Ο Καρπουζάκης[1] είναι ένας καλλικαντζαράκος, πού ζει σε μποστάνια με καρπουζιές. Πάει και κάμει τρύπες στα καρπούζια, ρουφάει το χυμό κι ύστερις αποπάνω κατουρεί. Ιδού κι ο λόγος που μερικά καρπούζια βγαίνουνε άνοστα ωσάν κολοκύθια. Είναι μαγαρισμένα καρπούζια απ’ τον καλλικάντζαρο.
Όμως ο Καρπουζάκης δεν είναι κακός. Παιχνιδιάρης είναι, κι άμα ξέρεις τον τρόπο, γίνεται φίλος γκαρδιακός και βοηθάει και τον περιβολάρη. Ο τρόπος οπού κάμεις φίλο έναν Καρπουζάκη είναι ο εξής:
Το πρώτο φεγγάρι μετά τον Κλήδονα, παγαίνεις στην πιο μεγάλη καρπουζιά και την αλείφεις μέλι. Πάει ο Καρπουζάκης ν’ ανοίξει τρύπα στο καρπούζι με το βελόνι του κι εκειά που ετοιμάζεται να ρουφήξει από μέσα το χυμό, βλέπει το μέλι και γλυκαίνεται. Γλείφει λίγο και γελάει κι ύστερις λιπαίνει το μποστάνι με την καλύτερη κοπριά απ’ τις γίδες του. Τότε ο περιβολάρης έχει και καλή σοδειά.
_____________
[1] Δεν υπάρχει, τουλάχιστον μέσα στη σφαίρα της γνώσης μου, παρόμοια παράδοση. Ο Καρπουζάκης είναι ένα καθαρό αποκύημα της φαντασίας μου. Επειδή όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο πιστεύω στη συμπαθητική μαγεία, μιας και δημιουργήθηκε απόψε αυτό το πλάσμα, λέω πως υπάρχει, και πως αυτός είναι και ο τρόπος να πιάσεις μαζί του φιλίες.
© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen, 5 Iουλίου 2008
Αναρτήσεις
33 σχόλια:
ο καθένας έχει το κουμπί του δηλαδής. μερικούς όμως δεν τους θέλω ούτε καν να βρω ποιο είναι το κουμπί για να γίνουν αποκούμπι μου.
εν ολίγοις ο καρπουζάκης ναι, ο καρπαζάκης όχι
Ξέρεις πόσες φορές έγινα ο Καρπαζάκης μέχρι να δω ότι αξίζει να μιλάς με στοιχειά και καλλικαντζάρια; Πολλές.
Όλοι κρύβουμε έναν Καρπουζάκη μέσα μας. Σε παραπέμπω στο βιβλίο του Carl Jung Tα Τέσσερα Αρχέτυπα.
Tα Τέσσερα λοιπόν Αρχέτυπα του Jung είναι:
Η Μητέρα, η Αναγέννηση, το Πνεύμα και ο Κατεργάρης.
Δε χρειάζεται λοιπόν να γίνει ο Κατεργάρης το αποκούμπι, αλλά δεν είναι κακό να χαϊδεύεις και τα καλλικαντζάρια σου και να τα κερνάς τηγανίτες τα Χριστούγεννα.
Ε, στην τελική, αν δεν τα αντέχεις και καθόλου, περιμένεις και τα Φώτα να 'ρθει ο παπάς να τα ραντίσει και με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του.
Ο μόνος τρόπος να νικήσεις το σκοτάδι είναι να κάνεις πραγματική πρόοδο στο φως. Δεν πολεμάς ποτέ το σκότος με σκότος, γιατί παράγεις σκότος. Νομοτέλεια. (Δεν είναι δική μου σοφία αυτή. Ο Κομφούκιος την είπε και οι Ταοϊστές).
Το νηστικό καλλικαντζαράκι
κατουράει, το καρπουζάκι.
Άμα, όμως, μέλι το ταίσεις
Την σκούπα, πού'ναι του θεού
στην αποθήκη, θα αφήσεις.
Μέλι, πάρε στο ένα χέρι
κράτα και ένα σκουπόξυλο
στο άλλο σου, το χέρι.
Καλού-κακού.
Μην πάθουμε και τίποτα
Το καλοκαίρι, τούτο
από μαγαρισμένο, φρούτο
Τα Φώτα, αργούν πολύ.
Καλλικάντζαροι και φρούτα
βράδυ-πρωί, στήνουνε χορούς
να φάνε μέλι και τηγανίτα.
