Ωραίος ως Έλληνας, ασυνήθιστος, αντισυμβατικός, οξυδερκής, ευφυής, μέγας θεωρητικός, εφευρετικός, δεινός ρήτορας, θυμικός και παράφορος, ευρύνους, επαναστάτης με και χωρίς αιτία, ασυμβίβαστος, ανικανοποίητος, αντιφατικός, έντονος, ετοιμόλογος, εγωκεντρικός, τρυφερός, διορατικός, χλευαστικός, ακαταπόνητος, ανταγωνιστικός, μαγνητικός, απόμακρος, γοητευτικός, αντιπρότυπο οικογενειάρχη, αιρετικός, ευσεβής και ταυτόχρονα ασεβής, πανέμορφος Άνθρωπος με βαθειές πατημασιές.
26 Ιανουαρίου 1937 - 16 Αυγούστου 2008.
Καλό ταξίδι, Συμεών!
Ave atque vale ad Romam aeternam...
© Ελένη Καλλιανέζου, Αθήνα 19 Αυγούστου 2008
Αναρτήσεις
102 σχόλια:
Καλό του ταξίδι...
Καλή σου μέρα και καλή δύναμη.
To ξέρεις και το ξέρω, ότι θα είναι πάντα ένα κομμάτι από σένα. Μια ύπαρξη που θα αναζητάς πάντα όταν θα θες να βρεις μια παρηγοριά και μια αντικειμενική γνώμη στα δύσκολα. Και αυτός θα είναι εκεί. Συνεπής και αντικειμενικός. Γι΄ αυτό δεν φεύγουν αυτοί οι άνθρωποι ταξίδι. Πέρνουν μια καρέκλα, κάθονται μέσα μας, και είναι εκεί όποτε τους χρειαζόμαστε, όποτε τους φωνάζουμε και όποτε τους έχουμε ανάγκη. Το καλύτερο δε απ΄ όλα είναι ότι σε προειδοποιούν κιόλας όταν έρχεται κάτι δυσάρεστο, για να σε βρει προετοιμασμένη ψυχολογικά. Θα το δεις ότι έτσι θα γίνει. Εγώ το ζω εδώ και 14 χρόνια.
Φιλί κοραλένιο και μια γλυκιά αγκαλιά, για το φιλεναδάκι μου.
πώς να ξεχαστεί ένας άνθρωπος με τόσα επίθετα; και πώς να ξεχαστεί που είσαι και εσύ κομμάτι του; το καλύτερο να έχει...
τι να σου πω ελένη?
όλα είναι λόγια.
πενθούμε με την ψυχή...
το μυαλό σου όμως που έχει κλεισμένες τόσες μνήμες, θα τον φέρνει μπροστά σου!
κουραγιο...
τώρα τον αγαπάς περισσότερο. εκ των ων
Κουράγιο...
Η κοινή μοίρα των θνητών.
Καλό του ταξίδι.
το μονο που μπορω να γραψω.. ειναι οτι σε νιωθω.
Κουραγιο, οση περισσοτερη δυναμη μπορω ολοψυχα σου στελνω..
Ζήλεψαν οι Θεοί
το κάλλος των ανθρώπων
και τους έκαμαν θνητούς
Τα συλλυπητήρια μου, Ελένη
Η μνήμη είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην περάσει κάποιος στη λήθη..
Αφήνω φεύγοντας ένα μικρό τριανταφυλλάκι καλή μου φιλενάδα για εκείνον.
Σε εσένα αφήνω εδώ τη σκέψη μου!
Αυτό που θα γίνει με ολους μας δυστυχώς....Χμμ΄ κάποιοι δικοι μας δεν φεύγουν ποτέ.Θα μας ερχονται ξανά και ξανά ,με χιλιαδες σκεψεις οπως τις ζήσαμε ,ειναι η ζωη μας ,και αυτο ειναι μέσα στο παιχνιδι το οποιο συνεχιζουμε δυνατά ...
Καλό του ταξίδι...
Τώρα καταλαβαίνω με τι πρότυπο μεγάλωσες...
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Πρέπει να έφυγε ευτυχισμένος.
Mου είναι δύσκολο να το περιγράψω.
Και οι δυο μου γονείς ως γονείς ήταν "αποτυχημένοι". Δεν τους πήγαινε ο ρόλος. Η μητέρα μου ήταν απίστευτα σκληρή, δεσποτική κι αυταρχική - ο πατέρας μου "απών". Δε μεγάλωσα με τα παραδοσιακά οικογενειακά πρότυπα και η εικόνα της κλασικής ελληνικής οικογένειας μου είναι μόνο θεωρητικά προσεγγίσιμη.
Όταν αρχίζεις και συμφιλιώνεσαι με τις ελλείψεις σου ως παιδί και βλέπεις σιγά - σιγά το χαρακτήρα αυτών που σε έφεραν στον κόσμο, και τους βλέπεις ως ανθρώπους, μόνο τότε καταλαβαίνεις τις ομοιότητες και τις διαφορές και τις καταβολές των κυττάρων σου.
Αγάπησα τη μάνα μου, όχι ως μάνα, αλλά ως γυναίκα, μέσα απ' τις φωτογραφίες της, τις διηγήσεις των άλλων, τα ποιήματά της, τις εκατοντάδες ερωτικές επιστολές των θαυμαστών της. Χωρίς εκείνη δε γινόταν γλέντι. Κεφάτη και μπριόζα, μια εικόνα που προσωπικά δε γνώρισα.
Ο πατέρας μου ήταν πάντα ο εαυτός του.
Επτά χρονών - κι εγώ τα Σαββατοκύριακα μαζί του. Οι συζητήσεις ήταν για Ιστορία ή το Μπακούνιν κι εγώ άκουγα και ύστερα συμμετείχα. Κρασάκι τα μεσημέρια της Κυριακής, ατέλειωτες συζητήσεις, το κατσικάκι στο φούρνο. Μετά συζήτηση για τον Όμηρο ή τη θεωρία της σχετικότητας.
Όταν πίνω κάνα δυο ποτηράκια κρασί, με πιάνουν τα μεράκια και τραγουδώ.
Θυμάμαι, όταν γύρισα από ανασκαφές στη Σίφνο, είχαμε ένα γλέντι. Γίναμε τύφλα με τον πατέρα μου. Μου έβαζε κρασί και τραγουδούσουμε κι ανακάλυψα με έκπληξη ότι αυτό μου το χαρακτηριστικό ήταν δικό του.
Κάποια στιγμή μια θεια μου σηκώνει το ποτήρι και μου λέει:
-Άντε και μ' ένα καλό παιδί να παντρευτείς να κάνεις οικογένεια!
Την κοίταξα μισοειρωνικά. Ο Καλλιανέζος το έπιασε στον αέρα.
-Αφήστε την κοπέλα να είναι ανεξάρτητη. Και μου κλείνει το μάτι.
Με τον πατέρα μου καταλαβαινόμασταν, πολλές φορές χωρίς να μιλάμε.
Εντάξει, κάποιες φορές αισθανόταν ότι ως πατέρας έπρεπε να μου πει κι αυτός κάτι, να συμβουλέψει. Έλεγε πέντε κουβέντες, που ο ίδιος δεν πίστευε, αλλά ουσιαστικά προβοκάριζε. Περίμενε ειρωνικό μου σχόλιο, αλλιώς θύμωνε και συνέχιζε.
Όταν παύουμε να βλέπουμε τους γονείς μας ως γονείς, μέσα απ' το ρόλο τους, και τους βλέπουμε ως ανθρώπους, τότε μάλλον συμφιλιωνόμαστε με τους ανθρώπους. Είναι αυτό το στοιχείο που με έκανε, όταν δούλευα στο Μουσείο του Πειραιά κι έπιανα στα χέρια μου λυχνάρια κι έβλεπα τα ίχνη καύσης να φαντάζομαι τον άντρα ή τη γυναίκα που τα άναβε 25 αιώνες πριν ή να κλαίω σε ντοκυμαντέρ απ' τη Μικρασιατική καταστροφή- κι ας μην έχω μνήμες προσφυγιάς.
Όλοι οι άνθρωποι σε όλους τους αιώνες έχουμε τους ίδιους φόβους, τις ίδιες επιθυμίες, τα ίδια βασικά ένστικτα, την ίδια ανάγκη να ερωτευτούμε, να γελάσουμε ή να ξορκίσουμε το θάνατο.
Στον πατέρα μου είχα τρομακτική αδυναμία από μικρή, που έπρεπε πάντα να την κρύβω. Από τη μητέρα μου, από τη γυναίκα του, από τον ίδιο. Μου είχε κι εκείνος κι έπρεπε να το κρύβει για τους ίδιους λόγους ή το συναίσθημά του έπρεπε να το ντύσει με κάποια θεωρία. Τρεις μέρες πριν πεθάνει, μιλούσαμε στο νοσοκομείο, η αδερφή του παρούσα, ο διάλογος στα αρχαία ελληνικά.
-Σε τι γλώσσα μιλάτε; Μας ρώτησε.
Άντε να της εξηγήσεις. Τι θα καταλάβαινε;
Είχε εκπληκτική διαύγεια ως το τέλος κι ας του είχαν βάλει αναισθησία τις τελευταίες ώρες για να μη νοιώθει τους πόνους.
