Αρχίζοντας από την Αλφαβήτα, όπου Άλφα = Αστυνομία και Βήτα = Βία

Αστυνομίας Γένεση.

Το 1884 ο Φρήντριχ Ένγκελς θα δημοσιεύσει το διάσημο βιβλίο του Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους, αναλύοντας με ιστορικά παραδείγματα πώς περνούμε από τη φυλετική κοινωνία στην πολιτική, πώς διαχειρίζονται οι πηγές πλούτου για να οδηγήσουν στις ταξικές διαφορές με τη δημιουργία τάξεων και κοινωνικής διαστρωμάτωσης μέσα από τα στάδια που χαρακτηρίζει ο ίδιος Άγρια Κατάσταση, Βαρβαρότητα και Πολιτισμός. Όταν ιδρύεται κράτος, συγκροτείται και αστυνομία. Αναφέρει λοιπόν:

Οι Αθηναίοι ίδρυσαν λοιπόν ταυτόχρονα με το κράτος τους και αστυνομία, μια σωστή χωροφυλακή από πεζούς και έφιππους τοξότες κυνηγούς της υπαίθρου (Landjager), όπως τους λένε στη Νότια Γερμανία και στην Ελβετία. Η χωροφυλακή αυτή όμως σχηματίστηκε από δούλους. Τόσο εξευτελιστική φαινόταν στον ελεύθερο Αθηναίο αυτή η υπηρεσία του χωροφύλακα που προτιμούσε να τον συλλαμβάνει ο οπλισμένος δούλος παρά να ασχολείται ο ίδιος με τέτοιες ατιμωτικές πράξεις. Εδώ εκφράζεται ακόμα η παλιά νοοτροπία των γενών. Το κράτος δεν μπορούσε να υπάρχει χωρίς την αστυνομία, ήταν, όμως, ακόμα νέο και δεν είχε ακόμα αρκετό ηθικό κύρος για να κάνει σεβαστό ένα επάγγελμα που αναγκαστικά φαινόταν ατιμωτικό στα πρώην μέλη του γένους.

Ο Ένγκελς δε θα αναφερθεί στο διάσημο βιβλίο του για το ότι Σκύθες χωροφύλακες αναλάμβαναν καθημερινά να συγκεντρώνουν τους Αθηναίους στην Εκκλησία του Δήμου, όταν η πολιτική απάθεια έπαιρνε διαστάσεις ανησυχητικές. Ο συμμετέχων στα κοινά έπαιρνε μίσθιο μιας δραχμής. Κρατώντας ένα σχοινί βαμμένο με μίνιο οι Σκύθες χωροφύλακες μάζευαν τους αποσκιρτήσαντες από τη δημόσια συγκέντρωση. Ο φέρων μίνιο στο χιτώνα του πολίτης δεν έπαιρνε το μέρισμά του από το δημόσιο μισθό, ως αδιάφορος στα κοινά. Αλλά φυσικά, άλλα πραγματεύεται ο Ένγκελς στο πόνημά του. Πιο κάτω θα πει:

Το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η εγκαθίδρυση μιας δημόσιας εξουσίας, που δεν συμπίπτει πια άμεσα με τον αυτοοργανωμένο σε ένοπλη δύναμη πληθυσμό. Αυτή η ιδιαίτερη δημόσια εξουσία χρειάζεται, γιατί από τότε που διασπάστηκε η κοινωνία σε τάξεις έγινε αδύνατη μια αυτενεργός ένοπλη οργάνωση του πληθυσμού. Και οι δούλοι ανήκουν στον πληθυσμό. Οι 90.000 αθηναίοι πολίτες αποτελούν μονάχα μια προνομιούχα τάξη απέναντι στους 365.000 δούλους. Ο λαϊκός στρατός της αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν μια αριστοκρατική δημόσια εξουσία απέναντι στους δούλους και τους χαλιναγωγούσε. Αλλά για να χαλιναγωγούνται οι πολίτες, έγινε απαραίτητη, όπως είπαμε πιο πάνω, η χωροφυλακή. Αυτή η δημόσια εξουσία υπάρχει σε κάθε κράτος. Δεν αποτελείται μονάχα από οπλισμένους ανθρώπους, αλλά και από υλικά εξαρτήματα, από φυλακές και κάθε λογής ιδρύματα καταναγκασμού που ήταν άγνωστα στην κοινωνία των γενών. Μπορεί η δημόσια αυτή εξουσία να είναι πολύ ασήμαντη, σχεδόν μηδαμινή σε κοινωνίες με ανεξέλικτες ακόμα τις ταξικές αντιθέσεις και σε απομακρυσμένες περιοχές, όπως γίνεται κάπου και κάποτε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ενισχύεται όμως στο βαθμό που οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις μέσα στο κράτος και στο βαθμό που τα κράτη που συνορεύουν μεταξύ τους γίνονται μεγαλύτερα και πολυπληθέστερα. Ας δούμε μόνο τη σημερινή μας Ευρώπη, όπου η ταξική πάλη και ο ανταγωνισμός για κατακτήσεις ανέβασαν τη δημόσια εξουσία σε τέτοια ύψη, που απειλούν να καταβροχθίσουν ολόκληρη την κοινωνία, ακόμα και το κράτος.

