Η Αριθμητική στη Σελήνη κι ένα Ταξίδι στην Αφροδίτη

Όταν αποφάσισα να μεταναστεύσω απ’ τη Γη στη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού (προσωρινά χρησιμοποιώντας την ως διαμετακομιστικό σταθμό για την Κόμη της Βερενίκης), έλυνα μαθηματικά προβλήματα: 1 + 1 = 11, 5 + 4 = 54 κι αν 1 + 2 = 12 και 2 + 1 = 21, τότε παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, αν θα πεις 1 + 2 ή 2 + 1.

Τα πράγματα δυσκολεύουν στην αφαίρεση: 54 – 5 = 4. Αλλά 54 – 2;

Ο πολλαπλασιασμός είναι επίσης εύκολος∙ για το 2 επί 3, βάζεις το δύο πάνω σε ένα τρία, δηλαδή έτσι: ⅔, οπότε 675 επί 368 μας κάνει κλάσμα, που στον αριθμητή του έχει το 675 και στον προνομαστή το 368.

Η διαίρεση είναι διαβολική. Κάτι σαν την αφαίρεση, γιατί ένας αριθμός είναι όμορφος ως έχει κι αν τον κατακερματίσεις, του χάλασες όλη τη μαγεία του. Αλλά τελοσπάντων, πες ότι έχεις ένα 666 που θες να το διαιρέσεις με το 13. Πας σε 13 σεσημασμένους λωποδύτες και τους λες: «Να ένα 666. Βουτήχτε απ’ αυτό, ό,τι μπορεί ο καθένας». Κάπως έτσι λύνεις το πρόβλημα, αλλά αν δεν έχεις λωποδύτες πρόχειρους, δε χρειάζεται να κάνεις και διαίρεση, οπότε όλα συνεχίζουν να είναι αρμονικά και η μαγεία στη θέση της.

Το μοναδικό δύσκολο πρόβλημα στη ζωή είναι οι αφαιρέσεις. Μένεις με μια συνεχή απορία τι να αφαιρέσεις και από πού. Αφαιρείς, ας πούμε, από έναν ζωντανό την ανάσα κι αυτός πεθαίνει. Του αφαιρείς τα μάτια και τυφλώνεται. Του αφαιρείς ένα πόδι και κουτσαίνει. Αν αφαιρέσεις όμως τα ξερόκλαδα από ένα μονοπάτι στο βουνό, προφυλάσσεις το δάσος από τη φωτιά, αν αφαιρέσεις ένα σάπιο δόντι από έναν άνθρωπο, ανακουφίζεται. Οι τελευταίες είναι από τις εύκολες, τις οφθαλμοφανείς αφαιρέσεις, όπως το 54 – 5.

Όπως όμως και να ‘χε το πράγμα με τις αφαιρέσεις και τις διαιρέσεις, όταν είσαι στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού δεν έχεις και πολλά να αφαιρέσεις ούτε νοιάζεσαι να διαιρέσεις, εκτός αν έρθεις σε επαφή με τους Φεγγαράκηδες, οι οποίοι όμως δεν πολυσκοτίζονται για κοινωνικότητες.

Max Ernst, Les Hommes n’en sauront rien (Απ’ αυτό οι άνθρωποι δε θα ξέρουν τίποτα), 1923, Τate Gallery, Λονδίνο

Στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού έχει σκοτάδι, αλλά το πρόβλημα λύνεται εύκολα, γιατί η τροφή στο φεγγάρι περιέχει πολύ φώσφορο, που σε κάνει και σένα να φωσφορίζεις, οπότε δεν υπάρχει ποτέ κίνδυνος να γκρεμοτσακιστείς. Θες να πας παρακάτω, βάζεις το χέρι σου μπροστά κι αυτό φέγγει. Σ’ αυτό βέβαια βοηθάει και το βάρος. Αν είσαι 48 κιλά, στο φεγγάρι ζυγίζεις μόλις οκτώ. Ωραίος αριθμός το 8. ΄Οταν ξαπλώνεις, γίνεται άπειρο. Έτσι, όσοι σκέφτονται να έρθουν στο φεγγάρι θα είναι καλό να μην είναι βαρύτεροι από 48 κιλά. Διευκολύνονται και τα ταξίδια.

Τη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού οι άνθρωποι την αποφεύγουν, το ίδιο όπως αποφεύγουν τους ίσκιους κι αυτό γιατί ποτέ δεν έμαθαν γι’ αυτούς (και λόγω απέχθειας για τα σκουλήκια που είναι γνώστες όλων των μυστικών των σκιών). Όμως τα σκουλήκια κάνουν πάντα όλη τη βρωμοδουλειά που αρνούνται να κάνουν οι άνθρωποι, οι τελευταίοι αυτό το αναγνωρίζουν, αλλά δεν αρέσκονται να έρχονται σε επαφή μαζί τους, και μένει το πάνω από τη γη στους ανθρώπους και το κάτω στα σκουλήκια και στην Ιστορία των Σκιών. Αν μετακομίσεις όμως στη σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού για λίγο, αρχίζεις να μυείσαι στις σκιές, χωρίς να χρειάζεται να ανατρέχεις για βοήθεια στα σκουλήκια της γης.

