Μηδέν Παραμύθι ή του Μηδενός το Μη-Παραμύθι

Mια φορά και στους αρχαίους χρόνους γεννήθηκε ένα μηδέν. Γεννήθηκε ένα τίποτα, που δεν ήταν ένα, που ήταν και δεν ήταν... γιατί το μηδέν είναι το ούτε καν έν.

Γιατί το μηδέν δεν είναι. Αλλά το κάναμε να είναι και δώσαμε υπόσταση στο τίποτα κι έτσι το τίποτα έγινε κάτι και δεν ήταν πια ουδέν και το μηδέν απ’ τη στιγμή που γεννήθηκε δεν ήταν πια μηδέν.

Κι ήταν το μηδέν παιχνιδιάρικο, ουυυ...

Και κόλλαγε στο ένα πότε εκ δεξιών, πότε εξ ευωνύμων, πρόβατο μαζί κι ερίφης στο Θεό της Αποκάλυψης.

Κι όταν πήγαινε μπροστά απ’ το ένα γινόταν αόρατο, κι όταν πήγαινε πίσω του έφτιαχνε το δέκα, που είναι μια καινούργια αρχή, γιατί οι αριθμοί τελειώνουν στο εννιά.

Κάποτε το μηδέν υπέφερε από κρίσεις ανορεξίας. Ξάπλωνε και φανταζόταν τον εαυτό του σα μια στάρλετ με μέση δαχτυλίδι. Κι έσφιγγε τη μέση του και γινόταν οκτώ κι εκτοξευόταν πέρα απ’ τα σύνορα του Κόσμου, στο άπειρο.

Ξυπνούσε απ’ το πέρα κι απ’ το αλλού μεθυσμένο και περπατούσε σε οκτάρια.

Κι ύστερα πάλι ξανάβρισκε τη φόρμα του σαν τον ήρωα στα κινούμενα σχέδια, που συνέρχεται αφού τον έχει πατήσει ο οδοστρωτήρας κι έχει γίνει χαλκομανία και ξαναφουσκώνει αργότερα. Γινόταν σαν τη Γη. Γινόταν σαν το Φεγγάρι. Γινόταν μια έλλειψη σαν το σύμπαν, κι όντως ένοιωθε και να του λείπει κάτι...

Και βασανιζόταν το μηδέν απ’ αυτή την έλλειψη κι ένοιωθε ένα κενό. Αλλά, αν το τίποτα νοιώθει κενό, το τίποτα δε νοιώθει τίποτα και πουθενά δεν υπάρχει κενό, όλα είναι πλήρη και τακτοποιημένα.

Άρα, το μηδέν δε βασανίζεται από κρίσεις κατάθλιψης. Το μηδέν αισθάνεται πληρότητα. Το μηδέν αισθάνεται την πληρότητα του μηδενός. Είναι δηλαδή άδειο.

Αν το μηδέν ερωτευτεί το άπειρο, το άπειρο δε γνωρίζει όριο και παραμένει άπειρο. Όμορφο το ζευγάρωμα του μηδενός με το άπειρο. Αλλά το άπειρο έχει αυτάρκεια, δεν έχει ούτε και το μηδέν ανάγκη.

Το άπειρο είναι ναρκισσιστικό. Αν το άπειρο όμως ερωτευτεί το μηδέν, τότε το άπειρο γίνεται ένα τίποτα. Γίνεται μηδέν. Γνωρίζει το όριο του μηδενός κι αποκτά το άπειρο πέρας.

Το άπειρο λοιπόν περατούται στο μηδέν, αλλά το πέρας του μηδενός είναι μη-πέρας, όπως και το μηδέν είναι μηδέ έν.

Αν απ’ το μηδέ-ένα αφαιρέσουμε ένα, δεν έχουμε κανένα. Ή μπορεί να έχουμε κι ένα κάτι απ’ την ανάποδη. Το μηδέν στις αφαιρέσεις του μοιάζει με την Αλίκη στη Χώρα του Καθρέφτη. Ο αριθμός που το προσεγγίζει, για να αφαιρεθεί πρέπει να σκαρφαλώσει στο γείσο κάτω απ’ τον καθρέφτη και να περάσει στο χώρο των αντικατοπτρισμών. Αλλά και οι αντικατοπτρισμοί έχουν τη δική τους αυτάρκεια. Άρα, και στον κόσμο των ανθρώπων, ένας ματαιόδοξος ή ένας Νάρκισσος στον καθρέφτη απλώς κοιτάει κάτι που δεν είναι αυτός κι όχι τον ίδιο του τον εαυτό.

