© Karla, Summer’s KitchenΓια να φτιάξεις μια σαλάτα
εύκολη το καλοκαίρι
που να έχει και ντομάτα,
σκόρδο, αλάτι και πιπέρι
μακαρόνια και λαδάκι,
φύλλα από βασιλικό,
κοντοστάσου αν θες λιγάκι
σ’ ένα πιάτο ιταλικό.
Ψιλοκόβεις δυο ντομάτες,
μ’ ένα κοφτερό μαχαίρι
όπως στις κοινές σαλάτες
που τις τρως το καλοκαίρι,
σε κομμάτια μικρουλάκια
που θα μοιάζουν μ’ ένα ζάρι
κόκκινα μικρά κυβάκια
Μαμαλάκη το καμάρι.
Λυώνεις σκόρδο δυο σκελίδες
και το ρίχνεις στη ντομάτα
αναλόγως τις μερίδες
που θα βγάλει η σαλάτα.
Ψιλοκόβεις και καμπόσα
φύλλα από βασιλικό
που θα δώσουνε στη γλώσσα
κάτι το μυριστικό.
Ρίχνεις μέσα στο τσουκάλι
σε νερό που ‘χει κοχλάσει
μακαρόνια απ’ το μπακάλη
έως ότου πάρουν βράση.
Τα σουρώνεις, τα κρυώνεις,
τα προσθέτεις στις ντομάτες,
αλατίζεις, πιπερώνεις
και με λάδι ανακατώνεις.
© Ελένη Καλλιανέζου, Vejen 7 Iουνίου 2008
Αναρτήσεις
17 σχόλια:
σνιαμ , καλη μου φαινεται ,για να την κανω και θα σου πω...
Γειά σου αστερόισα (καλά το είπα?)
Το πιατο είναι πολύ καλό και ακόμα καλύτερη η παρουσίαση...μυρίσει ντομάτα καλοκάιρινή και θάλασσα. Βέβαια σε ξεσηκώνει κιόλας καθώς το καλοκαίρι έφτασε και η πόλη αρχίζει να μας διώχνει ...κάτι θα γίνει...
Γεια σας, habilis και ανάσα!
Φάτε εσείς κοντά στη θάλασσα, που βλέπετε Μεσόγειο, γιατί εγώ δε δύναμαι να καλέσω τη Βαλτική θάλασσα και στον Ατλαντικό φυσάει.
Για καλύτερα αποτελέσματα βάλτε λίγο τη σαλάτα στο ψυγείο. Εμποτίζεται με το άρωμα του βασιλικού και είναι πιο απολαυστική.
γευστικότατη διαβάζεται! και τι ωραίες μεσογειακές μυρωδιές!
Ωραία :)...Θα την δοκιμάσω σύντομα!
Μια ελληνίδα στον Βορρά ...εντυπωσιακό και γοητευτικό συνάμα ...μακριά όμως βρέ παιδί μου . Εύχομαι εάν σου λείπει η Ελλάδα να μπορείς να κατεβαίνεις συχνά και να μαγειρεύεις στην Μεσόγειο ...καλά να είσαι πάντα
@ tovene, είναι και γευστική και δροσερή και πολύ εύκολη. Τη συνταγή μου την είχε δώσει μια Ιταλίδα στη Νάξο το 1993. Είναι από τα λίγες μεσογειακά φαγητά που μπορώ να φτιάξω και εδώ, μια και για παράδειγμα στα σούπερ μάρκετ δεν μπορείς να βρεις κάποια πράγματα που δεδομένα βρίσκεις στην Ελλάδα. Αλλά βασιλικό, μαϊδανό και άνηθο βρίσκεις σε μικρά γλαστράκια κάθε φορά.
@ Λίλη, δε θα χάσεις. Είναι και η εύκολη λύση.
@ ανάσα, δυστυχώς δεν έχω κατεβεί στην Ελλάδα όσες φορές θα ήθελα. Από τα Χριστούγεννα του 2005 που ήρθα εδώ κατέβηκα μόνο δυο φορές από μια βδομάδα τη φορά. Τη μια το Μάρτη του 2006 και την άλλη στις περσινές βουλευτικές εκλογές.
