Τρίχες

Aγαπημένο μου Ημερολόγιο,
....
....
....

Τρίχες. Τρίχες ίσιες και τρίχες κατσαρές. Βαμμένες τρίχες, τρίχες με ανταύγειες, με «φως», κουρεμένες τρίχες, ξυρισμένες τρίχες, τελογενείς τρίχες, χνοώδεις τρίχες.

Γένεια.

Μακριά, κοντά, επιμελώς ατημέλητα, αμελώς επιμελημένα, επιμελημένα, αφημένα στη μοίρα τους. Γενειάδες άσημες και διάσημες: Τα άτακτα - πυκνά γένεια του Μαρξ και του Μπακούνιν, το πολιτικώς ορθό μουσάκι του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, το ρεφορμιστικό οξυκόρυφο του Λεβ Νταβίντοβιτς Μπρονστάιν, η συνωμοσιολογική γενειάδα του Γκριγκόρι Γιεφίμοβιτς Ρασπούτιν, τα αγαθά - λευκά γένεια του πανσέπτου Ιερομονάχου Εφραίμ της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου, η εξελικτική γενειάδα του Καρόλου Ροβέρτου Δαρβίνου, η ανθρωπιστικοτάτη γενειάδα του Ντα Βίντσι, τα χριστιανικά γένεια του Ιησού, το σατανιστικό επιμελημένο μούσι του Μεφιστοφελή, το υπερρεαλιστικόν γένειον Ανδρέου Εμπειρίκου (του αναπτυσσομένου εις στίλβον ποδήλατον – συχνά και έγκαυλον), το πτωχικόν του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το ρομαντικό γένι του Alfred de Musset, τα Πλατωνικά – Αριστοτέλεια – Πυθαγοριστικά – Εμπειρικά – Ηρακλείτεια - Προσωκρατικά φιλοσοφούντα, η θρεμμένη γεωμετρική επιμήκης του Ένγκελς, το πολιτικό χνουδάκι του Thomas Hobbes, τα παραδοσιακά γένεια των sapeurs της Λεγεώνας των Ξένων, τα νυμφευμένα των Έιμυς, τα ροκάδικα των ZZ Top, τα αντάρτικα γένεια του Βελουχιώτη, γένεια τριών ημερών που αφήνει πια και η κουτσή Μαρία, ο Κοκκινογένης, ο Κυανοπώγων.

Begin early! S(h)ave yourself!

Φαβορίτες.

Οι ένθεες φαβορίτες των Εβραίων, οι αθεϊστικές φαβορίτες του Σοπενχάουερ, οι εν-δύο-τρία βαλσίζουσες παρά τω Δουνάβει του Γιόχαν Στράους, οι υπαρξιστικές του Κίρκεγκωρντ, οι «Μη-μου-κρατάς-κλειστή-την-πόρτα-βρέχει-ο-Θεός-και-θα-βραχώ» του Κόκοτα, οι ιππικές των Ουσσάρων, οι Αμερικάνικες του Αμβροσίου Μπερνσάιντ, οι δραματικές του Ίψεν, οι ιδεαλιστικές του Χέγκελ, οι μουσικομαγειρευτικές του Ροσσίνι:

Nacqui all'affanno e al pianto, [1]
Soffrì tacendo il core;
Ma per soave incanto
Dell'età mia nel fiore.

Non più mesta accanto al fuoco
Starò sola a gorgheggiar, no!
Ah fu un lampo, un sogno, un gioco
Il mio lungo palpitar.

Οι σατιρικές του Πούσκιν, οι Μαλθουσιανές της μείωσης των γεννήσεων, οι της θεωρίας των αριθμών του Γκάους, οι υπερβατικές φαβορίτες του Έμερσον, οι Μπρουνχιλντικές γιο - χο – τόχο που φέρνουν σύγκρυο του Βάγκνερ.

Μύστακες

Λεβέντικοι, στριφτοί της Κλεφτουριάς και της Αλληλεγγύης, της Καραϊσκάκειας αθυροστομίας και του Μακρυγιαννικού μέτρου, οι Κολοκοτρωνέικοι, οι Τρικούπειοι «η Ελλάς θέλει να ζήση και θα ζήση», ναι, ρε πατριώτη αλλά «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», η μια από ολίγον Χίτλερ του εθνοσωτήρος Παπαδόπουλου «Ελλάς Ελλήνων Κατιτί», οι Χαραλαμποπουλικοί, οι του «Ένα είναι το κόμμα και πάει μπροστά με παροιμίες και την εργατιά στο πλευρό», οι Νιτσεϊκοί, οι σουρρεαλιστικοί του Νταλί, οι τζαζοροκάδικοι του Φρανκ Ζάππα, o σχετικός του Αϊνστάιν, οι των Ζαπατίστας «Para todos todo, para nosotros nada», ο μύσταξ του Φου Μαντσού, ο ειρηνόφιλος του Γκάντι, ο σνομπ του Ροζ Πάνθηρα, ο πολλά βαρύς του Σταύρακα, ο τσιγκελωτός του μπαρμπα – Γιώργου.

Τελικά...Θέλεις θέρισε και δέσε, θέλεις δέσε και κουβάλα.

Figarooo!

__________________________________

Σημείωση

[1] Άρια από τη “Generentola” (Σταχτοπούτα) του Ροσσίνι

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 10 Απριλίου 2009, 183 χρόνια από την Έξοδο του Μεσολογγίου, 30 χρόνια απ’ το θάνατο του Νίνο Ρότα και 90 χρόνια απ' τη δολοφονία του Εμιλιάνο Ζαπάτα.