Εκτόπισμα

Ludmilla Balfour, Κόπος, Galerie Gerly, Κοπεγχάγη

Πάνε πολλά χρόνια. Καλοκαίρι '96 ή '97 που ξεκινήσαμε με το σαραβαλάκι του Νίκου, ο Χρήστος, ο συχωρεμένος ο Στάθης κι εγώ να βρούμε Κυριακάτικα παραλία έρημη (πάντα απεχθανόμουν τις πολυσύχναστες παραλίες) κι ύστερα κάναμε γυμνισμό, (αλλά πάλι απεχθανόμουν τις παραλίες γυμνιστών, τις έβρισκα γκέττο).

Καταλήξαμε στο νησάκι του Πατρόκλου κι έπρεπε να περπατήσουμε στα κατσάβραχα για να βρούμε μια απόμερη γωνιά, τη βρήκαμε μες στο καρακαήλι να ψήνεται και να βγάζει αχνούς μέσα στο μεσημέρι, αλλά όρθιοι βράχοι μας έδιναν προστασία από αδιάκριτα μάτια μιας παραλίας λουομένων στο βάθος κήπος.

Ο ήλιος έκαιγε, φορούσα μόνο ένα ζευγάρι μεγάλα μαύρα γυαλιά – στυλ Τζάκυ Ωνάση, που έδωσαν στο τσουρούφλισμά μου μια εικόνα ρακούν, όταν έβγαζα τα γυαλιά: Κόκκινο της ντομάτας το δέρμα – εξόν από δυο οβάλ άσπρους κύκλους στα μάτια.

Όσο προσομοιάζεις με ζωάκι της στεριάς και της θάλασσας, αντιλαμβάνεσαι και πόσο οι άλλοι προσομοιάζουν σε κάποιο άλλο ζωάκι της αρεσκείας τους. Ή και της απαρέσκειάς τους. Και ο κύριος απ' το βάθος κήπος παραλία, όπως τον βλέπαμε μέσα απ' τη θάλασσα, όταν βουτούσαμε ήταν φτυστός ελέφαντας. Όχι μόνο λόγω των διαστάσεών του, αλλά ήταν κι εκείνο το πλατς! όταν έμπαινε στο νερό, που σήκωνε κύμα. Προ πλατς δοκίμασε το νερό, ρίχνοντας με την προβοσκίδα του νερό στους αγκώνες και στις μασχάλες. Πατ – πατ, λίγο, με κινήσεις χαριτωμένες, σα σεμνότυφη πουτάνα. Ύστερα στο κεφάλι, το βάπτισμα. Δυο – τρεις γαργάρες με θαλασσόνερο (που κάνουν καλό και στην ιγμορίτιδα, ιδίως αν έχεις μύτη σαν του ελέφαντα).

Στάση. Χαμόγελο αγαλλίασης και ξαφνική απομάκρυνση από το συγκεκριμένο σημείο της θάλασσας. Με τη διαίσθηση του ρακούν συνέλαβα ότι ο ελέφαντας κατούρησε στη θάλασσα. (Πολλά παχύδερμα οριοθετούν το χώρο τους στο νερό, όπως οι ιπποπόταμοι, και κυριαρχούν ασφαλή στο κέντρο των περιττωμάτων τους. Σύνηθες στο ζωϊκό βασίλειο). Υπάρχει όμως μια λεπτοφυής διαφορά ανάμεσα στα υπόλοιπα animalia και το homo sapiens sapiens. Οι ανθρωπίδες μετά την έκκριση των περιττών τους υγρών, φεύγουν αμέσως απ' το όριο των απεκκρίσεών τους, ψάχνοντας νερά αμόλυντα και παρθένα για να ευφρανθούν, ενώ τα κατώτερα θηλαστικά βασιλεύουν μέσα στα σκατά τους. Ίσως αυτό να είναι μια ένδειξη ότι ο άνθρωπος επιθυμεί το ωραίο.

Πλααααατς! Ακούστηκε απ' την παραλία στο βάθος κήπος. Ο ελέφας εβούτηξε στη θάλασσα και σήκωσε θαλασσοταραχή. Ευθύς καταλάβαμε ότι οι ελέφαντες έχουν πολύ μεγαλύτερο εκτόπισμα στο νερό απ' τα ρακούν, όσο κι αν τα τελευταία τσουρουφλίστηκαν στον ήλιο αποφεύγοντας τις οριοθετημένες των homo sapiens sapiens περιοχές.

Ο Charlie Chaplin στο τραγούδι της Titine, Μοντέρνοι Καιροί (Modern Times), 1936. Μη μπορώντας να θυμηθεί τα λόγια του τραγουδιού που πρέπει να τραγουδήσει στο κέντρο και που η συμπρωταγωνίστριά του τού έγραψε για να τα θυμάται στη μανσέτα του, την οποία όμως έχασε, αναγκάζεται να αυτοσχεδιάσει.

© Ελένη Καλλιανέζου, Αθήνα 12 Ιανουαρίου 2008