Magnificat -Παρά τον Μύθον

Magnificat θα πει "μεγαλύνει η ψυχή μου". Μagnificat είναι το όνομα της γάτας μου. Η γάτα μου φυσικά είναι μια ξεχωριστή γάτα και δε μοιάζει με τη γάτα κανενός! Όχι μόνο γιατί αρέσκεται στην μπαρόκ μουσική, τρώει φράουλες, ντομάτες, ροδάκινα ή φακές ή γιατί είναι η καλύτερη κυνηγός της περιοχής του Ribe, αλλά και για τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά της σπάνιας δασκάλας, που ξέρει να συνδυάζει την ηρεμία με τη διαολιά, τα νάζια - με τη σοφία. Αποφάσισε να με υιοθετήσει αμέσως μόλις γεννήθηκε, αλλά προτίμησε να έρθει σπίτι μου το Γενάρη, όταν πια ήταν δυόμισυ μηνών, για να με νταντέψει και να μου μάθει πώς νταντεύουν.Όταν η Magnificat με τίμησε με την εύνοιά της, το χιόνι είχε φτάσει απέξω σχεδόν το ένα μέτρο κατά τόπους. Το βράδυ πάγωνε και γινόταν σκληρό και το μόνο που είχε σημασία στην παγωνιά και την ασπρίλα ήταν αυτό που θα έδινε χρώμα στο λευκό -
σ' αυτό το λευκό που ξεπερνά το μη-χρώμα, το παραμυθένιο ή το suréel. Κι είναι αλήθεια πως βρέθηκαν κάποιοι να πουν πως "με ζηλεύουν για το χιόνι", πιθανόν όμως παράβλεψαν πως όταν όλοι οι δρόμοι παγώνουν, δεν έρχεται ο Άγιος Βασίλης με το έλκηθρο να σου φέρει να φας.

Όταν ζεις στη σιωπή και παρά τον μύθον, τότε ζητάς στην πραγματικότητα την παραμυθίαν ψυχής να σε γειώσει. Αυτό όμως που είναι και το πιο πραγματικό τελικά στην απόλυτη ερημιά είναι ένα σμάρι πουλιά που πετά ψάχνοντας να βρει τροφή ή το πόδι σου που βουλιάζει στο χιόνι μέχρι το γόνατο. Τίποτε άλλο δεν είναι πιο πραγματικό ή δεν έχει σημασία. Μια τραχειά πραγματικότητα γυρεύει το παραμύθι εκείνο που θα μιλήσει απευθείας στην καρδιά και η καρδιά δε γλυκαίνει με σπουδαίους μύθους (λόγια) ούτε μ' εμβριθείς αναλύσεις της πολιτικής κατάστασης στην παγκόσμια σκηνή ή της οικονομικής κρίσης. Hχούν ψεύτικα όταν μεγαλοστομούν, γλιτσιάρικα όταν μελοδραματοποιούν, ύπουλα όταν εθίζουν στο splash, κακόηχα όταν περιγράφουν το γκροτέσκο. Πιθανόν γιατί οι άνθρωποι χάσαμε τους μύθους, τα παρά τον μύθον και τα ρήματά μας και κρατήσαμε μόνο κάποια ενδεικτικά επιρρήματα, όπου το "ευ" λίγο πια ρόλο παίζει.

Το "ευ" είναι ακριβό γιατί χρειάζεται ικανότητα καλλιτέχνη για να μπορείς να το καδράρεις. Το μη εξασκημένο μάτι τείνει να το αγνοεί ή να επικεντρώνεται στο πρωτογενές ωφελιμιστικό συναίσθημα σε κάθε ερέθισμα. Παράδειγμα η λέξη "πάγος". Πάγος ίσον κάτι το ευχάριστο στον καύσωνα ή σ' ένα ποτήρι βότκα, δυσάρεστο όταν παγώνεις, ακινητοποιείσαι, κρυώνεις ή πεινάς και στη μία όμως και στην άλλη περίπτωση μπορεί να είναι όμορφος, γιατί είναι αληθινός και μπορεί να πάρει μορφή ή μπορεί άριστα να χρησιμεύσει κι ως υλικό για παραμύθι, για να ξεχάσεις προς στιγμήν ότι είσαι νηστική κι ατσίγαρη και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, αφού η θύελλα μαίνεται πέρα απ' το να περιμένεις να κοπάσει.

Όμως μια γάτα είναι η καλύτερη παραμυθατζού, γιατί θα σε καταφέρει να την κεντράρεις μέσα από ένα πλήθος παραπληρωματικές λεπτομέρειες. Είτε σου μιλάει (και οι γάτες στους δικούς τους ανθρώπους είναι πολύ ομιλητικές) είτε γιατί πειραματίζεται να μεταμορφωθεί σε κουνέλι και χοροπηδά, άλογο κι αρχίζει τρελούς καλπασμούς, μαντάμ ντε Πομπαντούρ όταν ξαπλώνει με ηδυπάθεια και μισοκλείνει τα μάτια, σαχλοκούδουνο όταν κρύβεται και πηδάει ξαφνικά επάνω σου, πεπειραμένη Ανατολίτισσα δασκάλα του μασάζ όταν σ' αρχίζει στα ζυμώματα κι αγαπησιάρα σέξυ κι απαιτητική ερωμένη, όταν σου 'ρχεται κι αρχίζει να σου τρίβεται και να σου γλείφει τη μύτη με τις ώρες. Oι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τη γάτα. Γιατί η γάτα είναι απρόβλεπτη και ανεξάρτητη και η αγάπη της καθόλου δεδομένη. Kι ύστερα είναι κι αυτό της το χαμόγελο, να παραμένει δίχως το σώμα της γάτας. Όμως, λίγοι γνωρίζουν ότι η γάτα αφοσιώνεται, εάν κι εφόσον σε εγκρίνει, ειδικά αν της μιλάς στη γλώσσα της και άριστος γνώστης της γλώσσας της γάτας δε γίνεσαι ποτέ, αν δεν έχεις κάτι το γατίσιο από φύση. Για να αγαπήσεις τη γάτα, πρέπει να έχεις πάει ένα βήμα παραπέρα απ' την αγάπη του σκύλου, που είναι πιο χαζοχαρούμενος, εύπιστος, χλεχλές, μεγαλόθυμος κι υποτελής σου, ενώ η γάτα σε μαθαίνει να μην εφησυχάζεις ποτέ. Όμως, η γάτα η δικιά μου έχει ακριβώς τους ίδιους λόγους να μην εφησυχάζει μαζί μου κι έτσι, καμιά απ' τις δυο μας δε βρίσκεται σε σχέση υποτέλειας.

Αν με ρωτούσαν πόσο και πώς θα ήθελα να αγαπηθώ από άνθρωπο, θα έλεγα όσο και όπως με αγαπάει η γάτα μου. Η γάτα μου δε θα με αγαπούσε ποτέ, αν δεν την αγαπούσα έτσι όπως την αγαπώ. Κι ύστερα... λατρεύω τις τρίχες της. Γιατί μπορώ να τις βλέπω, να τις χαϊδεύω ή να τις σκουπίζω. Τις τρίχες όμως των ανθρώπων δεν καταφέρνω πάντα να τις διακρίνω, εκτός κι αν με πνίξουν ή μου μπουν στα ρουθούνια.

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 27 Σεπτεμβρίου 2010