-Μάτια μου, θα πεθάνω; Με ρωτά.
-Όχι, του λέω.
Ήθελε σαν παιδί να πιστέψει "στο μαγικό". Αυτή τη διαβεβεβαίωση ότι θα το ξεπεράσει σαν παλικάρι. Το φοβόταν το θάνατο πολύ. Όσες φορές του έπιασα το χέρι και του χάιδευα το κεφάλι στα τελευταία του δεν το είχα κάνει στα σαράντα μου χρόνια.
Τώρα θέλω να πάω κομμωτήριο.
Τα συλληπητηρια μου... ισως ειναι καπου καλυτερα.
Αν υπάρχει κάτι μετά, δεν το ξέρει κανείς. Ίσως ναι, ίσως όχι. Να, κάτι τέτοιες ώρες ζηλεύω τους θρησκευάμενους. Από την καθαρά ανθρώπινη πλευρά λες ίσως ήταν καλύτερα. Η ασθένειά του ήταν μυελοκυτταρική απλασία που προκάλεσε την οξεία λευχαιμία. Σε χρόνο dt έπεσαν τα λευκά του στα 400 και η χημειοθεραπεία τον ρήμαξε τελείως. Όλα του τα όργανα ήταν τελείως κατεστραμμένα κι ήταν "νεκρός" οργανικά την τελευταία εβδομάδα.
-Μα τότε πώς ζει; Ρωτήσαμε τους γιατρούς. Πώς βγάζει λόγους;
-Μόνο με την ψυχή του και τη θέλησή του να ζήσει, μας είπαν οι γιατροί.
Φλέρταρε τις νοσοκόμες: "Είστε πολύ όμορφη", λέει σε μια την ώρα που του άλλαζε τον ορρό.
Δεν ξέρω, αν έφυγε ευχαριστημένος τελικά. Μάλλον από εμένα περίμενε τη συνέχεια της γενιάς του και ήθελε εγγόνια, μιας και ο ετεροθαλής αδερφός μου έχει αιμαγγείωμα που του παραμορφώνει το μισό πρόσωπο και ελαφρύ σύνδρομο αυτισμού.
Το έφερε βαρέως που είχα εκείνη την αποβολή πρόπερσι. Ήταν βέβαιος ότι το παιδί θα ήταν αγόρι, ήταν πανευτυχής που θα γεννιόταν Υδροχόος μάλλον σαν αυτόν κι είχα σκοπό να το έβγαζα Συμεών, αν ήταν τελικά αγόρι και γεννιόταν, αν και ήταν τόσο ανταγωνιστικός, που οποιοσδήποτε άντρας δίπλα μου αποκλείεται να μην είχε γι' αυτόν "κουσούρια", ακόμη κι αν ήταν ίδιος μ' αυτόν τελικά. Από την άλλη όμως να κάνεις παιδί και με μια σχέση τελειωμένη είναι άσχημο. Για να μπορείς κάποιος να είναι ισορροπημένος ως γονιός πρέπει πρώτα να είναι άνθρωπος με λυμένα κάποια βασικά υπαρξιακά ζητήματα, έπειτα να παίρνει ερωτική ικανοποίηση και τελευταία είσαι ρόλος, πατέρας ή μητέρα. Αλλιώς η έλλειψη αντικατοπτρίζεται στο παιδί. Αυτά τα θέματα δεν είναι παίξε - γέλασε. Δεν είναι καπρίτσιο η τεκνοποίηση ούτε ιδιοκτησία μας οι άνθρωποι. Απλώς συμβάλλουμε με τα κύτταρά μας και τα τρέφουμε με την αγάπη μας. Τα υπόλοιπα είναι τεχνικές φόρμουλες. Γι' αυτό υπάρχουν και τόσα δυστυχισμένα παιδιά, κλώνοι συμπλεγματικών γονιών. Δε διαιωνίζεις τη γενιά σου με την τεκνοποίηση. Συμβάλλεις στην ποίηση του σύμπαντος. Κι όταν ξεχνούν οι άνθρωποι την ποίηση ούτε ανθρώπους δε δύνανται να πλάσουν.
Ελενίτσα, είσαι πολύ μυστήριο τραίνο τελικά!
Χαίρε βάθος αμέτρητο...
Τα φιλιά μου...
τα δύο τελευταία σου σχόλια τα θεωρώ από τα σημαντικότερα σχόλια που έχω διαβάσει ποτέ σε μπλογκ, σε εφημερίδα, σε βιβλίο, σε ο,τιδήποτε.
χαίρομαι ειλικρινά πολύ που σε "γνώρισα" εδώ μέσα κι ας μου σπας ορισμένες φορές τα νεύρα ;-)
υγ. η αλλαγή στην κουπ εντάσσεται στην ματαιοδοξία της ανθρώπινης φύσης ή στην ανάγκη να ξεχαστείς με κάτι ευτελές όπως οι τρίχες;
@ tovene592
Nα 'σαι καλά! Γιατί αυτά τα σχόλια είναι περισσότερο σημαντικά από άλλα που έχω κάνει;
Πιθανές εξηγήσεις ότι είναι περισσότερο "ψυχαναλυτικά" ή προσωπικά ή πράγματα που θα έλεγα σε διά ζώσης επαφή. Δε διαφέρουν σε τίποτα όμως από την εν γένει κοσμοθεωρία και βιοθεωρία και πρακτική μου και τρόπο ζωής.
Για τις τρίχες:
1. Βαρέθηκα να ακούω μια ζωή τις τρίχες των άλλων και να σηκώνονται κάγκελο οι δικές μου τρίχες.
2. Όσες φορές είπα πράγματα σημαντικά εκλήφθηκαν από την πλειοψηφία ως "τρίχες".
3. Αφαίρεσα 20 πόντους μαλλί και την έχω καταβρεί σε τέτοιο σημείο με το νέο μου λουκ που οι τρίχες μου μου αρέσουν περισσότερο από τις τρίχες πολλών.
4. Τυγχάνει να γνωρίζω ότι οι τρίχες μου φύονται από κρανίο που διαθέτει και εγκέφαλο με αρκετά υψηλότερο του μέσου όρου δείκτη νοημοσύνης. Όταν ανεγκέφαλοι ασχολούνται με τις τρίχες τους ως το πιο σημαντικό πράγμα του σύμπαντος, δε δικαιούμαι κι εγώ να περιποιηθώ τις δικές μου τρίχες; :ppp
Φιλιά σε όλους και όλες!
Αρχίζω να διαβάζω το ιπποκαμπάκι σου!
Καλό του ταξίδι
Ίσως βρίσκομαι σε μέρα διαισθητική. Να λοιπόν τι έχω να πω για τον καθένα που ήρθε εδώ:
@ Ερατώ: Μυθολογικά η μούσα της ερωτικής ποίησης. Διάλεξε ένα τριαντάφυλλο για avatar. Μου φέρνει στο νου το Βιβλίο των Νυχτών της Συλβί Ζερμαίν και ένα λογοπαίγνιο που κάνει στα γαλλικά με αναγραμματισμούς: éros, rose, oser (έρωτας, ρόδο, τολμώ). Και μου φαίνεται πως το ρόδο της έχει τόλμη.
@ zanzibar: Το κοράλλι της πάει Ζανζιβάρη. Διάλεξε τα σπάνια. Τυχαίο;
Ό,τι είναι στη φύση μας, ακούει και το κάλεσμα των στοιχειακών του κι όσα είναι της ίδιας φύσης κραδαίνονται στους ίδιους τόνους.
@ b|a|s|n\i/a: Μια φράση μόνο: Σίβα, ο θεός χορευτής.
@ ria. Αναγραμματίζω: air = αέρας με σέξυ πόδια που πατούν στη γη. Τακούνια στο avatar που μπορούν να τρυπήσουν το χώμα. Για ρίζες μάλλον θα έλεγα. Σαν ένα δέντρο που για να απλώσει το κλαδιά του στον αέρα πρέπει να έχει και πατήματα.
@ tovene592: Η νέα γενιά. Έχει πλήθος καλών στοιχείων, έχει και τόλμη. Ψάχνει δρόμους. Θα τους βρει. Αυτό μου λένε οι φωνές μου.
@ ασκαρδαμυκτί: Σημαίνει με ατενές βλέμμα, χωρίς ανοιγοκλείσιμο ματιών. Από τους αγαπημένους προβοκάτορες της μπλογκόσφαιρας. Χωρίς ανοιγοκλείσιμο ματιών; Αλήθεια; Τα μάτια που δεν ανοιγοκλείνουν και προσηλώνονται σε ένα σημείο δακρύζουν. Τούτος όμως εδώ ξέρει να κλείνει και το μάτι.
Άρχισες να διαβάζεις τον Ιππόκαμπό μου; Ο Ιππόκαμπος είναι ερωτευμένος κι ο έρωτας θαυματοποιός. Το ξέρεις, τσόγλανε. γι' αυτό κόψε τα σάπια και πούλα τα εκεί που σε παίρνει. Φιλιά, βρε! Σβουρηχτά!
@ tony jakarta: Για να βρεις της Τζακάρτα χρειάζεσαι οπωσδήποτε αυτό το ταξίδι στην Ιάβα; Γίνε ο οικιστής της Τζακάρτας σου εκεί που η ψυχή σου ονομάζει αυτόματα τον τόπο Ιάβα. Οι γεωγραφικές συντεταγμένες είναι λεπτομέρειες.
