Χρόνος

Κρόνος, ο Τιτάνας. Ο πατέρας των θεών του Τρίτου Καιρού και Κύριος του Χρόνου. Ο μέγας όφις των αλχημιστών, ο κυκλώνων το αυγό του Κόσμου. Ο ποικιλόμυθος, η γέννα, ο παγγενήτωρ. Ο ορίζων τα πεπρωμένα των θνητών. Ο τολμήσας να σημάνει το τέλος των αθανάτων, ευνουχίζοντας τον πατέρα του και τους παλιούς καιρούς. Αυτός που και στα μελλούμενα θέλησε να δώσει τέλος καταπίνοντας την ίδια του τη σπορά.

Κι όμως... Έστω κι αν το μέλλον του αντιτάχθηκε μ’ εκείνη τη

φοβερή Τινανομαχία, όταν ο γιος του, ο Δίας ανέλαβε δράση καλώντας τ’ αδέρφια του και τους θνητούς σε πόλεμο εναντίον του, κι αν νικήθηκε και τιμωρήθηκε κι όπως ο Χρόνος πάγωσε, βασιλιάς της Νήσου των Μακάρων έγινε, της Μοίρας Κλειδούχος. Ο Χρόνος, ο Κυρίαρχος, ο αδάμαστος, ο αήττητος.

Το χρόνο μου πάγωσα και βάλθηκα να πολεμήσω στοιχειά των παλιών και των νέων καιρών. Κι άλλοτε νικούσα. Κι άλλες φορές πάλι νικιόμουν. Κι αρνήθηκα τη γέννα στα μελλούμενα μένοντας άτεκνη. Μα δεν μπορεί... Όλο και κάτι θα έχω γεννήσει. Και θα με πολεμήσει κι ίσως ηττηθώ. Το πιθανότερο θα είναι να ηττηθώ.

Κρόνος – Χρόνος [1]

Γιατί ο χρόνος παίζει σ’ όλους ένα περίεργο παιχνίδι. Συστέλλεται και διαστέλλεται. Λες: «είμαι αδρανής και τον αφήνω να κυλά», αλλά άλλες φορές πάλι τα γεγονότα κυλούν πυκνά, όλα σε τόσο σύντομο χρόνο, που από την αφετηρία τους σου φαίνεται ότι πέρασε μια αιωνιότητα. Χάνεις την αίσθηση του χρόνου.

Η ήττα όμως τ’ ανθρώπου είναι αναπόφευκτη. Γιατί ο χρόνος, ο μέγας κατεργάρης, δεν υπόκειται μόνο στους νόμους της συστολής και διαστολής. Γιατί ο χρόνος κυρίως περιστέλλεται. Γύρω απ’ το κοσμικό αυγό, γύρω από σένα, γύρω από μένα, γύρω από κάθε ζώντα οργανισμό. Μέχρι να σε συνθλίψει και το κέλυφός σου να σπάσει. Και δίνεται η μάχη στα μαρμαρένια αλώνια. Και δίνουμε όλοι, με τη σειρά μας ο καθείς, τον οβολό μας στον αμίλητο βαρκάρη.

Το χρόνο μου πάγωσα και βάλθηκα να πολεμήσω στοιχειά των παλιών και των νέων καιρών. Κι άλλοτε νικούσα. Κι άλλες φορές νικιόμουν. Κι αρνήθηκα τη γέννα στα μελλούμενα μένοντας άτεκνη. Μα δεν μπορεί... Όλο και κάτι θα έχω γεννήσει. Και θα με πολεμήσει και θα ηττηθώ. Κι ίσως συναντήσω τον ίδιο το Κρόνο, αν ο βαρκάρης αντί στα Τάρταρα στα Ηλύσια πεδία με οδηγήσει. Κι ίσως συναντήσω κι εγώ το Χρόνο. Κι ίσως γίνω η ίδια χρόνος – άχρονος, στα Ηλύσια πεδία η κυρίαρχος.

Όμως Ηλύσια πεδία υπάρχουν; Αν δεν υπάρχουν, τότε θα γίνω η κυρίαρχος του Πουθενά. Κι ίσως πουθενά και Ηλύσια πεδία είναι ένα και το αυτό: ου-τόπος· η Ουτοπία που είναι μαζί και προορισμός. Η Ιθάκη μου.

«Κλύουσα ικετηρίδα φωνήν, πέμποις εύολβον βιότου τέλος αιέν άμεμπτον»[2]

________________

[1] Ο Κρόνος με το δρεπάνι του, πατέρας του χρόνου. Τα φίδια ή δράκοι ενδεχομένως συμβολίζουν και την αλυσίδα του DNA κι είναι σε σχήμα Ω, που δείχνει το τέλος. Τα φτερά των ερπετών ερμηνεύτηκαν από κάποιους που μελετούν την ψυχολογία του υποσυνείδητου στα βήματα της Αλχημείας του Jung, ως η επιστροφή της συνείδησης σε ανώτερες σφαίρες ύπαρξης, πάνω απ’ τα σύννεφα. Η ερμηνεία ωστόσο της εικόνας επιδέχεται πολλή συζήτηση, γιατί το έργο προηγείται της αποκωδικοποίησής του και δε μου φαίνεται σωστό να κρίνουμε με βάση τη γνώση των καιρών μας κάτι προγενέστερο, μιας και όταν φιλοτεχνήθηκε η εικόνα κανείς δε μιλούσε για αλυσίδα DNA. Eντούτοις, φιλοσοφικά παρουσιάζει ενδιαφέρον.

[2] Ελαφρώς παραφρασμένο, από τον ύμνο Ες Κρόνον, από τους Ορφικούς Ύμνους. Άλλαξα την κατάληξη του κλύων σε κλύουσα για ευνόητους λόγους.

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 9 Ioυνίου 2008