Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

O Γιος της Βερυκοκιάς

Μια φορά κι έναν καιρό στους χρόνους του παλιούς ζούσε μια γυναίκα η Μαριωρή, π’ αγάπαγε πολύ τα παιδιά, μα ο Θεός δεν την αξίωνε να κάμει κι εκείνη παιδί δικό τση. Κάθε βράδυ παρακάλαγε η Μαριωρή στην προσευκή τση να δει κι αυτή ένα παιδάκι, κι ας μην ήτανε κι ολόδικόν τση.

Τον πόνο της ήκουεν η βερυκοκίτσα που είχε στην αυλή κι ετίναζε τα κλαδιά τση και της έστελνε τ’ άνθια τση, για να τηνε παρηγορήσει.

Σαν ήλθε ο Ιούνης κι έδεσε η βερυκοκιά βερύκοκα ευωδιαστά, τα μάζεψε η Μαριωρή κι άλλα τα κράταγε για να φαγωθούν φρέσκα, κι άλλα πάλι για να γίνουνε γλυκό, μαρμελάδα και κομπόστα για τις μέρες του χειμώνα και ξεχώριζε και τα κουκούτσια τους για να κάμει ποτό.

Ένα βράδυ που ‘χε τα κουκούτσια ξεχωρισμένα σε μια μεγάλη τσανάκα, σκάει ένα κουκούτσι κι απομέσα ξεπρόβαλε ένα αγοράκι.

Χαρά την άλλη μέρα η Μαριωρή που πάγει στην κουζίνα τση κι είδε το Κουκουτσόπαιδο!

Το ‘ντυσε, το χτένισε, το τάιζε τα πιο εκλεκτά κι ύφαινε στον αργαλειό τση τα πιο όμορφα ρούχα για να το ντύσει.

Το Κουκουτσόπαιδο μεγάλωσε και σ’ ούλα του ξεχώριζε απ’ τ’ άλλα παιδιά, στη γνώση και τη λεβεντιά, στο μπόι και τη θωριά, στη σοφία και τη φρονιμάδα.

Ούλες οι κοπελιές τονε θέλανε γι’ άντρα τους κι ούλες οι μανάδες ονειρευόντανε να τονε κάμουνε γαμπρό τους, μα κείνος, γιοκαρίνι μου, ούτε να γυρίσει να τις κοιτάξει!

-Άει, γιόκα μου, δεν κάμει να ‘σαι τόσο ακατάδεκτος, πρέπει κι εσύ να νοικοκυρευτείς μια μέρα και να φκιάσεις το σπιτικό σου, του ‘λεγε η Μαριωρή.

-Μάνα, καμώνου, δεν ήρθε η ώρα, της αντιγύριζε τότενες της Μαριωρής το Κουκουτσόπαιδο.

Μιαν ημέρα επήγε ο γιος της βερυκοκιάς, το παλικάρι της Μαριωρής, το ξακουστό το Κουκουτσόπαιδο στο δάσος, να μάσει βατόμουρα.


Robert Burns, Dianα and her Nymphs (H Άρτεμις κι οι Νύμφες της), περί το 1926 © Estate of Robert Burns, National Galleries of Scotland, Ηνωμένο Βασίλειο.

Έμασε κι έμασε και γέμισε μια μεγάλη καλαθούνα και κάθησε λιγάκι να ξαποστάσει καταμεσίς στο δάσος δίπλα στο μεγάλο πλάτανο και πιάνει και να τραγουδεί:

-Είμαι το κουκουτσόπαιδο, της Μαριωρής καμάρι
και θεν να με παντρέψουνε με των ανθρώπων θρέμμα
μα είμαι και του δέντρου μας ο γιος και το βλαστάρι
και πώς εγώ να παντρευτώ από θνητών το αίμα;

Δεν πρόκαμε ν’ αποσώσει το λόγο του κι άνοιξε ο κορμός της πλατανιάς κι από μέσα ξεπρόβαλε μιαν ανεραΐδα, που τρελαινόσουνα να τηνε βλέπεις.

Και του ‘τεινε του Κουκουτσόπαιδου η ανεραΐδα το χέρι και του εγέλασεν και το ήπιασεν το χεράκι της εκείνος κι ύστερις τηνε πήρε στην αγκάλην του.

Κι έκλεισε πάλε ο κορμός του δέντρου και μέσα του εκράτησε το γιο της Βερυκοκιάς και την κόρη του Πλάτανου και τους έσμιξε.