@ roadartist: Κοντολογίς ο καλλιτέχνης του δρόμου. Όμως δε μου δίνει την αίσθηση του ζογκλέρ του δρόμου, αλλά του οροδείκτη που θα δείξει το δρόμο για τον καλλιτέχνη.
@ μύριαμ, μαγισσάκι; Όχι. Προχωρημένη μάγισσα με τα σημάδια να γίνει και αρχιμάγισσα! Βουρ, μπροστά με τα μαγικά σου, τα φίλτρα και τα ξόρκια σου! Ξέρεις εσύ! Σε φιλώ!
@ Το δυοσμαράκι είναι μυριστικό, δροσιστικό, καταπραϋντικό. Όμως το δυοσμαράκι δεν είναι μόνο αυτά. Το δυοσμαράκι έχει έντονη μυρωδιά, γλύκα και λεπτοφυές χιούμορ, όχι εύκολα διακριτό από τις μάζες. Βρε Ελένη... δώστους να καταλάβουν! Δείρε τους ανελέητα με ευωδιές! Κι αν δεν καταλάβουν το ξύλο, τι μ' αυτό; Η μυρωδιά θα μείνει!
@ homo habilis: Ο επιδέξιος άνθρωπος. Έπεται του homo erectus, του ανθρώπου που έχει εγερθεί στα δυο του πόδια. Χωρίς αυτόν δε θα ακολουθήσει homo sapiens (σοφός άνθρωπος). Αλήθεια, πόσοι το έχουν καταλάβει αυτό; Παπάρια, habilis... Λίγοι. Ε, εντάξει. Δε χρειάζεται και πολλή οχλαγωγία εδώ που τα λέμε.
@ Lily, έχεις πολύ περισσότερη δύναμη απ' αυτή που νομίζεις. Κι έχεις μέσα σου πολύ περισσότερα πράγματα απ' αυτά που έχεις ανακαλύψει. Σκάψε, η ανασκαφή θα αποδώσει πολλά.
@ Γεννήτωρ, το ξέρεις πως σ' εκτιμώ πολύ. Νοιώθω όμως πως σ' αγαπώ και πολύ, κι ας μην έχουμε συναντηθεί ποτέ.
Αγόρι γλυκό, μη θάψεις το μυαλό σου ούτε και την καρδιά σου. Γεννήθηκες για να γίνεις ξεχωριστός και να γράψεις λαμπρή πορεία. Δε μιλώ στο επίπεδο της φιλοδοξίας για λαμπρή πορεία, αλλά γιατί έχεις να δώσεις ένα χρυσωρυχείο. Το ξέρεις καλύτερα από πολλούς ότι το να δίνεις δε σε φτωχαίνει, αλλά σε πλουτίζει. Χρωστάς στον εαυτό σου να του δώσεις κάτι τώρα, γιατί μόνο έτσι θα πάρει κι ο κόσμος από σένα. Το να δίνουμε μόνο στους άλλους, χωρίς να παίρνουμε είναι αυταπάτη. Το βιολί δεν μπορεί να καλύψει τα πάντα.
@ totally stranger in your city, μπορεί να είσαι άγνωστος στην πόλη σου, όμως εγώ αυτόν τον ξένο τον διέκρινα κι ας μου δηλώνει άγνωστος. Το γνωρίζω αυτό το συναίσθημα. Αν σε αναγνωρίζουν από άλλες πόλεις όμως, ίσως είναι ώρα να αλλάξεις πόλη, όπου οι ξένοι έχουν σημάδια μεταξύ τους να αναγνωρίζονται. Σ' ευχαριστώ!
σωστές οι πιθανές εξηγήσεις. τα θεωρώ σημαντικά γιατί είναι βιωματικά και έχω μια αδυναμία σε τέτοιου είδους εξομολογήσεις. και επιπλέον δεν μου έδωσες την αίσθηση ότι μεγαλοποιείς ή δραματοποιείς αυτό που έζησες. μου άρεσε που ήταν βιωματικό χωρίς φανφάρες εν ολίγοις.
και στο ψυχανέμισμα μέσα έπεσες. κι εγώ το ίδιο νιώθω! μόλις χτες το έλεγα σε δύο φίλους! όχι ακριβώς έτσι, αλλά το νόημα είναι αυτό!
Αν θες να ξεσκάσεις για λίγο ... σε φιλοξενώ!
Κι ίσως περάσουμε κάμποσες ώρες φιλοσοφώντας, παίζοντας και γελώντας με ανόητα αστεία σε μια δική μας γλώσσα...
Ξέχασέ το ασκαρ.
Άμα το τελειώσεις (το βιβλίο) πες μας και τι κατάλαβες.
Να δούμε αν τό 'πιασες το νόημα.
Καλησπέρα γλυκειά μου.
Σπίθα, θα φας πρόγκα!
Τσίλιες κρατάς ?
Αύριο στο "Μπρίκι". Ξέρεις τι εννοώ.
Δεν θα στο ξαναπώ.
Σπίθα, χωρίς πλάκα τώρα, πέρασα χθες το απόγευμα απ' το μπρίκι και μόλις είχαν λιβανίσει! Σοβαρολώ!
Έπαθα την πλάκα μου μιλάμε...
Εγώ έμαθα ότι ήσουν επίσημος καλεσμένος.
..!
A, μπα;
Εκθρονίστηκε ο γερο βασιλιάς Συμεών, έγινε η Ελιάνα βασίλισσα της Τερραμάρις κι ήρθε η ώρα να διαλέξει συμβασιλέα;
Τα κλειδιά, λεβέντες για το ποιος θα νικήσει βρίσκονται στο βιβλίο
Μπορείτε να πιείτε τον καφέ σας στο "Μπρίκι" στο "Καφεκούτι" ή στην "Καφετιέρα" μέχρι τελικής πτώσεως. Μπορεί να μην ξέρω να διαβάζω τους ντελβέδες, αλλά είμαι καλή στη μαντεία της... πρέφας.
Κι επειδή είναι γνωστό ότι είμαι τζώρας κι αγύριστο κεφάλι, σπάστε και ξαναρίχτε κι ξαναελάτε μελετημένοι και παίξτε παιχνίδι ωραίο κι όχι πίνοντας καφέδες παρηγοριάς.
@ tovene592, τι φανφάρες να πει κανείς σε τέτοια θέματα; Να κάνω αυτά που σιχαίνομαι; Να δείξω ότι πονώ; Πέντε θαυμαστικά πάνω και επιφωνήματα Εκάβης;
Για να τα δουν οι άλλοι και να πιστοποιήσουν το αυτονόητο;
Αρνούμαι. Αδιαφορώ για την πιστοποίηση αγνώστων.
Δες τι γίνεται στην ελληνική τηλεόραση. (Είχα καιρό να δω). Οιμωγές, η εμπορικότητα του πόνου και η υπερβολή των θεατρικών χειρονομιών... ανηθικότητα στο μεγαλείο της... Ε, όχι!
Δεν χρησιμοποιώ κλειδιά, αλλά αντικλείδια. Σπάζω και ξαναρίχνω.
Εξάρες...
Λάθος απάντηση. Το παιχνίδι στον Ερωτευμένο Ιππόκαμπο είναι προμελετημένο από την ηρωΐδα.
Ξαναρίχτα.
Ελενίτσα, η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να μιμηθώ τον Τίτο Γκουτουλάτο! Πώς να το κάνουμε... δεν "το 'χω"!
Προτιμώ τη μέθοδο "ροπαλιά στο κεφάλι και σούρσιμο απ' τα μαλλιά μέχρι τη σπηλιά"!
Ααααα... και να μην ξεχάσω: φρόντισε να σβήσεις το τατουάζ με τη μούρη του Σπίθα που "χτύπησες" στην πλατούλα σου! Σε είδα στο Θησείο και σε φωτογράφησα...
Δε μου αρέσουν τα τατουάζ. Αν χτύπαγα όμως τατουάζ οποιουδήποτε, το σίγουρο είναι ότι δε θα το χτύπαγα στην πλατούλα μου, αλλά αλλού.
Στο Θησείο δεν πήγα ακόμη. Τα μόνα ουζερί που τρώει κανείς καλά γαυράκια είναι εκεί; Αν ναι, να το προτιμάμε.
Ειδικά τον Σπίθα τον "χτύπησες" στην πλάτη... γιατί δεν βλέπεται ο τύπος!
Θέλεις να δημοσιεύσω την αποκλειστική φωτογραφία;
"Χτυπήθηκα" ασκαρ μου..
Πονάει και η πλάτη μου, γι' αυτό μην με χτυπάς και 'σύ στην μούρη.
"Με το κλειδί που έχασα
και βρήκε κάποιος άλλος
ανοίγει πόρτα κλειδωμένη
κι όμως δικός μου παραμένει
ο θησαυρός ο πιο μεγάλος.