Σιγά βρε! Περιβολάρηδες είπαμε ότι είμαστε. Όχι και ηλίθιοι. Μην το παραξηλώσουμε και με τα Ινδουϊστικά του Γκάντι, παθητικές αντιστάσεις και τα ρέστα, γιατί και σκελετός έγινε ο Μαχάτμα και τον φάγανε μπαμπέσικα και οι άλλοι καθόντουσαν και τρώγανε τις σφαίρες των Άγγλων.
Μοιάζω για Ιησούς; Δεν είμαι! Ούτε καν ο Scooby Doo δε φιλοδοξώ να γίνω! Να μου πεις να γίνω η Χανσίνα Κριστίνα Αντερσίνα η Β', αλλάζει. ΄
... Αν και σε δεύτερη σκέψη προβληματίστηκα πάλι. Αυτός πέθανε και παρθένος. Σκούπα δεν είδε στη ζωή του ούτε απ' τους άντρες, αλλά ούτε κι απ' τις γυναίκες που ερωτεύτηκε... Αμάααν. Μπελάς. Ποια να γίνω τώρα;
Μα τα απέκλεισες, όλα.
Δεν έμεινε, τίποτα για να γίνεις
παρά ο εαυτός σου.
Ψάξε, εκεί.
Πού να τρέχεις τέτοια ώρα.
Ναι, ε; Πες μου έναν που το κατόρθωσε αυτό επιτυχώς! ☺
Αν δεν τα κατάφερε, κανένας
αφύσικο, μου μοιάζει
μα δεν με μέλλει και πολύ.
Κι'αν κανόνας, είναι
η εξαίρεση, πάντα υπάρχει.
Δεν συμφέρει, όμως πολλούς
να γίνεται και γνωστή.
Οι δρόμοι είναι πολλοί
και άλλον έναν, είπες
απάτητο,όπως λές.
Άκουσα, πώς πατήσανε
του Εβερεστ, την κορφή.
Βόλτες στην σελήνη, έκαναν
κάτι, άστρο-ναύτες.
Πήγαιναν, πέρα ως πέρα
και έπιναν καφέ.
Ναι, βρε σπίθα.
Εντάξει. Αυτές είναι οι γνωστές χιλιοειοπωμένες ρετσέττες: O Δρόμος ο λιγότερο Ταξιδεμένος, και Οι Επτά Πνευματικοί Νόμοι της Επιτυχίας του Chopra και ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε κτλ, κτλ.
Όμως υπερβάσεις δε γίνονται όταν πηδάς τοιχαλάκια μικρότερα απ' το μπόι σου. Ο στόχος οφείλει να είναι κάθε φορά ψηλότερος. Άρα, σε πρακτική βάση τα πρότυπα είναι χρήσιμα. Χωρίς τη δόση σου και χωρίς να είσαι ψωνάρα, κατά κάποιον τρόπο, πώς θα το πετύχεις; Ακόμη και ο Ιησούς την είδε γιος του Θεού. Μπορεί και να ήταν. Εγώ λέω απ' τη στιγμή που το πίστεψε έγινε. (:Η Συμπαθητική Μαγεία που λέγαμε και η δύναμη του ανθρώπινου μυαλού)
Καλημέρα!
Την αναφορά σου στα "πρότυπα",
απαραίτητη την θεωρώ.
Οι Φάροι και οι πυξίδες απαραίτητα,
και στον καλύτερο καπετάνιο.
Οριοθετούν την ρότα του,
αλλιώς ταξιδεύει, πρός
χαμένες Ατλαντίδες.
Υπήρξαν και υπάρχουν,
το βλέπουμε και καθημερινά
Να πώ, πώς δεν μας ταιριάζουν
και κλείνουμε, τα μάτια
και σε "παλιά", γνωστά ;
Ε, ναι! Αν το παλαιό δεν επαρκεί για να ερμηνεύσεις το Τώρα ή για να στοχοθετήσεις το Μετά, το διαλύεις στα συστατικά του. Μετά συνθέτεις το καινούργιο προσθέτοντας καινούργια υλικά στη συνταγή. Όμως, δεν καταστρέφεις και τα βασικά συστατικά τα οποία προέκυψαν απ' τη διάσπαση ή το διαχωρισμό του παλιού. Εκεί συνήθως την πατάει ο άνθρωπος διαχρονικά.
Πάρε για παράδειγμα τη Ρωσία και τα στάδια της Ιστορίας της σ' έναν αιώνα:
1. Φτώχεια, τσάροι, παλαιά κάστα βογιάρων, πατερούλης τσάρος, καταπίεση, Επανάσταση.
2. Στάλιν, Σιβηρία, λογοκρισία, θεοποίηση ειδώλων, πατερούλης Στάλιν, μαυσωλεία Λένιν.
3. Περεστρόικα, γκρέμισμα υπαρκτού σοσιαλισμού, ψάξιμο δρόμου, αποδοχή καπιταλισμού, θάβεται η μούμια του Λένιν.
