Ο Γιάννης, ο Αράπης και τα Μούσμουλα

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε ένας νέος φτωχός πολύ, που τονε λέγαν Γιάννη. Εμοχθούσε ο φουκαράς ο Γιάννης πολύ κι έλεγε το ψωμί – ψωμάκι και δούλευγε για πενταροδεκάρες κι όλοι του οι παράδες παγαίνανε στους τοκογλύφους κι είχε ρέψει ο Γιάννης απ' την αδυναμία κι εφαινόντανε τα κόκαλά του και το στομάχι του έπαιζε βράδυ πρωΐ ταμπουρά απ' την πείνα.

Στο χωριό τονε φωνάζανε «ο Κακάος» γιατί από μικρός ήτονα λιανός και πήγαινε στα συσσίτια μ' ένα κυπελλάκι πότε να του το γεμίζει με γάλα σκόνη ο διευθυντής από τη βοήθεια της UNRA[1] ή ο καφετζής με κακάο.

Μια μέρα συναντά ο Γιάννης στο δρόμο έναν Αράπη που κράταγε ένα ζεμπίλι μούσμουλα.

-Γεια σου, Κακάο! Τι χαμπάρια;

-Άει, παράτα μας, τι ρωτάς; Στραβωθήκαμε απ' την πείνα και την κακομοιριά!

Βάνει τα γέλια ο Αράπης και λέει στο Γιάννη:

-Να, πάρε ρεγάλο τα μούσμουλα και φύτεψε τα κουκούτσια τους στην πίσω αυλή.

Είπε μια ο Γιάννης να τονε διαολοστείλει, μα είδε τα μούσμουλα και βραδινό φαΐ δεν υπήρχε. Πάει το λοιπόν στην κάμαρη και ρίχτηκε στα μούσμουλα, τόσο που φούσκωσε και τον έπιασε τσιρλιπιπί.

-Μπα, πανάθεμά τονε! Να με ξεκάνει ήθελε, λέει ο Γιάννης και ρίχνει μια στα κουκούτσια και τα σκόρπισε στην αυλή να μην τα βλέπει.

Πέρασε κάμποσος καιρός και κάποια κουκούτσια εφυτρώσανε και βγήκανε μουσμουλιές κι ήρθε καλοκαιράκι και δέσανε καρπούς κίτρινους και ζουμερούς. Κόβει τότενες ο Γιάννης κάμποσα μούσμουλα και τα 'βαλε σ' ένα ταβαδάκι, τα 'πλυνε και δαγκάνει ένα.

Ανωνύμου, Μούσμουλα και Πουλί, Ζωγραφική σε Μετάξι, ζωγραφισμένο κατά την περίοδο της Κινέζικης Δυναστείας των Σονγκ (1127 – 1279), Εθνικό Μουσείο Αυτοκρατορικού Παλατιού Πεκίνου.

-Αχ, ωχ! Αχ, ωχ! Τι με τρως, βρε καρντάση;

Κάνει έτσι ο Γιάννης να δει από πού ερχόντανε η φωνή, δεν είδε κανέναν. Ξαναδαγκάνει το μούσμουλο.

-Άχ, αχ, βοηθάτε, χριστιανοί, πάει το χεράκι μου!

Ματακοιτάει το μούσμουλο και βλέπει μέσα απ' τη φλούδα ένα ανθρωπάκι.

-Εσύ φώναζες, βρε ζαβολιάρη;

-Εγώ.

-Και τι θες, για να 'χουμε καλό ρώτημα;

-Εγώ μαθές τίποτα, αφεντικό! Εσύ πεινάς. Άνοιξε λοιπόν το πορτάκι της στόφας και θα βρεις φαγητό.

-Ε, δε θα είμαστε με τα καλά μας, λέει ο Γιάννης, αλλά πήγε μέχρι τη στόφα, ανοίγει το πορτί και τι βλέπει; Μια ταψάρα με αρνί και μανεστράκι να φάνε δέκα νοματαίοι!

Έφαγε ο Γιάννης και ρούπωσε και πρήστηκε η κοιλιά του.