Τι είναι;"
(σελ. 93, "Ο ερωτευμένος ιππόκαμπος")
Ζει ο βασιλιάς Συμεών;
[... Πες μου, λοιπόν, ποια είναι η λύση στο αίνιγμα, ποια είναι η απάντηση στο γρίφο;
Χωρίς διόλου να διστάσει, ο Τίτος της απάντησε:
-Είναι ο έρωτας που ανοίγει την κλειδωμένη πόρτα της καρδιάς. Κι αν ακόμη σου πάρουν το κλειδί, πάλι δικός σου παραμένει ο πλούτος των αισθημάτων, γιατί ποτέ δεν μπορούν να σου κλέψουν αυτά που αισθάνεσαι.
Ο ιππόκαμπος μίλησε. Κι ήταν τα λόγια του ήπια και μαλακά ειπωμένα, χωρίς έπαρση, αλαζονεία ή καμάρι.
Χαμογέλασε η Ελιάνα τόσο πλατιά, που ήταν ολάκερη ένα χαμόγελο. Τότε όλοι κατάλαβαν πως η απάντηση ήταν η σωστή.]
Ο Ερωτευμένος Ιππόκαμπος, σελίδα 96
@ Τα μόνα τατουάζ, Ασκαρδαμυκτάκο που θα μπορούσα ποτέ να "χτυπήσω" θα ήταν μόνο στο μυαλό ή στην καρδιά μου, χωρίς να παραβλέπω και το σώμα μου. Υπόψιν, ότι στα μέρη αυτά είναι και ανεξίτηλα. Για τα επιδερμικά όχι μόνο δε δίνω δεκαράκι τσακιστό, αλλά νοιώθω και απέχθεια.
@ Σπίθα, ζει ο βασιλιάς Συμεών. Πουθενά στο βιβλίο δεν αναφέρεται ότι πέθανε, όταν άρχισε η βασιλεία της Ελιάνας. Κάποια στιγμή μου είχε γεννηθεί και η επιθυμία να γράψω και συνέχεια του βιβλίου, όπου θα τον ζευγάρωνα με τη Μπιανκανέρα. Μου ερχόταν πολύ φυσιολογικό η μάγισσα να ήταν νεανικός έρωτας του Συμεών (γι' αυτό και τα μάγια και η επερχόμενη αντίδρασή της και η απομόνωσή της στο δάσος. Σε ιδανικές συνθήκες θα τους έσμιγα στα γεράματα).
Ο δικός μου βασιλιάς Συμεών μετοίκησε αλλού, νωρίτερα απ' όσο θα ήθελα. Αν υποθέσουμε ότι η βασιλεία μου αρχίζει τώρα, ίσως αρχίζει μια νέα εποχή, η οποία δε θα υπήρχε πιθανότητα να υπάρξει ποτέ, χωρίς τη βασιλεία του γεννήτορά μου.
Παιδιά, εμένα να με συγχωρείτε αλλά είμαι ακόμα στη σελ. 68!
Τι να πρωτοκάμω ο έρμος... έχω τη δουλειά μου, να μη διαβάσω και κανα δυο εφημερίδες τη μέρα;... να δούμε και λίγες ειδήσεις στην τηλεόραση, κανένα ματσάκι ποδοσφαιρικό, να διαβάσουμε και λίγη λογοτεχνία, ιστορία, πολιτική... έχουμε και το μπλογκινγκ... βάλε και τις γυναίκες που θέλουν σούρτα φέρτα και ξεοδοχεία... αρχίσει και η εξεταστική του Σεπτέμβρη... καθυστερεί ο καημένος ο ιππόκαμπος!
Ασκαρ, στάσου..
Κούλαρε Αασκαρούλι μου, που πα ρε..
Ο/Η Ασκαρδαμυκτί είπε...
Αν θες να ξεσκάσεις για λίγο ... σε φιλοξενώ!
Κι ίσως περάσουμε κάμποσες ώρες φιλοσοφώντας, παίζοντας και γελώντας με ανόητα αστεία σε μια δική μας γλώσσα...
26 Αύγουστος 2008 6:51 μμ
... Κι εκεί που ετοίμαζα τη βαλιτσούλα μου, να με φιλοξενήσεις λίγο μπας και ξεσκάσω η καψερή, βρε Ασκαρδαμυκτάκο, τι βλέπουν τα μάτια μου; Όλο τρέχεις! Πού να έρχομαι κι εγώ τώρα... Σ' ευχαριστώ για την καλή διάθεση. Κάπου, κάπως, κάποτε, ίσως...
Αστερούλα, ουδέν πρόβλημα!
Στη δουλειά παίρνουμε άδεια "απ' τη σημαία"! Μήπως θα 'ναι κι η πρώτη φορά ή η τελευταία; Μια ζωή ανταρσία...
Τα νέα και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων θα τα βλέπουμε στο in.gr!
Τα βιβλία ας ξεκουραστούν λίγο στα ράφια, εξεταστική έχουμε και το Γενάρη, οι φίλοι μπλόγκερς θα δείξουν κατανόηση, απ΄ το ποδόσφαιρο χρειάζομαι, ούτως ή άλλως, λίγη αποτοξίνωση και οι γκόμενες ας κάνουν κι αυτές λίγη αγρανάπαυση!
Ξανασκέψου το...
Aσκαρ.Απά.πα..
Παρατηρώ μία έλλειψη χαρακτήρα,ρε.
Λάθος, λάθος φίλε.
Αστερόεσσα.
Σε προσκαλώ με όλη μου την καλή διάθεση.
Το πρόγραμμα, δευτερεύον ζήτημα..
Δεν προκαθορίζεται, βεβαίως.
Την καληνύχτα μου.
Ρε Σπίθα, προκειμένου να νανουρίσω την Αστερούλα στην αγκαλίτσα μου, ας πάει και το παλιάμπελο ο χαρακτήρας μου...
Aσκαρδαμυκτί
"Πώς την έπεισες ρε συ την Αστερίτσα νά ρθει στην Ελλάδα;
Τελικά είσαι ... αρσενική σειρήνα!
29 Ιούλιος 2008 4:42 μμ "
....................................
Κατά τα λεγόμενά σου, ως ανωτέρω..
Λές να την έφερα για να την νανουρίσεις στην αγκαλιά σου..ασκαρ μου ?
Αξίζει πολλά φίλε για το φτωχό σου χαρέμι.:D
Άστο καλύτερα.
Τα φιλιά μου....
και την αγάπη μου.
Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο.
Βασικές επεξηγήσεις περί "Ερωτευμένου Ιππόκαμπου".
Είναι ένα παραμύθι για τον έρωτα με πολλαπλές αναγνώσεις, αλλά δε θα μπορούσε να ξεφύγει από βασικές μου αρχές. Ομοίως, παρά τα όποια προβοκατόρικα ή ειρωνικά μου στοιχεία πάλι δε θα ξέφευγα από βασικές μου αρχές.
-Τι είναι ο Ιππόκαμπος; Ένα πλάσμα της θάλασσας με μια βασική ιδιομορφία. Μόλις το αρσενικό επωάζει τα αυγά του θηλυκού, το θηλυκό του εναποθέτει τα αυγά σε ένα σάκκο που φέρει το αρσενικό στην κοιλιά του. Τα μικρά λοιπόν κυοφορούνται από το αρσενικό και ο πατέρας γεννά. Το γιατί επέλεξα το επίθετο Γκουτουλάτος, αναφέρεται και σε άλλες αναρτήσεις με την ταμπέλα "Ο Ερωτευμένος Ιππόκαμπος".
-Τι κάνει ο Ιππόκαμπος; Ερωτεύεται και υπερβαίνει μέσω του έρωτα την ίδια του τη φύση, στην αρχή μεταμορφούμενος σε μισό ιππόκαμπο - μισό άνθρωπο, όπως και η μαγεμένη βασιλοπούλα Ελιάνα είναι τη μισή μέρα ελαφίνα και την άλλη μισή γυναίκα.
Επίσης: Σώζει και εξανθρωπίζει την Ελιάνα από τα μάγια και παράλληλα εξανθρωπίζεται πλήρως και αυτός.
Άρα, έχουμε μια αμοιβαία έλξη από ένα αρσενικό και ένα θηλυκό, που παρά τη διαφορετική τους ιστορία και καταβολές έχουν παρόμοιες φύσεις: Μισοί άνθρωποι, μισοί ανήκοντες στο ζωϊκό βασίλειο. Η έλξη λοιπόν θα ήταν αναπόφευκτη.
Στον εξανθρωπισμό του Τίτου βλέπουμε συνέπεια του Ιππόκαμπου σε "ανθρωπιστικές" αρχές. Δε μένει στη σωτηρία της Ελιάνας. Σώζει από τη φυλακή τη βοσκοπούλα, σώζει την Ελιάνα από το θάνατο, όταν η τελευταία καταδικάζεται σε διά πυράς θάνατο, σκοτώνει έναν χαφιέ, πάει φυλακή, έχει ανδρεία, τόλμη, θάρρος και μυαλό, αφού στο αίνιγμα της Ελιάνας είναι αυτός που δίνει τη σωστή απάντηση, αλλά πάλι νομοτελειακό ήταν να απαντήσει μόνο αυτός σωστά. Το μυαλό του δε δοκιμάζεται όμως στο αίνιγμα, (που μπορεί να είναι και ένα εξυπνακίστικο πυροτέχνημα) αλλά στην όλη του πορεία.
