Όμορφα

Η μουσική. Τα ξωτικά, οι νεράιδες και τα παραμύθια. Ο καφές, το τσιγάρο. Τα λουλούδια, τα κουδουνάκια στα πόδια, τα μεγάλα μάτια με βάθος. Oι αχυρένιες σκούπες. Ο ιριδισμός του φωτός, οι ανταύγειες των πολύτιμων λίθων. Η αίσθηση του μεταξιού. Η αφή του βελούδου. Το μπαμπάκι, όταν το βλέπεις πάνω στο φυτό. Τα λυκόφωτα και τα λυκαυγή. Η αύρα του κρυστάλλινου – διαυγούς – κελαρυστού. Τα πέπλα, οι εσάρπες κι οι εσθήτες. Τα κόμιξ. Η φωτιά στο τζάκι. Τα σπίτια στην εξοχή, το μαγείρεμα, το ζύμωμα του ψωμιού. Τα πολλά κεριά, αλλά και οι πυγολαμπίδες. Τ’ άστρα. Ο Αλντεμπαράν. Οι μικροί εξωγήινοι. Οι μάγοι κι οι μάγισσες. Η ηφαιστειακή λάβα. Τα πετρώματα στο μικροσκόπιο. Οι σπηλιές. Τα ξύλινα σπιτάκια στα δέντρα. Οι ρόγες σταφύλι, όταν τις ζουλάς με το δάχτυλο και κάνουν «πλιτς»... Οι μπάμιες με τυρί. Το φεγγάρι. Οι άσπροι λύκοι σε χιονισμένο τοπίο. Οι φραγκοσυκιές. Τα γαϊδουράγκαθα. Οι λεμονόφλουδες πάνω στη σόμπα το χειμώνα. Τα σπίρτα, όταν τα σβήνεις με την ανάσα σου. Το κρασί. Τα μαμουνάκια που γίνονται μπαλίτσες, όταν τ’ αγγίξεις με ένα άχυρο. Οι χήνες, όταν νευριάζουν. Τα δελφίνια, όταν ερωτεύονται. Οι κουρούνες, όταν σου σουφρώνουν ό,τι γυαλίζει. Η θάλασσα. Τα σύννεφα, όταν φεύγουν τρεχάλα πάνω απ’ τον ουρανό της Αμοργού. Το να λες «πάω να φέρω σύκα» το καλοκαίρι στον Ταΰγετο και να τα κλέβεις και κανείς να μη θυμώνει, γιατί η κλεψιά είναι Σπαρτιατική αρετή. Οι μικρές δίνες της σκόνης το καλοκαίρι. Τα λουλούδια – σκυλάκια που ξεφυτρώνουν το καλοκαίρι μέσα απ’ τα ασβεστωμένα δρομάκια στις Κυκλάδες. Το σταμναγκάθι. Τα λιοπασάρια. Τα ξύλινα βαρκάκια με τα κουπιά, οι τράτες, τα καΐκια. Η καβουρίνα στο ρυάκι έξω απ’ το χωριό της Ανδρίτσαινας. Η Αθηνά με τα φίδια στην Ακρόπολη. Οι πέτρες στις παραλίες της Τήνου που χρυσίζουν. Ο θρύλος για τις Αγγελούδες. Οι Αλουστίνες. Το Ουράνιο Τόξο που λέγεται και Ζωνάρι της Κυράς. Η Κυρά Καλή κι οι Μήνες. Οι γαζίες το Σεπτέμβρη. Οι γαρδένιες φυτεμένες σε παλιά σιδερένια βαρέλια πετρελαίου, βαμμένα με λαδομπογιά. Η φάβα. Το τραγούδι «μην απελπίζεσαι και δε θ’ αργήσει». Τα αρώματα. Το να κάνεις έρωτα σε μια παραλία μπροστά σ’ ένα απορημένο σκαντζοχοιράκι. Τα βότσαλα – κουφετάκια της Μήλου. Οι τυρόπιτες φούρνου της Σίφνου. Οι μικροί Γαβριάδες. Οι μεγάλοι Γαβριάδες. Οι ψυχές που κραδαίνονται στους ίδιους τόνους και δεν εξαντλούνται. Τα φετίχ των Ινδιάνων. Τα γυμνά κορμιά των μαύρων, όταν χορεύουν. Η φασολάδα με μπόλικο σέλινο. Τα παλιά ραδιόφωνα. Η μυρωδιά του χαρτιού και τα παλιά τετράδια – τα γραμμένα με κοντυλοφόρο. Τα αυτοκολλητάκια με τις φιγούρες της Μυθολογίας που κολλούσαμε στα τετράδια στο Δημοτικό. Τα μπαμπάκια που τα ‘φτυνες για να κολλήσουν στο τζάμι τα Χριστούγεννα. Τα τριζόνια και τα τζιτζίκια. Η κραυγή “Venceremos!” ή “Viva la Revolución!”. O ήχος του νερού στο λάρυγκά σου, όταν διψάς. Το να περπατάς ξυπόλητος. Τα βυζαντινά χέρια. Ο ουρανός. Τα γράμματα και οι αριθμοί. Το πυροφάνι στις ξέρες της Μονεμβασιάς. Η Κύθνος με τα κόκκινα βουνά και το μεγάλο λιβάδι της από μια πικροδάφνη. Τα παλιά ράντζα εκστρατείας. Οι λάμπες «ΛΟΥΞ». Το γουδί με το γουδοχέρι. Οι κληματαριές. Ο τούρκικος καφές σε χοντρό φλυτζάνι καφενείου. Η μαστίχα υποβρύχιο σε παγωμένο νερό. Οι λουκουμάδες με χοντρό καρύδι, θυμαρίσιο μέλι και κανέλλα. Ο αλανιάρης κόκορας κοκκινιστός με μακαρόνια σωλήνα και μυτζήθρα. Η τσικουδιά. Τα τύμπανα. Τα πνευστά μουσικά όργανα, τα έγχορδα, τα κρουστά. Ο ξινός τραχανάς. Τα ροδάκινα. Το να τρως λαίμαργα καρπούζι και να πασαλείβεσαι με τα ζουμιά. Το να κάνεις μπουρμπουλήθρες στο αναψυκτικό σου. Το να φτιάχνεις κουλουράκια για τ’ αερικά. Τα αδέσποτα σκυλιά. Η μυρωδιά του θυμαριού. Ο γάιδαρος της Πότας. Η γριά στη Νάξο που είπε «...και το βράδυ της ονείρεψε η Παναγιά...». Το να τρως τηγανητή μαρίδα σε παραθαλάσσια ταβέρνα με τα πόδια σου στη θάλασσα. Το γλυκό βύσσινο. Εγώ, αν υπήρχες κι Εσύ. Οι σκουριασμένες άγκυρες. Τ’ ασπάλαθα. Οι γαρυφαλλιές.

© Αστερόεσσα, Vejen, 16 Mαΐου 2008