Αlbrecht Dürer, Αδάμ και Εύα, 1507, Museo del Prado, Μαδρίτη
Για τις ανάσες αυτών που νυχτωδούν πόθους αστραίους κι αυγινούς.
Ήταν Μηλίτσα στο γκρεμό με μήλα φορτωμένη,
τα μήλα της λιμπίστηκα μα το γκρεμό φοβόμουν[1].
-Αν θες να φας τα μήλα μου και το γκρεμό φοβάσαι,
σ’ εσέ θα πω να στέρξουνε κόκκινα μηλαράκια.
Κι απ’ τα κλαδιά θα πέσουνε, σε σένα θα κυλήσουν.
Και για να μη ματώσουνε των μήλων οι πατούσες,
παπούτσια θα φορέσουνε καινούργια απ’ τον τσαγκάρη
κόκκινα σαν το δέρμα τους, κόκκινα σαν τους πόθους
κόκκινα σαν το αίμα σου και σαν κρασί Αυγουστιάτη.
Κι απ’ τα κλαδιά επήδησαν τέσσερα μηλαράκια,
φορέσαν τα παπούτσια τους και προς εμένα στέρξαν.
Κι από το χέρι μ’ έπιασαν και σε χορό με σύραν
χτυπώντας τα τακούνια τους στους ήχους βιολιτζήδων.
____________
[1] Το δημοτικό τραγούδι όπου στηρίχτηκε η δική μου παραλλαγή είναι το γνωστό:
Μηλίτσα που ‘σαι στο γκρεμό με μήλα φορτωμένη
τα μήλα σου λιμπίζομαι, μα το γκρεμό φοβούμαι.
-Σαν το φοβάσαι το γκρεμό έλα απ’ το μονοπάτι.
Το μονοπάτι μ’ έβγαλε σε μια παλιοεκκλησίτσα
εκεί ‘ταν τρία μνήματα, τα τρία αράδα – αράδα,
δεν τα ‘δα και τα πάτησα στα μάτια και στα φρύδια.
Ακούω το μνήμα να βογκά, βαριά ν’ αναστενάζει.
-Ποιος είν’ αυτός που με πατεί στα μάτια και στα φρύδια;
Αν είναι νιος να χαίρεται, αν είναι παλικάρι
κι αν είναι κανας γέροντας, χρόνος να μην τον εύρει.
© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen, 3 Iουλίου 2008
| 20 Ikariotikos (Pa... |
Αναρτήσεις