Σκιές έχουν και οι αριθμοί. Το μηδέν και όλοι οι αριθμοί με αρνητικό πρόσημο που πλησιάζουν στο μηδέν είναι φωτεινοί αριθμοί. Οι πολύ απομακρυσμένοι σκουραίνουν, παίρνουν τα χρώματα του χειμώνα του Βορρά και είναι χαμένοι στην ομίχλη, αλλά όσο πλησιάζουμε στο -∞ πλησιάζουν προς το λευκό. Γίνονται δηλαδή μη-χρώμα. Αντίθετα, όσο πλησιάζουν στο +∞ τείνουν να γίνουν μαύρο, δηλαδή όλα τα χρώματα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει καθόλου ότι η διαβάθμιση στις σκιές των θετικών αριθμών είναι ομαλή. Ενώ, φερειπείν, το 11 έχει ένα φωτεινό κιτρινομπέζ χρώμα από λαδομπογιά, οι αριθμοί από το 20 ώς το 30 σκουραίνουν πολύ. Μετά ξανοίγουν πάλι. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στη μελέτη της Ιστορίας. Όλος ο όψιμος Μεσαίωνας δεν είναι τόσο σκοτεινός που να δικαιολογεί την ονομασία «Σκοτεινοί Χρόνοι». Αντίθετα ο Διαφωτισμός είναι σκούρος μπλε και ίσως όχι και τόσο φωτισμένος. Ο 19ος αιώνας πάλι είναι περί τα μέσα του ροζ, οι αρχές του 19ου μεταξύ πράσινου και μουντού βεραμάν κ.ο.κ. Άρα, στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης μπορείς να μελετήσεις Ιστορία μια χαρά παρακολουθώντας τις σκιές και τα χρώματα. Το ίδιο μπορείς να μελετήσεις και μουσική∙ οι νότες έχουν χρώματα. Αρμονικοί ήχοι δίνουν μια πληθώρα χρωμάτων και σχημάτων πουαντιγιστικού ή αφηρημένου χαρακτήρα, κακοφωνίες και θόρυβοι ανακατέβουν όλα τα χρώματα και μουντζουρώνουν τα πάντα. Αλλά, εκεί που το φεγγάρι είναι σκοτεινό, δεν διατρέχεις τέτοιο κίνδυνο, γιατί ζεις μόνο εσύ κι οι Φεγγαράκηδες κι αυτοί σε προειδοποιούν πότε κάνεις θόρυβο, γιατί έρχονται και σου τρώνε το φαΐ, οπότε αρχίζει και σου λείπει απ’ τον οργανισμό ο φώσφορος, παύεις να είσαι φωσφοριζέ και όλο σκουντουφλάς.

Joan Miró, Λουομένη Γυναίκα, 1925, Centre Georges Pompidou, Παρίσι

Ένα απόγευμα αποφάσισα ν’ αφήσω για λίγο το Φεγγάρι (κρύωνα κιόλας) κι είπα να πεταχτώ μέχρι την Αφροδίτη να ζεστάνω το κοκαλάκι μου. Φόρεσα παπούτσια μπαλλαρίνας τζαζ χορού κι άρχισα να κάνω γκέλες. Το να φτάσω στην άλλη πλευρά ήταν παιχνιδάκι. Μετά, τεντώθηκα – τεντώθηκα (βοήθησε και η εξάσκησή μου στη γιόγκα) κι εκτινάχθηκα στο διάστημα, αλλά κάτι δεν πήγε καλά κι άρχισα να πέφτω και να πέφτω... Κι έπεσα στη Γη και πωπώ! Πόσο είχα βαρύνει! Άντε τώρα να κάνω γκέλες για την Αφροδίτη! Βρε αμάν, βρε δώστου, τίποτα! Νοικιάζω κι ένα σπίτι κι άρχισα να κάνω ασκήσεις πτήσης. Μηδέν αποτέλεσμα. Αλλάζω λοιπόν διατροφή, μήπως έφταιγε αυτό. Κόβω τα μαγειρευτά κι αρχίζω να τρώω ωμά φρούτα, γιαούρτι και μέλι και να πίνω ζωμούς. (Ο ζωμός πικροράδικων ζεστός με λεμόνι βοηθάει πολύ). Ύστερα άρχισα λίγο – λίγο εξάσκηση να ξαναβρώ πώς πετάνε. Άρχισα από τα βασικά: Ανεβαίνοντας σε σκαμνί και πηδώντας στο έδαφος. Μια, δυο, τρεις, άρχισε η πτώση να επιβραδύνεται, να γίνεται σα slow motion. Μετά δοκίμασα τις καρέκλες, ύστερα το γραφείο. Πιο ψηλά δε δοκίμασα, γιατί με κάλεσαν για φαγητό κάποιοι Γήινοι και μονομιάς έχασα ό,τι είχα καταφέρει με κόπο. Με λυπήθηκαν όμως κάποιοι Αφροδιτιανοί τουρίστες και με πήραν μαζί τους κι έφτασα σε έναν τόπο ηφαιστειακό και πολύ ζεστό, που οι κάτοικοι της Γης με την ελλιπή τους γνώση ονόμαζαν κέντρο της Κολάσεως, ένεκα κάποιων μύθων τους ότι τάχα μου η Αφροδίτη είναι ο Εωσφόρος, το άστρο του Διαβόλου. Και κάθομαι εδώ και κάνω σάουνα. Κι όταν χάσω τα περιττά κιλά, λέω να πάω προς τον Ουρανό που έχει περίεργη τροχιά και περιστρέφεται γύρω από τους ισημερινούς του, ένεκα περιεργείας πώς να ‘ναι να περπατάς πλάγια και να κοιμάσαι όρθιος.

Mediæval Bæbes, "I am Eve", Album The Rose

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 4 Απριλίου 2009