... Λάτρης σου, προξενών τερψίθυμον εντρύφημα στην ευαίσθητον νεανικήν μου ψυχήν...

To 1930 ανάμεσα στα οικογενειακά περιοδικά που κυκλοφορούν είναι και το "Μπουκέτο" ("Eβδομαδιαία Εικονογραφημένη Φιλολογική Επιθεώρησις διευθυνομένη υπό Ομάδος Λογίων"). Ποικίλης ύλης με εύπεπτα διηγηματάκια, ρομάντζα σε συνέχειες στη στήλη Οι Σπαραγμοί της Καρδιάς -όπου και δημοσιεύεται σε συνέχειες η Ρόζα Λαμπίρη υπό Χάρη Σταματίου ή το "Για την καρδιά της Αναμπέλλας", κοσμική κίνηση των Αθηνών, έρωτες φιλοσόφων - όπως η ωραία και γοητευτική, αρχοντοπούλα αλλά πάμφτωχη Μινέττα που συνεκίνησεν τον Ελβέτιο, ελληνικά διηγήματα, όπως "Η Πομπεμμένη" του Χριστοβασίλη, αισθηματικά διηγήματα τιτλούμενα "Τα Ρόδα της Πεθαμένης" υπό Vulfran και ποιήματα αναγνωστών -νέων κυρίως, που είναι βέβαιοι για το ταλέντο τους και διαμαρτύρονται γιατί δε δημοσιεύονται, για να πάρουν τσουχτερές απαντήσεις από τους συντάκτες του περιοδικού:

Αναφέρω παραδείγματα, διατηρώντας την ορθογραφία ως έχει, αλλά σε μονοτονικό:

"Αξιότιμοι Κύριοι Λόγιοι,

Είμαι ένας εκ των πολλών αναγνωστών Σας πολύ παλαιός. Σας είχα στείλλει ένα ποίημα, το οποίον μου απερρίψατε, ενώ αυτό που εκάνατε αντιβαίνει σε ωρισμένα σημεία..."

Ο νέος συνεχίζει περνώντας γενεές δεκατέσσερις το περιοδικό:

"Εγώ Σας είπα να διαβάσητε το ποίημά μου νηφάλιοι εντελώς και χωρίς νεύρα και πάθος, διότι επόμενον να είσθε θυμωμένοι και να το απορρίψητε. Γι' αυτό λοιπόν σας είπα να είσθε ουχί θυμωμένοι. Σεις το κάνατε αυτό; Αμφιβάλλω χωρίς να το θέλω.

Εντέλει για να μην πολυλογούμεν Σας στέλλω το νέον ποίημά μου ή μάλλον το ίδιο διορθωμένον καλά. Και θα δείτε έχω δίκηο που παραπονούμαι διότι στο κάτω-κάτω δεν γράφω τίποτε αηδίες, αλλά ένα ποίημα το οποίον έχει στίχους χαριτωμένους και έξυπνους, έτσι μου είπατε Σεις, φαντάζομαι ότι συνεννοούμεθα πολύ καλά.
Ιδού τέλος το ποίημα διορθωμένον.

-Τράβα ψαρά τα δίκτυα Σου, κι' η Μοίρα σου δουλεύει
μάθε (ξεύρε) πώς βρίσκει ό,τι ποθεί, εκείνος που γυρεύει.
-Τράβα ψαρά κι' η θάλασσα ποτέ της δε στερεύει
και ψάρια δίνει πρόθυμα σε κείνον που γυρεύει.
Ίσως να μη δικαίωσε, ακέρειες τις ελπίδες
κι' αντί μπαρμπούνια που ποθείς, να σου 'δωκε μαρίδες.
-Πρόσμενε όμως τον καιρό, που θάρθη η ευκαιρία
για να τσακώσεις (μαζέψης, ψαρέψης) ω ψαρά,
μπαρμπούνια μ' ευκολία.
-Τράβα ψαρά τα δίκτυα Σου, κι η Μοίρα σου δουλεύει
μάθε (ξεύρε) πως βρίσκει ό,τι ποθεί, εκείνος που γυρεύει.

Και τώρα για να ιδούμε τι θα γίνη.

Σας χαιρετώ επιφυλασσόμενος να Σας ευχαριστήσω δ' ιδιαιτέρας επιστολής μου."

Για να λάβει την απάντηση:

"Και τώρα τι λέτε; Έχουμε ή δεν έχουμε δίκηο να είμαστε αυστηροί προς τους νέους; Σας γράψαμε δυο καλά λόγια και σεις αφηνιάσατε. Λοιπόν, όχι, κ. Βος Δ. Βην, το ποίημά σας δεν είνε καλό, ούτε χαριτωμένο, ούτε έξυπνο, όπως το καταντήσατε μάλιστα τώρα, με τη διόρθωσι που του κάματε. Πάψτε λοιπόν να τα έχετε μαζί μας, δε σας φταίμε καθόλου."

