι επικήδειους, το πιθανότερο θα ήταν να έλυνε σταυρόλεξα...

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

:)
Καθόλου απίθανο! Πάντα διάβαζε ή έλυνε σταυρόλεξα στις συζητήσεις, αλλά οι τοποθετήσεις του καταλυτικές και μεστές!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ο "κύριος" δεν ήταν που προτιμήθηκε για υποψήφιος δήμαρχος Αθηνών αντί του μακαρίτη του Μιχάλη;
Αλλά τι κάθομαι και σκαλίζω τώρα...

Πάντως στο χορό του Μιχάλη μπορεί κανείς να διακρίνει κάτι απ' το ανάλαφρο και αεράτο της σκέψης του...

Αστερόεσσα είπε...

Αν μας αρέσουν τα "αχ,βαχ" υπάρχει ο Βάρναλης με τους "Mοιραίους"Αν ψάχνουμε για ουσία πάμε στο Αγρίμι:
Δεν υπάρχει "τεχνικό πρόβλημα"Kι αν θέλουμε πολύ να προβληματιστούμε διότι εχέσθη η φοράδα μας, κοιτάμε τις δηλώσεις κι ακούμε αυτά που θα ειπωθούν κι όλες της μεθερμηνείες του ποιητού εν απουσία του. Αλλά, κουράδες θα βγάλουν και παρντόν για τα γαλλικά.

Καλή ανάρτηση έχει o Σπίθας με το άρθρο του Καμπύλη από την Καθημερινή.

Ερατώ είπε...

Αυτό είναι...για το βιντεάκι μιλάω. Είναι ό,τι πρέπει για να τον αποχαιρετήσουμε....

Αστερόεσσα είπε...

Eρατώ...
είναι όμορφα τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Κρατούν λίγο, μπουμπουκιάζουν, ανοίγουν, μαραίνονται, πεθαίνουν.

Κι είναι ευχάριστο που φυτρώνουν βέβαια καινούργια. Αλλά μεταλλάσσονται. Πιθανόν βέβαια αυτό να είναι και ο φόβος των αρχικών ρόδων για τη μετεξέλιξη του είδους...

(Τι λέει μια γυναίκα σε κρίσιμη ηλικία απολλαπλασίαστος! Ρίχτε μου φάπες!) :)

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Λουλούδια με άρωμα,για τις κυρίες...
!

Ανώνυμος είπε...

Μύρης'Αθήνα του 2009 μ.Χ.
Τι συμφορά όταν έμαθα, που ο Μύρης πέθανε,
πήγα στο σπίτι του από ιστοσελίδες,
μ' όλο που το αποφεύγω
να εισέρχομαι στων Χριστιανών τα σπίτια,
προ πάντων όταν έχουν θλίψεις ή γιορτές.

Αστερόεσσα είπε...

... ~☺~