Στην Ελλάδα Όλοι Ζουν Κατά Τύχη

Ικαρία.

Η Νανά είναι φίλη, έχει ιστολόγιο για την Ικαρία. Η τελευταία της ανάρτηση «Ραδιενεργές Βιταμίνες;». Κλιμάκια του National Geographic με επικεφαλής τον Νταν Μπιούτνερ κατέφθασαν στην Ικαρία προσπαθώντας να ερευνήσουν τους παράγοντες μακροζωΐας στο νησί, μεταξύ των οποίων εξέτασαν το ρόλο που μπορεί να παίζει το ραδόνιο που εκλύεται. Η Νανά στο blog της μετέφρασε στα ελληνικά το ρεπορτάζ του Μπιούτνερ, ενώ χθες έπεσα πάνω σ’ ένα άρθρο από ΤΟ ΒΗΜΑ του Δημήτρη Χαραλάμπους, απ’ όπου και αντιγράφω:

[...Μακροβιότητα και τύχη, σε ένα νησί που ζει μονάχο και ξεχασμένο, «κατά λάθος». Ο Μανώλης Ταμπακάκης, ελληνοαμερικανός εικονολήπτης του CNN, κατά τη διάρκεια γυρίσματος στα Θερμά Ικαρίας και στην προσπάθειά του να πάρει το καλύτερο πλάνο έχασε την ισορροπία του, έπεσε από βράχο ύψους τριών μέτρων και τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Παθολόγος και Ωτορινολαρυγγολόγος στο νοσοκομείο του Αγίου Κήρυκου του παρείχαν τις πρώτες βοήθειες. Αξονικός τομογράφος δεν υπάρχει και η μεταφορά του κρίθηκε επιτακτική. Κινητοποιήθηκαν το CNN, η αμερικανική πρεσβεία και τέσσερα υπουργεία για τη διαμετακόμισή του στην Αθήνα. Με ένα C130, πέντε (!) ώρες μετά το ατύχημα, εισαγόταν σε αθηναϊκό νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται ακόμη.

Οκτώ χιλιάδες ψυχές τον χειμώνα και πολλαπλάσιες το καλοκαίρι, αφημένες στην τύχη τους από το κράτος κάθε κομματικής απόχρωσης. Αν ο άτυχος Μανώλης ήταν ένας ταπεινός Ικαριώτης, ντόπιος και εν δυνάμει αιωνόβιος, ίσως πέθαινε αβοήθητος πριν την ώρα του. Ισως πάλι έβγαινε ανεπανόρθωτα λαβωμένος από κάποιο δωμάτιο του νοσοκομείου του Αγίου Κήρυκου, περιμένοντας τον τομογράφο, τη μονάδα αυξημένης φροντίδας, τον ειδικευμένο γιατρό, το καράβι, το ελικόπτερο, το θαύμα.

Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από την επίσκεψη του «National Geographic» και του CNN στο νησί του Ικάρου και τη μεγάλη έρευνα για τη μακροβιότητα, αυτό είναι τα θλιμμένα λόγια του Ηλία, μόλις το τηλέφωνο στη «Θέα» χτύπησε και τα νέα της ασφαλούς μεταφοράς του Μανώλη έφτασαν, χαρίζοντας ένα πικρό χαμόγελο: «Ζούμε πολύ και μάλλον κατά τύχη». ]

Και η Νανά το Αγρίμι συμπληρώνει στο άρθρο: «Λοιπόν, η λύση εδώ και τώρα. Όποιος πέσει και κτυπήσει, αρρωστήσει (κούφια η ώρα), γεννήσει στην Ικαρία, κατευθείαν τηλεφωνάκι στο CNN!»


Κέρκυρα.