Σαν πας καταμεσίς στο δάσος κι ακούσεις τραγούδια γυναίκεια κι αντρικά είναι του Κουκουτσόπαιδου και της Πλατανοκόρης, που τραγουδούν ο ένας στον άλλον τα μάγια, τα στοιχειά των δέντρων και της αγάπης τις ευωδιές.

______________________

Σήμερα το απόγευμα στο παραμύθι Ο Κωστής, η Λεμονιά και το Στοιχειό της Φωτιάς η Αmεliε * Dήmηtρa μου ζήτησε ένα παραμύθι για βερυκοκιά. Χατήρια δε χαλώ, όταν πρόκειται για παραμύθια και περπατώντας προς το χωριό για τσιγάρα φανταζόμουν την υπόθεση ενός παραμυθιού που να έχει μέσα βερυκοκιά. Αμ’ έπος αμ’ έργον, το παραμύθι γράφτηκε και της το αφιερώνω.

© Eλένη Καλλιανέζου, Vejen, 12 Iουνίου 2008

buzz it!

20 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

και ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα, και γέμισε το δάσος πλατανοκούκουτσα. λολ.

Dimitra Andritsiou είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ, πολύ, πολύ! Υπέροχο το παραμύθι για τη βερικοκιά!

Λατρεύω τον τρόπο που γράφεις. Τα παραμύθια σου μου θυμίζουν αυτά που μου έλεγε η γιαγιά Δήμητρα τα βράδια του καλοκαιριού που έκανε πολύ ζέστη και καθόμαστε κάτω από τα πλατάνια (υπάρχουν πολλά στο χωριό). Πέθαινα από το φόβο μου με μερικά αλλά κάθε βράδυ ήθελα ν' ακούσω κι άλλα! Τύφλα να'χε η Χαλιμά δηλαδή!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Άλλο θέμα τώρα! Γιατί δεν βλέπεις την ιστορία μου;; Εγώ τη βλέπω! Τέλος πάντων, αν θες πήγαινε στο yahoo. Eκεί την έχω στ' Αγγλικά αλλά είναι η ίδια ιστορία. Πάντως αν διαβάσεις τις συνέχεις των άλλων, θα καταλάβεις το θέμα

Dimitra Andritsiou είπε...

Να αφιερώσω την ιστορία σου στη βερικοκιά μας στην αυλή;; Κάνει κάτι βερίκοκα! Φέτος έκανα και μαρμελάδα! Κρίμα που δεν είσαι κοντά!

Αστερόεσσα είπε...

@ b|a|s|n\i/a
Και κουκουτσοπλάτανα. Και βερυκοκοπλατάνια που φτιάχνουν πλατανοβερύκοκα. Πολύ χρήσιμο δέντρο. Διότι, πες ότι ο Χάνσελ και η Γκρέτελ εκεί που χάνονται στο δάσος βλέπουν μια πλατανοβερυκοκιά. Τρώνε πλατανοβερύκοκα, χορταίνουν, οπότε αν δεν είναι πολύ λιχούδηδες, δεν τραβούν κατά το σοκολατόσπιτο της μάγισσας.

@ Amεliε * Dήmηtρa, ο τρόπος είναι θέμα κεφιού. Αντί να γράψω με ιδωματισμούς, μπορώ να γράψω κι αλλιώς. Μου βγαίνουν έτσι τα παραμύθια τελευταία, δεν ξέρω πώς.
Ίσως γιατί έχω ανάγκη ν' ακούσω ελληνικό παραμύθι.

_____________

Στην ανάρτησή σου, φαίνεται σα να έχεις χρησιμοποιήσει fonts Wingdings. Βλέπω δηλαδή δωράκια, γραφίδες, λουλουδάκια, αλλά γράμματα δε βλέπω. Δεν ξέρω γιατί. Το έχω δει και σε μερικά ακόμη ιστολόγια σε κάποιες μεμονωμένες αναρτήσεις.

Yannis Kapnidis είπε...

Πολύ όμορφο παραμύθι όντως και πολύ όμορφη η διάλεκτος στην οποία είναι γραμμένο!

Τυχερή η Amelie, να της αφιερώσουν τέτοια ιστορία!!!

Αστερόεσσα είπε...

Nα 'σαι καλά!
Δεχόμαστε και παραγγελίες. Πες μου τι θα ήθελες να δεις σε παραμύθι κι υπόσχομαι αν όχι σήμερα, που έχω κι άλλα στο κεφάλι μου, σύντομα να γράψω κάτι και για σένα.