Για να διατηρείται αυτή η δημόσια εξουσία χρειάζονται οι εισφορές των πολιτών — οι φόροι. Οι φόροι ήταν τελείως άγνωστοι στην κοινωνία των γενών. Εμείς όμως σήμερα ξέρουμε να πούμε πολλά γι' αυτούς. Με την πρόοδο του πολιτισμού δεν φτάνουν πια ούτε κι αυτοί. Το κράτος εκδίδει γραμμάτια για το μέλλον, κάνει δάνεια, κρατικά χρέη. Η γρια-Ευρώπη έχει πικρή πείρα και απ' αυτά.

Η γριά Ευρώπη του Ένγκελς ήταν αρκετά πιο νεαρή, αφού το βιβλίο γράφτηκε το 1884 και σίγουρα έχουμε πολλά ακόμη να πούμε και πολλά ιστορικά παραδείγματα να δώσουμε πικρής εμπειρίας επί των φόρων για τη διατήρηση της δημόσιας εξουσίας.


Βίβλος Γενέσεως ΜΑΤ και ΜΕΑ

Αλλά τι γίνεται εν Ελλάδι με την ίδρυση των ΜΑΤ και ΜΕΑ; Ένα αποκαλυπτικότατο χρονικό μας δίνεται εδώ, όπου ο απόστρατος αξιωματικός της αστυνομίας πόλεων Ηλίας Ψυχογιός, με μακρόχρονη πορεία από το 1945 στην προδικτατορική καταστολή συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων στα Ιουλιανά και στο Πολυτεχνείο, θα αναλάβει μεταδικτατορικά την οργάνωση του καινούργιου σώματος καταστολής:

Δεν υπήρχε πρότυπον, τίποτα. Το βασικό, τους έλεγα εγώ, είναι να φτιάξουμε μια δύναμη που θα απασχολείται αποκλειστικά (ή σχεδόν αποκλειστικά) με το θέμα αυτό. Να υπάρχουν 100 άνδρες και, όταν χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε κάποια συνάθροιση, να καλούμε αυτούς κι όχι άλλους θα πει ο Ηλίας Ψυχογιός, ο οποίος πιο κάτω θα πει:

Ως αρχική ιδέα χρησιμοποίησε όσα είχε δει στην Αμερική, επέφερε όμως αλλαγές για να τα προσαρμόσει "στα ελληνικά δεδομένα". Ενίσχυσε, λχ, το βάθος της αστυνομικής παράταξης που έρχεται αντιμέτωπη με τους διαδηλωτές: "Τους μάζεψα όλους μαζί, για να μην μπορούνε να μας διασπάσουν, μπροστά οι ψηλοί και οι πιο δυνατοί". Κάποιες από τις ιδέες του, όπως η "σφήνα" (για τον διεμβολισμό των συγκεντρώσεων και την "ριζικήν μεταβολήν της ψυχολογίας των εις το κέντρον της μάζης ευρισκομένων"), ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν στην πράξη.
…
"Οι αναρχικοί έλαβαν ένα καλό μάθημα. Αντελήφθησαν ότι το Κράτος είναι πανίσχυρον και όποιος αντιτάσσεται προς τας επιταγάς του, υφίσταται σοβαράς συνεπείας"
...
Αργότερα, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, τα ΜΕΑ θα υποκαταστήσουν προσωρινά τα ΜΑΤ, ως αιχμή του δόρατος της πολιτικής καταστολής. Ντυμένοι με πολιτικά, οι άνδρες τους μπορούσαν να διαλύουν στα μουλωχτά ανεπιθύμητες συγκεντρώσεις (όπως του κινήματος για το στρατό), χωρίς να εκτίθεται δημόσια η πολιτική ηγεσία της "Αλλαγής".

