Το Φαγοπότι

Μια φορά κι έναν καιρό ένας άντρας ερωτευμένος κάθησε κι έγραψε ένα ποίημα για την καλή του. Έλεγε το λοιπόν στο ποίημα ότι είχε η γυναίκα μάτια σαν αμύγδαλα, χείλη σαν τα κεράσια, μάγουλα σα βερύκοκα, μαλλιά σαν του κοράκου. Είχε του κύκνου το λαιμό, βυζιά σα μηλαράκια, χέρια λευκά – λευκότερα από πιλαφάκι, μεσούλα - δαχτυλίδι. Είχε μέλι αφαλό και αστραγάλους σα γιαούρτι. Είχε δάχτυλα σαν κρίνα, κοκκίνιζε σαν το παντζάρι κι ήτονα δροσερή και τραγανή ως το σταφύλι το μοσχάτο.

Γίνηκε το ποίημα διάσημο. Κι ούλοι μιλούσανε για κείνηνα που είχε μάτια αμύγδαλα, χείλη σαν τα κεράσια, μάγουλα - βερύκοκα, βυζιά σα μηλαράκια, χέρια λευκά σαν πιλαφάκι, αστραγάλους σα γιαούρτι, κοκκίνιζε σαν το παντζάρι κι ήτονα δροσερή και τραγανή ως το σταφύλι το μοσχάτο.

Καννιβαλισμός στη Μοσχοβία και Λιθουανία, 1571. Πηγή: Ein Erschröckenliche doch Warhaftige grausame hungers nott und Pestilenzische plag so im Landt Reissen vnnd Littaw furgangen im 1571 Jar (: Μια τρομακτική, εντούτοις αληθινά σκληρή ανάγκη λόγω πείνας και πανούκλας, που συνέβη κατ’ αυτόν τον τρόπο στις χώρες της Ρωσίας και της Λιθουανίας κατά το έτος 1571) [1]


Κι έπεσε πείνα και λιμός κι ήρθανε χρόνοι δίσεχτοι και χαλεποί καιροί. Κι ακούγοντας οι πεινασμένοι για μάτια - μύγδαλα, χείλη – κεράσια, μάγουλα – βερύκοκα, βυζιά – μηλαράκια, χέρια - πιλαφάκια, αστραγάλους – γιαουρτάκια, παντζαράκια και δροσερά σταφύλια πήρανε μεγάλες καλαθούνες. Κι έβαλε μέσα στην καλαθούνα του ο καθείς ό,τι εμπόραγε. Μηλαράκια, βερύκοκα, γιαουρτάκια, μέλι, πιλαφάκια. Και πήγε η γυναίκα καλλιά της.

Απομείνανε μοναχά ένα δαχτυλίδι σε μορφή μέσης, ένας κύκνος ωσάν λαιμός, κάτι κρινάκια σα δάχτυλα και κάποιοι κόρακες μαύροι σα μαλλιά, που πετάξανε ψηλά πάνω στην ακακία και ρέκασαν τρεις φορές «κρα».

__________

[1] Προέλευση φωτογραφίας: Cannibalism, Wikimedia

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen, 2 Ioυλίου 2008