Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Θανατικό μας πλάκωσε...




Η Τζέρρυ ήτανε γυναίκα σπουδαία και σοφή, ίδια ράτσα με τα κοπράκια του δρόμου με χαρακτήρα, που ή θα λατρέψεις παράφορα ή θα περιφρονήσεις, ημι-Αυστραλέζα βεριτάμπλ κι όχι ιμιτασιόν, που κρατούσε από Αβορίγινες κι από τρελοϊρλανδούς κι αυτό το τιμούσε με γενναίες δόσεις μπύρας και ουΐσκι.

Τη Τζέρρυ όταν τη ρωτούσαν σε ποια σχολεία και πανεπιστήμια φοίτησε έλεγε: «Στη ζωή, στα βιβλία και στο Ίντερνετ».

Η Τζέρρυ ήταν ευφυΐα, με σκοτεινό χιούμορ και μεγάλη καρδιά κι ένοιωσα μ’ αυτήν εξαρχής μεγάλη συγγένεια. Η Τζέρρυ ήξερε να μοιράζει απλόχερα αγκαλιές χωρίς να λέει πολλά. Στη Τζέρρυ άρεσε η ντομάτα με ρίγανη και η φέτα. Τη Τζέρρυ όταν τη ρωτούσαν τα συμβατικά, τι της αρέσει, τι μουσική ακούει, ποιες είναι οι συνήθειές της έλεγε: «Τα σκυλιά μου μού λένε πως μ’ αγαπούν. Μου αρέσει να κοιτάζω ηλιοβασιλέματα και τ’ αστέρια. Μου αρέσει ν’ ακούω τον άνεμο ανάμεσα στα δέντρα, τον άνεμο που ξέρει τ’ όνομά μου».


Οι σημειώσεις του Walt Whitman στο ποίημά του “O Captain! My Captain!”, που έγραψε το 1865 για το θάνατο του Λίνκολν.

Η Τζέρρυ άφησε εντολή να μην τη θρηνήσουμε. Είπε «γέλα και όλος ο κόσμος θα γελά. Θρήνησε και θα θρηνείς μονάχος».

Η Τζέρρυ είπε «Carpe Diem»· «Όχι μόνο Carpe Diem», της λέω, «αλλά και Carpe Noctem» και τότε έσκασε στα γέλια και είπε «Carpe Diem atque Carpe Noctem».

Τη Τζέρρυ την αγάπησα πολύ. Τη Τζέρρυ την αγαπώ πολύ, όπως αγαπώ και όλες τις σκιές μου.





Για τη Τζέρρυ, O! Captain! my Captain!, Καπετάνισσα.
"Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών" (Dead Poets Society), Peter Weir, 1989


© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 10 Ioυνίου 2009


buzz it!

32 σχόλια:

AA είπε...

...
Και παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει ένα link που στην άκρη του να βρίσκεται η Τζέρυ;

Αστερόεσσα είπε...

Yπάρχει. Ένα blog λακωνικό στο Yahoo!360, με τα σκυλιά της, που στις 13 Ιουλίου δε θα υπάρχει πια, γιατί το Υahoo καταργεί το 360. ~☺~

Αστερόεσσα είπε...

Έλεγε: "Υοu, Eleni, wicked woman, I love ya to the bits!".

To καλύτερο.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Νομίζω πως κάτι τέτοιες γυναίκες ψάχνω μια ζωή... και βρίσκω πάντα τις αντίθετες!
Τι να φταίει λες;

Αστερόεσσα είπε...

@ Άσκαρ,
δεν ήταν πιτσιρίκα. Αλλά 67 χρονών παιδί. Πολύπαθο παιδί.

Αστερόεσσα είπε...

Και δεν ήταν καθόλου όμορφη. Ούτε καν στα νιάτα της. Εγώ όμως την έχω για σπάνια καλλονή.

Ελένη Μπέη είπε...