Ας υποθέσουμε ότι το ένα είναι ματαιόδοξο. Και πώς να μην είναι άλλωστε, όταν ο Πυθαγόρας το θεωρεί γεννήτορα όλων των αριθμών. Όλα ξεκινούν απ’ το ένα και καταλήγουν στο ένα. Και πάει λοιπόν το ένα να καθρεφτιστεί στον καθρέφτη του μηδενός, το μη-καθρέφτη. Θα έλεγε κανείς ότι όταν το ένα πάει να αφαιρεθεί απ’ το μηδέν, έχει κρίσεις αυτοκτονίας. Το πάει φιρί - φιρί να αυτοαναιρεθεί. Και το μηδέν τότε γυρίζει και του λέει:

«Διάλεξε, τι θες; Θες να καταλήξεις στο μηδέν ή να πας στη Χώρα των αρνητικών αριθμών;»

Ε, εκεί το ένα οφείλει να κάνει τις επιλογές του: Να δηλώσει μηδενιστικό ή άθεο και να πάει στο μηδέν και να γίνει ένα τίποτα ή να εκφράσει δημόσια μεταμέλεια και να κερδίσει την αιώνια ζωή ενός άλλου απειροσυνόλου.

Το 0 του Erté (Romain de Tirtoff)

Το μηδέν στη φύση φέρνει χιόνι. «Κάνει κρύο, κάνει τσίφι για το δόλιο το κοτσύφι». Πού να κελαηδίσει πουλί πετούμενο με το μηδέν; Τουρτουρίζει. Αν το κοτσύφι θελήσει κι αυτό να πάει στο βασίλειο των αρνητικών αριθμών, μπορεί και να ψοφήσει πρώτα. (Κρίμα που οι Παράδεισοι των Αριθμών δεν είναι ίδιοι με τους Παραδείσους των έμβιων όντων).

Είναι άβιο το μηδέν; Όμως πριν από οκτώ μήνες και δύο ημέρες μου χτύπησε την πόρτα τέσσερις φορές. Δηλαδή τέσσερις φορές το μηδέν ίσον με μηδέν, αλλά όλως τυχαίως μέσα απ’ την πόρτα υπήρχε κι ένα τέσσερα κι έγινα σαράντα χρονών. Απόδειξη ότι οι αριθμοί είναι έμβιοι. Κι οι αριθμοί γεννάνε και κάνουν κι άλλους αριθμούς που δεν έχουν τέλος. Εσύ όμως κι εγώ έχουμε και τέλος και αρχή. Ένα Άλφα κι ένα Ωμέγα. Και τα γράμματα είναι πεπερασμένα. Οι αριθμοί δεν είναι. Είναι καλό κοντολογίς να γεννιέσαι αντί άνθρωπος αριθμός. Αν όμως τείνεις στο μηδέν; Μάλλον καλύτερο να τείνεις στο άπειρο.

Ε, βρε αδερφέ! Κι αν γεννηθείς μηδείς ή μηδέν παίρνεις και μια ζώνη και σφίγγεις τη μέση σου και γίνεσαι οκτώ ή άπειρο. Ή μια μη-ζώνη και δεν γίνεσαι τίποτα. Και πώς να γίνεις και γιατί να γίνεις δηλαδή, όταν είσαι στο μηδέν κι έχεις μηδέν βούληση, μηδέν σκέψη, μηδέν συναίσθημα; Να ξέρουμε και τι θέλουμε!

Ξέρουμε;

Ιδίως αν είμαστε στο μηδέν;

Ξεκίνησα να γράφω του μηδενός το παραμύθι, αλλά προέκυψε μη-παραμύθι. Με δυο λόγια βγήκε αλήθεια. Η αλήθεια του μηδενός ή αλήθεια του τίποτα.

Και ζήσαμε εμείς καλά και το μηδέν καλύτερα. Ή και χειρότερα. Ή δεν έζησε καθόλου, γιατί δε γεννήθηκε ποτέ.

__________________

Τούτη η ανάρτηση αφιερώνεται στο zero, που μου ζήτησε εδώ ένα παραμύθι για το μηδέν.

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 13 Iουνίου 2008