Μανιτάρια αλά ντανουά μέσα στο πηγάδι

«Κάτω απ' το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν
οι ψυχές που σ' αγαπούν.»

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Όταν το πήραν αυτό χαμπάρι ο Νιλς κι η Ίλντα αποφάσισαν χαρίσουν ο ένας στον άλλο το μαξιλάρι τους για να μπορούν να συναντιούνται πιο συχνά και στα όνειρά τους.

Τα κανόνισαν όλα καταπώς πρέπει. Αρκούσε να βάλουν το χέρι τους μεταξύ μαξιλαριού και μαξιλαροθήκης και βοοοοουπ! μια δίνη τους κατάπινε και βρίσκονταν στη μέση ενός τούνελ μυστικού, μεσούντος του χρόνου που βρίσκονταν με το φως της ημέρας ή της νύχτας.

Εκεί αποφάσισαν να κουβαλήσουν όλα τα αντικείμενα που τους άρεσαν: από κόμιξ του Hugo Pratt και παλιές αφίσες του Μπομπ Μάρλευ, καθώς και κάποια τεύχη μόδας του μεσοπολέμου με σχέδια του Ερτέ και παλιά λεξικά με κιτρινισμένα φύλλα που ‘χαν λέξεις περίεργες και σε διάφορες γλώσσες, που δεν χρησιμοποιούνταν πια. Το τούνελ είχε φινιστρίνια στους τοίχους σαν του πλοίου κι εύκολα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει πως δεν επρόκειτο για τούνελ υπόγειο, αλλά εναέριο, επειδή η κύρια θέα προς τα έξω ήταν κεραμιδοσκεπές από παλιά τριώροφα σπίτια και τρούλοι από μεσαιωνικούς καθεδρικούς. Τα φινιστρίνια είχαν επίσης θέα και στο δημόσιο πάρκο, γιατί ο Νιλς και η Ίλντα αγαπούσαν τα λουλούδια, αλλά ήταν οι πιο άχρηστοι κηπουροί στο βασίλειο της Δανίας, η ντροπή και το αίσχος των γειτόνων, τους οποίους η Ίλντα και ο Νιλς δεν είχαν αποφασίσει αν όντως τους περιφρονούν και δε δίνουν δεκαράκι τσακιστό για τη γνώμη τους ή τους άφηναν απλώς να υπάρχουν και να εκφράζουν τη γνώμη τους «ελεύθερα» και σε πνεύμα σχετικής ανοχής.

Αποφάσισαν όμως ότι στα φυτά θα πρέπει να κάνουν μια εξαίρεση κι αποφάσισαν να καλλιεργήσουν μανιτάρια. Γιατί μανιτάρια; Οι λόγοι πολλοί: πρώτον διότι τα μανιτάρια είναι σαπρόφυτα, οπότε καταβροχθίζουν ετοιμοθάνατα δέντρα και φυτά, δεύτερον γιατί βγαίνουν με τις βροχές –και στα μέρη τους οι βροχές ήταν πολλές-, τρίτον διότι δε φωτοσυνθέτουν και ο ήλιος δεν είναι δεδομένος στις χώρες του Βορρά, τέταρτον διότι κάποια απ’αυτά είναι βρώσιμα, πέμπτον επειδή μερικά είναι δηλητηριώδη, έκτον στην Ίλντα άρεσε ιδιαίτερα και το σχήμα τους (την έκανε να κοκκινίζει και να κακαρίζει μετά μοναχή της), έβδομον διότι είναι προσφιλή στους επτά νάνους και ιδού μάνι – μάνι επτά σπουδαίοι λόγοι και τρανοί γιατί μανιτάρια κι όχι ας πούμε ηλιοτρόπια.

Ένα βράδυ που συναντήθηκαν, ως συνήθως, στο τούνελ αποφάσισαν να μαγειρέψουν κάποια απ’αυτά και να τα φάνε, όχι μόνο λόγω του ότι έπεσαν για ύπνο αμφότεροι νηστικοί και δεν είχαν τέτοια πολυτέλεια, γιατί ήταν κι οι δυο λιπόσαρκοι μέχρι ανησυχίας και ξερακιανοί (αν κι αγαπούσαν κι οι δυο το καλό φαγητό), αλλά και γιατί σκέφτηκαν πως τα μανιτάρια θα ήταν καλός μεζές για το κρασί τους (ο Νιλς είχε σουφρώσει καμπόσες μπουκάλες από μια γιορτή της ενορίας) κι η Ίλντα είχε κολλήσει με εμμονή στο βιβλίο της Λάουρα Εσκιβέλ[1] και της είχε καρφωθεί στο κεφάλι ότι ήταν κι αυτή ένα είδος μάγισσας –έστω και της κουζίνας- σαν την Τίτα κι όφειλε επιτέλους κάπου κι αυτή να δείξει την τέχνη της.