Αστερόεσσα είπε...

Aν σας αρέσει, μπορούμε να παίξουμε κι αλλιώς. Θα μου δίνει ο καθένας μια λέξη. Και θα κοιτάξω να δω τι παραμύθι μπορώ να φτιάξω μ' αυτή τη λέξη. Θέλετε;

Ασκαρδαμυκτί είπε...

gΘ' αναλάβεις να με νανουρίζεις κάθε βράδυ με παραμυθοϊστορίες;

tovenito είπε...

μα γιατί τους αποσαρκοποιείς (αγνόησε τη λέξη, ποιητική αδεία) όλους στο τέλος; δεν μπορούν να κρατήσουν τη φυσική τους υπόσταση; θέλω ένα ρεαλιστικό παραμύθι, ορίστε η παραγγελιά!

zero είπε...

Μηδεν.

Η λεξη που ζητησες.
Πραγματι γραφεις ομορφα παραμυθια.
Αυτο ειναι πολυ μεγαλη τεχνη και λιγοι ανθρωποι την κατεχουν πραγματικα.
Εσυ φαινεται πως την κατεχεις.
Καλησπερα.

Αστερόεσσα είπε...

Κρατάω παραγγελίες:
tovene592, ρεαλιστικό παραμύθι.

Κι ο zero θέλει για το 0

Θα κάνω ό,τι μπορώ.

@ ασκαρδαμυκτί, το "Aστερόεσσα" δάλεξα για ψευδώνυμο. Και το όνομά μου είναι Ελένη. Όχι Σεχραζάτ. Δε θα επινοήσω ποτέ παραμύθια γιατί φοβάμαι το στραγγαλισμό μου, όπως μια οδαλίσκη χαρεμιού.
Και δε δίνω υποσχέσεις που δεν θα τις τηρήσω. ☺
Δεν κάνω τίποτα "γιατί πρέπει". Κάνω μόνο εάν το θελήσω και το επιλέξω.

Roadartist είπε...

Απο ολα αυτα...μελαγχολησα που δεν εχω μια βερυκοκια .. βασικα που δεν εχω γενικοτερα δεντρακια στη γειτονια μου, πράσινο..
Ωραιο παραμύθι. :)

zero είπε...

Αυτο το ρεαλιστικο παραμυθι (με ολο τον σεβασμο προς τον αγνωστο φιλο που το εγραψε)... δεν νομιζω οτι θα ξεφευγε και πολυ απο την τεχνοτροπια σου.
Τον τροπο, δηλαδη, που φτιαχνεις και κλιμακωνεις την πλοκη στα παραμυθια που γραφεις.
Δεν νομιζω οτι θα αλλαζε τιποτα.
Αποψη μου αυτο.

Θα ηταν φοβερα ενδιαφερον...(και ισως αυτο να εννοουσε ο αγνωστος φιλος, ισως...)...
...θα ηταν φοβερα ενδιαφερον, να σε δουμε να γραφεις κατι πολυ ρεαλιστικο.
Ακομα κι'αν το εφτανες στα ακρα.
Προσωπικα θα ηθελα να δω ενα γρηγορο, ρεαλιστικο, ωμο κειμενο, απο σενα.
Περιπου οπως γραφουν οι γιαπωνεζοι συγγραφεις.
Αυτο θα το θεωρουσα τρομερα ενδιαφερον.
Για να βλεπαμε, ολοι εμεις οι αγνωστοι φιλοι σου,... πως θα γυριζες το στυλ σου.
Αν θα μπορουσες να ξεφυγεις και κατα ποσο απο την νορμα σου.
Για να σε προλαβω στην σκεψη... θα μπορουσες να κανεις μια τετοια αναρτηση και να γυρισεις το μπλογκακι σου, για λιγες μερες σε πριβε... ετσι ωστε να μην εκθεσεις πληρως την φαντασια σου στο ιντερνετ.
Με αυτον τον τροπο, τον πριβε, θα καλουσες μονο τους χρηστες που εσυ θα ηθελες να διαβασουν το διαφορετικο κειμενο σου. (στελνωντας τους ατομικες προσκλησεις, χωρις να ανακοινωσεις κατι δημοσια).

Μετα την παρελευση δυο-τριων ημερων θα μπορουσες στο ιδιο ποστ με τον ιδιο ακριβως τιτλο... να σβησεις το ρεαλιστικο κειμενο και να γραψεις ενα απο τα παραμυθια σου. Ετσι θα ξεγελουσες το συστημα και θα γυριζες μετα παλι το μπλοκακι σου σε public.
Κανενας δεν θα καταλαβαινε την αταξια σου αυτη.

