Στα χρόνια τα παλιά πάνω στο λόφο του Άη Λια ένας τσοπάνης, εκεί που έβοσκε τα πρόβατα και τα γίδια του, ηύρε το άγαλμα μιας κόρης.
Η κόρη ήτονα έμορφη πολύ με το πρόσωπο πετρωμένο και τους πόδες της να λείπουσι, μα εκειός απόμεινε να τη θαυμάζει και καθόλου δεν ενοιαζόντανε που δεν είχε το άγαλμα πόδια. Το έκρυψε στα σχοίνα και την άλλη μέρα επήγε με το γαϊδαράκο του, το εφόρτωσε και το ήφερε στη στάνη του, το καθάρισε από τα χώματα και το έστησε καταμεσίς να το βλέπει και ν’ αγάλλεται.
Κάθε πρωί στο άγαλμα έλεγε ο τσοπανάκος καλημέρα κι ύστερις έβγανε όξω το κοπάδι για βοσκή. Και κάθε βράδυ στο άγαλμα της κόρης έλεγε την καληνύχτα του και πάλε τη μαρμαρωμένη έβλεπε τις νύχτες στον ύπνο του να του μιλεί και να του γελά.
Περάσανε μέρες πολλές κι ο τσοπανάκος έλυωνε απ’ το μαράζι που το άγαλμα δεν εμπόραε να του ομιλήσει με ανθρώπινη λαλιά, όπως και στα όνειρά του, και τ’ αποφάσισε να πάει να βρει την Κατίγκω τη μάισσα.
-Το και το, τηνε βλέπω, της μιλώ, μα να μου μιλήσει δε γίνεται, θ’ αποθάνω. Αυτήνα βλέπω στον ύπνο μου, άλλη γυναίκα δεν υπάρχει για με, μόνον η μαρμαρωμένη κόρη.
-Μαρέ, γιε μου, το εσκέφτης καλά; Τόσες κοπέλες στο χωριό σαν τα κρύα τα νερά, ζωντανές, τι να τηνε κάμεις τη μαρμαρωμένη;
-Όχι, εγώ αυτήνα θέλω κι άλλη καμιά κι αν αυτή δε γίνει γυναίκα μου, θ’ αποθάνω.
Πέφτει η μάισσα σε περισυλλογή και του λέγει:
-Καλά, έλα πάλε με το νέο φεγγάρι, να δω τι θα με φωτίσει το πνεύμα της πέτρας.
Σαν έφυγε το τσοπανόπουλο, βγάνει η Κατίγκω δυο πέτρες, κι αρχίνισε υπομονετικά να τις σμιλεύει, μέχρι που τους έδωσε σχήμα ανδρός και γυναικός. Πάει και στο εικονοστάσι, τις ραντίζει και μ’ αγιασμό και τις ρωτάει:
-Πε μου μου πνεύμα του αντρός, πε μου κόρη σμιλεμένη
πώς θα σμίξει ζωντανός με μια μαρμαρωμένη;
Τα στόματα που εσμίλεψε η Κατίγκω στην πέτρα εσαλέψανε κι είπανε:
-Αν άντρας κόρην αγαπά που ‘ναι μαρμαρωμένη,
να σμίξει μ’ αυτήν γίνεται, μα είναι μαγεμένη.
Η Κατίγκω πάλε τις ξαναρωτάει, μα οι πέτρες άλλη απόκριση δεν εδίνανε, πάρεξ την ίδια:
-Αν άντρας κόρην αγαπά που ‘ναι μαρμαρωμένη,
να σμίξει μ’ αυτήν γίνεται, μα είναι μαγεμένη.
Η κόρη ήτονα έμορφη πολύ με το πρόσωπο πετρωμένο και τους πόδες της να λείπουσι, μα εκειός απόμεινε να τη θαυμάζει και καθόλου δεν ενοιαζόντανε που δεν είχε το άγαλμα πόδια. Το έκρυψε στα σχοίνα και την άλλη μέρα επήγε με το γαϊδαράκο του, το εφόρτωσε και το ήφερε στη στάνη του, το καθάρισε από τα χώματα και το έστησε καταμεσίς να το βλέπει και ν’ αγάλλεται.
Κάθε πρωί στο άγαλμα έλεγε ο τσοπανάκος καλημέρα κι ύστερις έβγανε όξω το κοπάδι για βοσκή. Και κάθε βράδυ στο άγαλμα της κόρης έλεγε την καληνύχτα του και πάλε τη μαρμαρωμένη έβλεπε τις νύχτες στον ύπνο του να του μιλεί και να του γελά.