Σε επιφανειακά χαρακτηριστικά εμφάνισης αδιαφορεί, όταν η μάγισσα του ζητά να διαλέξει τι σόι ανθρώπινης μορφής θα ήθελε να έχει.("Θέλω κάτι το συνηθισμένο, απλώς να μη μοιάζω με φλώρος.")
Όταν η Ελιάνα, για να επιλέξει συμβασιλέα, ακολουθεί τη συμβουλή του γεροσυμβούλου, επιφανειακά μόνο και τυπολογικά δίνει "ίσες ευκαιρίες" διεκδίκησής της, αφού το αίνιγμα είναι "στημένο" απ' αυτήν και "συκέ". Σε μια δοκιμασία μυαλού, όπως ένας γρίφος, ρωτά κάτι που έχει να κάνει με καρδιά και ευελπιστεί ότι μόνο ο Τίτος θα απαντήσει στην ερώτηση, αφού αυτός τη γνωρίζει καλύτερα απ' όλους κι έχει ήδη τα κλειδιά της καρδιάς της. Το ίδιο το αίνιγμα το λέει.
Τελικά ο Ιππόκαμπος απλώς επιβεβαιώνει την αρμονία μυαλού και καρδιάς του.
Και ερωτώ: Αν ένα παραμύθι δείχνει την εξέλιξη της ψυχής και η τελική απάντηση - λύση συμφωνεί με τις αρχές της συγγραφέως του, θα μπορούσα σε θέμα οποιαδήποτε επιλογής να δώσω όντως σε όλους ίσες ευκαιρίες, χωρίς να συνυπολογίσω τις κλειδαριές της καρδιάς μου;
Πάρτε το για homework.
"Πάρτε το για homework."
...........
Ο ασκαρ, όπως γνωρίζεις, τρέχει και δεν φτάνει από τις εργασίες που έχει.
Ας μην ταλαιπωρηθεί με πρόσθετα βάρη μιάς και έχει....το χαρέμι του.
Είμαι καλός στις εργασίες σπιτιού.
Θα αναλάβω την τις ευθύνες μου.
Καλημέρα Ελένη...-)
Τελικά εγώ μοιάζω περισσότερο με τον Τιτούλη! Ερωτεύομαι και υπερβαίνω μέσω του έρωτα την ίδια μου τη φύση! Έπαθα αυτό που ο Σπιθάκος λέει "έλλειψη χαρακτήρα"!
Γι' αυτό και μου φάνηκε εύκολο το αίνιγμα!
Καλός κι ο Σπίθας, δε λέω, αλλά φέρνει λίγο προς το ... ταβερνιάρης!
Την καλημέρα μου!
Ήρθανε και οι..μπύρεεες !!!
Άσπρο πάτο, ασκαρ...
-))
Σπιθάκο, η μπίρα μού γαργαλάει το μυαλό και με κάνει πιο δημιουργικό και πνευματώδη!
Ακόμη ρακί έχεις μέσα σου, ασκαρ!
-))
Σε "χαλάει" η Κρήτη, μάλλον.
Έχεις και διάβασμα, μην παρασύρεσαι παιδί μου, αφού σε χαλάει το άτιμο!
Και μην παραπατάς..σταθεροποιήσου !
Με κουράζεις
και...έχω και την μέση μου, ξέρεις!
Χμμμμ...
1. Ο/Η Ασκαρδαμυκτί είπε...
Ελενίτσα, η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να μιμηθώ τον Τίτο Γκουτουλάτο! Πώς να το κάνουμε... δεν "το 'χω"!
Προτιμώ τη μέθοδο "ροπαλιά στο κεφάλι και σούρσιμο απ' τα μαλλιά μέχρι τη σπηλιά"!
27 Αύγουστος 2008 10:01 πμ
2. Ο/Η Ασκαρδαμυκτί είπε...
Τελικά εγώ μοιάζω περισσότερο με τον Τιτούλη! Ερωτεύομαι και υπερβαίνω μέσω του έρωτα την ίδια μου τη φύση! Έπαθα αυτό που ο Σπιθάκος λέει "έλλειψη χαρακτήρα"!
Γι' αυτό και μου φάνηκε εύκολο το αίνιγμα!
29 Αύγουστος 2008 9:04 πμ
_______________
Τελικά, αγόρι μου, "το 'χεις" ή "δεν το 'χεις;"
Και ποιο μεγάλο πνεύμα έχει εκστομίσει τη σοφία ότι "η έλλειψη χαρακτήρα είναι το βασικό συστατικό υπέρβασης της φύσης μας";
Για να το μελετήσω κι εγώ, βρε πουλάκι μου και να δω, αν χρειάζεται να αναθεωρήσω τα όσα λέω περί συνέπειας λόγου και πράττειν...
εξέλιξη ψυχής, υπέρβαση φύσης, κλειδαριές καρδιάς, ερωτήσεις, απαντήσεις, λύσεις, άλυτα, παραμύθια, όνειρα, πραγματικότητες, αλήθειες, αλήθειες περισσότερο αλήθειες από τις αλήθειες, διαδρομές μυαλού, φόβοι, άγνωστο, γνωστό, σαν παιχνίδισμα, τελική απάντηση, υπάρχει τελική απάντηση; σταματά η εξέλιξη; η υπέρβαση; τα όρια;
απλά ένστικτο. και υπάρχουν στιγμές που μοιάζει πιο αληθινό να περπατήσεις μαζί, δίπλα, μέσα, έξω με κάποιον τις διαδρομές αυτές.
στις διαδρομές αυτές. τις μοιρασμένες και τις αμοίραστες
!!!
Δεν έχω απάντηση, b|a|s|n\i/a. Στέκομαι.
Αστερούλα, η απάντηση στη φαινομενική αντίφαση προκύπτει απ' το βιβλιαράκι σου: η μεταμορφωτική δύναμη του έρωτα είναι αυτή που κάνει ένα ιππόκαμπο άνθρωπο κι έναν λούπεν καυγατζή μπιρόβιο σε ευαίσθητο και τρυφερό μωράκι...
Αυτό το περί ελλείψεως χαρακτήρα ξεκίνησε από τον Σπίθα που βλέποντας πως σου προσφέρω γην και ύδωρ, σχολίασε κάπως αδέξια (είναι κι αυτός μεγάλος ουισκάκιας ο άτιμος): "Παρατηρώ μία έλλειψη χαρακτήρα,ρε". Μάλλον εννοούσε ότι δεν θα έπρεπε να γίνω τόσο εύκολα αλλοιφή για το χατίρι μιας γυναίκας...
(Πότε θα ΄ρθει το βράδυ να πιούμε καμιά μπίρα στο "Καράβι" της Γλυφάδας, γιατί στο "Μπρίκι" πάω μόνο χειμώνα...)
Καλά μέχρι και 'γώ θα μιλήσω στην Αατερούλα να δείξει κατανόηση..
Σνιφ..ρεμάλι με συγκίνησες !!!
Δείχνω κατανόηση στη μεταμορφωτική δύναμη... της παπαρολογίας στο επιχειρηματολογείν του Ασκαρούλη.
Παρά τη φαινομενική αντίφαση που προκύπτει απ' το σύνολο των σχολίων του, γίνομαι αλοιφή στο χείμαρρο των συναισθημάτων του και στην ευαισθησία ψυχής που τον διακρίνει, δεν τον σέρνω απ' τα μαλλιά στη σπηλιά για να τον κοπανήσω με το ρόπαλο στο κεφάλι και συγκρατούμαι... λόγω της ημέρας και του ποστ.
σε έκανε να σταθείς; να μην έχεις τι να απαντήσεις ο παπούς; εεεε
συγγνώμη, ο θείος ήθελα να πω.
με απογοητεύεις τα μάλα.
βρέθηκε η αχίλλειος πτέρνα της ελένης; τα σχόλια του θεού σίβα;
μήπως είχες πιει σίβας ρίγκαλ;
ΜΩΡΗ ΤΣΟΥΠΡΑΜ, ΔΕΝ ΠΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑΣ ΝΑ ΒΑΛΣ ΑΓΓΕΛΙΑ ΣΥΝΟΙΚΕΣΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΣΑΚΩΝΟΝΤ ΤΑ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ ΩΡΗ;;;
ΓΙΑ ΓΑΜΠΡΟ ΨΑΧΝΣ ΩΡΗ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΠΟΧΕΣ; ΩΡΗ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΑΘ’ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΦΟΣ;;;ΩΙ, ΩΙ, ΩΙ ΜΑΝΑΜ’....
ΓΙΑ ΠΑΡ’ ΚΑΙ ΑΥΤΟ
Σε ένα ερημονήσι βρέθηκαν ναυαγοί:
- 2 Ιταλοί και 1 Ιταλίδα
- 2 Γάλλοι και 1 Γαλλίδα
- 2 Γερμανοί και 1 Γερμανίδα
- 2 Ελληνες και 1 Ελληνίδα
- 2 Αγγλοι και 1 Αγγλίδα
- 2 Βούλγαροι και 1 Βουλγάρα
- 2 Σουηδοί και 1 Σουηδέζα
- 2 Ιρλανδοί και 1 Ιρλανδέζα
- 2 Ρώσοι και 1 Ρωσίδα
Ένα μήνα μετά πάνω σε αυτό το πανέμορφο και απομακρυσμένο νησί: Ο ένας Iταλός καθάρισε τον άλλον Iταλό για την Iταλίδα.