Και το τελευταίο πράγμα που θα έκανα στην Ελλάδα θα ήταν να κάτσω να μαγειρέψω. Τελευταία φορά πάντως που ήρθα, όπως ήμουν με τη βαλίτσα από το αεροδρόμιο, πήρα το λεωφορείο, κατέβηκα Σύνταγμα, όλα όσα είχα ξεσυνηθίσει μου φαίνονταν πανέμορφα: τα σκουπίδια, η κίνηση στους δρόμους, οι λακούβες στην άσφαλτο, τα κατειλημμένα από αυτοκίνητα ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια, τα γκράφφιτι... Περπάτησα ως την Πλάκα, πήγα στην ταβέρνα του Πλάτανου και παράγγειλα μπάμιες, μία μερίδα φέτα και ούζο κι έγινα τύφλα.
Σε παντρεύομαι!
Ευχαριστώ πολύ, με κολακεύεις! Μία μέλλουσα νύφη κατά του γάμου, που τα τσούζει ενίοτε και ζει στην κοσμάρα της είναι το όνειρο κάθε σώφρονος ανδρός, υποθέτω. ☺
... Προίκα έχεις; Ή θα σε στεφανωθώ για την τιμή σου;
Για ποιον "σώφρονα" μιλάτε κυρία μου;
Χμμμ... άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Προίκα έχεις; Ή πάλι θα νυμφευθώ τον Πτωχοπρόδρομον;
... Άστο, μην το κουράζεις. Δεν έχεις. Αλλιώς, δε θα ήσουν μη σώφρων, οπότε δε θα έκανες και πρόταση γάμου ειδικά σε μένα.
Αν δεν είναι αυτό ταλέντο, τότε τι είναι; Και δε μιλάω απλά για τη συνταγή, μιλάω για την στιχουργική ικανότητα! Μπράβο βρε κορίτσι μου, πολύ σε θαυμάζω!...
Nα 'σαι καλά! Πολύ σ' ευχαριστώ!
Εντάξει, ας πούμε ότι μου δόθηκε κάποια ικανότητα στο γράψιμο, την είχα από μικρή. Διά του γραπτού λόγου εκφράζομαι πάντα πολύ καλύτερα. Διά ζώσης είμαι ως επί το πλείστον σιωπηλή.
Με την τελειοθηρία μου όμως (που μου έχει γίνει βάσανο), δεν τολμώ να πω ότι γράφω, όταν το 80% των Ελλήνων δηλώνουν συγγραφείς. Κι όταν δηλώνει συγγραφέας και η Άντζελα Δημητρίου, η οποία δεν μπορεί να συντάξει σωστά μια πρόταση ή τόσοι άλλοι, τα κόκαλα του Ελύτη, του Σεφέρη, του Βάρναλη, του Καραγάτση, του Καζαντζάκη και των άλλων αληθινών συγγραφέων και ποιητών τρίζουν στον τάφο τους.
Οι Έλληνες είναι μεγαλειώδης ράτσα, αλλά και πολύ υπερφίαλη κι όποια σεμνότητα ή αίσθηση μέτρου ίσως είχαμε ως φυλή χάθηκε. Κρίμα. Γιατί ικανοποιούμαστε με τη μετριότητα σε μια ψευδεπίγραφη αυτοπεποίθηση και μια φαλκιδευμένη αποτίμηση των πραγμάτων γύρω μας και δεν προσπαθούμε ποτέ πνευματικά για το καλύτερο... Κακόμοιρε Μάη του '68! Ποιος θα το 'λεγε πως οι μέρες μας θα γνώριζαν την απόλυτη πνευματική κατάντια, όπου στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος...
Μελαγχόλησα.
Οι ποιητές πέθαναν. Το μόνο που μου έμεινε είναι να τους πενθώ, παρέα με τους νοσταλγούς τους.
Κοίτα, και μόνο το γεγονός ότι σου πρότεινα γάμο δελεαζόμενος από μια καλοκαιρινή σαλάτα ... αποδεικνύει την πενίαν του υποκειμένου!
Εκτός κι αν εμάς μάς χορταίνει ο έρωτας...
Aχά. Θύμησέ μου να το αναπτύξω σε φιλοσοφική θέση, ποίημα ή παραμύθι, έστω και σε πολιτική θεωρία σε κάποια μελλοντική ανάρτηση. lol
Δημοσίευση σχολίου