O Πατέρας από το Μέλλον

Gustav Klimt, Ελπίδα, λεπτομέρεια, 1903, Beethoven Frieze, Βιέννη

________

Το Μάιο του 2006 έμεινα έγκυος. Όταν το συνειδητοποίησα προβληματίστηκα πολύ. Αφ’ ενός γιατί ήμουν πολύ λίγο χρόνο σε μια ξένη χώρα κι αφ’ ετέρου γιατί δεν είχα λύσει το βιοποριστικό. Αν και δεν ήμουν πια ερωτευμένη με το φίλο μου, αποφάσισα να κρατήσω το παιδί. Σκέφτηκα... «έχεις κάνει ήδη δυο εκτρώσεις, Ελενίτσα κι είναι κακό να πηγαίνεις κόντρα στη φύση...». Ο κυριότερος όμως λόγος που ήθελα να κρατήσω το παιδί, ακόμη κι αν ακούγεται παρανοϊκός, ήταν ότι το παιδί θα γεννιόταν κάτω από τον Αστερισμό του Υδροχόου και πάντα μου έλεγα ότι αν είναι να κάνω ποτέ παιδί, θα ‘θελα να είναι Υδροχόος.
Το γιατί χάνεται στην Ιστορία. Ποικίλοι λόγοι: Ο πατέρας μου, ο μονίμως απών – αλλά πάντοτε περιβεβλημένος την αίγλη του ινδάλματος, είναι Υδροχόος. Στον αστρολογικό μου χάρτη η Σελήνη μου (ο ψυχισμός μου με άλλα λόγια) βρίσκεται στο ζώδιο του Υδροχόου. Και οι γνωρίζοντες από Αστρολογία ξέρουν ότι τα κύρια στοιχεία ταυτότητας στον προσωπικό ζωδιακό χάρτη του καθενός είναι ο Ήλιος μας (το ζώδιό μας δηλαδή), ο Ωροσκόπος μας και η Σελήνη μας. Ο Carl Jung προκειμένου να ψυχαναλήσει τους πελάτες του πάντοτε συμβουλευόταν και τον προσωπικό τους ζωδιακό χάρτη.

Τελικά, τη 13η βδομάδα τηε κυήσεως, πηγαίνοντας για τον προκαθορισμένο υπέρηχο, διαπιστώθηκε ότι η κύηση ήταν παλίνδρομη και το έμβρυο ήταν νεκρό στη μήτρα μου για ένα μήνα, χωρίς εγώ να έχω το παραμικρό εξωτερικό σύμπτωμα. Μου έδωσαν χάπια τοκετού και μ’ έστειλαν σπίτι να αποβάλλω εκεί. Ό,τι υπήρχε στα σπλάχνα μου το κατάπιε η τουαλέτα. Αιμορραγούσα σαν τρελή για πάνω από δυο μήνες. Δεν μπορούσα να περπατήσω και είχα χάσει τόσο πολύ αίμα που ο οργανισμός έπαιρνε αποθέματα ερυθρών από το μυελό των οστών κι είχε επηρεαστεί και η όρασή μου.

Αχ, αυτό το ζώδιο του Υδροχόου! Η Εποχή του Υδροχόου, που σε στέλνει στο διάστημα, ο ανθρωπισμός του Υδροχόου, άριστα αντιπροσωπευόμενος από τον Αλιόσα στους Αδερφούς Καραμαζώφ, που όταν επρόκειτο για θέμα δικαίου δε χαρίστηκε ούτε και στον πατέρα του.
Κι ο πατέρας μου εξάλλου δε χαρίστηκε σε κανέναν απ’ τους δυο γονείς του, όταν πήγαν κάτι να του πουν για την Ιωάννα, τη γυναίκα του και τους έκοψε την καλημέρα για επτά χρόνια. Κι επιπλέον με τα Ιουλιανά στη δεκαετία του ’60, όταν ήταν στη Σχολή Αστυνομίας, στάλθηκε ένα μεσημέρι στο «ΤΙΤΑΝΙΑ» ως όργανο τάξης σε Φοιτητική Συνέλευση. Ξαφνικά εμφανίστηκε ο πολύς τότε Καραπαναγιώτης με πολιτικά και δυο μπράβους. (Οι παλιότεροι ίσως τον θυμούνται, ανήκε στην Αγία Τριάδα: Μπάμπαλης – Μάλλιος – Καραπαναγιώτης).
Ο Καραπαναγιώτης πήγε να πουλήσει στο γέρο μου νταϊλίκι «Ποιος είσαι, όργανον κλπ»
Ο πατέρας μου δε μάσησε. Γιατί τον ήξερε βέβαια καλά, αλλά του αντιγυρνά:
-Εσύ ποιος είσαι; Δείξε μου ταυτότητα.
Ο Καραπαναγιώτης ταυτότητα δεν είχε πάνω του, κατέφυγε στην πρακτική του τραμπούκου:
-Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;
-Όχι, του απαντάει απαθής ο Συμεών.
Τελικά με τα πολλά, το ανθρωπάριο άρχισε να ορύεται, μέχρι που ο πατέρας μου τού έβαλε το περίστροφο στον κρόταφο. Πέρασε μετά πειθαρχικό κι απολύθηκε. Στην Αθήνα του ’60, όχι η καλύτερη μοίρα για το επαρχιωτόπουλο των 25 χρονών, που με στιγματισμένο πλέον μητρώο κοινωνικών φρονημάτων έψαχνε να βρει δουλειά.
...