Επειδή το αληθινό κάλλος αλλού νομίζουμε πως βρίσκεται κι αλλού αυτό κατοικεί.

Τυχερή που βρήκες στο δρόμο σου έναν τέτοιον άνθρωπο κι ακόμα τυχερότερη που αγαπηθήκατε.

Αστερόεσσα είπε...

Κι εγώ θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό, Νερένια.

Ζούσε με τον άντρα της σε μια έρημη περιοχή σ' ένα σπίτι - αντιπρότυπο για το σύγχρονο design, μάζευε φτερά, γιατροπόρευε ζώα, είχε το νεραϊδόδεντρό της, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα που ζούσαν μακριά της κι ήταν ζάπλουτη.

(Όχι, δεν είχε καταθέσεις ούτε γαίες). ~☺~

AA είπε...

"Yπάρχει."
...
Ωραία.


"Υοu, Eleni, wicked woman..."
Τι μου θυμίσατε τώρα...

Αστερόεσσα είπε...

... Είχε ακούσει και τη λέξη "κουμπάρα" και της άρεσε. Κάθε φορά που συμπαθούσε κάποιον, τον φώναζε "κουμπάρα". ~☺~

Αστερόεσσα είπε...

Το wicked ήταν γιατί άρπαζε μια λέξη στον αέρα, δε χρειαζόταν πολλά - πολλά, όπου άλλοι θα χάνονταν σε ερωτήσεις "τι" και "πώς" και "τι θέλει να πει ο ποιητής"...

Ακραία σαρκαστική, ακραία συναισθηματική χωρίς κορδελλάκια και μυαλό φωτεινό. Όχι μόνο γιατί ήταν πανέξυπνη, αλλά και γιατί αναζητούσε φως κι αυτό έψαχνε στους ανθρώπους, ενώ οι υποκριτές ή οι σνομπ της φέρνανε πάντα αηδία.

Ευχαριστώ για το τραγούδι, ΑΑ.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Να ζήσεις να τη θυμάσαι και ζωή σ´ εμάς.
Είναι δύσκολο να φεύγουν άνθρωποι που έχεις στην καρδιά σου και τους αγαπάς...

takis είπε...

Το έχω διαβάσει 2-3 φορές αλλά κάθε φορά δεν μπορώ να σχολιάσω..

HELIASTER είπε...

Carpe ότι σου κάθετε,γιατί σε λίγο θα πετάξει....

Yannis Kapnidis είπε...

Ήταν αυτή που ήταν και της άρεσε, γι'αυτό και ήταν πάντα γεμάτη! Λέει ένας:

"Όλα άρχισαν εκείνη την ημέρα που αφέθηκες να πεις περήφανος ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!
Και ντροπιασμένος και φοβισμένος κατέβασες το κεφάλι κι άλλαξες τα λόγια και τις πράξεις σου με ένα συλλογισμό: ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΉΜΟΥΝ".

Νομίζω ότι η φίλη σου το είχε πιάσει το νόημα. Αρκούνταν σε αυτά που είχε αλλά όχι σε αυτά που σκεφτόταν.

επί λέξει είπε...

...atque meridiem... αλλά η φίλη θα ζει τώρα σε μέρη χωρίς χρόνο. Τι ωραία!

Φιλιά, Ελενάκι μου.

Αστερόεσσα είπε...

Eυχαριστώ όλους σας κι έναν - έναν ξεχωριστά.
Είστε πολύ γλυκείς άνθρωποι.

Σπύρος είπε...

Κρίμα!

Αστερόεσσα είπε...

Eίπανε στο Σωκράτη, όταν ήπιε το κώνειο "άδικα πεθαίνεις, Σωκράτη".
Κι εκείνος απάντησε "υπάρχει κάποιος που πεθαίνει δίκαια";

Κρίμα, ναι. Για όλους.

akrat είπε...

καλημέρα.....
θλήψις...

Αστερόεσσα είπε...