Πρώτη μου μέρα σε ανασκαφές στην Κέρκυρα, όταν στο διάλειμμα τα παιδιά έφεραν αναψυκτικά κι εγώ έκανα το λάθος να πιω λεμονίτα κατευθείαν απ’ το κουτί, αλλά την ίδια ιδέα είχε και μια μέλισσα που έκανε μακροβούτι κατευθείαν μέσα και απολάμβανε λεμονάδα με την ησυχία της. Για κακή τύχη της μέλισσας (και δικής μου) την κατάπια κι αυτή με τσίμπησε στο λάρυγκα. Αμέσως άρχισα να πρήζομαι, ενώ κάποιοι εργάτες με τη χαρακτηριστική Κερκυραϊκή αφέλεια με ρωτούσαν «είσαι αλλεργική, τζόγια μου; Γιατί άμα είσαι, μπορεί και να πεθάνεις σε πέντε λεπτά, ψυχή μου». Χαμογέλασα στην ωραία παρηγοριά που μου έδωσαν, κατάφερα να πω «δεν ξέρω, ρε παιδιά, δε μου έχει ξανατύχει...», αλλά ένας εργάτης με πήγε με τη μηχανή του στο Κέντρο Υγείας. Κοντά σε όλα τ’ άλλα έπρεπε να περιμένουμε και στην ουρά. Ο ειδικός ΩΡΙΛΑ είχε έξω απ’ την πόρτα του κουδούνι, όπως και τα σπίτια, κι όταν επιτέλους μας άνοιξε με ρωτά τι μου συνέβη:

-Κατάπια μια μέλισσα που με τσίμπησε στο λαρύγκι.

-Και πώς το ξέρεις ότι κατάπιες μέλισσα; Μπορεί να έχεις καταπιεί γυαλιά ή κάποιο καρφί.

-Μα, δεν κατάπια γυαλιά ή καρφί.

-Γιατί; Έχεις ποτέ καταπιεί γυαλιά και καρφί;

-Όχι.

-Ε, τότε πώς το ξέρεις;

-Εικάζω ότι αυτό που κατάπια ήταν μέλισσα, δεν βάζει κάποιος από χόμπι στο αναψυκτικό που μόλις ανοίγει γυαλιά και καρφιά, για να τα καταπιεί και να σπάσει πλάκα.

-Ααααα.

-Και τώρα γιατί ήρθες εδώ;

-Ξέρω κι εγώ; Είπα ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις μάλλον χρειάζεται γιατρός.

-Ααααα. Και τι θες τώρα, ψυχή μου να σου κάνουμε;

-Το ζήτημα δεν είναι τι εγώ θέλω, αλλά τι πρέπει να γίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.

-Είσαι αλλεργική;

-Δεν το γνωρίζω, αλλά τόση ώρα που περιμένω και με ρωτάτε, αν ήμουν, θα είχα πεθάνει.

-Μάλλον έχεις δίκιο... Θες τώρα να πας επάνω σ’ ένα κρεβάτι να ξαπλώσεις να ξεκουραστείς; Θες να σου βάλουμε κι έναν ορρό;

-Εσείς είστε ο γιατρός, εσείς ξέρετε αν πρέπει να μου βάλετε ορρό.

-Μμμμμ, καλά... Τότε κάτσε απέξω κι αν κλείσει τελείως ο λάρυγκας και δεν μπορείς ν’ αναπνεύσεις, τότε θα σου κάνω μια τραχειοτομή.

Ευτυχώς, η καλή μου τύχη με βοήθησε, γιατί συνέχισα να αναπνέω χωρίς να χρειαστεί να μου βάλει αυτός το χέρι απάνω μου, μια και η φαντασία μου άρχισε να οργιάζει από τις πιθανές επιπλοκές που ένας ατυχής ασθενής μπορεί να έχει στα χέρια ενός τέτοιου μαθητή του Ιπποκράτη. Ρώτησα τον εργάτη αν τον ξέρει τον γιατρό κι αν είναι τόσο ηλίθιος όσο δείχνει, και μου απάντησε ότι είναι λίγο παράξενος γεροντοκόρος κι ότι σκοπός της ζωής του είναι να προστατεύει τις χελώνες και άλλα αδέσποτα ζώα κι ότι ήταν μέλος σε πάρα πολλές οργανώσεις ζωοφίλων, αλλά οι πληροφορίες αυτές δε συνηγόρησαν για να πειστώ ότι έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο επιστήμονα κι υπεύθυνο, πολλώ δε μάλλον ότι η νοημοσύνη του δεν είναι μικρότερη από μιας βιονικής αγκινάρας.


Αμοργός.