Και σε έναν άλλο αναγνώστη:

"Αμάραντον, Ενταύθα. Το ποίημά σας πολύ τραγικό βέβαια, πολύ πένθιμο, μα όχι καλό, δυστυχώς. Το δημοσιεύουμε ωστόσο εδώ, αφού είνε το ... επιθανάτιον άσμα σας. Ιδού.

Σαν πεθάνω αγάπη μου
δε θέλω συ να κλάψης
μον θέλω στη κηδεία μου
μόλις το μάθης νάρθης.

Θέλω πίσ' απ' το φέρετρο
μονάχη να βαδίζης
ως ότου εις τον τάφο μου
το νεκρικό μ' αφήσης.

Θέλω εκεί κάθε πρωί
να έρχεσαι τρις μέρες
Για να μαθής το μυστικό
Που μούφαγε τις μέρες.

Θέλω μέσ' απ' το μνήμα μου
Ν' ακούω την πνοή σου
Για να νομίζω πως πονείς
Έστω και τη ψυχή σου.

Θέλω λουλούδι' αμάραντα
να φέρνης τρις ημέρες
Για να μεθάς με τ' άρωμα
του Πλούτωνα τις φρένες.

Και τώρα που τα έμαθες
όλα μου τα καημάκια
πάρε και την πνοούλα μου
και τα δροσάτα νειάτα.

Κι εγώ σ' αφήνω ήσυχη
με άλλον πια να ζήσης
αφού η δόλια μου καρδιά
μαράθη πριν ανθίση. "

Το 1930 η Αλίκη Διπλαράκου ψηφίζεται Μις Ευρώπη και αποθεώνεται. Το Μπουκέτο της αφιερώνει πολλά τεύχη και μέσω του περιοδικού δημοσιεύονται και πολλές επιστολές θαυμαστών και ερωτοχτυπημένων. Από ομογενείς μέχρι και μοναχούς του Αγίου Όρους:

"Beira 26 Μαΐου 1930

Αγαπημένη μου Αλίκη Έρρωσο.

Λάτρης σου προξενών εντρύφημα στην ευαίσθητον νεανικήν μου ψυχήν, η οποία ευμενώς ειλκύσθη υπ' υμών.

Ουδόλως επιχειρώ να εκθειάσω τα περικοσμούντα υμάς φυσικά και ηθικά δώρα, ως παντός εγκωμίου υπέρτερα.

Ει και δεν έχω την ευτυχίαν να γνωρίζω υμάς προσωπικώς, παρά πάντων όμως, ομογενών τε και ξένων ομολογείται η επιμεμελημένη σας αγωγή και μετ' εκπλήξεως θαυμάζεται η σοφία του Πλάστου του παντός, όστις συνήγαγεν εις περικόσμησιν υμών τα ενός εκάστου των πλασμάτων του καλά, άτινα εγγυώνται την αμοιβαίαν υμών ευδαιμονίαν. [...] "

Αλλά τα ρέστα τα δίνει ο καλόγερος:

"Εν Αγίω Όρει τη 10/23 Ιουνίου 1930

Με την ψυχήν πλήρη συνγκίνησιν και ευγνωμοσύνην Σε γράφο αυτάς τας ολίγας ευχαριστηρίους λέξεις.

Πνευματική μου Αδελφή Αλίκη Διπλαράκου Χαίρετε.

Πνευματική Αδελφή! Χαίρωμε να είσε καλά, και Αγαπό πολύ όπος έχωμεν Αλληλογραφίαν τακτικά.

Η γλώσσα σου, κάλαμος γραμματέως οξυγράφου ωραία κάλλει. Παρά τους υιούς των Ανθρώπων εξεχύθη χάρις εν χείλεσί σου, διά τούτο ευλόγισέ σε ο Θεός εις τον αιώνα, τη ωραιότητί σου και τω κάλλει σου, και έντηνον και κατευοδού και Βασίλευε, ένεκεν αληθείας και πραότητος, και δικαιοσύνης, και οδηγήσει σε θαυμαστώς η Δεξιά σου. Πάσα η δόξα του Πατρός του έσωθεν εν κροσσωτοίς χρυσοίς περιβεβλημένη.

Απενηχθήσονται παρθένοι οπίσω αυτής, αι πλησίον σου αυτής. Απενεχθήσονταί σοι. Πολλαί γυναίκες ιπερίραν την Δύναμιν ουδέ ιπερίρας και ιπέρκσες υπέρ πάντας τας γυναίκας.

Ταύτα σε γράφο και σε χαιρετώ
μεθ' Αγάπης ο Πνευμ) Αδελφός

Υ.Γ. Περικαλό πολύ Απάνδισέ μου. "

Γιαγιάδες και παππούδες εν δράσει.

© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 6 Απριλίου 2009