Και τώρα κάνουν τι, ΤΑ ΖΩΑ; Πάνε να αγιοποιήσουν τους Ρομανώφ, λες και η συνειδητοποίηση ότι οι ηγέτες της επανάστασης ΔΕΝ ήταν οι άγιοι κάνει τους Ρομανώφ λιγότερο καταπιεστές!
Σπάσε το παλιό, αλλά πάρε, ρε παιδάκι μου τα στοιχεία. Κι αποτίμησέ τα στη σωστή τους διάσταση. Ειδάλλως, το ίδιο λάθος θα επαναλαμβάνεται επ' άπειρον.
Ως φάροι μπορούν να χρησιμεύσουν ακόμη και μορφές που συνέθεσαν ιδεολογήματα εκ διαμέτρου αντίθετα προς τις δικές μας αρχές. Η απόρριψη του πλείστου δεν είναι λόγος επαρκής για να καταδικάσεις συλλήβδην ιστορικές προσωπικότητες στον διά πυράς θάνατο ή στην Ιστορική Λήθη.
Συμπληρωματικό υστερόγραφο στο προαναφερθέν παράδειγμα από πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.:
Οι άνθρωποι έχουν σύνδρομο Ηλέκτρας. Θα σκάσουν, αν δεν ονομάσουν κάποιον "πατερούλη". Αντί να κοιτάξουν λοιπόν τα κόμπλεξ τους, ανατρέχουν στο παλιό και το βρίσκουν σαν αποκούμπι. -Τους βαράς, κύριε Πρόεδρε; -Τους βαράς. Το γουστάρουν!
Να το σκεφτώ, δώσε μου, λίγο χρόνο.
Ξύνω το κεφάλι μου και ψάχνομαι, εγώ.
-)
Ωστε ετσι με τον καρπουζακη.Του αρεσει το μελι...
☺ Σ' όλους αρέσει. Κι όλοι αυτό θέλουμε. Ακόμη και οι "δήθεν" και οι "κάπως", αν και τούτοι εδώ έχουν τόσο χαθεί στην επιφάνεια περιδιαβάζοντας στη φλούδα του καρπουζιού, που αμφιβάλλω αν μπορούν να γευτούν τον καρπουζοχυμό από μέσα.
Ωστε ο Καρπουζάκης είναι σκανταλιάρης.
Έτσι λοιπόν εξηγείται το πώς το καρπούζι έχει ακριβώς τις ίδιες συνέπειες με το περίφημο χάπι Viagra!
Ώπα μας!!!! alkibiades, έγραψες!
Επιστημονικές έρευνες, έκανε ο
καρπουζάκης.
Από παρεξήγηση, τον είπαν, καλικαντζαράκι.
Δεν ξέρω γιατί
μα πάντα συμπαθούσα
τα καλλικαντζαράκια
ίσως γιατί η παράδοση
τα θέλει "σκοτεινά"
και ίσως γιατί πάντα
είμαι αντιδραστική
σε αυτό που οι άλλοι
προσπαθούν να μου περάσουν
χωρίς αποδείξεις.
Αν ήμουν μάγισσα
θα ήθελα για βοηθό μου
ενα μικρό ασημένιο
καλλικάντζαρο
που θα τον έλεγαν
Dain (απ΄'οτι εχω δει
το όνομα υπήρχε στα ξωτικά
νάνους..)
:):):)
Εν πάσει περιπτώσει, παίδες, δεν ξέρω αν έκανε πειράματα ο Καρπουζάκης.
Εγώ ψοφάω, όπως η Μύριαμ, για πάσης φύσεως ξωτικά, νεράιδες, πνεύματα, μάγισσες, αράχνες, αστείες ποντικοουρές, καρτούν -φίδια και βατράχια - πρίγκιπες.
Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω και νεράιδα, βλέπε και Δαχτυλήθρα.
Δεν τα κατάφερα, έγινα ούφο.
Αλλά, στο λόγο μου, δεν το μετανοιώνω κι ας μην έχω αυτά που τυπικώς καθορίζουν κοινωνικά την επιτυχία κάποιου. Είναι, πώς να το κάνουμε, όμορφο να βλέπεις έναν κόκκο φακής και να φτιάχνεις μια ολόκληρη ιστορία ή να βλέπεις και το πλασματάκι που ζει μέσα της.
Σε σχέση μ' αυτά, να το βράσω που έχω να πάω κομμωτήριο απ' το Σεπτέμβριο (αν και ένα κουρεματάκι και μια βαφή τη θέλω) ☺
"On ne voit bien qu' avec le cœur; l' essentiel est invisible pour les yeux" -Antoine de Saint Exupéry, Le Petit Prince.