Ο Γιάννης είχε ταβέρνα στη Χώρα της Αμοργού κι είχε παντρευτεί Ολλανδέζα. Είχαν κι ένα μωρό με τα πιο όμορφα μπλε μάτια που έχω δει σε βρέφος. Όχι αυτά τα μπλε των βρεφών που βυζαίνουν, αλλά ένα γαλάζιο μεταξύ τοπαζιού κι ακουαμαρίνας. Ύστερα έμαθα ότι τον μικρό τον πάνε κάθε τόσο στους γιατρούς, γιατί ήταν παράλυτος απ’ τη μέση και κάτω. Κι αιτία η κακή οξυγόνωση κατά την ώρα της γέννας, όταν η Μαριπόλ συνηθισμένη στα της Ευρώπης ότι οι γέννες δεν είναι νοσοκομειακό γεγονός και κάλλιστα μπορείς να γεννήσεις σπίτι σου με την εξειδικευμένη μαμμή στο πλευρό σου και το νοσοκομείο κοντά για περιπτώσεις επιπλοκών, έκανε το λάθος να θελήσει στην Αμοργό να γεννήσει στο σπίτι της με κάποια μαμμή.


Μεσολόγγι.

Αγόρασε ο πατέρας μου ένα κτηματάκι στο Μεσολόγγι κι ήταν περιχαρής που αγόρασε γη στην πατρίδα του. Έδωσε ραντεβού με το Δήμο να περάσουν να του συνδέσουν σωλήνες νερού, άργησαν, τον έστησαν, χόλωσε ο Συμεών κι επέστρεψε το μεσημέρι κάτωχρος στο σπίτι της αδερφής του, δεν πρόλαβε να χτυπήσει το κουδούνι, έκανε εμετό, σωριάστηκε και κατουρήθηκε. Τον πήγαν στο νοσοκομείο. Ο γιατρός διέγνωσε δηλητηρίαση. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η πίεσή του, που έπεσε στο 2, βοήθησε αρκούντως ώστε να βγάλουν επιτέλους οι γιατροί τη σωστή διάγνωση. Δεν ήταν δηλητηρίαση. Ήταν έμφραγμα του μυοκαρδίου. Τον πήγανε στο νοσοκομείο στο Ρίο κι ύστερα στην Πάτρα και τη σκαπούλαρε ο Συμεών κι έζησε κι άλλα 17 χρόνια και πέθανε τελικά από άλλη αιτία.


Ο θείος ο Τάκης.

Ο θείος ο Τάκης ήτανε άνθρωπος γλυκής κι ευχάριστος μ’ ένα σπίτι γεμάτο βιβλία, κοσμοπολίτης χωρίς λεφτά, συχνά τον έβλεπες μ’ ένα βιβλίο στο χέρι γερμανικό ή γαλλικό. Κάποια στιγμή διαγνώστηκε ότι είχε καρκίνο στο συκώτι. Πήγε στον Άγιο Σάββα σε γιατρό γκραν. Έκανε κι εγχείρηση. Η μακαρίτισσα η θεία η Ρένα τραβάει στις Τράπεζες και μετά την εγχείρηση βάζει σ’ ένα χοντρουλό φάκελλο 800.000 δραχμές τότε, το 1985. Του λέει:

-Ελπίζω, γιατρέ να μη σας προσβάλλω, ήθελα να σας κάνω δώρο ένα στυλό, αλλά φαντάστηκα ότι είχατε.

Εκείνος κοίταξε το περιεχόμενο του φακέλλου και της λέει:

-Μαντάμ, για ψιλικατζή με περάσατε;

Η θεία η Ρένα πούλησε ένα κτήμα στη Ραφήνα που είχε για το γιο της και του λέει:

-Με συμπαθάς, γιε μου, το σπίτι το έγραψα ήδη στην αδερφή σου, σε ρίχνω.

Έτσι, ο γιατρός –που δεν ήταν ψιλικατζής- πήρε το τίμημα που θα είχε, αντί της ΕΒΓΑΣ που του πρόσφερε αρχικά η θεία Ρένα, ένα Mini Market. Έξι μήνες μετά, ο θείος ο Τάκης πέθανε.


Ο θείος ο Θωμάς.

Ο θείος ο Θωμάς δούλευε μια ζωή σε μηχανουργεία, μουντζούρη τον ανέβαζαν, μουντζούρη τον κατέβαζαν, κάποια στιγμή πιάστηκε κι έφυγε απ’ την Κοκκινιά κι αγόρασε και σπίτι στο Χαϊδάρι κι αμάξι, κι έπρεπε να κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Ο θείος ο Τάκης, που εμπιστευόταν τα δημόσια νοσοκομεία είχε ήδη πεθάνει, αλλά παθώς – μαθώς ο θείος ο Θωμάς προτίμησε τα ιδιωτικά και τα ‘σκασε χοντρά. Η εγχείρηση πέτυχε κι ήταν πάρα πολύ χαρούμενος και ζωηρός, ένοιωθε και καρδαμωμένος, ίσα που στεκόταν στο νοσοκομείο «μέχρι να του κόψουν τα ράμματα». Και του τα κόψανε. Μαζί και την κεντρική αορτή, γιατί το ράμμα είχε δεθεί κόμπος γύρω απ’ αυτήν ώστε όταν κόπηκε, κόπηκε και η αρτηρία.


