Ιστολογώντας Κενώς και Κοινοτύπως

Mail στερεοτυπικά: «Είμαι αυτός και μου αρέσει η τάδε μουσική και διαβάζω τα τάδε βιβλία, μπλα – μπλα – μπλα». Αυτόματη σκέψη: «Μπράβο σου, εύγε, αλλά τι μας το λες;». Απάντηση που δίνεις βάσει savoir vivre: «Xάρηκα πολύ». Δεύτερο mail «Τι άλλα;». Χαμογελάς. Αυτόματη σκέψη: «Τώρα που έμαθες καλά τα αυτά, ενδιαφέρεσαι για τα άλλα; Ε, ωραία. Διάβασε το ιστολόγιό μου, προσωπικό είναι, ίσως μάθεις και τα αυτά και τα άλλα». Εντούτοις, δεν το λες. Σκέφτεσαι μία πρόταση. Να απαντήσεις.
... Δε βαριέσαι... Και γιατί να απαντήσεις;
Οι κανόνες ευγένειας επιβάλλουν βέβαια απαντητική επιστολή, αλλά από τη δεύτερη πρόταση ή την ενδεχόμενη απάντηση που θα λάβεις σε μία απλή ερώτηση, οι προθέσεις είναι εμφανείς. Το διαδικτυακό νταραβέρι. Κι εγώ τώρα οφείλω να κάνω τι; Να απαντήσω; Με τι; Με λίστα όλων των βιβλίων που έχω διαβάσει ή με μανιφέστο των πολιτικών και θρησκευτικών μου θέσεων και με το ρεύμα Τέχνης που με αγγίζει περισσότερο;
Επόμενη λογική ερώτηση που προκύπτει απ’ τα παραπάνω: Αφού είσαι άνθρωπος τόσο ευαισθητοποιημένος και ανήσυχος και αμφισβητίας, όταν σου θέτω μία ερώτηση σε ανάρτηση, γιατί δε μου απαντάς με επιχείρημα, αλλά με καλημεροκαλησπέρες ή με το τίποτα; Τι είναι ιστολόγιο; Ευκαιρία κοινωνικοποίησης; Ανταλλαγή φιλοφρονήσεων; Φλερτ;
Τι καιρό κάνει εδώ που βρίσκομαι; Βροχερό. Να δώσω και ταχύτητα ανέμων; Να το ξέρω να δίνω καθημερινώς δελτίο καιρού από το σχετικό site της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας Δανίας.
Δηλαδή το κοινωνικό μου καθήκον μου επιβάλλει, αν κάποιος έρθει στο ιστολόγιό μου, να ανταποδώσω την υποχρέωση και να γράψω δέκα ευγενικές φράσεις στο δικό του ιστολόγιο, ακόμη κι αν λέει παπαριές; Βάσει ποιας λογικής;
Ιστολόγια με φράσεις βαρύγδουπες. Εκατόν πενήντα σλόγκαν: Να σώσουμε το περιβάλλον, να μποϋκοτάρουμε, να καταργήσουμε τα φακελλάκια, να κάνουμε, να ράνουμε. Να υποθέσω εν ολίγοις ότι στην Ελλάδα που έζησα 38 χρόνια, δεν υπάρχουν φαύλοι ή μη μόνον οραματιστές, ευαίσθητες υπάρξεις, ακτιβιστές και αμφισβητίες και άνθρωποι των Γραμμάτων, των Τεχνών και της Ποίησης, αφού τέτοιοι μου δηλώνουν από ένα αντιγεγραμμένο ποστ. Σωστά; Ε, τότε γιατί δεν έμεινα στην Ελλάδα και πήρα των ομματιών μου;
Και η συνέπεια λόγου και πράττειν;... Πάει αυτή. Περίπατο. Αφού τα περισσότερα γίνονται στα πλαίσια ενός φτηνιάρικου εντυπωσιασμού.
Σχόλια ηθικοφανή, σχεδόν θυμίζουν Κατηχήτριες και τον Εκκλησιαστή. «Δεν πρέπει να κάνουμε αυτό, πρέπει να κάνουμε το άλλο, υπάρχει φαυλότης και σαπίλα … μπλα – μπλα». Ασχέτως με το αν ο ηθικολόγος – σχολιαστής στη ζωή εκτός δικτύου μπορεί να έχει ξεθάψει και τη μάνα του για να παίξει με τα κόκαλά της τα κότσια.
Βεβαίως, ποια είμαι να εμποδίσω τον οποιονδήποτε απ’ το δικαίωμα στο νταραβερίζεσθαι, επειδή ίσως και λανθασμένα θεωρώ το ιστολογείν ως απόπειρα πολιτισμικής και κοινωνικής διά – δράσης σε επίπεδο ιδεών, ακόμη και μέσα από το να μοιράζομαι μια δική μου εμπειρία ή σκέψη ή εκτονώνω εν κατακλείδι το ψώνιο μου με το γράψιμο; Δικά σας τα γένεια, δικά σας και τα χτένια. Δικαίωμά σας, κάντε το.
Εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ, δε θα πάρω. Έχω τοποθετήσει πολύ ψηλά τον έρωτα για να τον ευτελίζω κι ακόμη και στο παιχνιδίζειν τα κριτήριά μου είναι πολύ υψηλά. Απεχθάνομαι τη χοντροκοπιά και την έλλειψη γούστου και μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι ευφυείς. Μη μου πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Άλλο το παραμύθι, άλλο το παραμύθιασμα κι άλλο η υποκρισία. Και κόψτε τους βαρύγδουπους τίτλους. Βαφτίστε τα ιστολόγια «Ο Οντάς του Τάδε» και «Το Μπουντουάρ της Δείνα», να τελειώνουμε.
Όποιος θέλει στο δικό μου ιστολόγιο λοιπόν να παίξει μπάλα, ας παίξει μπάλα. Όχι πινγκ πονγκ στην αίθουσα της ενορίας για νεανίες.
Δεν έχω κανένα λόγο να επικοινωνώ με μέιλ με κάποιον που δεν έχω δει να εκφράζει απόψεις δημόσια. Αν ενθουσιαστώ μέχρι τρέλας απ’ τα λόγια κάποιου ή κάποιας και το προσωπικό του τραγούδι, ίσως να θελήσω και να τον γνωρίσω δια ζώσης, αλλιώς δεν κόπτομαι και ιδιαιτέρως.
Και ναι, ζω με τη φαντασία μου, γράφω παραμύθια και δεν επιθυμώ να γνωρίσω μεταλλαγμένα ορκ ή μη μόνον πλάσματα αιθέρια. Υπάρχει πρόβλημα;

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 27 Ioυνίου 2008