Gustav Klimt, Οι Τρεις Ηλικίες της Γυναίκας, λεπτομέρεια, 1905, Beethoven Frieze, Βιέννη

Το 1999, ένα μεσημέρι πήρα το αυτοκίνητο που εκείνο τον καιρό το είχα μετατρέψει σε σπίτι μου ή τροχόσπιτο, Μάης μήνας, κι αποφάσισα να πάω εκδρομή। Το πού δεν το είχα αποφασίσει. Τελικά βρίσκομαι στην Εθνική Αθηνών – Κορίνθου και τράβηξα για Επίδαυρο. Ξαφνικά είχα μια έμπνευση. Ο Δημήτρης, ένας μαθηματικός που είχα δει 2-3 φορές πριν από κάτι χρόνια, υπηρετούσε στα Μέθανα. Το απόγευμα υπέροχο, λέω μέσα μου «Ma petite Hélène, και δεν πας μέχρι τα Μέθανα, να πιεις μια μπύρα με το Δημητράκη, αν τονε βρεις (γιατί τον άνθρωπο δεν τον γνώριζα καλά και δεν ήξερα και σε ποιο σχολείο υπηρετούσε). Το πολύ – πολύ, αν νοιώσεις ότι κουράστηκες, κλείνεις ξενοδοχείο για μια βραδιά ή γυρνάς με το φέρρυ στον Πειραιά.» Όλα έμοιαζαν απίστευτα εύκολα. Φτάνοντας στην Τακτικούπολη, το χωριό πριν μπούμε στη χερσόννησο των Μεθάνων, τον παίρνω τηλέφωνο.
-Μπύρες κερνάς;
-Μετά χαράς, πότε;
-Τώρα.
-Μα είμαι στα Μέθανα.
-Κι εγώ,του λέω.
Στην παρέα κι άλλοι μαθηματικοί, συζήτηση καταπληκτική, η μια μπύρα πάνω στην άλλη, γίναμε όλοι τύφλα. Ούτε λόγος να επιστρέψω Αθήνα φυσικά. Τελικά στα Μέθανα έμεινα ολόκληρο τετραήμερο.
Με το που γυρνάω στην Αθήνα, τηλέφωνο από το Δημήτρη.
-Είμαι ερωτευμένος μαζί σου.
«Εδώ σε θέλω, κάβουρα....», λέω μέσα μου. Γιατί ναι μεν ο Δημήτρης ασκούσε επάνω μου τεράστια σαγήνη (κι ήταν και Υδροχόος), αλλά από την άλλη με περνούσε και 20 χρόνια. Δεν ήταν και λίγα. Τελικά ο έρωτας (ή τα παιχνίδια του υποσυνείδητου) υπερίσχυσαν. Μείναμε μαζί έξι χρόνια. Κι ήταν ο εμπνευστής του «Ερωτευμένου Ιππόκαμπου» και του «Εγκωμίου ες Ουρανόν». Με το Δημήτρη παίζαμε με κουκλιά, ζωγραφίζαμε και κουβεντιάζαμε ώρες ατέλειωτες πίνοντας αμέτρητα ντεπόζιτα μπύρας. Σεξουαλικές σχέσεις είχαμε μόνο τον πρώτο χρόνο. Μετά ξαφνικά έκανα πίσω. Ίσως γιατί έμοιαζε τόσο πολύ με τον πατέρα μου, που σκιάχτηκα.

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen, Φεβρουάριος 2008