Τριγύριζα στα παλαιοπωλεία στο Μοναστηράκι Κυριακή πολύ πρωί, πριν ακόμα πλακώνει στην Πλάκα κόσμος και ντουνιάς κι έψαχνα φωτογραφίες παιδιών. Μάζεψα κάμποσες. Οι περισσότερες είναι γραμμένες από πίσω στα γαλλικά με ημερομηνίες δυσδιάκριτες, αλλά κάπου κάπου βλέπεις και 1902, 1905, 1912... Στις περισσότερες βέβαια ημερομηνία δεν αναγράφεται καθόλου, αλλά κρίνοντας από την ενδυμασία έχουμε να κάνουμε και με πολύ παλιότερες εποχές και δαγκεροτυπίες που θα μπορούσαν να χρονολογηθούν και στα μέσα του 19ου αιώνα.
Καθόλου ευτυχής στο φακό, στημένος με το ζόρι με τα λουλούδια και το κουβαδάκι στο χέρι, τζουγκράνες και άλλα σύνεργα επ' ώμου εύχεται: Les souhaits des enfants portent bonheur toujours. Puissent ceux-ci semer la joie en tous vos jours. (:Οι ευχές των παιδιών φέρνουν ευτυχία πάντα. Είθε να σπείρουν τη χαρά σ' όλες τις μέρες σας). Αν κρίνουμε απ' τη μουρτζουφλιά αυτουνού που μας εύχεται, καλύτερα να μην πάρουμε τοις μετρητοίς τις ευχές του.
Le livre d' images (Το βιβλίο των εικόνων). Ειδυλλιακή στυλιζαρισμένη φωτογραφία κατά τα πρότυπα των Προραφαηλιτών ζωγράφων με υπερεκχυλίζουσα χριστιανοσύνη, σκουφάκια, μελέτη, μπουκλάκια.
Καλό Πάσχα με φιογκάκια, κολλιεδάκια, αυγουλάκια, γραμματάκια, κοκοράκια, κουτσουλίτσες.
Κορδελίτσες, δαντελίτσες, Πασχαλιά κι αμυγδαλίτσες, με γελάκια, με ναζάκια...
Τοποθετείστε το μικρό σκαμνάκι πάνω στο μεγάλο σκαμνάκι. Όταν φθάσετε στην κορυφή του σεκρετέρ θα μπορέσετε να θαυμάσετε την καλλονή σας στον καθρέπτη. (Αh je sais! ) Kαι χειρόγραφο: Catan 28 avril 1903
Καλή Χρονιά και οποία χαρά! Γουνίτσες, μανσόν, κουκουλίτσες και σκουφίτσες.
Να και ο αδερφός της μικρής Jeannette, όπως επεξηγεί από πίσω το 1911 ο αποστολέας. Ο αδερφός της μικρής Jeannette ντυμένος ξωτικό εύχεται Καλή Χρονιά στον κύριο και στην κυρία Bondot, που ζούσαν στο Παρίσι στην οδό Joseph - Dijon 15.
Tρεις προσευχόμενες στο άγαλμα της Παρθένου μικρές εύχονται στην κυρία Camille Calais ταχείαν ανάρρωσιν διά χειρός της Renée, η οποία προσεύχεται ομοίως.
Τα παιδιά της Augustine. Στέλνει τη φωτογραφία στην αγαπημένη της Henriette μαζί με τις ευχαριστίες της.
Μία όμορφη μικρά κόρη που θα στείλει πολλά φιλιά απ' όλους στη Malon.
Σε ψευτοθημωνιές με ψευτολούλουδα ψευτορεμβάζοντας και ελαφρώς αλληθωρίζοντας.
Καλή Χρονιά και πάλι σαν παλιά χαλκομανία που τις κολλούσαμε στο παράθυρο στο Δημοτικό μαζί με βαμβάκι που το φτύναμε για να σταθεί στο τζάμι.
Όμορφη. Κι αυτή και το γατί στο καλάθι.
Στις 12 Απρίλη του 1912 η γιαγιά γράφει στα εγγόνια της. Τα σκέφτεται συνέχεια κι ελπίζει να είναι καλά και φρόνιμα παιδιά.
Παρίσι, 15 Οκτωβρίου 1905, μάτι τσακίρικο και βλέμμα αλήτικο.
Καλό Πάσχα με σαφείς χριστιανικούς υπαινιγμούς. Τα χέρια ανοιχτά με τις παλάμες προς τα έξω υπαινισσόμενη τη Σταύρωση.
Μπορεί να είχε έρθει και η άνοιξη. Μπορεί και όχι.
Μa barque est trop petite... adieu notre voyage! Nous la regarderons flotter sur le rivage. (H βάρκα μου είναι πολύ μικρή. Αντίο ταξίδι μας! Θα τη βλέπουμε να πλέει στο ποταμάκι). Και η δική μου έχει περίπου αυτό το μέγεθος. Αλλά δεν είπα ποτέ ότι είναι πολύ μικρή. Χωράει κι εμένα κι αυτούς που αγαπώ.