Όχι, Ακρατούλη!
Η ζωή είναι καταλύτης και πάντα θα μας κάνει να γελάμε πηγαία και πολύ, αρκεί να μη φοβόμαστε και να κλάψουμε. Όσοι φοβούνται το κλάμα, δε γελούν κι αληθινά. ~☺~

Αστερόεσσα είπε...

= To γέλιο θα είναι διανοητικό, αλλά ποτέ εγκάρδιο.

Αστερόεσσα είπε...

Είναι νομοτέλεια:
Αρνείσαι τον πόνο, αρνείσαι τη χαρά.
Φοβάσαι την απώλεια, φοβάσαι την πρόσκτηση.
Τρέμεις το θάνατο, τρέμεις τη ζωή.
Μισείς το μικρό, μισείς και το μεγάλο.
Μισείς πολύ, μισείς κι εσένα. Αγαπάς τους άλλους, αγαπάς και τον εαυτό σου.

Κι όταν βλέπεις τους ανθρώπους και τις συνήθεις μονομανίες τους, κατανοείς διά της ατόπου συνήθως τι είναι αυτό που πραγματικά φέρουν μέσα τους.

Η άλλη μέθοδος είναι να τον φέρεις τον άλλο στα όριά του και να δεις τι είναι αυτό που αυθόρμητα θα σου βγάλει.

AA είπε...

Το θέμα είναι οτι στα συναισθήματα που αναφέρετε υπάρχει μια συμμετρία και το ένα συναίσθημα μπορεί να εκφραστεί ώς συμπλήρωμα του άλλου.

Μπορεί να μισείς τον εαυτό σου και να έχεις τις ίδιες συμπεριφορές με κάποιον που αγαπάει τον εαυτό του.
Για παράδειγμα, κανείς μπορεί να αγαπάει τον εαυτό του και να θέλει συνεχώς να βελτοιώνεται ή να βελτοιώνεται συνεχώς επειδή καταλαβαίνει (και μισεί) την "μετριότητα" του. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

"Η άλλη μέθοδος είναι να τον φέρεις τον άλλο στα όριά του και να δεις τι είναι αυτό που αυθόρμητα θα σου βγάλει."
(Και μέθοδος κιόλας :-/, Oh Eleni, you wicked woman!)
Και αυτό θα είναι ο πραγματικός εαυτός κάποιου ή μια φυσική αντίδραση;

Μήπως είναι λίγο δύσκολο να βγάλουμε τέτοιες συνταγές; Καλύτερα να προσπαθεί ο κάθε ένας να κάνει το καλύτερο που μπορεί. (έτσι κι αλλιώς, είναι η μόνη δράση που αφήνεται πάνω σου :-D )

Αστερόεσσα είπε...

Ρετσέττες δεν υπάρχουν, ΑΑ.

Για το "wicked woman", υπάρχει ωστόσο διαφορά ανάμεσα στον αυτασαρκασμό και στην έλλειψη αυτοεκτίμησης.
Και πάλι σε συνάρτηση με το πόσο εγωκεντρικό μπορεί να είναι το σύμπαν σου.

Και πάλι, με τι μέτρα γίνεται η αυτοκριτική σου; Με αυτό που βλέπεις γύρω σου ή με το δυναμικό σου και πώς ορίζονται οι υπερβάσεις σου;

Κι όσο για τα όρια; Μα ασφαλώς και παίζει ρόλο. Τσακώθηκα κάποτε με κάποια φίλη και κόψαμε έκτοτε τις καλημέρες. Αυτή φώναζε, εγώ ήμουν ήρεμη. Άνοιξε το στόμα της κι είπε, είπε, είπε... Ανάμεσα σ' όλα μου λέει "προσέχεις τι λες στο θυμό σου, το παίζεις υπεράνω", και της απάντησα "δεν το παίζω απολύτως τίποτα, αλλά όταν ξεστομίζεις κάτι, σημαίνει ότι έστω και στο υποσυνείδητό σου υπάρχει. Μετά από αυτό κι απ' τη στιγμή που μου είπες αυτά, δεν μπορούμε να μιλάμε".