Κατι τετοιο, θα το εβρισκα φοβερα ενδιαφερον, απο εναν ανθρωπο που ξερει να γραφει πολυ καλα.

Απλα κουβεντα κανουμε στο ιντερνετ ετσι... την αποψη μου γραφω, δεν σημαινει οτι εχω και δικιο.

Αστερόεσσα είπε...

Ενδιαφέρουσα πρόταση, zero.
Aλλά από θέση αρχής δε θα έκανα ποτέ το ιστολόγιό μου πριβέ.
Μπορώ να γράψω κάτι ωμό και δεν αισθάνομαι ποσώς ότι εκτίθεμαι.
Οι αναγνώστες καλό είναι όταν θέλουν να κρίνουν τον ιστολόγο, να διαβάζουν όλες τις αναρτήσεις του και να μη μένουν σε μία. Ομοίως και όλα τα σχόλια, όπως και τα σχόλιά του σε ιστολόγια άλλων. Κριτική από μία μόνο ανάρτηση είναι επιφανειακή και απαράδεκτη.

Αστερόεσσα είπε...

@ Ευχαριστώ, roadartist.
Ζω στην εξοχή τα τελευταία διόμισυ χρόνια, οπότε το πράσινο δε μου λείπει. Βερυκοκιές βέβαια δεν έχει εδώ. Ούτε και πολύ ήλιο. Άνθρωπος τριγύρω ουδείς. Γαλήνη. Ίσως υπερβολική. Δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να έχω την οικονομική δυνατότητα να μοιράζω το χρόνο μου. Ένα εξάμηνο εδώ, ένα εξάμηνο στην Ελλάδα. Ίσως γίνει και πραγματικότητα. Όταν το πάρω απόφαση lol

zero είπε...

Δεν εκανα κριτικη σε κανεναν εγω.

Αστερόεσσα είπε...

To ξέρω, zero.
Mπορώ χονδρικά να "κόψω" ποιος διαβάζει, ποιος δε διαβάζει, ποιος στέκεται μόνο στις αναρτήσεις και δε διαβάζει σχόλια, σε ποιες αναρτήσεις στέκεται ο καθείς και ποιες αποφεύγει, ακόμα και πότε επισκέπτεται ένα ιστολόγιο από κοινωνική υποχρέωση. lol

Αστερόεσσα είπε...

Aπλώς δήλωσα θέση. Πολλοί διαβάζουν επιφανειακά. Μπορεί να δηλώσεις δύο όρους σε μια πρόταση και να σταθούν μόνο στον έναν.
Δε μου αρέσουν οι αναλύσεις στο πιάτο. Κανονικά θα ήμουν πολύ πιο λακωνική. Αναγκάζομαι όμως πολλές φορές να υπεραναλύω, αντί να γράψω μια δυο φράσεις ουσίας, τις οποίες θα έπιαναν στον αέρα όσοι εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά θα προκαλούσαν πολλά ερωτηματικά στους υπολοίπους. Μου αρέσουν οι συζητήσεις επιπέδου, ακόμη και στο χιούμορ.
Αλλά δε θα κατοχύρωνα οποιαδήποτε ιδεολογία ως προνόμιο μιας πνευματικής ελίτ.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Και να το θελήσεις και να το επιλέξεις!
Εγώ, πάντως, πολύ σε πάω ... μόνο που θα σου κάνω λίγη πάχυνση! Πειράζει;

Αστερόεσσα είπε...

Tην πάχυνση την επιδιώκω κι εγώ, αλλά δε μου κάθεται τελευταία. Ίσως συμφυής και των οικονομικών μου τον τελευταίο καιρό.
Τελικά, οι υπέρβαροι απολαμβάνουν ευμάρεια είτε αρέσκονται σε μια τέτοια πρόταση είτε όχι και για να χάσουν το επιπλέον χρειάζονται κι άλλη ευμάρεια, που αλί και τρισαλί! δυστυχώς τους παχαίνει.
Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος παράδοξα. Ο Άλλος Κόσμος έχει ακόμη περισσότερα παράδοξα, όταν επιχειρείς να τον προσεγγίσεις από τον Εδώ. Το παραμύθι είναι μια αφήγηση μαγικού με λιγότερα "μαγικά" απ' αυτά που συμβαίνουν στ' αλήθεια.