-Να 'χαμε τώρα και λίγο κρασάκι!

-Στη νταμιτζάνα, αφεντικό, λέει το ανθρωπάκι απ' το μούσμουλο.

Κάνει έτσι στη νταμιτζάνα και βρίσκει το καλύτερο κρασί. Πίνει, πίνει και ξεδιψάει.

-Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, λέει τότε ο Γιάννης στο ανθρωπάκι, να' χαμε τώρα κι ένα γυναικάκι!

-Ώπα! Είπαμε της γριάς να χέσει... του απαντάει τ' ανθρωπάκι. Κι αύριο μέρα του Θεού είναι.

-Κι απόψε νύχτα του Διαόλου, λέει ο Γιάννης και ξελιγώθηκε στα γέλια και πέφτει ξερός απ' το φαγητό και το πιοτί στο πάτωμα και ταβλιάστηκε μέχρι την επομένη το μεσημέρι.

Ξυπνάει ο Γιάννης και θυμήθηκε τι έγινε την προηγούμενη μέρα και πάει να βρει το ανθρωπάκι στο μούσμουλο, μα αυτό τα είχε κακαρώσει κι είχε ξεραθεί στην κίτρινη φλούδα.

Πάει να φάει δεύτερο μούσμουλο. Το δαγκάνει.

-Αχ, ωχ! Αχ, ωχ! Του λιμασμένου οι δοντάρες θα με ξεσκίσουνε! τσιρίζει ένα δεύτερο ανθρωπάκι απ' το άλλο μούσμουλο.

-Μη φοβάσαι. Τι απόγινε το ανθρωπάκι απ' το πρώτο μούσμουλο;

-Εξεράθηκε, αφέντη. Έτσι παθαίνουμε όλοι οι μουσμουλάκηδες. Και τώρα λέγε. Τι προστάζεις;

-Λίγη τάξη στο καλύβι μου, φρέσκο ψωμί και ζεστό φαγάκι.

Μέχρι να ανοιγοκλείσει ο Γιάννης ο Κακάος τα μάτια του, το σπίτι του έλαμπε από πάστρα, οι μπουγάδες στέγνωναν στην αυλή, τα ρούχα του ήτανε μπαλωμένα και μανταρισμένα, το τραπέζι στρωμένο, το ψωμί αχνιστό.

Έτσι περάσανε κάποιες ημέρες και λίγδωσε το άντερο το Γιάννη και ταχτοποιηθήκανε τα χρέη του και βρέθηκε και μια καλή κοπέλα, η Φωτούλα, που τον αγάπησε και το στεφανώθηκε.

Πέρασε ένας χρόνος κι εγκαστρώθη η Φωτούλα κι ήρθε πάλι καλοκαιράκι.

Μόλις οι μουσμουλιές δέσανε τους νέους καρπούς, τους ελιμπίστηκε η Φωτούλα ένεκα της γκαστριάς και πάει και κόβει μερικούς και τους έβαλε μέσα στο ταβαδάκι να τους φάει.

Δαγκάνει ένα.

-Αχ, ωχ! Αχ, ωχ! Η γυναίκα του λιμασμένου, βοήθεια! Λέει το ανθρωπάκι απ' το μούσμουλο κι η Φώτω κοψοχολιάστηκε που παρολίγο να χάσει το παιδί.

Με τα τούτα και τα κείνα μαθαίνει κι η Φώτω για τους μουσμουλάκηδες κι απόχτησε καινούργια πατούμενα και μεταξωτή μαντήλα και κεντητό ζιπουνάκι και τζοβαϊρικά, σκουλαρίκια και βραχιόλια και δαχτυλίδια και κιουστέκια.

-Να πάω και της μάνας μου καινούργια σκούπα και ζιπούνι για το χειμώνα και καμιά καινούργια κουβέρτα και να της φτιάξω και τη στέγη που στάζει.

Βολεύτηκε κι η μάνα της Φώτως απ' τους μουσμουλάκηδες κι έμαθε κι αυτή για δαύτους και πήρε κι αυτή τα μούσμουλά της και πήγε στον παπά και του 'φτιασε την εκκλησιά καινούργια.