Η σκύλα.

Η μακαρίτισσα η μητέρα μου ήταν διοικητική υπάλληλος στο ΙΚΑ. Είχε τη φήμη της σκύλας. Ήταν που την είχαν μεταθέσει σε καινούργιο τμήμα, και κάνοντας εκκαθάριση στο γραφείο που την πήγαν, βρήκε συρτάρια και αρχεία γεμάτα εκκρεμότητες.

Ξεφύλλισε τους φακέλους, ανάμεσά τους η αίτηση ενός ανάπηρου που ζητούσε απ’ το ΙΚΑ να του εγκρίνει ξύλινο πόδι, χρονολογείτο πέραν της διετίας και χρόνιζε. Βούτηξε το φάκελο και φρόντισε να τον περάσει από επιτροπή, το πόδι εγκρίθηκε κι εκείνη μες στην καλή χαρά ειδοποιεί το δικαιούχο. Στο τηλέφωνο ήταν η γυναίκα του:

-Θα έπρεπε να ντρέπεστε που μου τηλεφωνείτε, της λέει. Ο άντρας μου πέθανε εδώ κι ενάμιση χρόνο.

Όταν πήρε προαγωγή κι έγινε τμηματάρχης, κάθε φορά που κατευθυνόταν στο γραφείο της, άκουγε τα συρτάρια του προσωπικού να κλείνουν βιαστικά, ρωτούσε πού είναι ο τάδε και η δείνα της έλεγαν «τουαλέτα» ή «εδώ στο Μητρώο πήγε πριν από δύο λεπτά». Μια μέρα παίρνει τον κλητήρα με τα εφεδρικά κλειδιά ν’ ανοίξει όλα τα συρτάρια που κλείνανε μαγικά κάθε φορά που έκανε εμφάνιση. Βρήκε μέσα βερνίκι για τα νύχια, πλεκτά, κεντήματα, περιοδικά και σε καναδυό γραφεία βιβλία.

Πήρε τα βερνίκια και τα έχυσε επιδεικτικά στο καλάθι του γραφείου, έσκισε τα κεντήματα, ξήλωσε τα πλεκτά, έκανε φύλλο και φτερό τα περιοδικά και την επομένη έβγαλε εντολή οι κάτοχοι των βιβλίων να έρθουν να τα παραλάβουν απ’ το γραφείο της. Έκτοτε το τμήμα της λειτουργούσε ρολόι.

Κάποια στιγμή τους ξηγήθηκε:

-Είναι φυσιολογικό να θες να φύγεις νωρίτερα γιατί έχεις μωρό ή να θες να ψωνίσεις –δε με νοιάζει το είδος- αυτό το ζευγάρι τα παπούτσια που το ‘βαλες στο μάτι. Αλλά θα μου το πεις, να το ξέρω, να βγει κι η δουλειά.

Η δουλειά έβγαινε, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν αρκεί να είσαι τμηματάρχης σκύλα, μανούλα. Γιατί δεν είναι μόνο στην Ικαρία που οι άνθρωποι ζουν κατά τύχη.

Σ’ όλη την Ελλάδα κατά τύχη ζουν. Έντεκα εκατομμύρια νοματαίοι έχουν όλοι κερδίσει τον πρώτο λαχνό.

Vejen 7 Mαΐου 2009

Y.Γ. Όποιος θέλει να παίξει μαζί μας το «Κουνήσου, μάγκα και ρίχτ' τα φράγκα», ας πατήσει με το μπροστινό του ποδαράκι εδώ

...Kαι επειδή η γρουσουζιά πρέπει να ξορκίζεται με τον απήγανο, διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν η Σαβίνα ψέλνει τις μαγικές της επωδούς.

Ballo Sardo και Cavall D'Aràbia με τον Miquel Gil, Βαρκελώνη 2006

Άλλο ένα πανίσχυρο ξόρκι υψηλής μαγείας εδώ

Vejen 13 Mαΐου 2009

© Ελένη Καλλιανέζου