Δεν το αναφέρω για πλάκα. Το πιστεύω.
Μύριαμ.
Καλόοο..!
...........
Αστερόεσσα
Υπέροχο βιβλίο, υπέροχος άνθρωπος..!
Κάνε και μιά μετάφραση, αυτού που γράφεις.
Θα ανοίγουμε το βιβλίο και θα ψάχνουμε, όοοι δεν ξέρουμε γαλλικά...
=Δε βλέπει κανείς παρά με την καρδιά. Το σημαντικό / ουσιώδες είναι αόρατο για το μάτι. (Πρόχειρη δική μου μετάφραση αυτοστιγμί).
Εε μα !!
Επίτηδες, το κάνεις ??
Αφήνεις, τέτοιο μαργαριτάρι, αμετάφραστο!!
Όλα τα λεφτά.
Αν κάποιον, τον πάω ή όχι, δεν το βγάζω, από το μυαλό μου.
Το νιώθω, από το συναίσθημα, πού μου δημιουργεί, μόλις τον δώ ή τον ακούσω.
Αίσθάνομαι, ελαφρύς ή βαρύς.!
Ακριβέστερα: "Δε βλέπει κανείς καλά παρά με... είναι αόρατο για τα μάτια"
δεν μπορώ! Πρέπει αφήσω
ενα φίλτρο μου
"Μες στο τσουκάλι το παλιό που μου χάρισε η γιαγιά μου
Η πιο καλοσυνάτη μάγισσα ολης της γενιάς μου
Φίλτρο με αγαπη θε να φτιάξω δυνατό
Για να διώχνει μακριά τον κακό τον πυρετό
Πορτοκάλια με κανέλα και δυο μηλα με σταφίδες
Μια σταλιά ρακί για να ανάψουν οι ελπίδες
Δύο ρώγες σταφυλιού με βασιλικό πολτό
Ετοιμο θαρρώ το φίλτρο μου το μαγικό
Στον άρρωστο απο βαθύ κι αγιάτρευτο καημό
Γουλιά γουλιά να πιεί το φίλτρο μου το γιατρικό
Δεμένο με ένα ξόρκι αλανθαστο και τρομερό
Της καρδιάς του να απαλύνει τον πόνο τον πικρό
Και το ξόρκι μου το λέγω τώρα
γιατι εφτασε η μαγική η ώρα
Στον αγέρα τον γλυκό ενα βράδυ με φεγγαρι γελαστό
Η πικρα και ο πονος να σκορπίσει
Και η ψυχή ξανά με αγάπη να γεμίσει
Σαν μια νεα πεταλούδα ανέμελα στη γη να φτερουγίσει"
:):) ε καλά ..παλιό είναι!!:):)
Μύριαμ
Λίγο ακόμη, αν πιούμε
από το μαγικό
το φίλτρο σου
θα σ'ερωτευθούμε !
-))
χα, χα
@ Mύριαμ, είσαι γλύκα!
Πάρε ♥ ♥ ♥
Πάρε ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫
Πάρε και λεφτουδάκια € € € (γιατί αν περιμένεις να βγάλεις λεφτά απ' την ποίηση, σε βλέπω να μου έρχεσαι να πουλάμε σπίρτα την Πρωτοχρονιά!) ☺
xexe..
αν περιμενα
κάτι τέτοιο
θα ήμουν η
ώριμη
version του
κοριτσιού με τα σπίρτα
:):)
☺ maria r. Υπάρχει κι άλλη λύση. Μού 'ρχεστε όλες οι ποιήτριες και οι ποιητές εδώ, καθόμαστε όλοι και γράφουμε τις παπαριές μας και μετά μοιραζόμαστε τα λεφτά του Νόμπελ. Η Στοκχόλμη δυο βήματα. Πεταγόμαστε, πήραμε το Νομπελάκι και γυρίσαμε!
:):)
Μέσα είμαι πρώτη
στις παπαριές..:):)
και σαφως κανείς
δεν μίσησε την δόξα
τωρα αν ερχοταν
και με κανα τσουβάλι
λίρες
ανθρωποι είμαστε
βρε αδερφέ
έχουμε και ανάγκες
:):)
Αχ, αυτές οι λίρες! Πόνος βαθύς! Γιατί τα φράγκα πάνε στους λάθος ανθρώπους, ε; Κι όχι τίποτε άλλο... αλλά να... ξέρεις τι ωραίες ιδέες έχω για dolce vita? ~☺~
Tο μερίδιο μου, μην μου αρπάξετε..
-Ρ
@ Σπίθα...
Α, μπα; Θες κι εσύ dolce vita... παππού; Δεν κάνει! Να, διάβασε και κάτι διδακτικό! ~☺~
Δημοσίευση σχολίου