Τι είναι λοιπόν τα ΜΑΤ και τίνι τρόπω εκπαιδεύονται; Μα δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι είναι σώμα καταστολής.



Η Δολοφονία ενός 16άχρονου και η ιερόσυλη καπηλεία της.

Πάμε τώρα στο δολοφόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σε άρθρο της (9.12.2008) τον περιγράφει ως το λάθος άνθρωπο στην λάθος θέση με modus vivendi το «πρώτα πυροβόλησε και μετά ρώτα». Προς τι λοιπόν η έκπληξη για το αμετανόητον και για την έλλειψη συγγνώμης για το 16χρονο; Ο Πάσχος Μανδραβέλης στο άρθρο του Πότε ξεκίνησε το «κακό»; θα το περιγράψει ούτε λίγο ούτε πολύ ως χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου. Φαίνεται όμως ότι έχουμε τόσο πολύ εθιστεί στο show που αδυνατούμε πλέον να αντιληφθούμε εγκαίρως τα ουσιώδη, τα οποία περνούν στα ψιλά γράμματα και αποτελούν στόχο χλευασμού από την «επαναστατημένη – ενεργή πλειοψηφία» απέναντι σ' «εμάς τους συμβιβασμένους».

Με μια μικρή λεπτομέρεια όμως: Κάποιοι από «εμάς τους συμβιβασμένους» αρνηθήκαμε θέση στο Δημόσιο, όταν διοριζόμαστε -χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη και χωρίς εχέγγυα καλύτερου μέλλοντος- όταν «ο επαναστάτης» σύντροφος Αλέξης Τσίπρας έπαιρνε το δαχτυλίδι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να είναι εκλεγμένος, για να βαφτίζει αυθαίρετα την ψυχολογία του όχλου που βανδαλίζει ως «λαϊκή εξέγερση» βγαίνοντας προς άγραν ψήφων από τη νεολαία.

Mε δεδομένη τη στάση μιας Κυβέρνησης που αποδείχθηκε ανίκανη έως και σ' αυτούς που την πίστεψαν, πόσο μάλλον σ' εμάς, με μια αξιωματική αντιπολίτευση που ακολουθεί τη γνωστή τακτική "Πέσε εσύ ν' ανέβω εγώ" και το ΚΚΕ με σταθερή κι άκαμπτη γραμμή απ' το '74 κι εδώθε να περιμένει να πέσει ο καπιταλισμός, μόνη ελπίδα φαινόταν να απομένει η Ανανεωτική Αριστερά.

Λαϊκή εξέγερση όμως, δεν υπάρχει χωρίς κεντρικά αιτήματα και οκτάχρονοι πιτσιρικάδες που βγαίνουν στους δρόμους και πετροβολούν δεν είναι Γαβριάδες στην κομμούνα των Παρισίων.

Δεν αλώθηκε καμιά Βαστίλλη. Αντίθετα, δίνονται ερείσματα να χτιστούν περισσότερες. Γιατί η Βία γεννά Βία. Και όσο αυτή γενικεύεται από τα πλήθη, τόσο περισσότερο θα θεωρηθεί αργότερα τεχνηέντως αναγκαία η εκ του Κράτους. Και τέτοια έχουμε δει με την κατάφωρη καταστρατήγηση των θεσμών στην Ελλάδα, την απαξίωση του ανθρώπου, την εξαθλίωση. Απεκδυόμενοι την ταυτότητα του ανθρώπου, δεν μπορούμε μετά ως άνθρωποι να αξιώνουμε ή να απαιτούμε. Απλώς θα επαιτούμε. Και «beggars can't be choosers».

Πολύ ενδιαφέρουσα, κατά την άποψή μου, συζήτηση εξελίσσεται στο ιστολόγιο του Σπίθα, ενώ ο Pølsemannen μας καλεί να σκεφτούμε.

John Gutmann, The Jump, 1939, Courtesy Castelli Graphics



© Ελένη Καλλιανέζου, Αθήνα 11 Νοεμβρίου 2008