Η Κυρά της Γης κι ο Αφέντης των Άστρων

Ήγγικεν, της είπανε, η ώρα και πια δεν πάει άλλο. Όταν πια κουράστηκε ν’ ακούει πως είναι κόρη της παντρειάς, έπεσε σε βαθύ συλλογισμό ποιος να της πρέπει τάχα γι’ άντρας… Ο κυρ αφέντης Ήλιος θα την έκαιγε, ο γιος του Φεγγαριού τρώει κρέας ανθρωπινό, ο σιορ Χιονιάς θα ‘ κανε τα κρινοδάχτυλά της να ξυλιάζουν, ο άρχοντας Πόντος θα την κλείδωνε στα γαλάζια παλάτια του… Μόνο ένας, ένας μόνο ο άξιος κι ήταν απ’ άλλους κόσμους, κι ήταν ο Αφέντης των Άστρων. Κοίταζε λοιπόν τον ουρανό κι έλεγε:

-Άρχοντά μου, Κύριέ μου και των Άστρων Κυβερνήτη,
γέλασέ μου, μίλησέ μου, κι αν το θες τραγουδήσέ μου
είμαι η Κυρά της Γης,
λυγερή, πρασινομάτα και των τραγουδιών τεχνίτρα
κι άμα η δική σου χάρη ανταμώσει τη δική μου,
θα γενούνε κι άλλα άστρα, για να φέγγουν, να φλογίζουν
και των ουρανών τους δρόμους περισσά να τους φωτίζουν.

Ο Αφέντης των Άστρων όμως έλειπε ταξίδι κι εκείνη του κάκου περίμενε απόκριση, αλλά κάθε βράδυ συνέχιζε:

-Άρχοντά μου, Κύριέ μου και τον άστρων Καπετάνιε,
γέλασέ μου, μου μίλησέ μου, κι αν το θες τραγούδησέ μου
είμαι η Κυρά της Γης.
Λυγερή, πρασινομάτα και των υφαντών τεχνίτρα
κι άμα η δική σου χάρη ανταμώσει τη δική μου
κι άλλα άστρα θα σου φάνω σ’ ένα μαγικό χαλί,
που το μέλλον θα σου λένε, όποτε τους το ζητήσεις
κι όλα ‘θε να τα γνωρίζεις, κι όλα θα τα διαφεντεύεις
και στον πόλεμο θα είσαι πάντα συ ο νικητής.

Ο Αφέντης όμως των Άστρων ήταν σε συμβούλιο με το σιορ Χιονιά, τον κυρ αφέντη Ήλιο, το γιο του Φεγγαριού και τον Άρχοντα Πόντο και πάλι δεν άκουγε την Κυρά της Γης.

Τρίτη φορά πάλι υψώνει εκείνη το βλέμμα στον ουρανό και λέει:

-Άρχοντά μου, Κύριέ μου και τον άστρων Βασιλιά
γέλασέ μου, μίλησέ μου, κι αν το θες τραγούδησέ μου
είμαι η Κυρά της Γης,
λυγερή πρασινομάτα και των δέντρων η αφέντρα
κι άμα η δική σου χάρη ανταμώσει τη δική μου,
κάθε δέντρο θα καρπίζει με αθάνατους καρπούς,
που αν τους φας δε θα πεθάνεις μήτε συ μήτε και τ’ άστρα
και στον άπαντα αιώνα συ θα είσαι πάντα νέος,
όμορφος κι αντρειωμένος, ξακουστός και δοξασμένος.

Τούτη τη φορά όμως ο Αφέντης των Άστρων είχε γυρίσει απ’ τα συμβούλια και τα διαβούλια κι έτυχε ν’ ακούσει το τραγούδι της Κυράς της Γης απ’ τ’ ανοιχτό παραθύρι του εκεί που έπινε τ’ αγαπημένο του ρακόμελο. «Φαντάσου και να γίνει αλήθεια, λέει μέσα του, πωπώ, γλέντια και χαρές εις τον αιώνα που τέλος δεν έχει!»

Μια και δυο σελώνει το άλογό του και τραβάει κατά το σπίτι της Κυράς της Γης.

Περιμένει λοιπόν ν’ ακούσει το τραγούδι κοντοστέκεται κι ακούει:

-Άρχοντά μου, Κύριέ μου, της καρδιάς μου Πορθητή,
γέλασέ μου, μίλησέ μου κι αν το θες τραγούδησέ μου
είμαι η Κυρά της Γης
κι άμα γίνω και δική σου, συ θα γίνεις και θεός
και τις Μοίρες θα ορίζεις γεννημάτων και αστέρων.

Έλυωσε ο Αφέντης των Άστρων στο άκουσμα των λόγων και σπηρούνησε τ’ άλογό του να συναντήσει την Κυρά της Γης μια ώρα αρχύτερα...

-Άρχοντά μου, Κύριέ μου, άντρα μου αστραποβόλε
φίλησέ με και θα γίνεις των συμπάντων συ ο Κύρης...

Και τρέχει ο Αφέντης των Άστρων να δώσει στην Κυρά της Γης εκείνο το φιλί, μες στη λαχτάρα. Την ώρα που τα χείλη του ακούμπαγαν τα δικά της, του λέει η Κυρά της Γης:

-Άρχοντά μου, Κύριέ μου και των Άστρων Κυβερνήτη
Της Αχερουσίας Λίμνης είμαι εγώ η Οδηγός
και στο Χάροντα Αφέντη έλαβα την προσταγή
σήμερα να σ’ οδηγήσω.

Πάγωσε ο Αφέντης των Άστρων που αντί αθάνατος θα πέθαινε εκείνο το ίδιο βράδυ, μα το φιλί πια το είχε δώσει.
Κι η Κυρά της Γης τον τύλιξε με τη μαύρη κάπα της κι από τότε τ’ αστέρια πεθαίνουν. Αλλά κάτι απ’ τη λάμψη του αφέντη των άστρων έμεινε στο παλάτι του στον ουρανό, κι έτσι γεννιούνται ακόμη κι άλλα αστέρια.

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen, 19 Μαΐου 2008