Εκτός κι αν συνειδητά έχει επιχειρηθεί να αποκτηνωθεί ένας άνθρωπος. Όλα παίζουν.

AA είπε...

Επιτέλους!!! Λίγο δράση, είχατε πέσει σε βαριά περισυλλογή τώρα τελευταία :-D

"Για το "wicked woman", υπάρχει ωστόσο διαφορά ανάμεσα στον αυτασαρκασμό και στην έλλειψη αυτοεκτίμησης."
???

"Και πάλι, με τι μέτρα γίνεται η αυτοκριτική σου; Με αυτό που βλέπεις γύρω σου ή με το δυναμικό σου και πώς ορίζονται οι υπερβάσεις σου;"

Προφανώς με το δυναμικό του καθ' ενός. Και με τους γύρω σου μπορείς να "μετριέσαι" αλλά πρέπει να προσέχεις γιατί οι συγκρίσεις τις περισσότερες φορές δεν είναι ανάμεσα σε όμοια πράγματα. Και μετά "κηνυγάς ανεμόμυλους"(πάρτε και ένα κλισέ)

"Τσακώθηκα κάποτε με κάποια φίλη και κόψαμε έκτοτε τις καλημέρες."
Αυτοί είναι οι καλύτεροι τσακωμοί. Πάω στοίχημα οτι ήταν για ψύλου πήδημα.

"...έστω και στο υποσυνείδητό σου υπάρχει."
...
...
Αφού δεν το ελέγχουμε το υποσυνείδητο (μπορεί να ήταν υπο την επίρρεια όταν το θεώρησε αυτό ο θείος βέβαια... :-/) ...Καταδικάστηκε μια φιλία υποσυνείδητα! (Δεν είχε όμως και λίγο συνειδητό μέσα ο καυγάς;)

Αστερόεσσα είπε...

Kαθόλου ψύλλου πήδημα ή για υποσυνείδητους λόγους. Δεν είμαι φίλερις. Η σκούπα είναι πάντα η τελευταία λύση. Δε θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό, γιατί είναι προσωπικό μου στοιχείο.
Αλλά στο θυμό του και στο παιχνίδι του ο άνθρωπος συνήθως αποκαλύπτεται.

Στον αυτοσαρκασμό συνήθως υποβιβάζουμε τα εγώ μας αντιμετωπίζοντας μία κατάσταση και συνερχόμαστε. Εάν έχουμε όμως χαμηλή αυτοεκτίμηση, υποβιβάζουμε την ίδια μας την ύπαρξη. Ευκρινής είναι η διαφορά και θέμα αρχής.

Φάση περισυλλογής; Σκαρώνω κάτι παραμυθάκια. Θα επιστρέψω πάλι. ~☺~

AA είπε...

1) "Δε θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό, γιατί είναι προσωπικό μου στοιχείο."

Και δεν θα ήθελα και να μάθω...Μάλλον στο σχόλιο δεν είναι εμφανές.

2) "Σκαρώνω κάτι παραμυθάκια."
Το κατάλαβα...
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιός είχε πεί οτι το fiction πρέπει να είναι consistent κάτι που δεν ισχύει απαραίτητα με τη πραγματικότητα :-D :-D :-D

3) Όντως ο ψύλλος γράφεται με δύο λάμδα :-(

Αστερόεσσα είπε...

Συνήθως τα παραμυθάκια που αναρτώ εδώ τα σκαρώνω τσακ-μπαμ και τα πετάω άμεσα.

Κάτι όμως στα μαγικά στο τελευταίο δε μου κάθεται και το συνεχίζω χωρίς να έχω ιδέα τι θα προκύψει. Ή που θα το παρατήσω ή που θα βγει μυθιστόρημα.

