«Κάνει κρύο – κάνει τσίφι, για το δόλιο το κοτσύφι» ή το Ζεϊμπέκικο του Μιχάλη

Μπορεί να ‘ναι κι αυτό που λένε «μετάθεση συναισθήματος», σύνηθες στους εσωστρεφείς ή στους «διανοητικούς», κοινοτοπία σε κάποιους «υπερσυναισθηματικούς» που αποφεύγουν τα αρκουδάκια, τις καρδούλες, το ροζ και τα μπλιμπλίκια... Περισσότερο ή λιγότερο αλήθεια, λίγο ρόλο παίζει. Αν στο θάνατο της άγνωστής μου Ίρμας έκλαψα σαν παιδί, όπως δεν το ‘κανα στης μάνας μου, αν στην κηδεία του Γιάννη –που ήταν χριστιανός- ένοιωσα σαν ξένο σώμα ανάμεσα σ’ αυτούς που ψάλλανε το «Χριστός Ανέστη» κι εκλαμβάνανε το θάνατο σαν τη χαρούμενη συνάντηση με το Θεό, (κάτι που μου ‘φερε τότε στο νου τον Καβάφη και το «Μύρης, Αλεξάνδρεια 340 μ.Χ» κι ένοιωσα ξένη και μ’ αυτούς και τη χαρά τους και τα συνήθη λόγια παρηγοριάς που λέγονται σ’ αυτές τις περιστάσεις).

Σ’ αυτό ας προσθέσουμε και το θάνατο του πατέρα μου• μου στοίχισε πολύ – πάρα πολύ, αλλά σιχαίνομαι να κοινωνώ ό,τι αισθάνομαι σ’ αγνώστους και δεν τα μπορώ τα λόγια παρηγοριάς και ιδίως τις φιλοσοφίες και τ’ αποφθέγματα, τα ξέρω κι εγώ, μα αισθάνομαι πως δεν αρμόζουν...

Κι έφυγε σήμερα ο Μιχάλης, όπως πριν από λίγο καιρό έφυγε ο Ευγένιος, ο Ελύτης και ο Μάνος... Κι αισθάνθηκα το ίδιο μικρή και μόνη, όπως τότε, να κρυώνω και να μην τολμώ να πω «αγαπώ» ή «μ’ αρέσει», γιατί ακροβατούσα ανάμεσα στην ταύτιση με αγνώστους από τότε που έβλεπα στη μύξα των λυχναριών τα ίχνη καύσης κι αναρωτιόμουν, όταν τα κατέγραφα, ποια τάχα χέρια τα έπιασαν, ποιοι τ’ άναψαν, ποιανών τις νύχτες φώτισαν και γιατί ό,τι γεννιέται πεθαίνει...

Άντε να μιλήσεις για στεγνή τυπολογία των νεκρών, όταν οι ανάσες σταματούν, όταν ό,τι υπάρχει παύει να υπάρχει... έτσι... απλά... ένα τσακ και μια ανάσα ατελείωτη... και μετά παρελθόν... και μετά τι... Χρόνος... υπάρχει, δεν υπάρχει... δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αν εγώ δεν υπάρχω να τον μετρήσω. Γαμώτο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κόλαση απ’ τον ίδιο το θάνατο, γι’ αυτό κι όμοια κόλαση μπορεί να γίνει κι η ζωή κι ο έρωτας κι ό,τι ανήκει στον κύκλο της γέννησης – του έρωτα – και του θανάτου.

Ευτυχείς αυτοί οι Ινδιάνοι, που γέροντες πήγαιναν στο βουνό για να πεθάνουν. Τους ξεπάστρεψε η «Νέα Τάξη» και τ’ Αμερικανάκια, για να φοβόμαστε περισσότερο τις σκιές και να φτύνουμε και τον κόρφο μας στη θέα της νεκροφόρας και να μην κλαίμε πια τους νεκρούς μας στα σπίτια μας. Ψυγείο – κηδεία και φύτεμα. Και μετά πάμε γι’ άλλα.

Έφυγε σήμερα ο Μιχάλης ο Παπαγιαννάκης και πάει... κι έχουμε και τον πιτσιρικά να μας καλεί στην εκλογική αναμέτρηση... σιγά, ρε φίλε... ώπα! Δε χάθηκε ο κόσμος αν ένας θάνατος ενός συντρόφου δε γίνει αφορμή για εκλογικό κάλεσμα. Ακόμη δεν έφυγε η σκόνη του. Κι όταν έχεις κηδεία, σκεπάζεις τους καθρέφτες, όχι γιατί πιστεύεις κατ’ ανάγκην στη λαϊκή δοξασία ότι μέσα απ’ τα κάτοπτρα περνάει ο Χάρος και ζηλεύει που σε βλέπει και θέλει να σε πάρει, αλλά είναι ύβρις κι αμαρτία να καθρεφτίζεις ναρκισσιστικά τη φάτσα σου να πονά για να σε συμπονέσουν.

«Κάνει κρύο, κάνει τσίφι, για το δόλιο το κοτσύφι».





Ρίξε, βρε Μιχάλη τις ζεϊμπεκιές σου!




© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 26 Mαΐου 2009