Περάσανε μέρες πολλές κι ο τσοπανάκος έλυωνε απ’ το μαράζι που το άγαλμα δεν εμπόραε να του ομιλήσει με ανθρώπινη λαλιά, όπως και στα όνειρά του, και τ’ αποφάσισε να πάει να βρει την Κατίγκω τη μάισσα.
-Το και το, τηνε βλέπω, της μιλώ, μα να μου μιλήσει δε γίνεται, θ’ αποθάνω. Αυτήνα βλέπω στον ύπνο μου, άλλη γυναίκα δεν υπάρχει για με, μόνον η μαρμαρωμένη κόρη.
-Μαρέ, γιε μου, το εσκέφτης καλά; Τόσες κοπέλες στο χωριό σαν τα κρύα τα νερά, ζωντανές, τι να τηνε κάμεις τη μαρμαρωμένη;
-Όχι, εγώ αυτήνα θέλω κι άλλη καμιά κι αν αυτή δε γίνει γυναίκα μου, θ’ αποθάνω.
Πέφτει η μάισσα σε περισυλλογή και του λέγει:
-Καλά, έλα πάλε με το νέο φεγγάρι, να δω τι θα με φωτίσει το πνεύμα της πέτρας.
Σαν έφυγε το τσοπανόπουλο, βγάνει η Κατίγκω δυο πέτρες, κι αρχίνισε υπομονετικά να τις σμιλεύει, μέχρι που τους έδωσε σχήμα ανδρός και γυναικός. Πάει και στο εικονοστάσι, τις ραντίζει και μ’ αγιασμό και τις ρωτάει:
-Πε μου μου πνεύμα του αντρός, πε μου κόρη σμιλεμένη
πώς θα σμίξει ζωντανός με μια μαρμαρωμένη;
Τα στόματα που εσμίλεψε η Κατίγκω στην πέτρα εσαλέψανε κι είπανε:
-Αν άντρας κόρην αγαπά που ‘ναι μαρμαρωμένη,
να σμίξει μ’ αυτήν γίνεται, μα είναι μαγεμένη.
Η Κατίγκω πάλε τις ξαναρωτάει, μα οι πέτρες άλλη απόκριση δεν εδίνανε, πάρεξ την ίδια:
-Αν άντρας κόρην αγαπά που ‘ναι μαρμαρωμένη,
να σμίξει μ’ αυτήν γίνεται, μα είναι μαγεμένη.
Edward Burne-Jones, Από τη σειρά Pygmalion, The Soul Attains 1878, Birmigham Museum and Art Gallery
Στο μεταξύ πλησίαζε και το νιο φεγγάρι, τι να κάμει κι η Κατίγκω, ετοιμάζει μάγια για την αγάπη.
Έρχεται το τσοπανόπουλο, του δίνει η Κατίγκω τα βοτάνια και του λέγει:
-Το νου σου, γιε μου, γιατί τα πνεύματα μου ‘πανε τούτο:
«Αν άντρας κόρην αγαπά που ‘ναι μαρμαρωμένη
να σμίξει μ’ αυτή γίνεται, μα είναι μαγεμένη».
Σκέψου το καλά, κι αν το πάρεις απόφαση, το βράδυ βράσε το βοτάνι, πιες το μισό και με τ’ άλλο μισό να ραντίσεις τη μαρμαρωμένη.
Του τσοπανόπουλου όμως το μάτι είχε τόσο πολύ μαυρίσει απ’ το σεβντά για το άγαλμα, που δεν εκάθησε να σκεφτεί καθόλου κι επερίμενε πώς και πώς το βράδυ να εφαρμόσει τα μαγικά της Κατίγκως.
Βράζει το βοτάνι, πίνει μάνι – μάνι το μισό, ραντίζει και με το άλλο μισό τη μαρμαρωμένη κι εζωντάνεψε εκείνη κι έτρεξε εκειός και την αρπάει στην αγκάλην του και σμίξανε κι αποκοιμήθηκε το τσοπανόπουλο στην αγκαλιά της μαρμαρωμένης κόρης.
Τα πρόβατα βελάζανε μέρες κλεισμένα στο μαντρί και τ’ ακούσανε απ’ το χωριό κι ανεβήκανε πέντε – έξι νοματαίοι στη στάνη.
Κι ηύρανε κάποια πρόβατα ψόφια κι άνθρωπο τριγύρω κανένανε, μόνε ένα άγαλμα με πόδια αντρικά και κορμό γυναίκειο κι εφοβηθήκασι τόσο πολύ, που το σπάσανε και το εκάμανε χίλια κομμάτια.
© Eλένη Καλλιανέζου, Vejen, 21 Iουνίου 2008
Αναρτήσεις