Οι δύο Γερμανοί έφτιαξαν ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα το οποίο ακολουθούν αυστηρώς, για να εναλλάσσονται με την Γερμανίδα.
Οι δύο Ελληνες κοιμούνται την Δευτέρα με την Ιταλίδα, την Τρίτη με την Σουηδέζα, την Τετάρτη με την Γαλλίδα, την Πέμπτη με την Ρωσίδα, την Παρασκευή με την Ελληνίδα και το σαββατοκύριακο πηγαίνουν για ψάρεμα καθώςη Ελληνίδα ασχολείται ευτυχισμένη με την καθαριότητα και το μαγείρεμα.
Οι δύο Αγγλοι περιμένουν κάποιον να τους συστήσει στην Αγγλίδα και έως τότε βολεύονται μεταξύ τους.
Οι δύο Βούλγαροι έριξαν μια ματιά στον ωκεανό, μετά μια ματιά στην Βουλγάρα και άρχισαν να κολυμπάνε.
Οι δύο Σουηδοί μελετούν το ενδεχόμενο αυτοκτονίας την στιγμή που η Σουηδέζα γκρινιάζει ασταμάτητα για τις αναλογίες του κορμιού της, την αληθινή φύση του φεμινισμού, αλλά τουλάχιστον δεν χιονίζει και οι φόροι είναι σε μειωμένα επίπεδα.
Οι Ιρλανδοί αρχίζουν να χωρίζουν το νησί σε βόρειο και νότιο και να κατασκευάζουν ένα αποστακτήριο. Δεν είναι σίγουροι αν θα πρέπει να το συζητάνε για sex μιας και τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται θολά μετά τα πρώτα λίτρα κατάποσης whiskey.
Ο ένας Ρώσος παντρεύτηκε την Ρωσίδα και μετά την χώρισε. Είναι ο καλύτερος πελάτης του αποστακτηρίου των Ιρλανδών. Ο άλλος Ρώσος έβγαλε λεφτά σκοτώνοντας τον Ιταλό και κανονίζοντας να βγάλει βίζα στους Βούλγαρους. Κάνοντας αυτά διεκδικεί το 33.4% από το αποστακτήριο των Ιρλανδών, συμπεριλαμβανομένου και του παγκοσμίου δικαιώματος διανομής στους Αγγλους, προσλαμβάνοντας τους Ελληνες για πωλητές. Επίσης προσέλαβε τους δύο Γερμανούς ως σωματοφύλακες για τον εαυτό του και την Ρωσίδα γκόμενά του και υποσχέθηκε στην Βουλγάρα ότι θα γίνει νονά του πρώτου του παιδιού. Εξακολουθεί να βγαίνει και με την Σουηδέζα ενίοτε για να μάθει αγγλικά.
Στο μεταξύ οι Γάλλοι ακόμα σκέφτονται πώς ξέμειναν μόνοι στο νησί!
Σε ευχαριστω Ελενη, τωρα ειδα το μηνυμα σου...
Παντα θεωρουσα οτι κατα την διαρκεια της ζωης (ασχετα με το χωροχρονικο πλαισιο δηλ το που και ποτε) ισχυει ας πουμε αυτο που λεμε "ιση κατανομη φορτιου", οτι δινεις, αυτο παιρνεις... και επειδη αυτο που δινεις ειναι και αυτο που σε κανει να αξιζεις, οτι αξιζουμε παιρνουμε... αν αξιζω πολλα δεν το ξερω αλλα προσδοκω και αισιοδοξω για τα αναλογα οποια και αν ειναι αυτα... εκτος βεβαια και αν τα πηρα μαζωμενα στην προσχολικη ηλικια οποτε την βαψαμε απο δω και περα...
Οσίου Συμεών του Στυλίτου σήμερα και σε σκέφτομαι περισσότερο...
(αύριο μάς ετοιμάζω ποστάκιον! έτσι, για να σκάσει το Σπιθάκιον!)
Καθυστερημένα (λόγω παρένθεσης απουσίας απο μπλογκιν)εύχομαι και εγώ κουράγιο.
ΥΓ Κρατώ και εγώ το δυνατό σου σχόλιο για τον πατέρα-άνδρα.
(αυτόματα σκέφτηκα τη μικρή μου κόρη...)
Λέτ' ωρέ να βρήκε η Ελενήτσα μς το Γαμπρό και έφυγ'μαζί του;;;
Έ, τότενες ας το διασκεδάσουμ'
Είναι σε ένα αεροπλάνο μια ομάδα αλεξιπτωτιστών και ετοιμάζονται για άσκηση. Τους λέει λοιπόν ο αρχηγός:
- "Μόλις δείτε το πράσινο φωτάκι να ανάβει θα πηδήξετε."
Πετάγετε ένας από αυτούς και λέει:
- "Κι αν δεν ανάψει;"
- "θα ανάψει", του απαντά ο αρχηγός.
- "Κι αν δεν ανάψει;"
- "Θα ανάψει", του ξαναλέει.
- "Ναι μα αν δεν ανάψει;"
- "Σκάσε, θα ανάψει. Μόλις πηδήξετε θα μετρήσετε μέχρι το 10 και θα τραβήξετε το αλεξίπτωτο."
Πετάγεται ξανά ο ίδιος και λέει:
- "Κι αν δεν ανοίξει;"
- "Θ'ανοίξει", του λέει.
- "Κι αν δεν ανοίξει;".
- "θα ανοίξει!".
- "Ναι κι αν δεν ανοίξει;".
- "Αν δεν ανοίξει", του λέει "θα τραβήξετε το εφεδρικό".
- "Κι αν δεν ανοίξει και το εφεδρικό;"
- "Θα ανοίξει!"
- "Κι αν δεν ανοίξει;"
- "θα ανοίξει σκάσε! Μόλις φτάσετε κάτω θα σας περιμένουν τζιπάκια να σας γυρίσουν στην βάση".
- "Κι αν δεν μας περιμένουν;"
- "θα σας περιμένουν!!!"
- "Κι αν δεν μας περιμένουν;"
- "Σκάσε θα σας περιμένουν!"
Κάποια στιγμή βγαίνει ο αρχηγός και τους φωνάζει να πηδήξουν.
- "Μα δεν άναψε το πράσινο φωτάκι", λέει ο ίδιος τύπος με τις ερωτήσεις.
- "Βρε άντε στο διάολο πηδά!", του λέει και τον σπρώχνει.
Πέφτει, μετράει μέχρι το 10 τραβάει το αλεξίπτωτο και δεν ανοίγει.
- "Ε, τον κερατά! Δεν ανοίγει!", λέει. Τραβάει το εφεδρικό δεν ανοίγει ούτε αυτό.
- "Ε, τον πού...η τον αρχηγό", λέει. "Έχει γούστο να μην μας περιμένουν και τα τζιπάκια κάτω!"
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Αστέρω εξαφανίστηκε ταυτόχρονα με τον Σπίθα...
Ασκαρ είσαι φαντασιόπληκτος!!!
Δεν εξαφανίστηκα!!
Να με βλέπεις, τώρα?
Εδώ είμαι!!
Τσα! Να' μαι κι εγώωωω....
@ tovene592, Chivas Reagall εγώ; Tσ, τσ! Πίνω κρασί, κοκτέηλ σαμπάνιας κι από καιρού εις καιρόν, όταν και εάν επιθυμώ ουΐσκι, πίνω μόνο Glenfiddich! Και μην υποτιμάς τους θείους και τις θειάδες, καθόσον όταν οι ανεψιοί πήγαιναν, οι μπαρμπάδες είχαν γυρίσει για πολλοστή φορά απ' το γύρο του Γαλαξία, καλό μου παιδί!
@ tavernaras, τι φταίω εγώ η πτωχή ορφανή, που όπου εμφανίζομαι με κυνηγούν με γαμπριάτικα και ανθοδέσμες και μου ζητούν αποκατάσταση; Να τους στερήσω τη χαρά της μονομαχίας; Να ευνουχίσω την ασυγκράτητη αρσενική τους φύση; Και ερωτώ: Τι όφελος θα είχα, ε; Αφού δε με συμφέρει! Να ξέρουμε και τι ζητάμε!
@ Τακούλη, σ' ευχαριστώ!
@ Γεννητοράκι, τι πήρες μανάρι μου στην προσχολική ηλικία; Έξτρα ράγες για το τρενάκι σου; Τράβα μπρος!
@ Ασκαρούλη... ο πατέρας μου γιόρταζε Συμεών του Θεοδόχου, στις 3 Φλεβάρη.
Τι; Εξαφανίστηκε το σπιθάκιον; Να δεις που κατάπιε τη γλώσσα του απ' το ποστάκιον που έβγαλες με την τίγρη μέσα σου! Άναυδος θα έμεινε, στοιχηματίζω!
@ Καλησπέρα, πολύμαχθο σπιθάκι!
Λοιπόν, τώρα (αν και δεν έχω καθόλου υποχρέωση) θα δικαιολογήσω τις απουσίες μου, μόνο και μόνο επειδή είστε καλά παιδιά και σας συμπαθώ!
