O Γιος της Βερυκοκιάς

Μια φορά κι έναν καιρό στους χρόνους του παλιούς ζούσε μια γυναίκα η Μαριωρή, π’ αγάπαγε πολύ τα παιδιά, μα ο Θεός δεν την αξίωνε να κάμει κι εκείνη παιδί δικό τση. Κάθε βράδυ παρακάλαγε η Μαριωρή στην προσευκή τση να δει κι αυτή ένα παιδάκι, κι ας μην ήτανε κι ολόδικόν τση.

Τον πόνο της ήκουεν η βερυκοκίτσα που είχε στην αυλή κι ετίναζε τα κλαδιά τση και της έστελνε τ’ άνθια τση, για να τηνε παρηγορήσει.

Σαν ήλθε ο Ιούνης κι έδεσε η βερυκοκιά βερύκοκα ευωδιαστά, τα μάζεψε η Μαριωρή κι άλλα τα κράταγε για να φαγωθούν φρέσκα, κι άλλα πάλι για να γίνουνε γλυκό, μαρμελάδα και κομπόστα για τις μέρες του χειμώνα και ξεχώριζε και τα κουκούτσια τους για να κάμει ποτό.

Ένα βράδυ που ‘χε τα κουκούτσια ξεχωρισμένα σε μια μεγάλη τσανάκα, σκάει ένα κουκούτσι κι απομέσα ξεπρόβαλε ένα αγοράκι.

Χαρά την άλλη μέρα η Μαριωρή που πάγει στην κουζίνα τση κι είδε το Κουκουτσόπαιδο!

Το ‘ντυσε, το χτένισε, το τάιζε τα πιο εκλεκτά κι ύφαινε στον αργαλειό τση τα πιο όμορφα ρούχα για να το ντύσει.

Το Κουκουτσόπαιδο μεγάλωσε και σ’ ούλα του ξεχώριζε απ’ τ’ άλλα παιδιά, στη γνώση και τη λεβεντιά, στο μπόι και τη θωριά, στη σοφία και τη φρονιμάδα.

Ούλες οι κοπελιές τονε θέλανε γι’ άντρα τους κι ούλες οι μανάδες ονειρευόντανε να τονε κάμουνε γαμπρό τους, μα κείνος, γιοκαρίνι μου, ούτε να γυρίσει να τις κοιτάξει!

-Άει, γιόκα μου, δεν κάμει να ‘σαι τόσο ακατάδεκτος, πρέπει κι εσύ να νοικοκυρευτείς μια μέρα και να φκιάσεις το σπιτικό σου, του ‘λεγε η Μαριωρή.

-Μάνα, καμώνου, δεν ήρθε η ώρα, της αντιγύριζε τότενες της Μαριωρής το Κουκουτσόπαιδο.

Μιαν ημέρα επήγε ο γιος της βερυκοκιάς, το παλικάρι της Μαριωρής, το ξακουστό το Κουκουτσόπαιδο στο δάσος, να μάσει βατόμουρα.

Robert Burns, Dianα and her Nymphs (H Άρτεμις κι οι Νύμφες της), περί το 1926 © Estate of Robert Burns, National Galleries of Scotland, Ηνωμένο Βασίλειο.

Έμασε κι έμασε και γέμισε μια μεγάλη καλαθούνα και κάθησε λιγάκι να ξαποστάσει καταμεσίς στο δάσος δίπλα στο μεγάλο πλάτανο και πιάνει και να τραγουδεί:

-Είμαι το κουκουτσόπαιδο, της Μαριωρής καμάρι
και θεν να με παντρέψουνε με των ανθρώπων θρέμμα
μα είμαι και του δέντρου μας ο γιος και το βλαστάρι
και πώς εγώ να παντρευτώ από θνητών το αίμα;

Δεν πρόκαμε ν’ αποσώσει το λόγο του κι άνοιξε ο κορμός της πλατανιάς κι από μέσα ξεπρόβαλε μιαν ανεραΐδα, που τρελαινόσουνα να τηνε βλέπεις.

Και του ‘τεινε του Κουκουτσόπαιδου η ανεραΐδα το χέρι και του εγέλασεν και το ήπιασεν το χεράκι της εκείνος κι ύστερις τηνε πήρε στην αγκάλην του.

Κι έκλεισε πάλε ο κορμός του δέντρου και μέσα του εκράτησε το γιο της Βερυκοκιάς και την κόρη του Πλάτανου και τους έσμιξε.

Σαν πας καταμεσίς στο δάσος κι ακούσεις τραγούδια γυναίκεια κι αντρικά είναι του Κουκουτσόπαιδου και της Πλατανοκόρης, που τραγουδούν ο ένας στον άλλον τα μάγια, τα στοιχειά των δέντρων και της αγάπης τις ευωδιές.

______________________

Σήμερα το απόγευμα στο παραμύθι Ο Κωστής, η Λεμονιά και το Στοιχειό της Φωτιάς η Αmεliε * Dήmηtρa μου ζήτησε ένα παραμύθι για βερυκοκιά. Χατήρια δε χαλώ, όταν πρόκειται για παραμύθια και περπατώντας προς το χωριό για τσιγάρα φανταζόμουν την υπόθεση ενός παραμυθιού που να έχει μέσα βερυκοκιά. Αμ’ έπος αμ’ έργον, το παραμύθι γράφτηκε και της το αφιερώνω.

© Eλένη Καλλιανέζου, Vejen, 12 Iουνίου 2008