"Αφού μου είπατε να μη σας πω τ' όνομά μου, επιφόρτισα αυτούς τους φίλους να σας προσφέρουν αυτό το ωραίο ψάρι". Βλέπω δύο ψάρια, μόρτικο βλέμμα, μια καλαθούνα κι ένα μπιλιετάκι. Ο ποιητής σιβυλλικός!
Συμβατικές ολιγόλογες ευχές από πίσω, γραμμένες βιαστικά σε ομοίως συμβατική άχρωμη και άοσμη κάρτα με άχρωμη και άοσμη παιδίσκη με τα άχρωμα και άοσμα ψεύτικα λουλούδια της και τη δαντελένια σκούφια μοδός γιαγιάς Κοκκινοσκουφίτσας προ του φαγώματός της υπό του κακού λύκου.© Ελένη Καλλιανέζου (προφέρεται Ελένη Καλλιανέζου), Vejen 3 Απριλίου 2009
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Όλες οι φωτογραφίες ήταν εκ Γαλλίας; Τελικά τι βρίσκει κάποιος άμα ψάχνει...
Ναι. Όλες οι συγκεκριμένες.
Αλλά η γαλλική γλώσσα ήταν σε χρήση στην επιστολογραφία της εποχής ακόμη και μεταξύ Ελλήνων της Πόλης, της Σμύρνης, της Αλεξάνδρειας και πολύ λιγότερο της Αθήνας. :)
Πόσες τέτοιες έχει φάει η υγρασία και οι ποντικοί στο μοναστηράκι... :-(
Αυτό το retouch με τα ψυχεδελικά χρώματα πάντως είναι λίγο χάλια πάντως...Καλύτερα ασπρόμαυρη.
Ένα άλλο στοιχείο που έχουν αυτές οι photo είναι η αυστηρή εστίαση (στενό βάθος πεδίου), χαρακτηριστικό των μηχανών εκείνης της εποχής που είχαν ένα φακό. (Στη δεύτερη photo, τα πόδια του τραπεζιού που είναι ελάχιστα πιο μακριά απο το φακό είναι ήδη θολά, το ίδιο και το πίσω μέρος της τσουγκράνας).
Γιατί είναι κατσούφικα τα σκασμένα;;; Μήπως επειδή έπρεπε να σταθούν ακίνητα για "αρκετή ώρα"; Ίσως...Στην 4 τα αυγουλάκια που κρέμοντε (και είναι στην ίδια απόσταση απο το φακό) είναι θολά επειδή κινούντε, το ίδιο και το κλαρί στη 14 και τη 17 και το λουλουδάκι στη 18 (αυτό ειδικά το έφαγε το μικρό...ΜΗ ΤΟ ΚΟΥΝΑΣ ΜΑΤΑΚΙΑ ΜΟΥ (τη καλλιτεχνία μου μέσα!!!!))
Οπότε...το γατί πώς έκατσε και βγήκε κρυστάλινο;;; (Ρε και τα μουστάκια του φαίνοντε!!!) Μην είναι βαλσαμωμένο, όπως το κοκκόρι;;;; (Στο ίδιο θέμα, μέσα στο studio στην 8 πρέπει να τα στήσανε και μετά να περιμένανε να "κάτσει" ο αέρας για να τραβήξουν τη photo αλλιώς οι φλόγες δεν θα βγαίνανε τόσο καμαρωτές...Γι' αυτό και τα κοριτσάκια είναι τόσο πειστικά. Προσεύχοντε να τελειώσει γρήγορα το μαρτύριο της φωτογράφισης!).
Από τις ωραιότερες φωτογραφίες παιδιών είναι αυτές που τράβηξε ο Λιούις Κάρρολ, ο συγγραφέας της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Κυκλοφόρησαν και σε βιβλίο στα ελληνικά πριν πολλά χρόνια.
Τιτλείται Γράμματα στα Κοριτσάκια και Φωτογραφίες, από τις εκδόσεις Άγρα.
Ο Κάρρολ ήταν ταλαντούχος φωτογράφος κι αν σκεφτούμε τις εποχές έκανε πραγματικά θαύματα. Ελάχιστες φωτογραφίες του σώθηκαν, καθώς κατηγορήθηκε για παιδεραστία (και σ' αυτό συνηγορούσαν και γυμνά παιδιά που φωτογράφισε), αν και ποτέ ο Κάρρολ δεν είχε σχέσεις σεξουαλικές με παιδιά.
Τόσο όμως στις επιστολές του, όσο και στις πόζες των μικρών φιλενάδων του υπάρχει παντού ένας λανθάνων, αλλά διάχυτος ερωτισμός.
Και φυσικά δεν υπάρχει πουθενά αυτή η στυλιζαρισμένη μεταβικτωριανή τυποποίηση, η εξειδανίκευση και η χριστιανικότητα. Εκπληκτικές φωτογραφίες κατά την άποψή μου.
Δημοσίευση σχολίου