Μία μέρα, καθώς περπατούσα σεμνά στο δρόμο με το βλέμμα χαμηλωμένο, κάνω έτσι και τι βλέπω;;;
Τη γκλίτσα ενός τσοπάνη! Έσκυψα ευθύς και την όρθωσα και διαπιστώνω ότι επρόκειτο για ιστορικό κειμήλιο, μεγάλης λαογραφικής αξίας. Τα σκαλίσματά της έχριζαν εμβριθούς μελέτης που μου ξύπνησαν το επιστημονικό ενδιαφέρον.
Ξαφνικά, ένοιωσα στην πλατούλα μου μια φαγούρα και ξύστηκα με την γκλίτσα.
Από το πουθενά εμφανίστηκε ένας τσέλιγκας και μου λέςι:
-Τι κάν'ς ορή με τη γκλίτσα μου; Αν θες να ξύνεσαι στη γκλίτσα του τσοπάνη, να έρθεις στη στάνη μου και να με βοηθάς στο άρμεγμα των αιγοπροβάτων.
Τι να έκανα η καψερή; Προκειμένου να μελετήσω τη γκλίτσα, δέχτηκα. Αυτός το πρωί βόσκαγε τα πρόβατα και τα γίδια, το απόγευμα εγώ τα άρμεγα και μετά με άφηνε να μελετώ τη γκλίτσα.
Πού να φανταστεί βέβαια ο πτωχός τσοπάνης ότι οι διανοούμενες εθελόντριες βλάχες που έχουν κάνει στο εξωτερικό γνωρίζουν τεχνικές προηγμένες αρμέγματος;
Πονηρός ο βλάχος μου επρότεινε σύμβαση βοηθού τσέλιγκα. Γκιώνα πήγα, Βαρδούσια πήγα, Παρνασσό πήγα, τώρα μου λέει για κάτι βοσκοτόπια στα Ά-γραφα κι έτσι σκέφτομαι να επαναπατριστώ.
Αυτάαααα....
Δικαιολογημένη λοιπόν η "εξαφανισή" σου ..αγαπητή μας !!
Η μελέτη σου πράγματι ενδιαφέρουσα και εξαιρετικά αναγκαία για την επιστήμη και την ανθρωπότητα..!!
Αστερόεσσα να περνάς καλά..
και μην ξεχνάς να ενημερώνεις και μας για την..γκλίτσα του τσοπάνη!
Αγωνιούμε, καλή μου για το σπάνιο, αυτό ιστορικό λαογραφικό είδος, βλέπεις..
Την καληνύχτα μου.
@ Καλησπέρα, Σπίθα!
Νοιώθω βαθύτατα συγκινημένη για το ενδιαφέρον σου για τη Λαογραφία και τα ιστορικά κειμήλια και με κολακεύει ιδιαίτερα ότι συμμερίζεσαι τα επιστημονικά μου ενδιαφέροντα.
Επειδή όμως οι ακαδημαϊκές μου ενασχολήσεις με κράτησαν μακριά από τα νέα της μπλογκόσφαιρας, θα ήμουν υπόχρεη αν με πληροφορούσε κάποιος για το ποιος με κέρδισε τελικά στη μονομαχία σας με τον Ασκαρδαμυκτούλη, να ξέρω πού πρέπει να χαρίσω και την καρδιά μου, καθόσον η επιστήμη - επιστήμη, αλλά καλό είναι να μην παραμελούμε και τα αισθηματικά μας.
Καλό βράδυ!
Θα σου κάνω μουτρίνια για λίγο καιρό... γιατί μου "την έκανες" με το Σπιθοερίφιο!
Ελέγχεται το σχόλιο περί τσομπάνη..
Εγω τόσα χρόνια γυρίζω στα βουνά (μιλάμε για λόξα) μια διανοούμενη εθελόντρια βλάχα με προηγμένες τεχνικές αρμέγματος δεν βρήκα....
Θα μου πείτε τώρα, ποιός είσαι εσύ..σωστό και αυτό.
Συμβαίνουν κι αυτά, Τάκη.
Χωρίς να διαφωνώ με την άποψή σου, η οποία είναι λογικοφανής, προφανώς έπεσες σε ιδιάζουσα περίπτωση.
Τουτέστιν: Όταν εσύ πήγαινες, μάλλον αυτή ερχόταν.
Λέω τώρα εγώ...
Ασκαρ πες αλέύρι..
Η Μαριλίτσα σε γυρεύει.
@ Μουτράκια στην Αστερούλα, βρε Ασκαρδαμυκτουλινακουλινάκι;
Γιατί; Επειδή με αυταπάρνηση μελετώ την πολιτιστική μας κληρονομιά για να ωφεληθεί η επιστήμη, ο τσοπάνης, η Ελλάδα, ο πλανήτης κι ο ουρανός με τ' άστρα; Αχ! Αχ! Αχ! Κάτσε να το πω στο Δυοσμαράκι! Δε ραγίζεις μια καρδιά, αλλά τουλάχιστον δυο, μην πω και παραπάνω! Μ' αυτή σου τη σκληρότητα θα τρίζουν τα κόκαλα του Νίκου Πολίτη, του Κώστα Ρωμαίου και της Δώρας Στράτου κι απαξιώνεις και την προσφορά της Δόμνας Σαμίου. Ο Ανεμογιάννης θα κλείσει το Μουσείο Λαϊκών Οργάνων στην Πλάκα και θα κοπούν και οι επιχορηγήσεις στα Λαογραφικά Μουσεία! Πρόσεξε καλά, κακομοίρη μου, γιατί σαμποτάρεις το έργο όσων εργάζονται για τον πολιτισμό εξυπηρετώντας σκοτεινά συμφέροντα των κυκλωμάτων εξουσίας και παραεξουσιαστικών κύκλων, κι αν δεις πρωθυπουργικό θώκο, να μου τρυπήσεις τη μύτη!
@ Τάκη μου, προηγμένες τεχνικές αρμέγματος υπάρχουν.
Αλλά το σωστό άρμεγμα αιγοπροβάτων είναι όπως το μαγείρεμα.
Ακολουθώντας πιστά τη συνταγή ενός τσελεμεντέ, μπορείς να φτιάξεις ένα φαγητό που να τρώγεται. Αν όμως είσαι ερωτευμένος και γνωρίζεις και τα υλικά σου, αν τα διαλέξεις με αγάπη και τους γλυκομιλάς, αρκεί στοιχειώδης νοητική ικανότητα, καλό γούστο στο συνδυασμό συστατικών και καρυκευμάτων και θετική ενέργεια στον οραματισμό του καλού πιάτου. Τότε το φαγητό γίνεται κάτι παραπάνω από νόστιμο, οπότε και η κουζίνα σου να μην είναι τελευταίας τεχνολογίας, μικρό ρόλο παίζει στο αποτέλεσμα.
Το ίδιο και στο "άρμεγμα". Το άρμεγμα δεν είναι αγγαρεία. Αγαπάς την προβατίνα ή τη γίδα κι αυτή σου δίνει το γάλα της πλουσιοπάροχα.
@ Σπίθα, ατιμούλικο! Πάλι βουλωμένο γράμμα διαβάζεις, βρε!
Ωρή τσούπραμ.Μπας και ο τσομπαν'ς εχ' και γιο ωρή, ή σε ερουτευτηκε ο ίδιος ο καψερός;Σε βλεπ' τα βράδια πριν θέτεις να μετρας.1 προβατακι, 2 προβατάκια,3 προβατάκια,4 προβατακια,5 γιδια 6 αιγ'ς..χοι,χοι χοι μάναμ'.
@ tavernaras, προβατάκια μετρούσε ο τσοπάνης τα βράδια για να κοιμηθεί προτού βρεθεί η Αστερόεσσα να εκτιμήσει τη γκλίτσα του. Τώρα πλέον τις νύχτες, τα απογεύματα, τα πρωϊνά, τα μεσημέρια, χωρίς τα όρια του χωροχρόνου και έχοντας ξεπεράσει έννοιες απλής αριθμητικής μυείται σε ανώτερα μαθηματικά και θεωρίες απειροσυνόλων.
Θέση συνεργάτη αρχιτσέλιγκα δε χαρίζεται με βίσματα. Την κερδίσαμε με μπόλικα λίτρα ιδρώτα, και δεν πτοούμεθα. Γνωρίζουμε τι σημαίνει σκληρή δουλειά.
Έχεις ιδέα από αστεροεσσιακή ποιμενική και κτηνοτροφία;
Αν υποψιάζονταν κι άλλοι επίδοξοι τσοπάνηδες τον κόπο που απαιτείται για να χαίρεσαι τα προβατάκια να πηδούν χαρούμενα φιρουλί - φιρουλά, θα έφευγαν τρέχοντας και θα εγγράφονταν εθελοντές στη Λεγεώνα των Ξένων.
Ωρή,Ελενιη έχ'ς στη στάν' Λαπιτοπι; Απο που γραφ'ς ωρή;Και να προσέχ΄ς ωρή τον τσομπαναραίο μη σε περάσ' για πρόβατου.Αι,Αι,Αι τσομπαναρά, τι τυχ'που εχ΄ς ρε.
Μπεεεε!!!???
Λείπω καιρό και δεν ήξερα, Ελένη.
Δεν έχει σημασία αν έφυγε. Κοντά σου θα είναι κάθε φορά που θα τον σκέφτεσαι.