Σώταρε λοιπόν σε βούτυρο γάλακτος λίγο κρεμμύδι και σκόρδο μαζί με μουσκεμένο σε χυμό φρέσκιας ντομάτας κουσκούς, έσβησε με λευκό ξηρό κρασί, και στα επίσης ελαφρώς σωταρισμένα ολόκληρα καπέλα απ’ τα μανιτάρια πρόσθεσε τη γέμιση μαζί με καβουρδισμένο σουσάμι δυο λογιών, παπαρουνόσπορο, φρέσκο μαύρο πιπέρι και τριμμένη παρμεζάνα. Κατόπιν τα φούρνισε ωσότου να γκρατιναριστεί το τυρί.

Στη φαινομενικά αθώα αυτή συνταγή που ήταν επινόηση της στιγμής, πρόσθεσε μερικά ακόμη αυτοσχέδια μαγικά: έπλυνε πρόσωπο και χέρια με τριανταφυλλόνερο και μουρμούρισε μια επωδό στην Εκάτη που βρήκε στο Ίντερνετ, την τελευταία δεν ήξερε σε τι σκοπό να τραγουδήσει, αλλά τα ψιλοκατάφερε να βγάλει τη ρίμα της ικανοποιητικά, τους κυρίως στίχους πάνω στη μελωδία απ’ Τα Παιδιά του Πειραιά και το ρεφραίν πάνω στο γαλλικό παιδικό τραγουδάκι Alouette, gentille Alouette, Alouette, je te plumerai.

Τέλος, όταν τα μανιτάρια μαγειρεύτηκαν, κάθισαν να τα φάνε, αφού σύρανε το μεγάλο τραπέζι μπροστά στο φινιστρίνι που είχε θέα στις στέγες των παλιών τριώροφων σπιτιών (στη μια απ’ αυτές είχε κάνει φωλιά ένας πελαργός), άνοιξαν το τζαμάκι να τους παίρνει η δροσιά κι ήπιαν κι ένα ποτήρι κρασί, αφού τσούγκρισαν τα κολωνάτα ποτήρια κι είπαν το πατροπαράδοτο skål χαμογελώντας με την αρμόζουσα σκανδιναβική μυστικοπάθεια και κάνοντας ο καθένας μια κρυφή κι ανομολόγητη ευχή που είχε να κάνει με μια σέξυ κατάληξη του δείπνου (κι οι πιο απελευθερωμένοι Σκανδιναβοί διατηρούν έναν Λουθηρανικό πουριτανισμό που τους κάνει να κοκκινίζουν με τις ανοιχτές αναφορές στο σεξ) κι απόμειναν να κοιτάνε τον καλοκαιριάτικο ήλιο που έδυε, περίπου στις δέκα και κάτι το βράδυ, πέρα απ’ το κανάλι της Ρόσκιλε και τη Βόρεια Θάλασσα, περίπου κατά το Κάτεγκατ (μιας και όπως είπαμε το σημείο συνάντησης του τούνελ τους ήταν κάπου στη μέση της Δανίας).

Δεν απόσωσαν να πιουν το δεύτερο ποτήρι κρασί, όταν το τούνελ άρχισε να γίνεται ρευστό και να κινείται σε σπείρες και οχτάρια –ευτυχώς δεν τους πήρε χαμπάρι η αστυνομία, πάντα εξάλλου τα όργανα είχαν μάτια για την κυκλοφορία πάνω στους υπέργειους δρόμους, ποτέ στο τι γίνεται από πάνω – κι έγιναν κι αυτοί ρευστοί και τα σχήματά τους άλλαζαν και τους πήρε ο αέρας και βρέθηκαν στη Μάλαγα. Τότε εκείνος τηλεφώνησε στην εταιρεία που δούλευε και ζήτησε μια τριήμερη άδεια, εκείνη δεν είχε επαγγελματικές υποχρεώσεις μιας κι ήταν καλοκαίρι και τα σχολειά είχαν διακοπές κι ύστερα επέστρεψαν αεροπορικώς στην Κοπεγχάγη, χαμογελώντας με μυστικοπάθεια και κοκκινίζοντας στην ανάμνηση των απρογραμμάτιστων διακοπών τους στην Ανδαλουσία. Ήταν συναρπαστικό, δήλωσαν, ίσως θα πρέπει να το προγραμματίσουν και για το επόμενο καλοκαίρι.

© Ελένη Καλλιανέζου, 31 Μαΐου 2011, Δανία.

[1] Το γνωστό βιβλίο της Λάουρα Εσκιβέλ «Σαν Νερό για Ζεστή Σοκολάτα» που γυρίστηκε και σε ταινία απ’ τον Αλφόνσο Αράου.