Οπότε αν με δείτε να εξαφανίζομαι, αλλά δίνω πού και πού σημεία ζωής, κάπου - κάπως, μάλλον δεν ήρθε η ώρα μου να πεθάνω ακόμη. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ξέμεινα κι από συγγενείς και μένω και στις ερημιές, οπότε αν περάσω στην άλλη όχθη, δε θα το πάρει και χαμπάρι και κανείς, έτσι που είμαι και ακοινώνητη.

AA είπε...

"Κάτι όμως στα μαγικά στο τελευταίο δε μου κάθεται"
Έχετε πρόβλημα με τα μαγικά;;; Είπαμε το fiction να είναι consistent αλλά το παρακάνετε νομίζω :-D (Πολύ μασάλι;; Να βάλουμε ένα χεράκι (ή ραβδάκι) αμα είναι...)

"μάλλον δεν ήρθε η ώρα μου να πεθάνω ακόμη."
Δε ξέρω για εσάς αλλά προσωπικά θα ξέρω οτι τα έχω τινάξει όταν έρθει να με πάρει ένας Άγγελος με ένα τέτοιο

Αστερόεσσα είπε...

Άτσα μηχανάρα ο angel!

Κοίτα να δεις, που πάλι με κουλτουριάζεις, τη μεσήλικα!

Μου θυμίζεις την ταινία του Κοκτώ Orphée του 1950.

Το Θάνατο (La Mort = θηλυκό στα γαλλικά) τον έπαιζε μια κουκλάρα εποχής, η María Casares, που οδηγούσε μια σούπερ μηχανάρα του Β' Παγκοσμίου. Πολύ σέξυ θάνατος!

Ενώ να πούμε ο Μπέργκμαν στην "7η Σφραγίδα" το έριξε στην κουλτούρα μ' έναν απαράδεκτο άντρα Χάρο που μόνο για σκάκι και φιλοσοφίες είναι! Αδικία!

AA είπε...

"Άτσα μηχανάρα ο angel!"
Και πανάκριβη :-/ Τώρα μαζεύω για το κότερο ακόμα :-D :-D :-D

Ο Χάρος συνήθως έρχεται απάνω σε άλογο ή είναι βαρκάρης ώς τώρα...Ίσως σε 3000 χρόνια να έρχεται πάνω σε μια μοτοσυκλέτα ή ένα αεροπλάνο (αυτό έχει ξεφύγει απο τους συμβολισμούς) ή ένα διαστημόπλοιο σε σχήμα σύριγγας...ή σαν παρουσιαστής ειδήσεων...Χρειαζόμαστε ένα update!

Ιδέα δεν είχα και για τις δύο ταινίες...ώς μετέωρος νέοπας.

Η Orphee είναι σχεδόν όλη γυρισμένη ανάποδα ή το κάνουν τα μάτια μου;
(Μάτι 1,Μάτι 2)

Ωραίο το έφε με τον καθρέφτη, απο τα πιο παλιά. Αυτό και η εξαφάνιση / εμφάνιση σταματόντας τη καμέρα. Πρέπει να είναι ωραία ταινία (πλάκα πλάκα είναι φίσκα στα "ειδικά" εφφέ της εποχής απ' ότι βλέπω στο UTube)

Τη μηχανή δεν τη βρήκα :-(

Χάρος σε γυναίκα κάπως δε μου κάνει...Δεν είναι ανάγκη να έχει θέλγητρα, έτσι κι αλλιώς όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη...ρώμη του :-/

Τα βλέπω και το χοντραίνω: Ένα απο τα μυθιστορήματα του Discworld του Terry Pratchett είναι και το MORT. O Mort όμως είναι ο βοηθός του Χάρου ο οποίος (Χάρος) ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ! (μεταφράζεται σε "δυνατά και με αντίχηση" :-D). Παρ' όλο που δεν τρελαίνομαι για τον Terry Pratchett αυτή η ιστορία ήταν πολύ ωραία.