Μια μεγααααάλη αγκαλιά!
Σ' ευχαριστώ, καλή μου! Σε φιλώ πολύ - πολύ! Καλό σου φθινόπωρο!
Τι θα γίνει τελικά; Θα την παίξουμε εκείνη τη ρημάδα την παρτιδούλα;
Σε προειδοποιώ να προσέχεις τους "τρελούς" μου! Είναι τα δυνατά πιόνα μου...
Για στρατιωτάκια βάλε μπυρόνια.
Αξιωματικούς, Γκερέκου- Μαριλίζα.
Πύργους, Ονούφριο- Πουλχερία.
Βασίλισσα....?
Βασιλιά..άσε είσαι πασάς δεν λέει!
Καλύτερα να τελειώσεις το διάβασμα του βιβλίου που άφησες στην σελίδα 68.
Με προσοχή όμως μην σε δαγκώσει ο ιππόκαμπος και γίνεις αλοιφή!
Ξαναδιαβάζοντας τα σχόλια μου δώσατε μία ιδέα:
Να δημιουργήσω μία ανάρτηση - "chatroom" με ελεύθερο θέμα και να παραπέμπω σε αυτήν με link από την παρασελίδια στήλη.
Όταν κάποιος θέλει να πει το μακρύ του και το κοντό του, που είναι τόσο άσχετο με το θέμα του ποστ (υπενθυμίζω ότι εδώ μιλάω για το θάνατο του πατέρα μου), να το λέει αντί στην ανάρτηση εκεί. Εδώ π.χ. αναγκάστηκα με update να βάλω ανάμεσα στις ταμπέλες και το "Ερωτευμένος Ιππόκαμπος", ενώ δεν είχα την παραμικρή πρόθεση αρχικά, γιατί η συζήτηση πήγε κάποια στιγμή εκεί. Αν απ' την ανάρτηση "chatroom" προκύψει ένα θέμα με ειρμό, να παραπέμπω με link και στο σχετικό ποστ.
Eκεί θα μπορεί ο καθένας να λέει τις καλημεροκαλησπέρες του, να δηλώνει το πόσο πολύ αγαπιέται με κάποιους ή όλους κάθε πέντε λεπτά ή επί καθημερινής βάσεως, να γρινιάζει, να παίζει σκάκι, "να μονομαχεί μέχρι θανάτου με μπύρες" για να διεκδικήσει το θηλυκό, να εικάζει ποια θέλει γαμπρό και ποιος νύφη, και ποιανού το τατουάζ χτύπησα ή όχι στην πλατούλα μου ή αν τελώ υπό καθεστώς αγαμίας. Θα έχει μπόλικα δεντράκια να μπαίνουν να τα σημαδεύουν τα αρσενικά της παρέας και ειδικό βωμό για κατάθεση λιβανωτού και σμύρνας, καθώς και κυτίον παραπόνων. Οι τρελοί στη σκακιέρα θα κάνουν το σουλάτσο τους ανενόχλητοι κι εγώ αναλόγως της διάθεσής μου θα μεταμορφώνομαι σε λευκή ή μαύρη βασίλισσα, αποφεύγοντας -και χωρίς να καταφεύγω σε τεχνικές διαλογισμού- να αποκρίνομαι σ' όσους το παρακάνουν "πείτε αλεύρι, η σφαλιάρα σας περιμένει" ή και να διευκρινίζω: "Το παραπάνω σχόλιό μου, ανεξαρτήτως αν χρησιμοποιεί την κλητική προσφώνηση "αγόρι μου", "γλυκέ μου" και παρεμφερή υποκοριστικά ήταν μπούφλα. Την κατανοήσατε ή όχι, να δώσω κι άλλες;"
Νομίζω είναι μία καλή ιδέα. Τι λέτε;
Αστερόεσσα
Έχεις δίκιο. Την καλημέρα μου.
Υ.Γ
Εγώ λέω να δείρω τον Ασκαρ..!!
Αυτός φταίει...
Αα, τόπα και ξεθύμανα!
Αθώο μου παιδί εσύ!
Όχι μεταξύ κατεργαραίων. Ντροπή!
Ντροπή του, ντροπή του..!
Σπίθα, παιδί μου,
...αν αφήσεις μισό "κόμμα" να πέσει κάτω, χάνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατά το ήμισυ και κερδίζει τη διαφορά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε πείθω;
Προβληματίζομαι, θα δώ.
Μετά όμως, μπορώ να δείρω τον ασκαρ?
Το ξύλο, Σπίθα, είναι απηρχαιωμένη και αυταρχική μέθοδος "διαπαιδαγώγησης", όσων δεν ξέρουν να παιδαγωγούν.
Προτιμώ την επί της ουσίας παράθεση επιχειρημάτων που μας προσφέρεις με το καινούργιο σου ποστ
Πολύ πιο ... chic και τεχνικό!
Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο σκακιστή και στον ταβλαδόρο.
Το σκάκι απαιτεί σκέψη και στρατηγική.
Τάβλι μπορεί κάποιος να παίξει και για εκτόνωση ή για χαβαλέ.
Κατά κανόνα όμως, ένας καλός σκακιστής που παίζει και τάβλι, γνωρίζοντας πού θα χτυπήσει τα πούλια του και πως η ζαριά απαιτεί και κάποια "μαγκιά" στο ρίξιμο, υπερέχει κατά πολύ του ερασιτέχνη ταβλαδόρου που χτυπάει δώθε - κείθε κι εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το ζάρι.
Τότε ακόμη και ο χαβαλές έχει ποιότητα.
Καλή σου μέρα, αστερόεσσα.
Έχεις δίκιο, μ΄έπεισες.
υ.γ. Μπορώ, όμως να του πάρω τις παντόφλές, το λάπτοπ, να του κρύψω τις μπύρες και να βάψω την Δωροθέα
..ρόζ!
Τι καταλάβαμε τώρα, καλά μου παιδιά;
Ότι ο Σπίθας καταλαβαίνει μόνο από επιχειρήματα και ο Ασκαρδαμυκτί μόνο από σφαλιάρες...
~☺~
Μήηη!
Του πήρα τις παντόφλες και έχει θυμώσει...
Ασκαρ μου, τις είχα βάλει στο μάτι από καιρό !
...Φίλοι;
Λυπάμαι που έχασες τον πατέρα σου. Αν & αφού υπέφερε, καλύτερα έτσι... Καλό του ταξίδι. Να είστε εσείς καλά για να τον θυμόσαστε!
@ Σπίθα,
σηκώνω ψηλά τα χέρια. Γνωστή γαρ η αδυναμία μου στα σαΐνια - αισθηματίες κι έχετε τον τρόπο σας να με τουμπάρετε!
Αυτό καλείται "Εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο"
Αλλά... "Πάντα κάποιος πρέπει να εκμεταλλεύεται κάποιον". (Bolkenstein)
@ Ηλιαχτίδα, σ' ευχαριστώ!
Καλημέρα σας κυρία μου.
Αααα! Ο Σπίθας! Σαν τα χιόνια!
Χρόοοοοονια και ζαμάνια!
Τι κάνεις εσύ, βρε... ψυχή;
Παράπονο ακολουθεί
Κυρία μου έχετε αναλάβει
υποχρέωση
να μας ταίζετε
εγγραφές γεμάτες
δηλητηριώδη χιούμορ,
σκέψη,
ελπίδα,
ευαισθησία,
αγάπη,
κυνισμό,
προβληματισμό
μου λείπουν
καλημέρα asteroessa
:)
@ Maria R.
Χίλια δίκια έχετε, μαμζέλ!
Έρχεται και κόσμος στο μαγαζάκι και φεύγει νηστικός και μου έχουν πέσει τα μούτρα!
Η αλήθεια είναι ότι είχα ετοιμάσει μους σοκολάτας και τσίρους, αλλά δεν έχω εδώ τα κουζινικά μου (ακόμη στην Αθήνα είμαι) και είπα τι θα τους ταΐσω τους ανθρώπους;
Καλά! Θα σας βγάλω κι εγώ κάτι απ' την κατάψυξη (ελπίζω να μην πειράζει που είναι γλυκό μαζί με τουρσί), μόλις εξασφαλίσω δανεικό τραπέζι από catering, και υπόσχομαι Λουκούλειο γεύμα στο μέλλον!
Τώρα, τόσο καθυστερημένα, τι συλληπητήρια να σου δώσω, Ελένη μου!!!..........
Μια αγκαλιά και πολλά φιλάκια, μόνο!...
@ z.k
Κοριτσάκι γλυκό, όσο περνάει ο καιρός τόσο μου λείπει και περισσότερο...
Γελάμε, κλαίμε, ερωτευόμαστε, ξεχνιόμαστε, αλλά είναι πολύ βαρύ πράγμα ο θάνατος...
Δε θέλω να γίνομαι μελοδραματική, δε μου πάει, αλλά ...
Τελοσπάντων, αν υπάρχει κάτι μετά, ας είναι καλά εκεί που είναι, γιατί ως άνθρωπος ήταν πολύ γοητευτικός κι ας μου έλειπε πάντα ως πατέρας.
Χάρηκα που έσκασες μύτη! Πολύ!
Δημοσίευση σχολίου