Πάντα για τις θάλασσες είχα να πω πολύ περισσότερα...
...
Απ’ την αρχή της σχολικής χρονιάς η πρώτη σελίδα. Κι η παρατήρηση της δασκάλας με πράσινο μαρκαδόρο: «Πάλι είσαι αφηρημένη;» Δε θυμάμαι πού ταξίδευε ο νους της πιτσιρίκας. Το συνήθιζε εξάλλου να μη δίνει αναφορά σε κανέναν από μικρή. Η δεύτερη σελίδα φέρει και ημερομηνία: Παρασκευή 24 Μαΐου 1974
Το μόνο που έχω να προσθέσω σ’ εκείνο το εξάχρονο κοριτσάκι σήμερα, 34 χρόνια μετά και κάτι, είναι κάποιες ακαδημαϊκές γνώσεις για τη θάλασσα. Και να πω ότι μου λείπει η θάλασσα. Της Ελλάδας, να εξηγούμαι. Όσο για το πόσες είναι οι αισθήσεις... το βέβαιο είναι πάντως ότι είναι παραπάνω από πέντε.
Το κορμί της θάλασσας είναι πότε νέο και πότε γέρικο με ρυτίδες. Αλλά το χρώμα της δέν έχει ηλικία. Το χρώμα της θάλασσας είναι αιώνιο.
© Αστερόεσσα
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
«Πάλι είσαι αφηρημένη;»
..σαν κάτι να μου θυμίζει και εμένα αυτό!!
Καλώς σας βρήκα! Πολύ ενδιαφέρον blog! Καλό βράδυ :)
Ευχαριστώ, να είσαι καλά και καλώς σε βρήκα.
Ονειροπόληση = full time απασχόληση παιδιόθεν.
Τη λατρεύω τη θάλασσα. Από μικρή. Τη λατρεύω και νιώθω δέος τρομερό!
Δημοσίευση σχολίου