Ύστερις ο παπάς πήρε κι αυτός μούσμουλα και μετά πάει στο δάσκαλο κι ο δάσκαλος έφαγε κι αυτός καλά και είπε για τα μούσμουλα στον πρόεδρο, κι αφού βολεύτηκε κι ο πρόεδρος έμαθε κι ο νομάρχης, κι ο νομάρχης το 'πε στον υπουργό κι ο υπουργός, αφού γέμισε κι αυτός την κοιλάρα του, το 'πε στον πρωθυπουργό κι ο πρωθυπουργός τότε σκέφτηκε και λέει.

-Να δώσουμε θέση μεγάλη στο Γιάννη τον Κακάο, να βάλουμε χέρι στις μουσμουλιές και στους μουσμουλάκηδες.

Ο Γιάννης ο καψερός δεν εγνώριζε ότι η γυναίκα του είπε για τους μουσμουλάκηδες στη μάνα της κι εκείνη στον παπά κι ο παπάς στο δάσκαλο κι ο δάσκαλος στο νομάρχη κι ο νομάρχης στον υπουργό κι ο υπουργός στον πρωθυπουργό, αλλά μόλις είδε τα μούσμουλά του να τα παίρνουνε μουστερήδες και διάφοροι παρατρεχάμενοι του παπά, του δάσκαλου, του νομάρχη, του υπουργού και του πρωθυπουργού κάτι οσμίστηκε, αλλά έκανε την κορόιδα, γιατί είχε γίνει πια κι αυτός υπουργός κι είχε και παιδόπουλο να θρέψει και του καλάρεσε η ντόλτσε βίτα και τα μεγαλεία.

Εκεί λοιπόν που εκαθόντανε ο Γιάννης ο Κακάος στο υπουργικό του γραφείο μιαν ημέρα, να' σου και σκάει μύτη ο Αράπης που του 'χε πρωτοφέρει το ζεμπίλι με τα μούσμουλα.

-Δε σου είπα να φυτέψεις, βρε μασκαρά τα κουκούτσια στην πίσω αυλή, παρά σκόρπισες τους σπόρους του Θεού όπου σου 'πε η γκλάβα σου η άδεια;

-Μα, μου, σου, του, τα μάσησε ο Γιάννης.

-Μαμούνια! φωνάζει ο Αράπης και γυρνάει ο Γιάννης σπίτι του και βρίσκει όλες τις μουσμουλιές φευγάτες.

Μόλις οι μουσμουλιές εξαφανιστήκανε, τονε ξηλώσανε το Γιάννη από υπουργό και φρύαξε και ο νομάρχης και λύσσαξε κι ο πρόεδρος κι έπαθε νταμπλά ο δάσκαλος και έσκουξε και ο παπάς και άρχισε και η πεθερά να ωρύεται και σκύλιασε και η Φώτω και το 'σκασε με το νομάρχη και ξανάγινε ο Γιάννης φτωχός και λιγδιάρης και σήμερα διακονεύει με μαύρα γυαλιά το φαΐ της ημέρας στα σκαλοπάτια της Αγίας Παρασκευής, προστάτριας των οφθαλμών και τον ακούνε τα παιδόπουλα να παρακαλάει:

-Βοηθείστε, καλοί μου χριστιανοί τον αόμματο, που εστραβώθη κάποτες από την πείνα κι ύστερις εστραβώθη από τη χόρταση.

_________________________

Σημειώσεις

[1] UNRA: United Nations Relief and Rehabilitation Administration. Μετά από την απελευθέρωση στέλνει στην Ελλάδα περίπου δύο εκατομμύρια τόνους τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης που διανέμει όμως η τότε κυβέρνηση με το παρακράτος και τους ταγματασφαλίτες. Βλέπε και άρθρο της Ελευθεροτυπίας Τραυματική Μνήμη, Τραυματισμένη Κοινωνία πάνω στο βιβλίο του Γιώργου Μάργαρη Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946 – 1949).

© Ελένη Καλλιανέζου, Αθήνα 3 Ιανουαρίου 2009