Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Της Λυγαριάς οι Αγάπες (Δυο παραμύθια για τη λυγαριά)

Παραμύθι Πρώτο.

Στην αρχή του κόσμου και στους πρώτους καιρούς υπήρχε στον Παράδεισο ένας θάμνος κοντά σε πηγές και σε νερά, που λύγιζε με τον άνεμο τα κλαριά του μαζί με τους καλαμιώνες.

Φύσαγε αγέρι στις καλαμιές κι ακουγότανε το σφύριγμά τους κι εκεί αρεσκόντανε οι ανθρώποι να αράζουνε τα δειλινά κοιτώντας τα ηλιοβασιλέματα και ν' αγαπιούνται.

Κάθε φορά που δίνανε ένα φιλί κάτω απ' τον ίσκιο της λυγαριάς ακούγοντας τις καλαμιές να ηχούν στο σφύριγμα των ανέμων, άνθιζε στη λυγαριά ένα μωβ λουλούδι σαν τσαμπί με μια γλυκιά ευωδιά.

Κάθε λουλουδάκι της λυγαριάς ήτονα ονοματισμένο με την αγάπη καθεμιανού ζευγαριού και παγαίνανε τούτοι και πιάνανε τα λουλουδάκια τους που φέρανε τ' όνομά τους και τα μυρίζανε και κάθε λουλούδι λυγαριάς έβγανε μυρωδιά ξεχωριστή. Άλλο ήτονα το λουλουδάκι του Πέτρου και της Μαριώς, άλλο του Γιάννη και της Λεμονιάς, άλλο της Άννας και του Δημητρού. Οσάκις πιάνανε κάθε ζεύγος τα λουλουδάκια τους η αγάπη τους θέριευε.

Ήρθανε όμως χρόνοι δίσεχτοι και καιροί χαλεποί κι αποξηράνανε οι ανθρώποι τις λίμνες για να τις κάμουνε χωράφια για να βγάνουνε περισσότερο σιτάρι, κι όπου βρίσκανε λυγαριές τις κόβανε, κι έτσι ούτε καινούργια λυγαριολούλουδα φύονταν μηδέ τρόπος άλλος υπήρχε για να θεριεύει άλλο η αγάπη των ζευγαριών. Από τότε ο έρωτας των ανθρώπων μεταξύ τους τελεύει κι ο μόνος τρόπος για ν' ανθίζει πιότερο είναι να βρίσκουνε τούτοι λυγαριές, να πιάνουνε τα λουλουδάκια της και να τα μυρίζουν και να τραγουδούν:

Όποιος λυγαριά δεν πιάσει
την αγάπη του θα χάσει.
Κι όποιος δεν τη μυριστεί
θα την αποχωριστεί.

Αθήνα, Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008


Παραμύθι Δεύτερο.

Η Λυγαριά ήταν μια κοπέλα έμορφη πολύ κι έξυπνη κι είχε χάρες πολλές. Την αγαπήσανε άντρες πολλοί και παλικάρια, μα κανένας δεν τόλμαγε ποτέ να της το πει.

Κάποτε αγάπησε κι αυτή έναν άντρα, μα κι αυτός εφοβήθη να της μιλήσει για τον έρωτά του, και καθώς δεν ήταν πρέπον να μιλήσει η ίδια γι' αυτό, έλυωνε και πήγαινε κι έκλαιγε στις ακροποταμιές και τραγουδούσε τον καημό της.

Την ελυπήθηκε τότε η Παναγιά και την έκαμε θάμνο με μωβ λουλουδάκια κι έτσι εβγήκε και το τραγουδάκι:

Όποιος λυγαριά δεν πιάσει
την αγάπη του θα χάσει.
Κι όποιος δεν τη μυριστεί
θα την αποχωριστεί.

Από τότε, ούλα τα ερωτευμένα ζευγάρια πιάνουνε όπου βρούνε λυγαριές και μυρίσκονται τ' άνθια της κι η ψυχή της δύστυχης κόρης ευφραίνεται στους ουρανούς κι ευλογεί τον έρωτά τους.

Αθήνα, Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

© Ελένη Καλλιανέζου

buzz it!

2 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

παραμύθι δεύτερο
μα γιατί φοβούνται οι άνθρωποι;
και φτιάχνουν παραμύθια;
να φτιάχνουν δηλαδή...
μα γιατί να φοβούνται;

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Φοβούνται;
Τάχα μου !